Η χαμένη τιμή μιας είδησης...

Υπάρχει ένα περιστατικό που νομίζω αναδεικνύει σχεδόν ολες τις παθογένειες αυτής της χώρας. Είναι πολύ πρόσφατο και δείχνει σε απόλυτο βαθμό πώς λειτουργούν τα ΜΜΕ και η πολιτική ζωή, δυο πολύ σημαντικές παράμετροι που επηρεάζουν καθοριστικά την ζωή μας, την πληροφόρησή μας και σε σημαντικό βαθμό την ίδια την πολιτική μας στάση και συμπεριφορά.

Η μικρή αυτή ιστορία αφορά κάποιες δηλώσεις του Βόλφγκανγκ Σόιμπλε, ο οποίος αναφερόμενος στον Έλληνα ομόλογό του, είπε αυτολεξεί: «Δεν μπορώ να πιστέψω ότι έγινε ξαφνικά αφελής». Αυτό είπε ο Σόιμπλε, κάτι εντελώς διαφορετικό μετέφρασαν κάποιοι (υποθέτω από το MEGA). Οι τελευταίοι απέδωσαν στον Γερμανό υπουργό την φράση «ανόητα αφελής», την οποία υποτίθεται είπε για τον Βαρουφάκη.

Από εκεί και πέρα, ξεκίνησε ένα γαϊτανάκι δηλώσεων, αντιδηλώσεων, καταγγελιών, διαβημάτων κ.ο.κ.. Ο Βαρουφάκης, σε μια ακόμα συνέντευξή του (στο MEGA), ρωτήθηκε για τον «προσβλητικό χαρακτηρισμό του Σόιμπλε». Ευτυχώς γι' αυτόν, δεν ανταπέδωσε τον χαρακτηρισμό. Όχι ότι γνώριζε τι ακριβώς είχε πει ο Σόιμπλε, αλλά αφού τον ρώταγαν οι δημοσιογράφοι, το θεώρησε δεδομένο. Απλά, ακολούθησε την τακτική «δεν θα μπω στον χορό των προσβλητικών χαρακτηρισμών». Και έτσι, ο ίδιος απέφυγε την γκάφα.

Δεν συνέβη το ίδιο με το Ελληνικό υπουργείο Εξωτερικών. Αυτό έκανε προφορικό διάβημα στους Γερμανούς για τον προσβλητικό χαρακτηρισμό Σόιμπλε κατά Βαρουφάκη. Όταν αποκαλύφθηκε η γκάφα, έσπευσε να δικαιολογήσει τα αδικαιολόγητα, ισχυριζόμενος πως το διάβημα αφορούσε την γενικότερη συμπεριφορά Σόιμπλε κατά της χώρας μας. Σημασία έχει πως ένα ολόκληρο υπουργείο Εξωτερικών βασίστηκε σε μια δημοσιογραφική «πληροφορία», δεν την επιβεβαίωσε και με βάση αυτή, έσπευσε να κάνει διάβημα.

Την αλήθεια ανέλαβε να αποκαταστήσει, όχι ενα ελληνικό μέσο (αυτά επέμεναν στις μεταφρασμένες με λάθος τρόπο δηλώσεις Σόιμπλε), αλλά η αμερικανική εφημερίδα New York Times, η οποία έκανε το αυτονόητο. Έβαλε έναν Γερμανομαθή να μεταφράσει τις δηλώσεις Σόιμπλε και μετά έγραψε για τη λάθος μετάφραση.

Μπροστά σε αυτόν τον θόρυβο, ο Σόιμπλε, έκανε μια δηλωση με την οποία έλεγε το αυτονόητο, πως δεν χρησιμοποίησε δηλαδή τέτοιο χαρακτηρισμό για τον Βαρουφάκη, αλλά αυτό ήταν λεπτομέρεια. Η ζημιά είχε ήδη γίνει. Ζημιά, όχι για τον Σοιμπλε, αλλά για μας.

Και ποια είναι η ζημιά αυτή; Η εντελώς λάθος πληροφορήση που είχε ένα συντριπτικά μεγάλο μέρος της κοινής γνώμης (την πληροφορία με την υποτιθέμενη απαξιωτική αναφορά Σόιμπλε, την υιοθέτησαν και αναπαρήγαγαν σχεδόν όλα τα ΜΜΕ), με βάση την οποία έβγαλε και ασφαλή συμπεράσματα, τα οποία ενίσχυσαν την διαμορφωμένη άποψη πως εκτός των άλλων, ο Σόιμπλε είναι και ένας άξεστος, είρων και υβριστής πολιτικός. Μπορεί να είναι, αλλά όχι γι' αυτόν τον λόγο. Περιττό να σημειώσω τι είχε γίνει ενδιάμεσα στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, όπου ο καθένας έχει την δυνατότητα παρέμβασης. Οι χαρακτηρισμοί για τον Σόιμπλε περίσσεψαν.

Η δεύτερη ζημιά αφορά το ίδιο το υπουργείο Εξωτερικών, το οποίο εδειξε πώς λειτουργεί, ασκεί πολιτική και υπερασπίζεται τα συμφέροντα της χώρας. Με βάση μία λάθος πληροφορία, την οποία εστερνίστηκε χωρίς καν να επιβεβαιώσει, χωρίς να δει ένας υπάλληλός του το επίμαχο βίντεο με τις δηλώσεις Σόιμπλε και να κάνει μία απλή μετάφραση. Και δεν είναι μόνο το συγκεκριμένο υπουργείο, και πρωτοκλασάτοι υπουργοί της κυβέρνησης (π.χ. Ν. Παππάς) έκαναν ανάλογες αφοριστικές δηλώσεις.

Το πιο εντυπωσιακό είναι πως κανένας πολιτικός δεν είχε τη γενναιότητα να παραδεχτεί το λάθος. Και ένα σημαντικά μεγάλο κομμάτι της ελληνικής κοινωνίας, χωρίς δική του ευθύνη, διαμόρφωσε άποψη με βάση το λάθος. Η μικρή αυτή ιστορία αποτελεί απλά ένα παράδειγμα, που αν το γενικεύσουμε και κάνουμε ενός είδους αναγωγή σε μία σειρά από ζητήματα, θα κατανοήσουμε πώς λειτουργούν (;) σημαντικοί θεσμοί της χώρας. Η πολιτική και η δημοσιογραφία... Το περιστατικό αυτό, σύντομα, πολύ σύντομα θα έχει ξεχαστεί. Και θα συνεχίσουμε σαν να μην συνέβη ποτέ...

ένα άρθρο των πρωταγωνιστών