ΠΛΕΟΝΑΣΜΑ ΕΥΧΩΝ !...


Αυτές τις άγιες μέρες καλό είναι να διευκρινίσουμε για ποιο λόγο χτυπάνε οι καμπάνες. Για ποιο λόγο φωταγωγούνται δέντρα σε πλατείες. Για ποιον λόγο οι ουρανοί αγάλλονται και χαίρεται η φύσις όλη.

Όχι, δεν είναι για τον Υιό του Κυρίου που εγεννήθη ημίν. Δεν είναι για το άστρο της ελπίδας που ανέτειλε από τη Βηθλεέμ. Ούτε για τον Άγιο Βασίλειο από την Καισαρεία, ούτε καν για τον Σάντα Κλάους από τη Φιλανδία. Δεν είναι για το γύρισμα του χρόνου, ευτυχές του 2014 και τα τοιαύτα.

Είναι γιατί η χώρα επέτυχε πρωτογενές πλεόνασμα !

Το πόσο είναι αυτό το πλεόνασμα είναι αλήθεια ότι δεν το ξέρουμε επακριβώς. Δεν είναι ότι δεν

ΛΕΩΝΙΔΑΣ ΚΑΣΤΑΝΑΣ


Είναι εκπαιδευτικός στη Μέση Εκπαίδευση





Η Ελλάδα δεν θέλει να αλλάξει. Η άποψη αυτή παγιώνεται σιγά αλλά σταθερά τόσο στο εσωτερικό όσο και στο εξωτερικό. Είναι απόφαση μιας μερίδας του επιχειρηματικού κόσμου, σχεδόν σύσσωμου του πολιτικού συστήματος και ενός πλειοψηφικού τμήματος των πολιτών ανεξαρτήτως κοινωνικού στρώματος ή κομματικής προτίμησης. Το μεγαλύτερο διακύβευμα του επόμενου χρόνου είναι η παραμονή στο Euro. Ισχυρές δυνάμεις θα προσπαθήσουν να μας βγάλουν από το σκληρό πυρήνα της ΕΕ, ενώ ήδη στην Ευρώπη ωριμάζει η ιδέα ότι η έξοδος της Ελλάδας είναι προς το συμφέρον των υπόλοιπων λαών της. Οι Ευρωεκλογές που έρχονται θα καταγράψουν την άνοδο του ευρωσκεπτικισμού.

Η Ελλάδα δεν θέλει να αλλάξει τις κρατικές δομές της, την παραγωγική της βάση, το πολιτικό της σύστημα, τη λειτουργία της Δημοκρατίας της. Δύσκολα πράγματα, αλλά τρία χρόνια τώρα δεν κάνει σχεδόν τίποτα γι΄ αυτά. Και ό,τι μικροαλλαγές επιτυγχάνει υπό την πίεση της Τρόικας φροντίζει να τις ακυρώνει στην επόμενη στροφή. Στην Ελλάδα σπανίζουν οι νέες πολιτικές και επιχειρηματικές εφεδρείες που θα μπορούσαν να εμπνεύσουν το λαό της, να αλλάξουν, «εδώ και τώρα», το υπόδειγμα, να την ξεκολλήσουν από το τέλμα. Υπάρχουν, αλλά είναι ακόμα αδύναμες. Είτε είναι πολύ εστέτ, είτε βαριούνται, είτε έχουν άλλα ενδιαφέροντα.

Κρατικοδίατοι, χρεοκοπημένοι επιχειρηματίες και πολύχρωμες φυλές του Δημοσίου, αφού ξεπέρασαν το πρώτο σοκ της κρίσης, αναδιοργανώνονται και προετοιμάζονται για την επόμενη μέρα. Η λαϊκή δυσαρέσκεια λόγω των οριζόντιων μέτρων και της σκληρής δημοσιονομικής προσαρμογής, η ανέχεια και η καλπάζουσα ανεργία, κυρίως των νέων, οπλίζει όλους αυτούς που θεωρούν ότι έχουν συμφέροντα από μια απομονωμένη, φτωχή Ελλάδα, μακριά από τον διεθνή ανταγωνισμό. Είναι όλοι αυτοί που έχουν επενδύσει ή παρκάρει τα χρήματά τους στο εξωτερικό. Και είναι πολλοί, όπως ξέρετε. Πιστεύουν ότι αύριο θα διαχειρίζονται μεν μια κατεστραμμένη χώρα, αλλά μια χώρα που θα τους ανήκει ολοκληρωτικά, ελπίζοντας να χτίσουν και πάλι τις αυτοκρατορίες τους επί των ερειπίων. Με όχημα πάντοτε το κράτος, σχεδιάζουν να αγοράσουν ό,τι πουλιέται σε τιμή ευκαιρίας και με όπλο τον πληθωρισμό να σπρώξουν τους πολίτες στην απόλυτη εξαθλίωση και τους εαυτούς τους στην κορυφή. Αυτό είναι το σχέδιο του ελληνικού κρατικοδίαιτου, διεφθαρμένου καπιταλισμού και των πολιτικών του συμμάχων. Η Ελλάδα, τραυματισμένη βαριά από την κρίση, τους δίνει συγκριτικό πλεονέκτημα.

Όλοι αυτοί εναποθέτουν τις ελπίδες τους στο ΣΥΡΙΖΑ, αλλά όχι μόνο. Η προσήλωση της Αριστεράς στον εργαλειακό χαρακτήρα του κράτους, ο δομικός συντηρητισμός και η δυσανεξία της στην ελεύθερη αγορά, γίνονται σήμερα σύμμαχοί τους. Η ιδεολογία του εθνολαϊκισμού, οι θεωρίες διεθνούς συνωμοσίας, το αντιευρωπαϊκό DNA και η νομιμοποίηση της βίας που καλλιεργήθηκαν εντατικά, την προηγούμενη περίοδο από την Άκρα Αριστερά και την Άκρα Δεξιά, δημιουργούν το ιδανικό υπόστρωμα για την ανάπτυξη τέτοιων σχεδίων. Ωθούν την κοινωνία μας να πάρει τη μεγάλη απόφαση, να ζητήσει πια μόνη της την έξοδο από το Euro ή να συγκατανεύσει σε μια ανάλογη εξέλιξη ως απότοκο ενός δήθεν ατυχήματος. Το γεγονός ότι δεν υπάρχει προηγούμενο χώρας που επέστρεψε από το Euro στο εθνικό της νόμισμα και συνεπώς είναι «άγνωστες» οι οικονομικές και κοινωνικές επιπτώσεις, βοηθά την προσπάθεια των εραστών της δραχμής να πείσουν τους απελπισμένους, τους χαμένους, αλλά και τους πονηρούς, που αναζητούν μια ευκαιρία να ρεφάρουν.

Το σίγουρο είναι ότι όλα αυτά επιδιώκονται σε ένα περιβάλλον 1,5 εκατομμυρίου ανέργων του ιδιωτικού τομέα και μια πρωτοφανή ασυλία του αντίστοιχου δημόσιου. Η κυβέρνηση δίνει μάχη να διατηρήσει άφθαρτο το πελατειακό κράτος, ποντάροντας σε 2 εκατομμύρια περίπου ψηφοφόρους που σιτίζονται από το Δημόσιο. Η αντιπολίτευση υπόσχεται επαναφορά μισθών και συντάξεων που σίγουρα δεν μπορεί να πραγματοποιήσει, αλλά και διακοπή κάθε προγράμματος αξιολόγησης ή αναδιάρθρωσης που σίγουρα μπορεί. Έτσι σχεδιάζει να βυθίσει το κράτος σε ακόμα μεγαλύτερη διαφθορά και παραγωγική καχεξία πράγμα που κουμπώνει με τα σχέδια όσων θέλουν να το χρησιμοποιήσουν και πάλι για τα «επιχειρηματικά τους σχέδια».

Η μεγάλη αντίθεση σήμερα είναι μεταξύ δημόσιου και ιδιωτικού. Ο ιδιωτικός τομέας σαρώνεται από πρωτοφανείς μεταβολές που υποβαθμίζουν την ποιότητα ζωής των εργαζομένων του (εργασιακά δικαιώματα, μισθοί, ασφάλεια κλπ). Είναι τρελό, αλλά 700.000 εργαζόμενοι στον ιδιωτικό τομέα σηκώνουν το βάρος της χώρας στους ώμους τους. Διαμορφώνουν τη φορολογητέα ύλη, τροφοδοτούν τα πρωτογενή πλεονάσματα, παλεύουν με την κρατική διαφθορά, στηρίζουν την παραγωγή και ανταγωνίζονται υπό τις δυσμενέστερες συνθήκες τις διεθνείς αγορές με ένα τραπεζικό τομέα κλινικά νεκρό και ανήμπορο να τους βοηθήσει, θύμα και αυτός του αδηφάγου κράτους και των κομμάτων εξουσίας. Την ίδια στιγμή 700 χιλιάδες νοικοκυριά, δηλαδή 2,5 και βάλε εκατομμύρια συμπολίτες μας συντηρούνται από τον πτωχευμένο δημόσιο τομέα, με απείρως καλύτερες συνθήκες εργασίας, χωρίς καμιά αξιολόγηση, με εργασιακή ασφάλεια και με μισθούς που είναι μακρινό όνειρο για τον ιδιωτικό. Και οι αντιμνημονιακές δυνάμεις, που προαλείφονται για την εξουσία, δηλώνουν ξεδιάντροπα ότι θα συνεχίσουν το έργο της σημερινής και όλων των προηγούμενων κυβερνήσεων, δηλαδή θα στηρίζουν το δημόσιο εις βάρος του ιδιωτικού τομέα, εις βάρος της επιχειρηματικότητας και της ανάπτυξης, εις βάρος, τελικά, της δημοκρατίας.

Η λυσσαλέα αντίδραση κομμάτων, ΜΜΕ, αρθρογράφων, συνδικαλιστών κλπ στο εγχείρημα των «58» αποτυπώνει ανάγλυφα τις σημερινές ταξικές αντιθέσεις. Η δημιουργία ενός αριστερού και φιλελεύθερου σχήματος που θα προτάσσει, τη ριζική διοικητική μεταρρύθμιση και την απελευθέρωση της αγοράς μέσα σε ένα κράτος πραγματικής πρόνοιας είναι ο ισχυρότερος εχθρός τους. Ο φόβος ότι ένα νέος και πρωτοφανής για την Ελλάδα πολιτικός λόγος μπορεί να βρει μεγάλο ακροατήριο και να δημιουργήσει ρεύμα είναι εμφανής. Για παράδειγμα, η ιδέα και μόνο ότι τα πανεπιστήμια και η έρευνα μπορούν να αλλάξουν καθολικά τα διδακτικά αντικείμενα και τις διοικητικές δομές τους προκειμένου να υποστηρίξουν την παραγωγική ανασυγκρότηση της χώρας κάνει κάποιους θλιβερούς αριστερούς (ντεμέκ) μεταρρυθμιστές να φρίττουν. Η ιδέα ότι το κράτος δεν θα μοιράζει το χαρτί, τα προνόμια και τα δικαιώματα και δεν θα μπορεί να διαπλέκεται άνετα με τους επιχειρηματίες ανησυχεί βαθύτατα όλους αυτούς που πλούτισαν εις βάρος των εργαζομένων και των αδύναμων. Και φυσικά τους κινητοποιεί και τους κάνει να αντιδρούν. Από κοντά και οι κομματικοί εκφραστές τους.

Εγκαταλείπουν το ΠΑΣΟΚ, τη ΔΗΜΑΡ, τους ΑΝΕΞΕΛ και άλλα περιθωριακά σχήματα και μετακομίζουν μαζικά στο ΣΥΡΙΖΑ αλλοιώνοντας την αριστερή σύνθεση του κόμματος, φαλκιδεύοντας την όποια Ηθική της παραδοσιακής Αριστεράς. Εκεί σμίγουν με τις νεοκομμουνιστικές και αριστερίστικες ομάδες που μέσα στην ιδεοληπτική τους παραζάλη οραματίζονται την Κούβα της Μεσογείου. Η ένταση που σήμερα αναπτύσσεται εντός του ΣΥΡΙΖΑ αντανακλά ιδεολογικές αλλά και οικονομικές διαφορές. Η «φιλοευρωπαϊκή» ηγετική ομάδα είναι ακόμα ισχυρή αλλά ούτε η συνοχή της είναι δεδομένη, ούτε φυσικά η ιδεολογική της συγκρότηση ισχυρή. Αυτή η Αριστερά μισεί την Ευρώπη και αυτό δεν πρέπει να το ξεχνάμε. Τίποτα δεν θα μείνει όρθιο προκειμένου ο εγχώριος κρατικοδίαιτος καπιταλισμός να επιβιώσει. Σήμερα, ο ξενιστής του μπορεί να γίνει η Αριστερά. Γιατί μπορεί να λειτουργήσει, με τη ρητορική, την ηθική και τον ακτιβισμό της, ως ανάχωμα της λαϊκής κατακραυγής και να δώσει την ευκαιρία στους ποντικούς να καθαρίσουν το παιχνίδι. Φυσικά έτσι σχεδιάζουν χωρίς αυτό να σημαίνει ότι το σχέδιο είναι και εφικτό. Αν η Ευρώπη όμως έχει αποφασίσει την έξοδό μας, οι πιθανότητες επιτυχίας αυξάνονται δραματικά.

Οι δυνάμεις του αριστερού και μη φιλελευθερισμού και οι δυνάμεις της κοινής λογικής, αδύναμες μεν ανήσυχες δε, θα προσπαθήσουν να αντισταθούν στην επέλαση των δυνάμεων της καταστροφής. Είναι αναγκασμένες να χρησιμοποιήσουν όλα τα πολιτικά εργαλεία, όλες τις δυνατές συμμαχίες, νέα και παραδοσιακά πολιτικά σχήματα, ακόμα και κόμματα όπως το ΠΑΣΟΚ και τη ΔΗΜΑΡ προκειμένου να αμυνθούν και να αντεπιτεθούν. Χρειάζονται τους μεταρρυθμιστές όπου αυτοί και αν ανήκουν προκειμένου να δημιουργήσουν πολιτικά ρεύματα εντός των κομμάτων τους που θα ζητούν πιεστικά καθαρό πολιτικό λόγο, μεταρρυθμιστικό μέτωπο και καινοτόμες δράσεις. Χρειάζονται ευρύτερες πολιτικές συμμαχίες κάθε τύπου και κυρίως ένα κλίμα πανεθνικής συναίνεσης με στόχο την παραμονή στο Euro και την παραγωγική αναδιάρθρωση. Πρέπει να διασπάσουν παγιωμένες μικροκομματικές αντιλήψεις, στενά διαχειριστικές λογικές και κυρίως το συντηρητισμό του πολιτικού συστήματος που βλέπει το κέλυφος και όχι τον πυρήνα της πολιτικής. Η πρόσφατη πολιτική κρίση που αναδύθηκε στο συνέδριο της ΔΗΜΑΡ είναι απότοκο των ίδιων αντιθέσεων. Παντού το παλιό συγκρούεται με το καινούργιο.

Τον τελευταίο καιρό καλλιεργείται η ιδέα της αναγέννησης μέσω της καταστροφής. Η χώρα πρέπει να περάσει από τον οδοστρωτήρα ΣΥΡΙΖΑ, να διαλυθεί ολοσχερώς για να αναγεννηθεί από την τέφρα της. Παράλληλα η κεντροαριστερή συνιστώσα δεν πρέπει να βιάζεται. Ας αφήσει ΠΑΣΟΚ και ΔΗΜΑΡ να πάνε χωριστά στις Ευρωεκλογές, να συντριβούν και μετά οι υγιείς δυνάμεις τους, δικαιωμένες από το αποτέλεσμα, να αναλάβουν τα ηνία και να τους οδηγήσουν στην πολυπόθητη ΕΛΙΑ. Επικίνδυνο σενάριο που βολεύει τους εσωκομματικούς τακτικισμούς και αδιαφορεί για την τύχη της χώρας. Αλήθεια ποιος θα χτίσει μετά πάνω στα ερείπια; Μήπως ο φασισμός παρέα με όλους αυτούς που αναφέραμε; Μια ηττημένη στις εκλογές κεντροαριστερά θα έχει το κουράγιο να ανασυσταθεί; Θα βρει το ακροατήριο για κάτι μεγάλο; Θα μπορέσει να επιβιώσει στις εθνικές εκλογές που θα ακολουθήσουν; Ποιος θα εμπιστευτεί τότε ένα σχήμα που αποτελείται από καιροσκόπους της συμφοράς σε προχωρημένη αποσύνθεση; Μήπως τέτοιες ιδέες οδηγούν κατευθείαν στο άρμα του ΣΥΡΙΖΑ ως το μη χείρον;

Δυστυχώς ζούμε σε μια χώρα που όλες οι παθογένειες της πολιτικής είναι παρούσες. Δεξιά και Αριστερά λατρεύουν το μεγάλο, διεφθαρμένο, αντιπαραγωγικό κράτος. Οι φιλελεύθερες σοσιαλδημοκρατικές ιδέες είναι οι μόνες που μπορούν να δώσουν απαντήσεις, να δώσουν ελπίδες διεξόδου αργά αλλά σταθερά. Γιατί έχουν ήδη αποδείξει την υπεροχή τους σε ολόκληρο τον κόσμο. Να διεισδύσουν στην καλλιεργημένη, κοσμοπολίτισσα νέα γενιά και να δώσουν ελπίδα αλλαγής του κοινού πολιτικού τόπου. Πάντοτε όμως σε ένα ευρωπαϊκό περιβάλλον, δίπλα στις παγκόσμιες δυνάμεις της δημοκρατίας και της προόδου. Η Δημοκρατική Παράταξη που κυοφορείται αυτήν την εποχή είναι μια όαση ελπίδας. Αναζητά το σχήμα της, διαμορφώνει τις Θέσεις της, επιλέγει τους εκπροσώπους της, απλώνεται πανελλαδικά, με προσεκτικά βήματα, ανιχνεύοντας προθέσεις και στάσεις. Δεν αποκλείει κανένα αλλά δεν «ψωνίζει» και από το καλάθι. Ετοιμάζεται για το μπάμ στις διπλές εκλογές της άνοιξης, αλλά δεν μένει σε αυτές. Την ενδιαφέρει η από τα κάτω διαμόρφωση μιας άλλης πολιτικής ιδέας, η εγκατάσταση ενός καινοτόμου και εναλλακτικού πολιτικού λόγου. Μιας άλλης ιδεολογίας. Δύναμή της, η πίστη σε ένα νέο, δημιουργικό ατομισμό

Απ’ τ’ αλώνια στα σαλόνια…

Ας μην μιλήσουμε για την αντιπολίτευση.

Ας μιλήσουμε για την άποψη που υποστηρίζουν μερικοί χαριτωμένοι ότι όποιο κόμμα δεν έχει «λερώσει» τα χέρια του στα «σαλόνια» της εξουσίας, διαθέτει ηθικό πλεονέκτημα απέναντι στα κόμματα που είναι «λερωμένα».
Μία πρώτη παρατήρηση είναι ότι όσοι θεωρούν πως η άσκηση πολιτικής εξουσίας και η «βρώμα» είναι έννοιες αδιαίρετες και γιατί όχι ταυτόσημες λένε απλά μία μπούρδα, γιατί αν αυτό πράγματι ισχύει, μοναδικός τρόπος να διαφυλάξει ένας πολιτικός καθαρά τα χέρια του είναι να μην ασκήσει ποτέ εξουσία!
Αυτή η απόλυτη επαγωγή μεταξύ πολιτικής εξουσίας και διαφθοράς επιχειρείται από όσους δεν τους συμφέρει να
παραδεχθούν ότι πολιτική εξουσία δεν είναι μόνο η εκτελεστική, δηλαδή η Kυβέρνηση αλλά και η νομοθετική δηλαδή η Βουλή. Γιατί αν το να ψηφίζεις (ή να καταψηφίζεις) νόμους που θα δεσμεύσουν (ή δεν θα δεσμεύσουν) μια ολόκληρη κοινωνία δεν είναι άσκηση πολιτικής εξουσίας, τότε εγώ είμαι ποδήλατο.

Αν βέβαια την παραπάνω κουταμάρα την εκφράσει οποιοσδήποτε πολιτικά αμαθής ή αφελής ή φανατικός το μόνο που μπορούμε να συμπεράνουμε είναι αυτές ακριβώς τις πολιτικές του «ιδιότητες».

Αλλά γνωρίζουμε πολύ καλά (εκ πείρας) ότι αυτές οι «ιδιότητες» είναι ακριβώς το συναισθηματικό έδαφος όπου μπορεί να βλαστήσει ο λαϊκισμός κάθε μορφής. Από τον φασισμό του Μιχαλολιάκου και τον ακροδεξιό λεκτικό εξτρεμισμό του Καμένου, μέχρι την ακροαριστερή φαντασίωση του κάθε ΑΝΤΑΡΣΥΑ και τον εμφυλιοπολεμικό λόγο του κάθε Τσίπρα.

Αρκεί που όλοι αυτοί έχουν καθαρά χέρια και δεν κυβερνούν!

Ας θυμηθούμε στο σημείο αυτό τον Μιχαλολιάκο να χαιρετά σε δημόσια συγκέντρωση της Χρυσής Αυγής χιτλερικά λέγοντας «…μπορεί αυτά τα χέρια να χαιρετάνε μερικές φορές έτσι, αλλά είναι καθαρά χέρια», τον Καμένο να προτρέπει σε λυντσάρισμα κυβερνητικών βουλευτών και μετά από λίγο να λέει «με συγχωρείτε λάθος», τους δύο νεκρούς Χρυσαυγίτες από το χέρι των φασιστών της όποιας αριστερής «επαναστατικής παρέμβασης», το «..ή εμείς ή αυτοί (οι λιγότερο απ’ τον ίδιο Έλληνες δηλαδή) του νεαρού επηρμένου Κνίτη.

Τι κάνουν όλοι αυτοί;

Θέλουν να πείσουν (και το καταφέρνουν) αφελείς αμαθείς και φανατικούς ότι αυτοί είναι μια ζωή στ’ «αλώνια» μαζί με το λαό(!) και συνεπώς έχουν ηθικό πλεονέκτημα απέναντι στους «λερωμένους» των σαλονιών.

Πρόκειται για αυτό που λέμε «μ’ ένα σμπάρο δυο τρυγόνια»:

Και αποκρύβουν τις ευθύνες τους για την πορεία της χώρας από τη συμμετοχή τους στα σαλόνια της κοινοβουλευτικής εξουσίας και τα σούρνουν χοντρά σε όσους συμμετείχαν σε κυβερνητικές θέσεις, άτομα και κόμματα.

Φυσικά στους ίδιους αφελείς, αμαθείς και φανατικούς απευθύνεται και ο λαϊκισμός του κυβερνητικού success story και της δαιμονοποίησης κάθε αντιπολιτευόμενης άποψης.

Στους ίδιους απευθύνονται και διάφοροι τύποι Λοβέρδων που κάθε τόσο ή σκαρώνουν ένα νέο κόμμα ή κάνουν ρεσάλτο σε κάποιο βολικότερο και θεωρώντας ότι έχουν ξεπλύνει τα χέρια από τις δικές τους ευθύνες, ετοιμάζονται να μας σώσουν από όσους μαζί τους κυβερνούσαν μέχρι προχτές.

Ποιες είναι όμως οι ευθύνες που θέλουν να κρύψουν από τη συμμετοχή τους στην κοινοβουλευτική εξουσία;

Η καλύτερη απάντηση μπορεί να δοθεί με μερικές ενοχλητικές ερωτήσεις:

*Ποιος από σας ορέ αντιμνημονιακά παλληκάρια, τόσα χρόνια στο κοινοβουλευτικό κουρμπέτι, σήκωσε το αριστερό ή δεξιό ή όποιο άλλο ηθικό του ανάστημα στο κράτος των πελατών που οικοδομούσαν οι κυβερνώντες;

Κανένας, μαζί το δημιουργήσατε.

*Ποιος από σας ορέ ΒαρουφακοΣταθακοΤσακαλώτοι μίλησε τις προηγούμενες δεκαετίες για τη βέβαιη δημοσιονομική εκτροπή από τον τρομακτικό εξωτερικό δανεισμό του κράτους;

Κανένας, δώσε κι άλλα λέγατε. Οικονομολόγοι έ οικονομολόγοι!

*Ποιος από σας ορέ Κεϋνσιανοί φωστήρες της κρατικής ρευστότητας θύμισε ποτέ στους κυβερνώντες πως για να έχεις να χώσεις κρατική ρευστότητα στην αγορά όταν σφίγγουν οι κώλοι, θα ‘πρεπε να ‘σουνα νοικοκύρης και οικονόμος όταν έρεε το ευρώ, έστω το δανεικό;

Κανένας. Το κορόιδο κάνατε όταν τα δανεικά ξοδεύονταν αντί για ανάπτυξη και κοινωνική μέριμνα σε μισθούς και επιδόματα στο Δημόσιο που δεν είχαν καμία σχέση με τις πραγματικές οικονομικές δυνατότητες της χώρας, σε προκλητική προσοδοθηρία σε όσους μπορούσαν να ασκήσουν πίεση και σε αέρα-πατέρα «επιχειρηματίες» που τρέχανε σαν τα ποντίκια να τα βγάλουν έξω πριν τους ανακαλύψουν. Και μόλις τίποτα περίεργοι πηγαίνανε να σας χαλάσουνε τη σούπα φιλιώνατε αυτομάτως κυβερνητικοί και αντιπολιτευόμενοι μηχανισμοί και τους βγάζατε νεοφιλελεύθερους και αρχιερείς της διαπλοκής.

*Ποιος από σας ορέ φωστήρες της σοσιαλδημοκρατικής αναδιανομής είπε τόσες δεκαετίες μια κουβέντα ότι η αναδιανομή με δανεικά είναι βόμβα στο μέλλον των παιδιών μας;

Κανένας. Ακόμα και σήμερα που ζούμε με ελεημοσύνες ευρωπαϊκών λαών, μερικοί από τους οποίους είναι φτωχότεροι, παπαγαλίζετε τις ίδιες βαρύγδουπες ιδεοληψίες.

Στις ερωτήσεις αυτές δεν μπορούν να απαντήσουν οι παραπάνω «αλέρωτοι».

Γι αυτό προτιμούν τη διαμαρτυρία, τις φωνές, την πόλωση, την ηθικολογία τα επικοινωνιακά τρυκ την υποκρισία και την καταγγελία.

Αποκτούν έτσι ένα πραγματικό ηθικό πλεονέκτημα επειδή ο λαϊκισμός, η άγνοια και ο φανατισμός μεγάλου μέρους των πολιτών επιβραβεύουν όσους δεν στεναχωρούν κανέναν, όσους δεν μπαίνουν στα δύσκολα των κυβερνητικών αποφάσεων, όσους κρίνουν ανηλεώς αυτούς που το κάνουν.

Είναι φανερό ότι σε μία ώριμη πολιτικά κοινωνία θα έπρεπε να συμβαίνει ακριβώς το αντίθετο:

Ηθικό πλεονέκτημα πρέπει να έχουν όσοι προσπαθούν να βγάλουν το φίδι απ’ την τρύπα. Ακόμα και έχοντας κάνει λάθη. Μεγάλα λάθη. Στις σημερινές συνθήκες ηθικό πλεονέκτημα πρέπει ν’ αποκτήσουν όσοι θα πουν όλη την αλήθεια στον κόσμο. Όσοι θα προτείνουν λύσεις που θα στεναχωρήσουν συντεχνιακά, ιδιωτικά και παράνομα συμφέροντα. Όσοι θα επιχειρήσουν να αλλάξουν και την πολιτική ατζέντα και την πολιτική κουλτούρα. Όσοι θα εργασθούν για μικρότερο κράτος, περισσότερη συμμετοχή, περισσότερη διαφάνεια και επιτέλους περισσότερη υποστήριξη σε εκείνους που παράγουν τον πλούτο. Επιχειρηματίες και εργαζόμενους του ιδιωτικού τομέα.

Αυτό είναι το στοίχημα της νέας παράταξης αν θέλει να βρεθεί στα αλώνια της καυτής πολιτικής πράξης αφήνοντας τα σαλόνια της δημαγωγίας σε άλλους πιο επιδέξιους που ο κόσμος ήδη τους έχει πάρει στο ψιλό με τα λεγόμενα σύντομα ανέκδοτα

Θέλετε μερικά;

Υπουργός Μεταφορών με πλαστές πινακίδες!

Συνδικαλιστές εκατομμυριούχοι!

Επαναστάτες των χρηματιστηριακών παραγώγων!
Θεοδ. Ζαρέτος
www.ika.gr!

Διαβάστε τι γράφει ο ανόητος...

«γράψε βρε Γιάννη κάτι γι’ αυτούς που ανοηταίνουν» ΒΒ



Άκρατο ενθουσιασμό έπαθε πάλι ο Γιάννης Πρετεντέρης μέρες που είναι!

Που όταν δεν εγκωμιάζει τα πρωθυπουργικά σαξες-στόριζ, παράγει χολή εκκρίνοντας παπανδρεϊκές εμμονές!

Δείτε πόσο έντεχνα και πόσο πολύ θέλει να απλώσει την ασπίδα προστασίας του γύρω από το Βενιζέλο.

Εξάλλου στο Συγκρότημα δεν πιστεύουν απλώς πως ο Βενιζέλος «σήκωσε ένα τεράστιο βάρος ευθύνης που δεν του αναλογεί προσωπικά», αλλά πως είναι απολύτως άμοιρος ευθυνών!

Για του λόγου του Πρετεντέρη το αληθές, δείτε πως χρεώνει τα άπαντα στον Παπανδρέου και στους «κηπουρούς» του, διεκδικώντας ταυτόχρονα και το knowhow στην παραγωγή πασοκικής πολιτικής:

"Μπήκαν χαζοχαρούμενοι στο μνημόνιο λες και πήγαιναν σχολική εκδρομή, η κυβέρνηση Παπανδρέου διαλύθηκε στην πρώτη στροφή"

"εκείνοι που παρέδωσαν τη χώρα και το πασοκ δεμένους χειροπόδαρα στην τρόικα"

"οι υπουργοί του Γιώργου στην ίδια φράση με τον Ακη"

ξανα στο quotation διπλα "οι υπουργοί του Γιώργου στην ίδια φράση με τον Ακη" έτσι για να το εμπεδώσουμε

ΚΟΛΟΚΥΘΙΑ ΤΟΥΜΠΑΝΑ, που λες και συ Γιάννη μου.

Σα να το βλέπω το sms που έλαβες αργά χτες βράδυ λίγο πριν την έκδοση:

«γράψε ρε Γιάννη κάτι γι’ αυτούς που ανοηταίνουν! Που χουν και ανησυχίες για το μέλλον της χώρας και του πασοκ! Θέλουν και θεσμικές λειτουργίες! Αμάν πια από το 2010! Γκώσαμε! Μια χαρά είχαμε ξεμπερδέψαμε με δαύτους! Τι θέλουν πάλι; Πάρτο πάνω σου παρακαλώ! ΕΓΩ έχω ολοκληρη ανασύσταση να ασχοληθώ…

Καλές Γιορτές

ΒΒ»

ΛΙΓΗ ΤΣΙΠΑ !...



Τα θαύματα κρατάνε τρεις μέρες σ' αυτή τη χώρα των θαυμάτων. Αυτό είναι το διάστημα που απασχολούν τον Τύπο και την κοινή γνώμη σημαντικά γεγονότα. Σ' αυτό ίσως πόνταρε και ο Μιχάλης Λιάπης και είπε να ξεφύγει από το άγος της δίκης και της διαπόμπευσης για τις πλαστές πινακίδες, με ένα ταξιδάκι, σε ένα μέρος όπου δεν θα υπάρχουν ενοχλητικοί Ελληνες, ας πούμε τη Μαλαισία.

Ωραία. Οταν γυρίσει, οι οργανώσεις και τα κινήματα «Δεν πληρώνω» θα μπορούσαν να τον εντάξουν στους κόλπους τους και μάλιστα σε ηγετική θέση, αναμείβοντας την εφευρετικότητα απέναντι στους κρατικούς εισπρακτικούς μηχανισμούς. Ή μπορεί να γράψει και κάνα βιβλίο με πατέντες για μην πληρώνεις φόρους, τέλη κυκλοφορίας κ.ά. ή πώς να ξεφεύγεις γενικά από τους νόμους.

Αλλά είπαμε. Οταν γυρίσει μαυρισμένος από τις διακοπές του, ουδείς θα ασχολείται. Εξάλλου, στο εξής θα είναι απόλυτα νομιμόφρων, διαβεβαίωσε ο συνήγορός του.

Οι άφραγκοι Ελληνες θα έχουν ζαλιστεί από τα νέα θαύματα. Οι εφοριακοί μπορεί να έρχονται ανά πάσα στιγμή στα σπίτια μας και να ψάχνουν τα πάντα, να βάζουν χέρι σε μισθούς, καταθέσεις και ό,τι άλλο εισόδημα βρουν.

Απελπισμένοι από τους νέους φόρους, οι αγρότες θα συνεχίζουν να κάνουν βόλτες σε πλατείες και εθνικές οδούς, διεκδικώντας κάτι καλύτερο χωρίς πλέον επιδοτήσεις. Οι μακροχρόνια άνεργοι θα περιμένουν με αγωνία τη συγκλονιστική βοήθεια των 200 ευρώ για να τα βγάλουν πέρα. Η ΔΕΗ, μόλις περάσουν οι γιορτές, θα συνεχίσει να κόβει σωρηδόν το ρεύμα, ενώ μπορεί να ζηλέψει και η ΕΥΔΑΠ, η ΕΥΑΘ και οι άλλες εταιρείες νερού.

Οι φοιτητές θα αγωνίζονται ακόμα για να σωθεί εκείνο το έρημο το εξάμηνο, οι διοικητικοί υπάλληλοι για να σώσουν τις θέσεις εργασίας και οι πρυτάνεις και οι καθηγητές (όχι όλοι) να λένε, χωρίς τύψεις, «τι είναι ένα εξάμηνο μπροστά στο κύρος του Ιδρύματος;»

Σωστά, τι είναι ένα εξάμηνο μπροστά στην Ιστορία; Μερικές χιλιάδες φοιτητών και γονέων ξέρουν την απάντηση. Αν συνοδευόταν αυτή η τοποθέτηση περί κύρους με μια έκφραση λύπης ή συγγνώμης προς όλους αυτούς, ίσως να το δέχονταν καλύτερα.


Και αν βλέπαμε και καμιά παραίτηση για λόγους ευθιξίας, ακόμα καλύτερα. Αλλά παραείναι χοντρό τέτοιο θαύμα -και τόσο σπάνιο. Οπότε ας μην περιμένουμε. Τα νέα θαύματα που θα ξεκινήσουν από τη νέα χρονιά θα τα έχουν σκεπάσει όλα αυτά και θα τα έχουν θάψει. Η αγωνία για την καθημερινή επιβίωση δεν αφήνει και πολλά περιθώρια για συζητήσεις και θεωρίες.

Ακόμα και οι αντιστάσεις της κοινωνίας, δεν είναι αυτές που ήταν κάποτε. Οπότε ας κρατηθούμε από τα αληθινά θαύματα. Αυτά της αγάπης και της αλληλεγγύης, που θα μας κρατήσουν στις δύσκολες ώρες που περνάμε. Και ιδιαίτερα το νου μας σε όσους είναι ανήμποροι. Από τα άλλα δεν μπορούμε να περιμένουμε.

Και ας κλείσουμε με κάτι χαρούμενο και αισιόδοξο, παραθέτοντας τους τίτλους των τριών πολιτικών βιβλίων που έγραψε ο Μιχ. Λιάπης: «Για μια Ριζοσπαστική Ανανέωση», «Για Ενα Νέο Ηθος» και «Για Μια Δημιουργική Ανατροπή».
Κώστας Καρτάλης

ΟΝΕΙΡΟ ΘΕΡΙΝΗΣ ΝΥΚΤΟΣ !...

Είδα τις προάλλες ένα παράξενο όνειρο, γλυκό και τρομακτικό μαζί. Ήμουνα, λέει, στο συνέδριο της Δημάρ (όλα μπορεί να συμβούν όταν ελευθερώνεται το ασυνείδητο), μόνο που αυτό δεν γινόταν στον Κεραμεικό αλλά σε κάποιον άγνωστο χώρο. Υπήρχε ένα μεγάλο μπαρ στη μια πλευρά, που μου θύμιζε κάπως μια σκηνή από την ταινία «Λάμψη», το αριστούργημα του Στάνλει Κιούμπρικ, όπου ο επιστάτης του ερημικού ξενοδοχείου (Τζάκ Νίκολσον) φαίνεται να συμμετέχει σε ένα πάρτυ με βαμπίρ (κανονικά, όχι πολιτικά) σε κάποια κρυφή υπόγεια αίθουσα του κτιρίου.

Σ' αυτό το μέρος, λοιπόν, προχωρούσα ανάμεσα στον κόσμο και προσπαθούσα να βρώ παλιούς γνωστούς αλλά δεν αναγνώριζα σχεδόν κανέναν. Κάποιοι με κοίταζαν περίεργα, άλλοι με καλωσόριζαν και μου έσφιγγαν το χέρι ύστερα από τόσον καιρό, όμως κάτι δεν πήγαινε καλά, μια γενική αμηχανία και μια αβεβαιότητα επικρατούσε. Κάποια στιγμή πλησίασα προς το μπαρ και, κοιτάζοντας απέναντι στον καθρέφτη, παγωσα. Αυτός που έβλεπα, δεν ήμουν εγώ! Δεν θυμάμαι καλά το πρόσωπο που αντίκριζα αλλά σίγουρα δεν ήταν το δικό μου. Ξύπνησα έντρομος και καταιδρωμένος.

Δεν έχω το τηλέφωνο του Γιώργου Βέλτσου να τον ρωτήσω τι εννοεί με το «εγώ είμαι ένας άλλος», ούτε ενόχλησα ένα φίλο ψυχίατρο ειδικό στην ερμηνεία των ονείρων αλλά άσχετο με την πολιτική. Η δική μου μέθοδος είναι συνήθως η δημόσια συζήτηση και ο αυτοσαρκασμός. Μπορεί να μην είναι πάντα τόσο αποτελεσματική, όμως είναι σίγουρα πιό οικονομική.

Κι ύστερα, άντε να εξηγήσεις στο γιατρό την ιστορία της ανανεωτικής αριστεράς, τι έγινε στην πόλη το '98, γιατί απέτυχε ο ήπιος εκσυγχρονισμός του Κώστα Σημίτη, τι κατέστρεψε η βάναυση προσαρμογή του μνημονίου, γιατί έφυγε η Δημάρ πρώτα απ το Σύριζα και μετά απ την κυβέρνηση που συμμετείχε, τι σημαίνει η «πρωτοβουλία των 58» για την κεντροαριστερά... «Αδικα βασανίζεσαι τόσα χρόνια», θα μου έλεγε. «Αυτά τα ερωτήματα δεν έχουν απαντήσεις, ούτε καν ενδιαφέρον. Δεν μπορούσατε τουλάχιστον να γίνετε 69;». Σεξιστής ο γιατρός.

Σπεύδω, λοιπόν να δώσω και πάλι τη δική μου πρόχειρη και αναγκαστικά συνοπτική ερμηνεία. Η βαμπιρική αναφορά του χώρου παραπέμπει σαφώς στην ανάγκη να αλλάξουν όλα όσα γνωρίζαμε κι έχουν πιά οριστικά τελειώσει. Ολα πρέπει να επινοηθούν απ την αρχή. Το ίδιο ισχύει και για τον καθένα απο μας, που πρέπει να βρεί έναν καινούργιο ρόλο, ένα νέο "εγώ" στην ανοιχτή και δυναμική πραγματικότητα που διαμορφώνεται.

Οσο για την κεντροαριστερά και τη Δημάρ, είναι προφανές πως δεν μπορούν να υπάρξουν η μία χωρίς την άλλη. Αν δεν συμβούν αυτά, η όλη προσπάθεια θα είναι άλλη μια «επιδρομή στο άναρθρο», ένα πάρτι βρυκολάκων, ένα όνειρο χειμερινής νυκτός σαν αυτό που σας αφηγήθηκα σήμερα ότι είδα.

Σπύρος Βούγιας

Η ΤΗΡΗΣΗ ΤΟΥ Κ.Ο.Κ !...

Ο Κώδικας Οδικής Κυκλοφορίας (Κ.Ο.Κ.) αποτελεί το πιο σημαντικό νομικό κείμενο σχετικά με την ασφαλή και εύρυθμη κυκλοφορία στους δρόμους. Η καλή γνώση και η τήρηση των διατάξεών του είναι απαραίτητη όχι μόνο για τους οδηγούς, αλλά και για όλους τους χρήστες των οδών, αφού η ασφάλεια επηρεάζεται από τη συμπεριφορά όλων μας. Με αυτή τη λογική ο Κ.Ο.Κ. δεν είναι απλά ένα νομικό κείμενο αλλά κανόνας ζωής, διότι η τήρηση των διατάξεών του επιβάλλεται επί της ουσίας για την προστασία της ίδιας της ανθρώπινης ύπαρξης.

Είναι γνωστό ότι κάθε χρόνο στη χώρα μας εκατοντάδες άνθρωποι χάνουν τη ζωή τους στην άσφαλτο. Το φαινόμενο αυτό αποτελεί ένα δυσβάσταχτο φορτίο για την ελληνική κοινωνία, η οποία χάνει ένα από τα παραγωγικότερα τμήματα του πληθυσμού της, καθώς τα θύματα είναι κατ’ εξοχήν νέοι άνθρωποι. Η αλλαγή αυτής της κατάστασης και η άμεση βελτίωση του επιπέδου της οδικής ασφάλειας στη χώρα αποτελεί βασική προτεραιότητα της πολιτείας. Γι’ αυτό και το Υπουργείο Μεταφορών και Επικοινωνιών έχει ξεκινήσει μια μεγάλης κλίμακας εκστρατεία ενημέρωσης και ευαισθητοποίησης των πολιτών.

Ανάμεσα στους παράγοντες που επηρεάζουν την οδική ασφάλεια πρωτεύοντα ρόλο κατέχει ο άνθρωπος. Τα περισσότερα ατυχήματα οφείλονται στον ανθρώπινο παράγοντα και θα μπορούσαν να είχαν αποφευχθεί απλά με την πιο επιμελή τήρηση των διατάξεων του Κ.Ο.Κ. Όλοι εμείς οι χρήστες των οδών μπορούμε να κάνουμε τη διαφορά, μπορούμε να σώσουμε ζωές εφαρμόζοντας με συνέπεια τους κανόνες ασφαλούς οδήγησης. Η τήρηση του Κ.Ο.Κ. προϋποθέτει τη γνώση των διατάξεών του.

Το βιβλίο που κρατάτε στα χέρια σας περιλαμβάνει το πλήρες κείμενο του Κώδικα, όπως έχει διαμορφωθεί μέσα από συμπληρώσεις και τροποποιήσεις τα τελευταία χρόνια και αποτελεί μία από τις δράσεις του Υπουργείου Μεταφορών και Επικοινωνιών για την καλύτερη ενημέρωση των πολιτών σε θέματα οδικής κυκλοφορίας. Είναι βέβαιο ότι η καλύτερη ενημέρωση συμβάλλει στην πρόληψη και την αποφυγή ατυχημάτων, που είναι ο κυρίαρχος στόχος όλων των δράσεών μας.

Μιχάλης Λιάπης
(Πρόλογος στο βιβλίο του νέου Κώδικα Οδικής Κυκλοφορίας, 2007)

ΑΠ' ΤΟΥΣ ΤΥΧΟΔΙΏΚΤΕΣ...

Σε φορολογική ασυλία οι 

off-shore, αλλά στο 

ειδικό Δικαστήριο ο Παπακωνσταντίνου...

Μία διάταξη, που περιελήφθη στο νομοσχέδιο για τον ενιαίο φόρο ακινήτων επαναφέρει τις εξωχώριες εταιρίες σε καθεστώς φορολογικής ασυλίας, ενώ επιβάλλει και κάτι πρωτοφανές: Υποχρεώνει το δημόσιο να διαγράψει ή να επιστρέψει – σε περίπτωση που είχε ήδη εισπράξει - φόρους και πρόστιμα, που είχαν επιβληθεί στις εταιρίες αυτές, αφού η ισχύς της συγκεκριμένης ρύθμισης ισχύει αναδρομικά από την 1η Ιανουαρίου του 2010, καθιστώντας όλους τους φορολογικούς ελέγχους, που έγιναν την τελευταία τριετία, ουσιαστικά άκυρους!!! [protothema]

Σύμφωνα με πρόχειρους υπολογισμούς πρόκειται για ένα χριστουγεννιάτικο... δώρο, ύψους τουλάχιστον 93 εκατομμυρίων ευρώ, προς πανίσχυρα, προφανώς συμφέροντα. Η ρύθμιση δεν αφορά μόνο εξωχώριες εταιρίες – στην κυριότητα των οποίων βρίσκονται χιλιάδες ακίνητα – αλλά και άλλες εταιρίες και φυσικά πρόσωπα, μεγαλοϊδιοκτήτες ακινήτων, που εκμισθώνουν κτήριά τους σε ναυτιλιακές επιχειρήσεις και πλέον απαλλάσσονται από κάθε φορολογική υποχρέωση.

Η υπόθεση έχει ως εξής: με παλαιότερες ρυθμίσεις, στη βάση μάλιστα του αρχικού ν. 89 του 1967 (επί χούντας) όσες εταιρίες (ακόμη και οι offshore) εκμίσθωναν ακίνητα σε ναυτιλιακές και πλοιοκτήτριες εταιρίες απαλλάσσονταν από την καταβολή των αντίστοιχων φόρων, που προβλέπονταν για άλλες κατηγορίες ιδιοκτητών.

Με νόμο του 2002 (τον 3091, που τροποποιήθηκε ελαφρώς το 2003) επιβλήθηκε ειδικός φόρος στα ακίνητα, που βρίσκονται στην Ελλάδα, ύψους 3%, επί της αξίας τους αυτών. Προβλέπεται τότε εξαίρεση, ανεξάρτητα από τη χώρα στην οποία έχουν την έδρα τους, σύμφωνα με το καταστατικό τους, σε εταιρίες για τα ακίνητα, που εκμισθώνουν σε ναυτιλιακές εταιρίες του ν.89/1967, αποκλειστικά για την εγκατάσταση των γραφείων και των αποθηκών τους.

Το 2010 το πλαίσιο τροποποιείται με τον νόμο 3842: Ο ειδικός φόρος αυξάνεται στο 15% επί της αξίας αυτών των ακινήτων και αίρεται η εξαίρεση, που προέβλεπε ο νόμος του 2002 για τις ναυτιλιακές εταιρίες. Η τροποποίηση εκείνη αποσκοπούσε στο να διευρύνει την κατηγορία των υπόχρεων σε ειδικό φόρο και να δημιουργήσει αντικίνητρα με την πάταξη της φοροαποφυγής από εξωχώριες εταιρίες. Στο ίδιο πνεύμα κινήθηκε και μία τροποποίηση του νόμου 3943. Σημειωτέον με τις νομοθετικές αυτές αλλαγές αναγκάστηκε ο Άκης Τσοχατζόπουλος να «περάσει» το πολυτελές σπίτι του στην Ακρόπολη από την offshore εταιρία στην οποία το είχε, σε όνομα της Βίκυς Σταμάτη, αφού η φορολόγηση της εξωχώριας εταιρίας του φάνηκε υπερβολικά μεγάλη.

Με βάση αυτό το νόμο την τελευταία τριετία και μετά τη ρύθμιση του 2010, έγιναν εκατοντάδες φορολογικοί έλεγχοι και οι πληροφορίες αναφέρουν ότι επιβλήθηκαν φόροι και πρόστιμα ύψους 93 εκατ. ευρώ, σε εταιρίες που δεν συμμορφώθηκαν και συνέχισαν να μην αποδίδουν φόρους! Μεταξύ αυτών είναι και πασίγνωστο Ίδρυμα στο οποίο καταλογίστηκε πρόστιμο ύψους περίπου 3 εκατ. ευρώ. Βρέθηκε ότι εκατοντάδες ακίνητα ήταν στο όνομα offshore και άλλων εταιριών, που ενώ υποχρεούνταν, με βάση το νέο πλαίσιο, να καταβάλλουν φόρους, δεν το έπρατταν.

Η κυβέρνηση έρχεται τώρα, με μία διάταξη στο άρθρο 33 του νόμου για τον ενιαίο φόρο ακινήτων, και όχι μόνο επιχειρεί να επαναφέρει την εξαίρεση, αλλά προβλέπει και την αναδρομική ισχύ της από την 1/1/2010!!! Δεν αλλάξει δηλαδή μόνο το καθεστώς από δω και πέρα, αλλά προκλητικά δημιουργείται η εξής κατάσταση:

Θα κληθεί το ελληνικό δημόσιο όχι μόνο να διαγράψει τις οφειλές και τα πρόστιμα, που έχουν επιβληθεί, αλλά και να επιστρέψει τα χρήματα, που στο μεταξύ έχουν καταβάλλει πολλές από τις εταιρίες, που εκμισθώνουν ακίνητα σε ναυτιλιακές εταιρίες! Σύμφωνα με υπολογισμούς έχουν ήδη καταβληθεί από τους υπόχρεους σχεδόν 25 εκατ. ευρώ από τα 90 εκατ. ευρώ, που έχουν καταλογιστεί, ενώ ενδέχεται το συνολικό ποσό, που προσπαθεί να χαρίσει η κυβέρνηση να είναι πολύ μεγαλύτερο. Κι αυτό γιατί οι αρμόδιες εφορίες καταλόγισαν το ποσό αυτό, έχοντας ολοκληρώσει τον έλεγχο σε ένα ποσοστό λίγο πάνω από 10% του συνολικό αριθμό των εταιριών, που πρέπει να βρεθούν στο στόχαστρο, και άρα υπάρχουν εκατοντάδες ή και χιλιάδες ακόμη περιπτώσεις, που πρέπει να ελεγχθούν, εάν δεν αλλάξει το νομικό και φορολογικό πλαίσιο και τελικά τα οφειλόμενα – και προς «χάρισμα» - να φτάνουν και σε μερικές εκατοντάδες εκατ. ευρώ!

Epikairo: Το ζήτησε καμιά Τρόικα αυτό; Περιλαμβάνεται σε κάποιο μνημόνιο η επαναφορά της φορολογικής ασυλίας για τις off-shore; Φυσικά και όχι, επιβεβαιώνοντας για ακόμη μια φορά ότι η συγκυβέρνηση Σαμαρά-Βενιζέλου κάτω από το χαλί του "μνημονίου" εκτελεί συμβόλαια των εγχώριων και εξωχώριων (απ' ότι φαίνεται) επιχειρηματικών συμφερόντων. Η υποκρισία ωστόσο εντείνεται και από ένα άλλο γεγονός. Το κατά τα άλλα τεκμηριωμένο ρεπορτάζ δεν αναφέρει (για λόγους προφανείς, για "Πρώτο Θέμα" μιλάμε) ότι ο νόμος που αύξησε τη φορολογία των off-shore το 2010 θεσπίστηκε επί υπουργίας Γιώργου Παπακωνσταντίνου, εκείνου μωρέ που παραπέμπεται στο Ειδικό Δικαστήριο για τη Λίστα Λαγκάρντ, κόντρα σε κάθε έννοια συνταγματικής νομιμότητας και πολιτικής ηθικής.

Η υποκρισία των κρατούντων είναι παροιμιώδης: Κάνει δώρο 93 εκατομμύρια ευρώ στους έχοντες off-shore, και την ίδια ώρα όχι μόνο διώκει τον άνθρωπο που επί των ημερών του έγιναν μεγάλα βήματα για την εμπέδωση της διαφάνειας (ανεξάρτητη ΕΛΣΤΑΤ-οικονομικός εισαγγελέας-καταπολέμηση off-shore) στην οικονομική ζωή αυτού του τόπου, μόνο και μόνο για να εξυπηρετηθεί το αφήγημα της επάρατης κυβέρνησης Παπανδρέου, που παρέδωσε τη χώρα στους διεθνείς τοκογλύφους, αλλά και συζητά με ποιο τρόπο θα πλειστηριάσει τα ακίνητα των μη προνομιούχων, των απλών ανθρώπων που επλήγησαν από την κρίση (σήμερα χάνεται και η τελευταία τους προστασία που παρείχε ο νόμος Κατσέλη, που θεσπίστηκε κι αυτός την ίδια περίοδο).

Ελπίζουμε αυτό το σκάνδαλο να μην γίνει νόμος του κράτους και να αποσυρθεί η επίμαχη διάταξη, αλλά μ' αυτούς τους τυχοδιώκτες που έχουμε μπλέξει, η ελπίδα μας μοιάζει φρούδα. Εδώ δεν έχει κουνηθεί φύλλο έδω και τρία χρόνια για να εισπραχθεί ένα ευρώ από τη λίστα Λαγκάρντ, θα κολλήσουν στο να διαγράψουν οφειλές και πρόστιμα των "κολλητών" τους;
 http://www.epikairo.gr/

ΓΙΑΤΙ ΜΠΟΡΕΙ Ο ΛΙΑΠΗΣ

 ΝΑ ΡΙΞΕΙ ΤΗΝ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ
Φελνίκος 

Αυτό που συνέβη με τον Μιχάλη Λιάπη και τις πλαστές πινακίδες του αυτοκινήτου του είναι πραγματικά από τ' άγραφα. Δεν θα μπορούσε κανείς, ακόμα κι αν έχει την πιο καλπάζουσα φαντασία, να το διανοηθεί. Είναι πέραν και της ηλιθιότητας και ξεφτίλας. Αν παιζότανε στο στοίχημα, αυτός που θα το 'πιανε θα είχε εξασφαλίσει και για τα τρισέγγονά του την πρώτη θέση στη λίστα Forbes.

Είναι δε λάθος και αστείο να συνδέεται με την πολιτική. Δεν έχει καμία σχέση. Από τη συμπεριφορά του ανιψιού του ιδρυτή της Ν.Δ. Κωνσταντίνου Καραμανλή δεν μπορούν να εξαχθούν πολιτικά συμπεράσματα. Ούτε μπορεί κάποιος, χωρίς να στερηθεί τη σοβαρότητά του, να υποστηρίξει ότι η ενέργεια του εξαδέλφου του πρώην πρωθυπουργού Κώστα Καραμανλή δικαιώνει την κριτική που ασκείται στους πολιτικούς.
Δεν είναι έκφραση πολιτικής αλαζονείας ούτε σύμπτωμα της αίσθησης του ακαταδίωκτου που έχουν ορισμένοι, ίσως οι περισσότεροι, πολιτικοί. Δεν χαρακτηρίζει τους βουλευτές, τους υπουργούς, τη συντηρητική παράταξη, τους Καραμανλήδες. Ανήκει στη σφαίρα του ανεξήγητου, αυτής που διερευνούσε στις εκπομπές του, παλαιότερα, ο Χαρδαβέλας. Δεν συνιστά πολιτική απαξία. Είναι -για να χρησιμοποιήσω την πιο ήπια και ανώδυνη λέξη- μαλακία.
Όλοι οι άνθρωποι κάνουν στη ζωή τους μαλακίες, όμως ο Λιάπης έκανε την κορυφαία. Πήρε το Τσάμπιονς Λιγκ. Αν οι δικαστές έχουν χιούμορ, αύριο δεν θα πρέπει να τον καταδικάσουν, αλλά να τον θέσουν υπό επιτροπεία. Εξάλλου, χειρότερη τιμωρία, από τον εξευτελισμό που υπέστη, δεν μπορούν να του επιβάλλουν. Χίλιες φορές θα ήταν προτιμότερο, για τον ίδιο, να είχε συλληφθεί για μίζα, παρά γι’ αυτό που κατηγορείται.
Πολιτική διάσταση στην πράξη του πρώην βουλευτή και υπουργού της Ν.Δ. μπορεί να μην υπάρχει, όμως θα συνεβούλευα την κυβέρνηση και γενικότερα την κοινοβουλευτική τάξη της χώρας να τεθούν σε κατάσταση κόκκινου συναγερμού αν θέλουν να γλιτώσουν. Και τούτο επειδή, από χθες, πέφτει το γέλιο της αρκούδας στους ανά την επικράτεια καφενέδες.
Και όταν αρχίζει το γέλιο στην κοινωνία πλησιάζει ο καιρός για να τα μαζεύουν και να φεύγουν οι κυβερνώντες. Όσο υπάρχει θυμός, απαρέσκεια, οργή -και με τα μέτρα και τα μνημόνια περισσεύουν αυτά τα συναισθήματα- τα πράγματα είναι υπό έλεγχο. Όταν αρχίζει ο χλευασμός, οι καταστάσεις δρομολογούνται εκτός ελέγχου.
Αν λοιπόν υπάρχει μια πολιτική παρενέργεια από τη συμπεριφορά του Λιάπη είναι ότι πλαστές πινακίδες του αυτοκινήτου του μπορεί να γίνουν η σταγόνα που θα μετατρέψουν την ποσότητα της δυσαρέσκειας των πολιτών σε διαφορετικής ποιότητας σχέση της κοινωνίας με την κυβέρνηση. Αν το γέλιο και η καζούρα επεκταθούν και αφαιρέσουν από την πολιτική και τους πολιτικούς κάθε ίχνος σοβαρότητας και σοβαροφάνειας τότε τα πράγματα ζορίζουν για το σύστημα.
Μπορεί το σύνθημα της αντιπολίτευσης «πάρτε την τρόικα και φύγετ’ από ‘δω» να μην είναι, προσώρας τουλάχιστον, τελεσφόρο, όμως αν μετατραπεί σε «μ’ ένα γέλιο θα σας θάψουμε» μπορεί να γκρεμίσει την κυβέρνηση. Από αυτή την άποψη η μαλακία του Λιάπη μπορεί να αποδειχθεί ο καταλύτης για τη Νέα Μεταπολίτευση.
Μπορεί ν’ ακούγεται τραγικά γελοίο, αλλά μην εκπλαγείτε αν τη Μεταπολίτευση που ξεκίνησε το 1974 ο θείος την τελειώσει το 2014 ο ανιψιός. Μην εκπλαγείτε καθόλου. Άλλωστε, στην Ιστορία το φαινόμενο να επαναλαμβάνονται τα γεγονότα ως φάρσα δεν είναι ασύνηθες. Θα ήταν πάντως τραγωδία για τη χώρα να υπάρξει πολιτική μεταβολή όχι από κάποιο Κίνημα κατά της τρόικας, αλλά από την μετακίνηση Λιάπη με πλαστές πινακίδες. Αυτό κι αν είναι πλαστογραφία της πολιτικής ιστορίας και ειρωνεία των κοινωνικών αγώνων…

Υποκριτές


Το πρόβλημα με τους Συριζαίους δεν είναι μόνο ότι είναι υποκριτές. Είναι ότι είναι και ανήθικοι. Δε φτάνει που ΕΧΟΥΝ λεφτά (φανταστείτε να είχε έναν Μπαξ Μπαννυ το αντι-συριζικό στρατόπεδο τι θα βρίσκαμε. Εδώ τους βρίσκουν απλά με το να ξύσουν λίγο την επιφάνεια). Είναι και το ότι ΔΕ ΘΕΛΟΥΝ ΝΑ ΒΓΑΛΕΙ ΛΕΦΤΑ ΚΑΝΕΝΑΣ ΑΛΛΟΣ. Γι' αυτό και, ενώ οι ίδιοι επενδύουν σαν τον τελευταίο γιάπη της Wall Street, δεν αφήνουν κανένα άλλο να επενδύσει, απειλούν επενδυτές, βρίζουν όλο τον κόσμο. Αλλά εκεί, η κονόμα, κονόμα.
Ναι ξέρω. Ο Λιάπης και η
λίστα Lagarde. Άντε, πέστε μας κιόλας ότι μισούμε τον πλούτο του άλλου.

Το πρόβλημα του κάθε σωστού ανθρώπου σε αυτή τη χώρα πρέπει να είναι ένα: Να ξεβρακώσει αυτό το γελοίο συνονθύλευμα των μεταμοντέρνων νεοκομμουνιστών οπορτουνιστών πριν γίνει κυβέρνηση, με όλες τις συνεπακόλουθες συνέπειες.

"Γιατί τι παραπάνω θα σου κάνουν αυτοί;"

Καααααλά, περιμένετε!!!

ΚΚ2-παρατηρητήριο

Λιάνα Κανέλλη: Καρναβαλισμός…

Το πολιτικόν επιχείρημα του σύγχρονου ελληνικού ναζισμού που αποκτά υπαρξιακή , για ημίγυμνους εραστές των όπλων και τατουαρισμένα μειράκια, σημασία, την ώρα που ξεδιπλώνει η φύση και η θέση της εγκληματικής τους δράσης και ιδεολογίας, είναι ο …καρναβαλισμός.
Και θέλει ... πολλήν περισσότερη προσοχή απ’ ό,τι γελάκια και υπομειδιάματα. Γιατί σε λίγο, μέσα στο γενικότερο καταστροφικό κλίμα της πανευρωπαϊκής ναζιστικής νεκρανάστασης, το πουλί της χούντας θα εξωραΐζει τη σβάστικα, ως ελαφρύ πέπλο γνησιότητας της ντόπιας ακροδεξιάς. Αυτής της επιβιωτικής ναζιστο-βασιλο-χουντικής ακροδεξιάς της λούφας και παραλλαγής, που σ’ όλη τη μεταπολιτευτική περίοδο, έπνιξε κάθε κοινωνικό και ιδεολογικό ριζοσπαστισμό, και πήγε να φυτρώσει ακόμα και μέσα στα πρώιμα αστικοδημοκρατικά μεταχουντικά σχήματα.
Ο καρναβαλισμός νομιμοποιεί τη ναζιστική πρακτική και αισθητική με όρους υπερπαραγωγής χόμπιτ σε ιθαγενή ντοκιμαντέρ για καλικαντζαράκια. Την ακούσια παραγωγή αυτού του προπαγανδιστικού υπέρ της χρυσαυγίτικης κουλτούρας έργου, την κάνουν άπειρα σχόλια στο διαδίκτυο και τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης που δεν έχουν περιθώριο να αποδομήσουν ευθέως το δημιούργημά τους. Έτσι, αποκτά ευλογοφανή «εξήγηση» η φρίκη της Κου Κλουξ Κλαν υπό το Μαίανδρο, όταν όχι ο κάθε Παναγιώτης, αλλά ο …Παναγιώταρος μιλάει για αποκριάτικο πάρτι κι ελεύθερη επιλογή στολής. …Τα ντόπια παλικάρια ρε δε ντύνονται φλούφλικα με σούπερμαν και σπάιντερμαν κολάν!...Θυσιάζουν την ωραιότητα των αθλητικών σωμάτων τους και το ευγενές ιπποτικό τους βλέμμα, κρύβοντάς τα κάτω από το ανώτερο αισθητικά κουκουλοφόρεμα των ρατσιστών φονιάδων με λευκό δέρμα και ύφασμα… Καρνάβαλος, πάρτι, στολή, αθωότητα, παρεξήγηση προθέσεων. Η Χρυσή Αυγή πάει στα μπουρμπούλια στην Πάτρα όπως όλοι οι καρναβαλιστές και δε χρειάζεται Βραζιλιάνες στο Μοσχάτο…
Αυτή η εικόνα αποδομεί, δυστυχώς σχετικά εύκολα, την ενστικτώδη αηδία και το αίσθημα προσβλητικού κινδύνου που προξενεί η κουκλουξκλάνικη ελληνοποίηση του ρατσισμού σε μία μάζα, που δεκαετίες τώρα προσλαμβάνει την Ιστορία των λαών μέσα από χολιγουντιανές υπερπαραγωγές, αισθητική σπαγγέτι γουέστερν και οικολογικές ονειρώξεις με Αβαταρ εφέ. Έτσι, το πόπολο θα πειστεί ότι ο πάσχων από το σύνδρομο του ένοπλου παιγνιώδους Πίτερ Παν βερμουδοφόρος Κασιδιάρης, κάνει απλώς(;) σκοποβολή σε πινακίδα που γράφει «αρχαία ορυχεία». Δεν θα δει ότι δεν εκτελεί σκοποβολή αλλά βολή. Από κοντινή απόσταση και φονική. Στην καρναβαλική εκδοχή έτσι λοιπόν παρασύρονται και οι …θεατές. Selfie οι φωτογραφίες των παραστρατιωτικών ναζίδων, ο μπαζωμένος Κηφισός δεν θα καεί σαν το Μισισιπή, κι ο Κορυδαλλός θα πέσει σαν τη Βαστίλη απ’ τις ορδές των μαύρων κύκνων-πολεμιστών, με ηγήτορα την ουράνια Ζαν Ντ΄Αρκ σε μάχη σοβαρή κι όχι πανηγυράκια στιλ Πολυτεχνείο! (sic μαύρο!) Προσοχή. Το αστείο τράβηξε πολύ. Κι όσο το μοντάζ το κάνει η αστική ασφυξία της επικείμενης κάλπης κι η εξουσιαστική αγωνία της ευρωβολεμένης αριστεράς, ο καρναβαλισμός θα δηλητηριάζει την πολιτική πάλι με επιχειρήματα-άλλοθι, διατυμπανισμένου ιδεολογικού φόνου. Είναι ΚΑΙ φαίνονται ναζί. Στο ΚΑΙ θα κριθεί η μάχη….
"Ριζοσπάστης"

Επικίνδυνοι


Αναρωτιέμαι πώς θα αντιδρούσαν οι αριστεροί ριζοσπάστες αν «ΤΑ ΝΕΑ» ή κάποια άλλη δημοκρατική εφημερίδα δημοσίευαν συνέντευξη του υπόδικου Μιχαλολιάκου.
Ακόμη περισσότερο αν η συνέντευξη δεν ανταποκρινόταν σε κάποια επικαιρότητα ή αφορμή, ούτε ερχόταν να λύσει κάποια απορία, αλλά αποτελούσε απλώς μια ευκαιρία για να αναπτύξει ο Μιχαλολιάκος τις απόψεις του επί της κατάστασης των πραγμάτων.
Αναρωτιέμαι πώς θα αντιδρούσαν οι αριστεροί ριζοσπάστες αν «ΤΑ ΝΕΑ» ή κάποια άλλη δημοκρατική εφημερίδα δημοσίευαν έκκληση απελευθέρωσης του Μιχαλολιάκου και των υπολοίπων χρυσαυγιτών με την υπογραφή «Φίλοι και Σύντροφοι του Νίκου Μιχαλολιάκου».
Τι θα απαντούσαν αν η έκκληση μιλούσε για «ντελίριο εκδικητικότητας», «γενικευμένη υστερία» και «πολιτικούς κρατουμένους» - όπως λέει και ο Κασιδιάρης...
Ούτε που τολμώ να φανταστώ την αντίδραση του Σκουρλέτη, του Βούτση και των υπολοίπων της «Αυγής» ή του left.gr.
Και, προσωπικά, θα συμφωνούσα απολύτως μαζί τους.
Μόνο που στην προκειμένη περίπτωση ουδείς ασχολήθηκε με τον υπόδικο Μιχαλολιάκο και την παρέα του.
Αντιθέτως η «Εφημερίδα των Συντακτών» δημοσίευσε ολοσέλιδη συνέντευξη του Δημήτρη Κουφοντίνα, με την οποία ένας ισοβίτης σίριαλ κίλερ ανέπτυξε τις απόψεις του περί «νέας γερμανικής κατοχής».
Μία εβδομάδα αργότερα η «Αυγή» προέβαλε έκκληση των «Φίλων και Συντρόφων του Κουφοντίνα», οι οποίοι μεταξύ άλλων παραληρηματικών περί «ντελιρίου εκδικητικότητας», «πολιτικών κρατουμένων», «γενικευμένης υστερίας» και «ιδεολογικής επίθεσης (...) κατά της ιστορίας της Αριστεράς και των κινημάτων αντίστασης» (να τες και οι Σκουριές!..) ζητούν να πάρουν άδεια εξόδου από τη φυλακή ο Κουφοντίνας και ο Γιωτόπουλος.
Αν θέλετε, να τους χαρίσω και τη διαφορά.
Διότι στο κάτω κάτω ο Μιχαλολιάκος και η παρέα του είναι απλώς υπόδικοι. Θεωρητικώς είναι αποκρουστικοί, αλλά ακόμη αθώοι.
Αντιθέτως, ο Κουφοντίνας και ο Γιωτόπουλος έχουν δικαστεί και καταδικαστεί για καμιά εικοσιπενταριά δολοφονίες συν όλα τα άλλα που διέπραξαν.
Αντιδράσεις ευαίσθητων αριστερών για τον Κουφοντίνα δεν ακούστηκαν. Δεν έδειξαν καν ενοχλημένοι από το γεγονός ότι τον υιοθέτησε απροκάλυπτα η επίσημη εφημερίδα της παράταξής τους.
Ισως επειδή η ευαισθησία της Αριστεράς εξαντλείται στους άλλους - με τα δικά της καθάρματα δεν έχει κανένα πρόβλημα...
Ισως επειδή είναι ανιστόρητη η θεωρία των δυο άκρων - οι τραμπούκοι της Χρυσής Αυγής θεωρούνται εγκληματική οργάνωση, αλλά οι δολοφόνοι της 17Ν αποτέλεσαν, υποθέτω, κίνημα αλλαγής...
Ισως επειδή αντιλαμβάνονται την πολιτική σαν μια διαρκή άσκηση διαφορετικών μέτρων και διαφορετικών σταθμών ανάλογα με ό,τι τους βολεύει.
Ισως επειδή η δημοκρατική ευαισθησία τους είναι και υποκριτική και αποκρουστική.
Για την ακρίβεια είναι αποκρουστική επειδή είναι υποκριτική. Κι ως εκ τούτου επικίνδυνη.
Γ. Πρετεντέρης-ΤΑ ΝΕΑ

Μιχάλης Καρχιμάκης : 

Η ΑΝΑΤΡΟΠΗ ΤΗΣ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗΣ ΠΑΠΑΝΔΡΕΟΥ ΔΕΝ ΗΤΑΝ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΑΝΩΜΑΛΙΑ;

Μίλησε ο Πρωθυπουργός στην συνέντευξη του στη
εφημερίδα ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ,για πολιτική ανωμαλία αν σχηματιστεί νέα κυβέρνηση απο αυτή την Βουλή .
Η ανατροπή της εκλεγμένης κυβέρνησης Παπανδρέου, με την συμμετοχή του σημερινού Πρωθυπουργού, για να επιβληθούν επαχθέστερα μέτρα σε βάρος των μόνιμων θυμάτων της κρίσης, δεν ήταν τότε δημιουργία Πολιτικης ανωμαλίας με τις γνωστές επιπτώσεις που βιώνει η μεγάλη πλειοψηφία του ελληνικού λαού σήμερα;

Η εκδίκηση του Βασίλη Λεβέντη

Για χρόνια πλάγιαζα αργά. Περίμενα να κοιμηθούν όλοι στο σπίτι για να παρακολουθώ, κρυφά από τη σύζυγό μου, τις τηλεοπτικές υπερπαραγωγές του Βασίλη Λεβέντη, του προέδρου της Ενωσης Κεντρώων. Ηταν το γύρισμα της δεκαετίας του ογδόντα προς ενενήντα και την επομένη, Δευτέρα το πρωί, πίναμε καφέ με τον μακαρίτη σήμερα πια Χρήστο Βακαλόπουλο, για να ανταλλάξουμε εντυπώσεις. Συναντιόμασταν στο Φίλιον (by courtesy of Stephanos Kassimatis). Θυμάμαι το γενναιόδωρο γέλιο του Χρήστου ο οποίος ήταν καλύτερος μίμος από μένα και είχε καλύτερη μνήμη. Επαναλάμβανε φράσεις και απέδιδε ενθουσιασμένος το ύφος του σταρ. Μεσοβδόμαδα οι αγαπημένες μας εκπομπές ήταν οι εμφανίσεις του Ευάγγελου Γιαννόπουλου. Πρότυπο λαϊκού ήρωα της εποχής, ο τότε υπουργός σχολίαζε τον σύμπαντα κόσμο. Στον πρώτο Πόλεμο του Κόλπου, όταν οι συμμαχικές δυνάμεις είχαν αποφασίσει να μην μπουν στη Βαγδάτη, τον βλέπω σαν και τώρα μπροστά μου να λέει ότι δεν καταλαβαίνει πού το πάνε. «Εμάς στην Αλβανία μας έδιναν εντολή ανακατάληψης του υψώματος τάδε και τρέχαμε να το ανακαταλάβουμε. Αυτοί δεν καταλαβαίνω τι σόι στρατηγική έχουν».
Ομως ο απόλυτος ήρωας ήταν ο Βασίλης Λεβέντης. Με ενθουσίαζε η μυξοκαθαρεύουσα που χρησιμοποιούσε και θύμιζε προδικτατορική Βουλή, όμως πάνω απ’ όλα περίμενα τις μεγάλες στιγμές της υπερπαραγωγής του, όταν άναβε με τα ίδια του τα λόγια, θύμωνε, ανέβαζε τον τόνο της φωνής και σούρωνε ολόκληρο το πρόσωπο για να δείξει την αηδία του για τους υπόλοιπους πολιτικούς. Η μεγάλη του στιγμή, σαν την είσοδο της Κλεοπάτρας Λιζ Τέιλορ στη Ρώμη, σε σκηνοθεσία Μάνκεβιτς, ήταν όταν είχε κατέβει σε εκείνες τις επαναληπτικές εκλογές στη Β΄ Αθηνών και τον είχε υποστηρίξει η Νέα Δημοκρατία. Οι δημοσκοπήσεις τού είχαν δώσει ποσοστά που δεν τα είχε δει στα καλύτερα όνειρά του και ο ίδιος κεντούσε στη μικρή οθόνη. Μια μέρα, μάλιστα, είχε ανακοινώσει στο κοινό του πως δεν χρειάζεται άλλους ψηφοφόρους, «μας φτάνουν αυτοί που έχουμε» και είχε ανοίξει τα δυο του χέρια σαν να αγκάλιαζε τους τηλεθεατές. Εννοείται πως δεν εξελέγη. Στο πλευρό του εμφανιζόταν και ένας απόστρατος στρατηγός, ο πρόεδρος της νεολαίας του κόμματός του. «Για πες μας, στρατηγέ μου, τι λέει η νεολαία για το ζήτημα;». Ετσι του έδινε τον λόγο.
Ηταν πρότυπο ενός τύπου πολιτικοποιημένου Ελληνα, αυτού που παλιότερα φώναζε στο καφενείο δεξιότερα Κουροπάτκιν, τώρα όμως μιλούσε στην τηλεόραση σε κάποιον φανταστικό λαό που ο ίδιος ονειρευόταν ότι κάποια μέρα θα τον συνοδεύσει μετά βαΐων και κλάδων ώς τη Βουλή. Δεν έλεγε πάντα παράλογα πράγματα, το αντίθετο, ορισμένα ήταν απολύτως λογικά, κατηγορούσε διάφορους για διάφορα, όμως δεν του έδινε κανείς σημασία. Κι αυτό ήταν το μεγαλείο του, ένα πολιτικός κήρυκας που έχει αποκτήσει μέσο επικοινωνίας, πλην όμως μιλάει στο κενό και σε διάφορους ξενύχτηδες που του τηλεφωνούσαν για να κάνουν την πλάκα τους. Ενσάρκωνε αυτήν την Ελλάδα που αισθάνεται πως είναι το κέντρο του σύμπαντος κόσμου επειδή δεν έχει καμία επαφή με την πραγματικότητα.
Με τα χρόνια ο Βασίλης Λεβέντης έχασε τη γοητεία του. Κουράστηκε να λέει τα ίδια και τα ίδια, βαρέθηκε κι ο ίδιος να επαναλαμβάνεται, το κυριότερο όμως είναι ότι έπαψε να είναι μοναδικός. Η χάρη του ανθρώπου που σου αραδιάζει μεγαλοστομίες σε πλήρη αναντιστοιχία με την πραγματικότητα, σαν εξωτικό είδος των τροπικών σε ενυδρείο, έγινε το πιο δημοκρατικά μοιρασμένο αγαθό του πολιτικού μας βίου. Μπόλιασε τη δημοκρατία μας με το ύφος του, θυσίασε τη μοναδικότητά του χάριν της μαζικότητας, μπορεί να μην εξελέγη ποτέ ο ίδιος, όμως τα έδρανά της γέμισαν από γενόσημα, κακέκτυπους μιμητές του, μαθητές του. Πήρε την εκδίκησή του.
Ονόματα δεν λέμε. Αφήνω τους αναγνώστες να φαντασθεί ο καθένας ποιον από τους αγαπημένους του πολιτικούς του θυμίζει περισσότερο τον πρόεδρο της Ενωσης Κεντρώων. Και το κυριότερο, να μην τον αναζητήσει σε ένα συγκεκριμένο πολιτικό χώρο. Ο λεβεντισμός είναι μεγάλη δύναμη, σαρώνει ιδεολογίες και τοποθετήσεις, με τον ίδιο τρόπο που σαρώνει την πραγματικότητα. Ο ένας είναι πεπεισμένος πως μας ψεκάζουν, του άλλου δεν μπορείς να του βγάλεις από το μυαλό ότι, επειδή οι δημοσκοπήσεις του δίνουν υψηλά ποσοστά, θα κηρύξει την επανάσταση για την Ευρώπη των λαών, η Ζωή της Λωρραίνης φωνάζει βοήθεια, η κυβερνητική πλειοψηφία ψάλλει την ανάπτυξη σαν επιμνημόσυνη δέηση της υπανάπτυξης και ο πόλος της σταθερότητας, ο εταίρος, νομίζει πως σέρνει πίσω του τις μάζες της δεκαετίας του ογδόντα, όπως ο Λεβέντης την Ε.Κ. του εξήντα.
Ο κανονικός Λεβέντης είχε χάρη και ήξερε να διασκεδάζει το κοινό του. Τα δημοκρατικά του αντίτυπα φοβίζουν όσο φοβίζει μια ηγεσία που ψάχνει στα τυφλά τον δρόμο της πραγματικότητας. Η ουσιαστική σύγκρουση δεν γίνεται σήμερα ανάμεσα στη «δεξιά» και την «αριστερά». Η ουσιαστική σύγκρουση θα διεξαχθεί ανάμεσα στις δυνάμεις του «λεβεντισμού» και τις άλλες, αυτές που περιμένουμε να αναδειχθούν μέσα από τα ερείπια της ελληνικής κοινωνίας.
Τάκης Θεοδωρόπουλος

Η θεία φώτιση να είναι μαζί σας.

Χθες βράδυ, όπως κάνω συνήθως πριν γράψω αυτό το κείμενο, είδα τις πολιτικές συζητήσεις. Μία από αυτές μού άλλαξε τον τρόπο που βλέπω τα πράγματα.
Οι καλεσμένοι ήταν στο πάνελ και συζητούσαν, ενώ στις εξέδρες πολίτες έπαιρναν το λόγο, έκαναν ερωτήσεις στους πολιτικούς και έλεγαν τις απόψεις τους.
Ο αριστερός από τους καλεσμένους δήλωσε ότι λεφτά υπάρχουν, 190 δισεκατομμύρια ΑΕΠ παράγει κάθε χρόνο ο ελληνικός λαός με τον τίμιο ιδρώτα του, το πρόβλημα είναι ότι από αυτά τα 74 είναι δεσμευμένα για τόκους και χρεολύσια. Ομολογώ ότι αυτό δεν το ήξερα. Αν είναι αλήθεια, τότε όλα όσα γράφω εδώ και τόσο καιρό δεν είναι σωστά. Ελπίζω να μου καταλογιστεί μόνο άγνοια και όχι καθ’ υπόδειξη ξένων συμφερόντων αρθρογραφία. Και να μην γεμίσουν ΨΟΦΑ τα σχόλια στο site γιατί πέφτει ο server.
Ένας άλλος καλεσμένος, αριστερός νομίζω κι αυτός, αλλά δεν είμαι εντελώς σίγουρος γιατί πια οι αριστεροί μιλάνε ίδια με τους πατριώτες, είπε ότι
240 δις που έδωσαν οι Ευρωπαίοι για να αγοράσουν από τους ιδιώτες τα δάνεια και 160 που μας κούρεψαν, 400. Αφού χρωστάγαμε 300, όχι μόνο δεν χρωστάμε, αλλά έχουμε και περίσσευμα 100. Ομολογώ ότι ούτε αυτά τα μαθηματικά τα ήξερα.
Μετά πήρε το λόγο η πατριώτισσα από τους καλεσμένους. Αυτή είπε ότι το κόμμα της έχει προτάσεις για την ανάπτυξη, αλλά δεν εισακούεται. Αφού θα σκίσουν και αυτοί το μνημόνιο, θα κάνουνε μια τράπεζα που θα χρηματοδοτεί την ανάπτυξη. Έμεινα κι εδώ άναυδος με τη μεγαλοφυή απλότητα της ιδέας. Η αλήθεια είναι ότι είχα ακούσει και από τον κύριο Στρατούλη την πρόταση να κρατικοποιήσουν τις τράπεζες και με τα λεφτά που λιμνάζουν στα θησαυροφυλάκια των τραπεζιτών να χρηματοδοτήσουν την παραγωγή. Αλλά δεν μου είχε φανεί πολύ ελκυστική, ίσως γιατί δεν είχα πειστεί για τις επενδυτικές του ικανότητες. Κυρίως, γιατί τα λεφτά που αυτοί θα επενδύσουν είναι τα δικά μας λεφτά. Αυτή όμως η καινούργια πρόταση της πατριωτικής τράπεζας ξεπερνάει όλες τις αμφιβολίες μου, γιατί αφού θα «κάνουνε» τράπεζα πάει να πει ότι έχουν ήδη και τα λεφτά που θα ρίξουν στην παραγωγή. Οπότε, μαζί με τα 74 αριστερά δισεκατομμύρια που θα γλιτώσουμε από τα τοκοχρεολύσια, έχουμε άφθονα χρήματα για την ανάπτυξη.
Μετά ήρθε η ώρα των απλών πολιτών, οι οποίοι επειδή ήταν όλοι αγανακτισμένοι, ξεκίνησαν θυμωμένα κατηγορώντας τους πολιτικούς. Έλεγαν τη γνώμη τους, η οποία όμως πάντα «εκφράζει όλους τους Έλληνες, πιστεύω». Εν συνεχεία κατήγγειλαν την κυβέρνηση, μερικοί δε όλα τα κόμματα συλλήβδην. Τα οποία κάποιοι άλλοι λαοί προφανώς τα ψηφίζουν και τα εκλέγουν στη Βουλή, αφού όλοι οι Έλληνες χωρίς αμφιβολία τα λοιδορούν. Όμως το αλάνθαστο λαϊκό κριτήριο, ακόμα και όταν αγανακτεί, ξέρει να βρίσκει το δρόμο και να προτείνει λύσεις τις οποίες οι πασιφανώς πουλημένοι πολιτικοί κρύβουν από το λαό.
Έτσι ένας κύριος πρότεινε να βάλουμε όλη την Ελλάδα στο σχέδιο πόλης, μικρή είναι έτσι κι αλλιώς, να την κάνουμε ένα οικόπεδο και να τη χτίσουμε. Ένας άλλος κύριος πρότεινε να πάρουμε τα 600 δισεκατομμύρια που είναι κατατεθειμένα από τον εθνικό ευεργέτη Σώρα για να σωθεί η Ελλάδα από την οικονομική κρίση. Να δώσουμε τα 300 για το χρέος και να μας μείνουν άλλα 300 δις για την ανάπτυξη.
600 δις και 74 αριστερά δις τα προσθέτουμε στα Ανεξάρτητα, τα βάζουμε στην πατριωτική τράπεζα και χτίζουμε το οικόπεδο Ελλάδα απ’ άκρη σ’ άκρη. Με σεβασμό πάντα προς το περιβάλλον.
Ένας άλλος κύριος που έχει 13 παιδιά και 50 εγγόνια, ευτυχής γιατί μιλάει με έναν «ελληνόψυχο» δημοσιογράφο που είναι επίσης πολύτεκνος, πρότεινε να επιδοτεί το κράτος τους πολύτεκνους περισσότερο, γιατί η ανάπτυξη χωρίς νέους είναι αδύνατη, σε λίγο δεν θα υπάρχουμε. Όλοι τον χειροκρότησαν. Να παράγουμε παιδιά. Μόνο με παιδιά θα αντιμετωπίσουμε την κρίση, πρέπει να γεννάμε περισσότερο. Γιατί, άλλωστε, ποιος θα διαχειριστεί τόσα δισεκατομμύρια που βρήκαμε απόψε;
Τούτων δοθέντων, δεν έχει νόημα να γράψω τίποτε σήμερα. Όχι απλώς δεν έχω τίποτα να προσθέσω, αλλά ζητώ και να με συγχωρέσετε για όλα αυτά που έγραφα και σας κούραζα τόσα χρόνια. Οι λύσεις είναι μπροστά στα μάτια μας. Δεν έχω να πω τίποτε άλλο, παρά να σας ευχηθώ καλές γιορτές. Και η θεία φώτιση να είναι μαζί σας. Και με την Ελλάδα. Γιατί θα τη χρειαστεί.
Φ. Γεωργελές

ΓΙΑΝΝΗΣ ΒΟΥΛΓΑΡΗΣ

Καθηγητής στο Τμήμα Πολιτικής Επιστήμης και Ιστορίας του Παντείου Πανεπιστημίου

Η ομιλία στο Ακροπόλ

Από την πρώτη συγκέντρωση της Πρωτοβουλίας των 58 στις 9/12/13


1. Πριν από 2 µήνες κάναµε µια έκκληση. Έκκληση ενότητας, αγωνίας, και ελπίδας για νέα αρχή.

Το σηµερινό µαζικό παρών, κάνει την έκκληση απαίτηση.

Απαίτηση να προχωρήσουν γρήγορα, εδώ και τώρα, οι διαδικασίες συγκρότησης της ∆ηµοκρατικής Προοδευτικής Παράταξης. Να γίνει πράξη η ενότητα των πολιτών, των κοµµάτων, των κινήσεων, των πολιτικών προσώπων, που εµπνέονται από τη σοσιαλδηµοκρατία, τη δηµοκρατική αριστερά, το

ΟΙ 58 ΣΤΗ ΜΗΧΑΝΗ ΤΟΥ ΧΡΟΝΟΥ

Γυρίζουμε ολοταχώς στην δεκαετία του 60; Δεν ξέρω αλλά υποψιάζομαι πως αν το κάνουμε το κάνουμε με τους χειρότερους δυνατούς όρους. Γιατί αυτή τη φορά λείπουν τα θετικά συστατικά στοιχεία μιας εποχής που σημαδεύτηκε από δημοκρατικούς λαϊκούς αγώνες αλλά και αποστασίες, βασιλικά πραξικοπήματα, πολιτικές δολοφονίες κλπ.κλπ. Δεν υπάρχει ας πούμε σήμερα η έντονη παρουσία του πνευματικού κόσμου, των συγγραφέων, των ποιητών, των εικαστικών, των μουσικών που σημάδεψαν, εμπνεύσανε, ξεσήκωσαν και στήριξαν έναν λαό τις δύσκολες στιγμές.
Παραμένει αναλλοίωτο ωστόσο το στοιχείο της εξωθεσμικής παρέμβασης των διάφορων κέντρων

ΞΑΝΘΗ, ΑΓΑΠΗΜΕΝΗ ...ΚΕΝΤΡΟΑΡΙΣΤΕΡΑ !...


Φαντασθείτε ότι κάποια στιγμή χτυπάει το τηλέφωνο. Από την άλλη άκρη της γραμμής σάς ζητούν να πάρετε μέρος σε μια δημοσκόπηση. «Ποια είναι η γνώμη σας;» ρωτά η άγνωστη φωνή. «Πιστεύετε ότι θα ήταν καλύτερα να σας χτυπήσει την πόρτα μια δίμετρη ξανθιά με πράσινα μάτια ή το φιλόπτωχο της ενορίας; Πολύ ωραία... Επιλέξατε την ξανθιά. Θα την... ψηφίζατε όμως;».

Προφανώς η Κεντροαριστερά δεν είναι ξανθιά. Είναι όμως αυτό που λείπει. Και στα μάτια του ανέστιου λαού του μεσαίου χώρου -ή τουλάχιστον του τμήματός του εκείνου που δεν μετανάστευσε οριστικά κάπου αλλού- μοιάζει με την ξανθιά που θα του χτυπήσει το κουδούνι, θα τον πιάσει από το χέρι και θα τον οδηγήσει μακριά από τις διπολικές μυλόπετρες της ΝΔ και του ΣΥΡΙΖΑ, σ' έναν χώρο κεντροαριστερό και ονειρεμένο.

Προς αποφυγήν παρερμηνειών, ας σημειωθεί ότι οι εταιρείες ερευνών κοινής γνώμης πολύ καλά κάνουν και θέτουν το ερώτημα αν είναι θετικό να συνεργασθούν εκλογικά οι δυνάμεις του ΠΑΣΟΚ, της ΔΗΜΑΡ και όποιες άλλες. Το θέτει, άλλωστε, η ίδια η πολιτική αγορά. Δεδομένου, ωστόσο, ότι τα εμπλεκόμενα κόμματα κινούνται επί του παρόντος σε τόπους μακρινούς, τα μυθικά ποσοστά που δίνουν οι έρευνες στο νέο σχήμα (;) κινούνται περισσότερο στην κατηγορία των ευχών παρά της πολιτικής πραγματικότητας.

Οι δημοσκοπήσεις, άλλωστε, σπανίως επιλύουν πολιτικά προβλήματα. Και, εν προκειμένω, το πρόβλημα που ανακύπτει δεν είναι αν πρέπει να υπάρξει ένα νέο κόμμα του ενδιάμεσου χώρου -η «νέα Κεντροαριστερά» όπως τη φαντάζονται το ΠΑΣΟΚ και η «κίνηση των 58» ή ο «τρίτος πόλος» όπως τον θέλει η ΔΗΜΑΡ- αλλά η πολιτική και το προγραμματικό πλαίσιο που θα επιλέξει.

Στη σφαίρα της πολιτικής επιθυμίας, όπως δείχνουν άλλωστε ανάγλυφα και οι έρευνες, η πιθανότητα να υπάρξει μια μεταρρυθμιστική πολιτική δύναμη που θα εξισορροπήσει το σύστημα και θα αποκλιμακώσει την αδιέξοδη πόλωση που σφραγίζει το σκηνικό είναι αυτό ακριβώς που λείπει. Για να υπάρξει, ωστόσο, απαιτούνται πολύ περισσότερα από τους βολονταρισμούς που προστάζουν εκλογική σύμπραξη εδώ και τώρα, ακόμα κι αν είναι ηλίου φαεινότερον ότι επί του παρόντος δεν υπάρχουν οι όροι για να οικοδομηθεί.

Κάποιοι οραματίζονται ένα εκλογικό σχήμα με δύο βασικούς συνεταίρους, εκ των οποίων ο ένας κραυγάζει υπέρ της κυβέρνησης και ο άλλος την αποδοκιμάζει. Με τέτοια συνταγή, η ξανθιά δεν θα έρθει ποτέ. Το φιλόπτωχο, ίσως...

Χρήστος Μαχαίρας

ΓΙΑ ΤΟΝ ΠΑΠΑΝΔΡΕΟΥ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΠΡΟΕΙΧΕ ΠΑΝΩ ΑΠΟ ΟΛΑ...

Του Σταύρου Στραβόλαιμου

Χωρίς ουσιαστική ενημέρωση για τα πραγματικά συμβάντα, ορισμένοι καλοπροαίρετα και άλλοι κακοπροαίρετα, ασκούν κριτική στον Παπανδρέου γιατί παραιτήθηκε χωρίς να αντιδράσει.

Αυτό που ισχυρίζονται για την ακρίβεια είναι το εξής. Αντέδρασαν, λένε, οι Μερκοζί για το δημοψήφισμα και μαζί τους οι εγχώριοι αντιμνημονιακοί σωτήρες, συνεπικουρούμενοι και από ψυχοπονιάρηδες βουλευτές του ΠΑΣΟΚ. Εντάξει, καμιά αντίρρηση.

Μπορούσε όμως εκείνος να ζητήσει ψήφο εμπιστοσύνης με φανερή ψηφοφορία στη βουλή για να φανούν οι απιστίες και αμέσως μετά να προκηρύξει εκλογές καταγγέλλοντας αυτούς που τον έριξαν από την εξουσία. Έτσι ήταν απολύτως βέβαιο ότι θα κέρδιζε τις εκλογές και θα συνέχιζε ενισχυμένος να ασκεί την διακυβέρνηση της χώρας. Δεν το έπραξε και οδήγησε, σύμφωνα με τους ισχυρισμούς τους, το ΠΑΣΟΚ στην καταστροφή, αφού ήταν το Κινημα που εισέπραξε όλο το κόστος της δημοσιονομικής προσαρμογής.

Κατ αρχήν είναι σαφές ότι στην πολιτική πρακτική υπάρχουν πράγματα που φαίνονται απλά, ενώ δεν είναι, και αυτά που είναι απλά, γίνονται δύσκολα από ανευθυνότητα ή μικροκομματικές και προσωπικές ιδιοτελείς σκοπιμότητες.

Ο Παπανδρέου είχε κάνει εξ αρχής ξεκάθαρο το στίγμα του. Λαμβάνοντας πολύ σοβαρά υπόψη το τεράστιο οικονομικό πρόβλημα της χώρας, που βρισκόταν σε θανάσιμο κίνδυνο, έχοντας ζήσει από πρώτο χέρι την αδυναμία της συντηρητικής Ευρώπης να δώσει την ενδεδειγμένη λύση, είχε βγάλει τελείως από το μυαλό του το πολιτικό ή το προσωπικό κόστος. Αυτό που γνώριζε και το γνώριζε πολύ καλά ήταν ότι πάνω από όλα προείχε το συμφέρον της χώρας.

Έβλεπε λοιπόν ότι στο εσωτερικό είχε αναπτυχθεί δολίως και σκοπίμως ένα εξόχως αρνητικό κλίμα στις αλλαγές που προσπαθούσε να προωθήσει και είχε αντιληφθεί ότι οι «αγανακτισμένοι» των άνω και κάτω πλατειών, οι προπηλακισμοί, οι ύβρεις, οι απειλές, τα μουντζώματα στη Βουλή, τα γιαούρτια και πολλές άλλες ασχήμιες, ακόμα και σε βάρος του Προέδρου της Δημοκρατίας, είχαν τη βάση τους στην αντιμνημονιακή υστερία όλων των κομμάτων της αντιπολίτευσης.

Σίγουρα όμως υποδαυλίζονταν και από την χυδαία προπαγάνδα των ΜΜΕ, ιδιοκτησίας της παρασιτικής συμφεροντολογικής κλεπτοκρατίας, καθώς και από τις βίαιες αντιδράσεις των κατεστημένων συνδικαλιστικών κρατικοδίαιτων συμφερόντων. Δεν επρόκειτο ως εκ τούτου να σταματήσουν.

Κάτω από τις δοσμένες λοιπόν συνθήκες, του μικροκομματισμού και της ανευθυνότητας, επεδίωξε με τις τοποθετήσεις του, εντός και εκτός βουλής, να γίνει αντιληπτό από όλους ότι για να μπορέσει η χώρα να προχωρήσει, χρειάζεται ευρύτερη πολιτική και κοινωνική συναίνεση.

Εφόσον το δημοψήφισμα ήταν πλέον εκ των πραγμάτων παρελθόν, ήταν φανερό ότι σε αυτό το σκληρό περιβάλλον αντίστασης στη βάση της κοινωνίας, καμία κυβέρνηση μόνη της δεν μπορούσε να τα βγάλει πέρα. Αυτό που έπρεπε να επιτευχτεί οπωσδήποτε και με όποιο κόστος ήταν να μπουν στο παιχνίδι της διακυβέρνησης κι άλλες πολιτικές δυνάμεις, δυστυχώς όμως οι παραινέσεις του για συνεργασία έμοιαζαν, «φωνή βοώντος εν τη ερήμω ».

Γιαυτό παραιτήθηκε. Για να εκβιάσει εξελίξεις, παίρνοντας πάνω του όλη την ευθύνη και ένα τεράστιο προσωπικό και πολιτικό κόστος. Ήταν βαθιά του πεποίθηση ότι ακόμα και να κέρδιζε τις εκλογές δεν θα μπορούσε να κυβερνήσει ανεμπόδιστα. Οι μετέπειτα εξελίξεις τον δικαίωσαν, αφού ακολούθησαν τρεις κυβερνήσεις συνεργασίας: Κυβέρνηση Παπαδήμου, που στηρίχτηκε από τη ΝΔ, το ΠΑΣΟΚ και τον ΛΑΟΣ, η κυβέρνηση Σαμαρά μετά τις εκλογές, που στηρίχτηκε από το ΠΑΣΟΚ και τη ΔΗΜΑΡ και μετά από ανασχηματισμό η δικομματική κυβέρνηση ΝΔ-ΠΑΣΟΚ. Και ως δια μαγείας εγένετο φως.Ούτε αγανακτισμένοι, ούτε πλατείες, ούτε γιαούρτια, ούτε προπηλακισμοί, τίποτα απολύτως. Ησύχασαν οι πάντες.

Αυτό που διακηρύσσει, παρόλα αυτά, ο Γιώργος Παπανδρέου, παντού και πάντα, είναι ότι εδώ που φτάσαμε πρέπει να υπάρξει επί τέλους και στην Ελλάδα κουλτούρα συνεργασιών σε κυβερνητικό επίπεδο. Οι όποιες δυσκολίες, αντιθέσεις, συγκρούσεις, αδυναμίες, αστοχίες, παραλήψεις και πισωγυρίσματα, ουδόλως αναιρούν την ανάγκη συνεννόησης των πολιτικών δυνάμεων σε μεγάλα ζητήματα που απασχολούν τη χώρα. Αρκεί η συνεργασία να βασίζεται σε γερά θεμέλια και όπως εκείνος λέει, το ΠΑΣΟΚ πρέπει να πρωτοστατεί στο σχηματισμό κυβερνήσεων συνεργασίας, για κυβερνητική σταθερότητα, αλλά με ξεκάθαρο προοδευτικό πρόσημο. Όχι λευκές επιταγές. Να ενώνει όλες τις προοδευτικές Δυνάμεις του τόπου, απέναντι στη Δεξιά και Αριστερή συντήρηση. Να μην διαιρεί. Να είναι στόχος του οι προοδευτικές μεταρρυθμίσεις με ανθρώπινο πρόσωπο και να μην γίνεται παρακολούθημα κανενός.

Τώρα αν το σημερινό ΠΑΣΟΚ έχει ξεφύγει από τον δρόμο που οφείλει να βαδίζει και ταυτίστηκε με οπισθοδρομικές επιλογές της Δεξιάς, στο όνομα μιας δήθεν υπευθυνότητας, είναι προνόμιο όλων των προοδευτικών πολιτών να βάλουν τα πράγματα στη θέση τους όταν έρθει η ώρα. Βλέπετε στη Δημοκρατία αδιέξοδα δεν υπάρχουν.

ΓΙΑ ΤΟ ΘΑΝΑΤΟ ΜΑΝΤΕΛΑ

Παπανδρέου: 

Έχουμε ευθύνη να κρατήσουμε το πνεύμα 

του Μαντέλα ζωντανό..

Ως Πρόεδρος της χώρας του, με τη δημιουργία της Επιτροπής Αλήθειας και Συμφιλίωσης, γκρέμισε τα ψυχολογικά τείχη του μίσους που είχαν χτιστεί για να διαιρούν τον αφρικανικό λαό.

Ως ηγέτης του Αφρικανικού Εθνικού Κογκρέσου, κόμματος – μέλους της Σοσιαλιστικής Διεθνούς, και ως Πρόεδρος της Νότιας Αφρικής, άνοιξε το δρόμο για τον δημοκρατικό μετασχηματισμό και τη δημιουργία μιας νέας ταυτότητας για τη χώρα του.

Ως δραστήριο μέλος του Κινήματος των Αδεσμεύτων, οραματίστηκε μια αφρικανική ήπειρο απαλλαγμένη από την κληρονομιά της αποικιοκρατίας.

Οι μάχες του για την ελευθερία, τη δημοκρατία, την ισότητα, τη συμφιλίωση, την ειρήνη και την κοινωνική δικαιοσύνη, ταυτίζονται με τις μάχες του Κινήματος μας.

Σε μας η ευθύνη να κρατήσουμε το πνεύμα του ζωντανό».

Η ΣΚΗΝΟΘΕΤΗΜΕΝΗ 

"ΑΝΤΙΣΤΑΣΙΑΚΗ" ΠΑΡΑΣΤΑΣΗ !...

Σε καθαρά πολιτικά πλαίσια διεξήχθη η συζήτηση του Σαμαρά με τη Μέρκελ, κατά την πρόσφατη επίσκεψη στο Βερολίνο, στην οποία ο έλληνας πρωθυπουργός έβαλε, επί τάπητος, τα αδιέξοδα της κατάστασης που διαμορφώνεται και τον διττό κίνδυνο της κατάρρευσης της κυβέρνησής του.

Τον άμεσο κίνδυνο, ο Σαμαράς, τον προσδιόρισε στην, τυχόν, επιμονή της τρόϊκας να παρθούν νέα περιοριστικά μέτρα, κάτι που θάφερνε την καταψήφισή τους από τη Βουλή, οπότε και την πτώση της κυβέρνησης.

Ο άλλος κίνδυνος διαμορφώνεται στο αποτέλεσμα των Ευρωεκλογών, το οποίο αν αποκτήσει ισοπεδωτικά χαρακτηριστικά για την κυβέρνηση, είναι σίγουρο, πως δεν θα μπορέσει να παραμείνει στην εξουσία.

Ο Αντωνάκης επικαλέστηκε στη «μαμά Μέρκελ», τις αρχικές τους συμφωνίες, το ρόλο που κλήθηκε να παίξει, καθώς και την «άψογη» έως σήμερα συμπεριφορά του, καταλήγοντας στο αίτημά του, για την παροχή βοήθειας, σε πολιτικό επίπεδο, προκειμένου να περάσει τους δυο σκοπέλους, την τωρινή συμφωνία με την τρόικα και τις Ευρωεκλογές. Επιστρατεύοντας, δε, όλη την απόγνωσή του, έβαλε στο τραπέζι και την κυκλοφορούσα άποψη, περί αλλαγής της στάσης των δανειστών απέναντι στο ΣΥΡΙΖΑ, στο βαθμό που ο αρχηγός του, κάθε μέρα που περνάει, στέλνει όλο και πιο «συμμορφωτικά» μηνύματα, προς τα κέντρα των αποφάσεων, σε Ευρώπη και Αμερική !

Η «μαμά» επεσήμανε στον Αντωνάκη της, πως στα πράγματα υπάρχουν, πλέον, και συνέταιροι, ( το SPD), οπότε τα προβλήματα καθίστανται πιο σύνθετα και πιο δύσκολα, έσπευσε, όμως, να παράσχει πλήρη πολιτική κάλυψη στα σχέδιά του.

Με βασικό στόχο το αποτέλεσμα των Ευρωεκλογών, η Μέρκελ δέχτηκε να «παιχτεί καθυστέρηση» και να γίνουν οι απαραίτητες «πλάτες» στον υποτακτικό της, προκειμένου να το παίξει και να εμφανιστεί «σκληρός διαπραγματευτής» και «αντιστασιακός», στα μάτια του λαού.

Έτσι, όλες οι σημαντικές αποφάσεις, που εμπεριέχουν περαιτέρω μέτρα και επώδυνες καταστάσεις, θα πάνε για μετά τον ερχόμενο Μάιο και σε κάθε περίπτωση, μετά τις Ευρωεκλογές, αλλά και τις εκλογές για την Τοπική Αυτοδιοίκηση.

Μέχρι τότε, ο Αντωνάκης και οι συνεργάτες του, (Βαγγέλας και σια), δεν θα κληθούν να ψηφίσουν μέτρα που μπορεί να χαρακτηριστούν «νέα», ενώ, ταυτόχρονα, θα μπορέσουν να το παίξουν «σκληροί» απέναντι στους τροϊκανούς, (σε ορισμένα δε ζητήματα, όπως οι πλειστηριασμοί, να ξεσαλώσουν λίγο…), στην απόπειρά τους να δημιουργήσουν ένα «αντιστασιακό» προφίλ !

Ο Σαμαράς, βέβαια, ζήτησε από τη Μέρκελ και το άναμμα κάποιου, αβανταδόρικου, φωτός, στο «τούνελ του χρέους», πλην, όμως, σ΄ αυτό η γερμανίδα ήταν απορριπτική, μιας και το θέλει σαν διαπραγματευτικό ατού, για μετά !

Στα πλαίσια αυτής της σκηνοθεσίας, λοιπόν, αναμένονται τα «αντιστασιακά» πεπραγμένα της κυβέρνησης, με όλους τους παράγοντες της παράστασης επί ποδός και επί τω έργω και με την διαφημιστική καμπάνια στα …σίγουρα χέρια και κανάλια, της «διαπλοκής» !...

 ΛΟΓΟΠΛΟΚΟΣ 

ΔΟΛ: Μας έκοψε τα θαλασσοδάνεια ο ΓΑΠ 


Διαβάζοντας την ανάλυση του «έγκριτου» δημοσιογράφου στα ΝΕΑ με τίτλο "Tι ξέχασε ο Παπανδρέου για τη συνάντηση με Μέρκελ - Σαρκοζί το 2011", καταλαβαίνει κανείς πως γράφτηκε για να χρεώσει στον Παπανδρέου -μεταξύ άλλων- απόλυτη προσκόλληση στην καρέκλα του!

«Παράδειγμα πρώτον: Λέει το σημείωμα ότι πριν από το Μνημόνιο δεν υπήρχε χρόνος για προκήρυξη δημοψηφίσματος ή εκλογών. Πράγματι, ο αναγκαίος νόμος για να γίνει δημοψήφισμα δεν υπήρχε, προωθήθηκε για ψήφιση το καλοκαίρι του 2011. Η κυβέρνηση όμως Παπανδρέου - σύμφωνα με κορυφαίους υπουργούς της εποχής που συμμετείχαν και έγιναν βίδες - είχε μια ζωηρότατη σύσκεψη όπου συζητήθηκε το ενδεχόμενο προσφυγής στις κάλπες πριν βρεθεί η χώρα στην ανάγκη να ζητήσει ξένη βοήθεια. Το ενδεχόμενο απερρίφθη, όπως απερρίφθη αργότερα και η πρόταση να ζητηθεί ειδική πλειοψηφία 180 βουλευτών για την ψήφιση του Μνημονίου. Αυτό θα υποχρέωνε τη ΝΔ να το ψηφίσει, αλλά ο Γιώργος Παπανδρέου δεν το αποφάσισε. Το επιχείρημα είχε να κάνει με τους κινδύνους για τη χώρα. Αλλά όλοι «διάβασαν» και τη μία και την άλλη παράλειψη ως φόβο μην τυχόν και χαθεί η εξουσία. Αλλωστε, και το δημοψήφισμα του 2011 σε αυτό αποσκοπούσε. Να μην υπάρξει διακινδύνευση της εξουσίας. Δεν είναι τυχαίο ότι σε μεγάλο μέρος του σημειώματος Ελενόπουλου - Παπανδρέου κατηγορείται ο Αντώνης Σαμαράς γιατί δεν συναίνεσε σε κυβέρνηση ΠαΣοΚ - ΝΔ πριν από τον Νοέμβριο του 2011.»

Σε κάθε περίπτωση, θέλουν να μας πουν πως δεν πειράζει που ξέχασε ο Παπανδρέου τι έγινε στις Κάννες! Θυμάται ο Δημήτρης ο Μητρόπουλος! Και ΤΑ ΝΕΑ! Και τοMEGAtous! Και το Συγκρότημα ολόκληρο!

Με δυο χρόνια καθυστέρηση βεβαία και αφού διάφοροι περίεργοι τύποι σαν το Θαπατέρο για παραδειγμα, συντάραξαν τα θολά νερά της μιντιακής τους ομερτά γύρω από το δημοψήφισμα που ΔΕΝ έγινε το Νοέμβριο του 2011!

Αυτό πάντως που σίγουρα ΔΕΝ ξεχνούν όλοι αυτοί στο παραπάνω παρεάκι, όσα χρόνια κι αν περάσουν, είναι το θαλασσοδάνειο που ΔΕΝ τους έδωσε ο ΓΑΠ! Γι' αυτό και η εμμονή τους έκτοτε με τον Παπανδρέου δεν κρύβεται.

Δύο όμως είναι τα φάκτορς σήμερα:

1. Ο Παπανδρέου ΔΕΝ είναι στην εξουσία

2. Το συγκρότημα τελικά τα πήρε τα δάνεια  άμα τη αποχώρηση Παπανδρέου

Οι μόνες δύο ικανές και αναγκαίες συνθήκες-επαγωγές, ωστε να μπορούν εκεί στον ΔΟΛ να χρεώνουν μέ όλη τους την εμπάθεια, την καταστροφή της χώρας στο Γιώργο Παπανδρέου.

Ρίχνοντας την ίδια στιγμή ασπίδα προστασίας στον ευεργέτη Αντώνη Σαμαρά και τιμώντας το πολιτικό αλτζχάιμερ του έλληνα σχετικά με τη διακυβέρνηση Καραμανλή!

Το τελευταίο, ίσως να είναι και το μόνο που κάνουν πως ξεχνούν...

ΟΤΑΝ ΟΙ ΤΡΟΪΚΑΝΟΙ 

ΠΟΛΙΤΙΚΟΛΟΓΟΥΝ
Δεν πρόκειται για εικασία, ούτε για εκτίμηση : είναι πληροφόρηση που προέρχεται από μέλος της κυβέρνησης, που είναι σε κρίσιμο Υπουργείο, από εκείνα που έχουν πολλά πάρε-δώσε με την τρόικα και, κάθε φορά, είναι στην πρώτη γραμμή των διαπραγματεύσεων μαζί της.

Οι εκπρόσωποι των δανειστών, δεν συνηθίζουν, στις επαφές με τους κυβερνητικούς παράγοντες, να πολιτικολογούν, μη θέλοντας να μπλέξουν σε γρανάζια έξω από τα στενά και στυγερά πλαίσια των τεχνοκρατικών απόψεών τους, όταν, όμως, το κάνουν (πολύ σπάνια), ρίχνουν, κυριολεκτικά, κεραυνούς !

Στην παρούσα φάση των διαπραγματεύσεων, η ελληνική πλευρά προσήλθε στις συζητήσεις με πολλά επιχειρήματα πολιτικής φύσης, κεντρική θέση στα οποία, κατείχε η άποψη, πως «…δεν αντέχονται νέα μέτρα κι αν επιβληθούν δεν θα περάσουν από τη βουλή και η κυβέρνηση θα πέσει !...».


Κορυφαίο, δε, στέλεχος της κυβέρνησης, φέρεται να απηύθυνε, κάποια στιγμή στους επί κεφαλής της τρόικας, την απειλή, πως «…αν επιμείνετε σε νέα μέτρα, εμείς θα πέσουμε και θάρθει ο Τσίπρας κι ο ΣΥΡΙΖΑ… Κι άντε, να τα βγάλετε πέρα μαζί τους !...».

Ο «κεραυνός» ήρθε με την απάντηση του Τόμσεν, ο οποίος αντέτεινε, κατηγορηματικά, το : «…αν έρθει ο ΣΥΡΙΖΑ θα τα κάνει αυτά που ζητάμε, εσείς δεν θέλετε να τα κάνετε !!!...».

Ο «κεραυνός» αυτός μεταφέρθηκε και συζητήθηκε, άμεσα και αναλυτικά, στο υψηλότερο κυβερνητικό επίπεδο, όπου υπήρξε η εκτίμηση, πως η αξιωματική αντιπολίτευση, με τις θέσεις της, «έχει δώσει, πια, σ΄ όλα τα κέντρα των αποφάσεων, τα μηνύματα και τις διαβεβαιώσεις, πως δεν αποτελεί κίνδυνο για τις εξελίξεις, δεν πρόκειται να βγάλει την χώρα από την Ευρωζώνη και, κυρίως, δεν πρόκειται να προκαλέσει ουσιώδεις ανατροπές, στις πολιτικές των Μνημονίων…» !

Μ΄ αυτή την εκτίμηση, ως δεδομένη, το κυβερνητικό επιτελείο επιζήτησε και πραγματοποίησε την επίσκεψη του Σαμαρά στο Βερολίνο και τη συνάντηση με τη Μέρκελ, προκειμένου να τεθούν και να ξεκαθαριστούν ορισμένα, κρίσιμα, ζητήματα, καθαρά πολιτικής φύσης.


Το τι βγήκε, στην ουσία, απ΄ αυτή τη συνάντηση, θ΄ αποτελέσει αντικείμενο ενός άλλου σημειώματος…

ΑΝΑΡΤΉΘΗΚΕ ΑΠΌ ΛΟΓΟΠΛΟΚΟΣ

Η ηλιθιότητα είναι αήττητη
Ο Μωυσής της Αυγής, Θανάσης Καρτερός, συνέταξε τον δεκάλογο του Συνεπούς Αριστερού. Στο νούμερο 9 διαβάζω: «Ο συνεπής Αριστερός διακηρύσσει ότι η ΔΗΜ.ΑΡ. και οι ΑΝ.ΕΛΛ. αποτελούν μια πολιτικά επικίνδυνη λοιμώδη νόσο»
Epikairo: (Μεταφράζω τας Γραφάς) Αγαπητά γίδια που μας υποστηρίζετε, η ΔΗΜΑΡ ούτε που να μας φτύσει ενώ όταν ζευγαρώνουμε με τους Ανεξάρτητους Έλληνες παίρνουμε πάντα προφυλάξεις.

Το βιβλίο του Γιαννίτση η κόρη του Πολύδωρα και η παραγραφή Παπακωνσταντίνου.
Ένα βιβλίο που αξίζει να διαβάσει κανείς είναι αυτό του Τάσου Γιαννίτση «Η Ελλάδα στην Κρίση». Μάλιστα ως epikairo, έχουμε κάνει αρκετά ποστ με αφορμή τις απόψεις και θέσεις Γιαννίτση [θυμίζουμε ένα ποστ που διαβάστηκε αρκετά:

Σήμερα, θα αναφερθώ στο κεφάλαιο του βιβλίου του Γιαννίτση που κατηγοριοποιεί με εύστοχο τρόπο τη διαφθορά σε:

1) Νομική-Θεσμική

2) Ηθική

3) Συστημική (με συμμετέχον και το πολιτικό σύστημα το οποίο δημιουργεί νόμιμο περιβάλλον).

Οι 2 τελευταίες κατηγορίες δύνανται να λειτουργούν με το γράμμα του νόμου. Επί παραδείγματι, η ανάθεση ενός δημοσίου αλλά αχρείαστου δημοσίου έργου ή η πρόσληψη χιλιάδων υπαλλήλων μέσω μοριοδότησης των stage ή κομματικής συνέντευξης είναι νόμιμες πράξεις αλλά όχι ηθικές. Ακόμη, ο νόμος περί ευθύνης υπουργών είναι ένα νομοθετικό στήριγμα της συστημικής διαφθοράς.

Ένα παράδειγμα ηθικής διαφθοράς είναι και διορισμός της κόρης του Βύρωνα Πολύδωρα στο γραφείο του τέως προέδρου της Βουλής, δηλαδή το δικό του και ενώ παρέμεινε Πρόεδρος για μία μόνο μέρα. Πρόκειται για τη γνωστή περίοδο των διπλών εκλογών του Μαΐου-Ιουνίου του 2012.

Μεταφέρω το πεδίο συζήτησης στην υπόθεση Παπακωνσταντίνου, την οποία έχω παρακολουθήσει στενά και κατέληξα ότι πρόκειται για μία απόλυτα στημένη υπόθεση που ξεπλένει στο πρόσωπο ενός ανθρώπου το βρώμικο πολιτικό σύστημα και στοχοποιεί συγκεκριμένες πολιτικές που πάσχισαν να αντιμετωπίσουν τη φοροδιαφυγή των «εχόντων και κατεχόντων». Όμως αυτό δεν είναι το θέμα μας τούτη την ώρα αλλά η υπόθεση της παραγραφής.

Το άρθρο 86 παρ. 3 εδ. ε' του Συντάγματος προβλέπει: "Η Βουλή μπορεί να ασκήσει την κατά παράγραφο 1 αρμοδιότητά της μέχρι το πέρας της δεύτερης τακτικής συνόδου της βουλευτικής περιόδου που αρχίζει μετά τη τέλεση του αδικήματος". Αυτή είναι η λεγόμενη αποσβεστική προθεσμία, που σημαίνει ότι η Βουλή δικαιούται να ασκήσει δίωξη εις βάρος πρώην υπουργού μέχρι τη προθεσμία που ορίζει ρητά η παραπάνω συνταγματική διάταξη. Η αποσβεστική προθεσμία είναι διάφορο της παραγραφής, όπου η τελευταία συνδέεται με την παραγραφή του αδικήματος. Δηλαδή μπορεί ένα αδίκημα να μην έχει παραγραφεί (σε περίπτωση κακουργήματος π.χ. είναι 20 χρόνια), αλλά να έχει αποσβεστεί η αρμοδιότητα της Βουλής να ασκήσει την δίωξη που ορίζει το άρθρο 86 παρ. 1 του Συντάγματος. Το Σύνταγμα δεν προβλέπει εναλλακτική αρχή που να διώκει τους πρώην υπουργούς, πέρα από το Κοινοβούλιο, η οποία θα επιλαμβανόταν από τη στιγμή που επερχόταν η απόσβεση της αρμοδιότητας δίωξης της Βουλής. Επομένως, εφόσον επέλθει η αποσβεστική προθεσμία, καμία Βουλή δεν μπορεί να διώξει κανέναν [Όταν το Σύνταγμα χρησιμοποιείται ως πλυντήριο]

Παρ' όλα αυτά, ο αντεισαγγελέας του Αρείου Πάγου, Αναστάσιος Κανελλόπουλος, κατέθεσε την εξασέλιδη εισήγησή του στο Δικαστικό Συμβούλιο του Ειδικού Δικαστηρίου με την οποία υποστηρίζει ότι ο πρώην υπουργός Οικονομικών Γεώργιος Παπακωνσταντίνου πρέπει να παραπεμφθεί στο Ειδικό Δικαστήριο καθώς δεν έχουν παραγραφεί τα αδικήματα που τού αποδίδονται!

Σε ποια από τις 3 κατηγορίες διαφθοράς κατά Γιαννίτση ανήκει η περίπτωση του ενδεχομένου μη παραγραφής της υπόθεσης Παπακωνσταντίνου; Καταρχήν, είναι νομική-θεσμική καθότι καταπατάται το ίδιο το σύνταγμα. Δεύτερον, είναι ηθική καθότι η περίοδος λειτουργίας της βουλής ήταν υπεραρκετή για το διορισμό της κόρης του Πολύδωρα αλλά όχι για την περίπτωση Παπακωνσταντίνου. Και τρίτον, είναι συστημική καθότι συμμετέχει ολόκληρο το πολιτικό σύστημα προσπαθώντας καθείς για τους δικούς του λόγους να δημιουργήσει νόμιμο περιβάλλον ή καλύτερα διατυπωμένο *νόμιμη περιρρέουσα ατμόσφαιρα*.



Συμπέρασμα; Στην περίπτωση παραγραφής της υπόθεσης Παπακωνσταντίνου αξιοποιούνται και οι 3 κατηγορίες διαφθοράς από τη νομοθετική αλλά και δικαστική εξουσία.

Ποιο είναι το κωμικοτραγικό της υπόθεσης; Την εισήγηση Κανελόπουλου δεν αντέκρουσε στο δημόσιο διάλογο ούτε ένας συνταγματολόγος. Προτίμησαν να σωπάσουν στη θέα της καταπάτησης του συντάγματος επειδή η στήριξη στο πρόσωπο του Παπακωνσταντίνου ίσως τους στοχοποιήσει στο πεδίο του υπαρκτού παρακράτους. Αλλά δεν περιμένω και κάτι περισσότερο από τους συνταγματολόγους που δεν υπερασπίζονται το σύνταγμα όταν ο πατέρας Βύρωνας Πολύδωρας εμμέσως αφήνει έκθετη την ίδια του την κόρη. Διότι αν δεν υπάρχει παραγραφή Παπακωνσταντίνου, δεν υπάρχει και διορισμός.

Ο ίδιος δε ο Παπακωνσταντίνου εξέφρασε την επιθυμία του να μην υπάρξει παραγραφή και να διεκδικήσει την αποκατάσταση του ονόματός του στο ηθικό και νομικό πεδίο μέσω ενός ειδικού δικαστηρίου. Aς με συγχωρεί η χάρη του αλλά δε μπορεί να λειτουργούν οι νόμοι και το σύνταγμα κατά παραγγελία. Η παραγραφή είναι δεδομένη βάσει συντάγματος και αυτό που απαιτείται είναι η απόλυτη εφαρμογή των νόμων και του συντάγματος. Τελεία.

-epikairo.gr/