«Ξέρεις ποια είμαι εγώ;»

του Σταύρου Σαμουηλίδη

Αυθάδεις, αλαζόνες, υπερόπτες, με γερές δόσεις περιφρόνησης, όλοι μπορεί να έχουμε υπάρξει κατά καιρούς. Μερικοί όμως χρησιμοποιούν τη μεγάλη ιδέα που έχουν σχηματίσει για τον εαυτό τους προκειμένου να επιβληθούν σε μια ολόκληρη κοινωνία.

Και όταν στην κοινωνία που ζούμε τα παραπάνω χαρακτηριστικά γίνονται απαραίτητα για να προχωρήσουμε, «να προκόψουμε» που λένε, τότε η ίδια η κοινωνία αποκτά με τη σειρά της τα χαρακτηριστικά εκείνα που την καθιστούν πραγματική ζούγκλα, με αποτέλεσμα να επιβιώνουν οι ισχυροί σε βάρος των αδύναμων.

Θα μου πείτε, πως μου ήρθε όλο αυτό; Επιτρέψτε μου να σας μεταφέρω ένα περιστατικό που έφτασε και στα δικά μου αυτιά πρόσφατα και ίσως με καταλάβετε:

Γνωστή πολιτικός, γνωστότατης και ισχυρότατης οικογενείας, γευμάτιζε σε επίσης γνωστό και πανάκριβο εστιατόριο του κέντρου της Αθήνας. Απολαμβάνοντας λοιπόν το φαγητό της και λίγο πριν της έρθει η «λυπητερή», για κάποιους, σίγουρα όχι για τη συγκεκριμένη κυρία, είπε να ανάψει ένα τσιγάρο για να τελειώσει ευχάριστα το γαστρονομικό της ταξίδι.

Έχοντας, υποθέτω, κάνει δυο τρεις «τζούρες», ευγενέστατος σερβιτόρος, συνηθισμένος στο να αντιμετωπίζει τις μεγάλες προσωπικότητες αυτού του τόπου, πραγματικούς θαμώνες στο συγκεκριμένο μαγαζί, πλησιάζει το τραπέζι και της ζητάει να σβήσει το τσιγάρο καθώς δεν επιτρέπεται το κάπνισμα στον χώρο του εστιατορίου.

Και φυσικά, ενοχλημένη η «κυρία» που τόλμησαν να τη διατάξουν, απαντά ξερά: «Ξέρεις ποια είμαι εγώ;».

Το γκαρσόνι των 500 και κάτι ευρώ, το οποίο κάθε βράδυ μπαινοβγαίνει από την κουζίνα του εστιατορίου ισορροπώντας μεταξύ των τραπεζιών με πιάτα αξίας ισοδύναμης του μηνιαίου του εισοδήματος, γνωρίζοντας πολύ καλά ποια είναι η συγκεκριμένη γυναίκα, δεν έδωσε φυσικά συνέχεια στο θέμα.

Και το ερώτημα είναι το εξής: ο άνθρωπος ορίζει το σύνολο ή το σύνολο τον κάθε άνθρωπο; Αν συνέβαινε το δεύτερο, θα βρισκόμασταν σίγουρα σε μια κοινωνία, η οποία έχοντας διανύσει την πορεία της μέσα στους αιώνες θα έφτανε, στα προηγμένα κράτη τουλάχιστον, στο σημείο να ρυθμίζει χωρίς να παραβιάζει, με το σύνολο να διαμορφώνεται σε έναν ευχάριστο και αυτονόητο «αστυφύλακα» για όλους.

Αν, όμως, συνέβαινε το πρώτο, και πολύ φοβάμαι πως στην Ελλάδα επικρατεί κατά κόρον η πρώτη υπόθεση, θα επικρατούσαν οι αλλαζόνες, αυθάδεις και υπερόπτες του συστήματος.

Στη χώρα μας, αυτό το μεγάλο χωριό που έχει χάσει τη χάρη και τα οφέλη μιας μικρής κοινωνίας, έχοντας μεταμορφωθεί σε ένα απρόσωπο τέρας όπου οι διαπροσωπικές σχέσεις εξακολουθούν παρόλα αυτά να ρυθμίζουν το σύνολο, οι δυσλειτουργίες έχουν πλέον βαρέσει κόκκινο. Το περιστατικό του εστιατορίου είναι ενδεικτικό μιας νοοτροπίας που ξεκινά από τα πάνω και πάει προς τα κάτω. «Ξέρεις ποιος είμαι εγώ φιλαράκο;». Όλοι μας έχουμε ακούσει κάποιον να εκστομίζει αυτή τη φράση.

Και το πρόβλημα ξεκινά όταν πράγματι τον γνωρίζουμε, καθώς το γνωστό πρόσωπο του συγκεκριμένου εστιατορίου δημιουργεί ένα προηγούμενο το οποίο δυστυχώς καθορίζει το σύνολο, θέτει τις βάσεις της συμπεριφοράς όλων μας, ενώ δημιουργεί και ευσεβείς πόθους: «Θα έρθει η μέρα που και εγώ θα το λέω», λέει εδώ και καιρό το εθνικό μας υποσυνείδητο...