Δεν παίζει μουσική ρε «σειρά»...

Πριν λίγες μέρες βρέθηκα στο χωριό μου, ένα μικρό χωριό στην περιοχή της Μακεδονίας, το οποίο αραιά επισκέπτομαι, όχι επειδή δεν το επιθυμώ, είναι η ροή της ζωής τέτοια που δε μου αφήνει χώρο στο μυαλό. Δε μου αρέσει αυτό που κάνω, εντούτοις, το κάνω. Έτσι, πάντα κρατώ χώρο στο μυαλό για φθηνές δικαιολογίες.

Το τραπέζι γεμάτο από ξαδέρφια και καλούς φίλους. Γέλιο, μουσική, τραγούδι, απλό καλό φαγητό, τόσο απλά όλα όπως ακριβώς μού αρέσουν...

Είχα καιρό να δω τον 'Α'. Τον συνάντησα εκεί. Παιδικός αγαπημένος φίλος, μαζί κάναμε τα πρώτα βήματα στο χωριό. Μετά τα νήπια χωρίσαμε, εγώ πήγα στην πόλη, εκείνος έφυγε Γερμανία. Θυμάμαι τη χαρά μου όταν τον είχα συναντήσει μετά από πολλά χρόνια. Είχαμε πια μεγαλώσει, μα, σαν να μην πέρασε μια μέρα. Έτσι και τώρα, τον συναντώ και αισθάνομαι ότι ζήσαμε μαζί όλα τα χρόνια, τόσο οικεία, τόσο κοντά μου. Ζήτησα να γνωρίσω τον γιο του, 14 ετών, ήρθε με την κιθάρα, μας έπαιξε τραγούδια και μεις, μαζί, τραγούδια, τσίπουρο, μπύρα, ουίσκι, ώσπου μπερδευτήκαμε.

Και τότε ξεκίνησε να μου μιλά για την πολιτική, αυτήν την ωραία γυναίκα, με λόγια μεθυσμένα. Και γω; Έβγαλα το κινητό και έγραφα σημειώσεις, σκόρπιες λέξεις, να τις μαζέψω, να τις ντύσω, να τις κάνω ένα άρθρο για να εκφράσω όσο το δυνατόν καλύτερα αυτά που ήθελε να μου πει, να το κοινοποιήσω σε ''αρμονία'' -του υποσχέθηκα να τα «φωνάξω».

Και σαν δοκίμασα να κάνω τις λέξεις άρθρο, δε μου 'βγαινε. Πέρασαν αυτές οι λίγες μέρες και αναρωτήθηκα πώς είναι δυνατόν να μπορώ να γράφω κατεβατά σε δευτερόλεπτα και να μην μπορώ να κάνω το έτοιμο, το απλό, το εύκολο. Και η εξήγηση ήταν τόσο απλή, όσο απλά και τα λόγια του 'A'. Αυτά είναι που πρέπει να παραθέσω, αυτά κουβαλούν το δικό του μήνυμα, σκόρπια, ασυνάρτητα, αληθινά.

(στο χωριό μου αυτοί που μεγάλωσαν μαζί και είναι της ίδιας γενιάς, αποκαλούν ο ένας τον άλλο «σειρά», όπως στο στρατό)

«Σειρά», παίζουμε με τα όπλα τους. Δε μπορούμε να κερδίσουμε έτσι. Εγώ ματώνω στην καθημερινότητά μου. Κι όμως, είμαι έτοιμος, βγάλε με μπροστά, είμαι έτοιμος. Εκμεταλλευτείτε τη φλόγα του κάθε 'Α' (τ' όνομά του). Nα βγούμε πιο επιθετικά, στους δρόμους, στα μαγαζιά, να μιλήσουμε για πολιτική. Ο κόσμος είναι διατεθειμένος να ακούσει. Ο κόσμος μπορεί να κρίνει το σωστό και το λάθος. Μην τον υποτιμάς.

Δεν παίζει μουσική ρε «σειρά», δεν παίζει μουσική. Και θέλω να πιάσω μία κιθάρα, να βγω στο πεζοδρόμιο. Ίσως γιατί αισθάνομαι ότι δε θα ΄χω άλλη ευκαιρία.

«Σειρά», μού λείπεις στη ζωή μου. Έχω 3 παιδιά και αισθάνομαι ότι τα εγκαταλείπω εξαιτίας της αδράνειάς μου. Άνεργος, στον καφενέ, μπιρίμπα, καυγάδες, ποδόσφαιρο. Δε μου φτάνει, δεν είναι αρκετό, πνίγομαι, να κάνουμε κάτι...

Λείπει το αίσθημα ρε «σειρά»· και μεις, είμαστε διατεθειμένοι να θυσιάσουμε τους εαυτούς μας. Αρκεί να έχει όνειρο αυτό που θα κάνουμε, «σειρά», να ΄χει όνειρο -και αλήθεια.

(τα πιο όμορφα λόγια είναι τα δικά σου λόγια)

 http://www.epikairo.gr/