Μεγάλη Παρασκευή και δυο
χούφτες προφυλακτικά...

Έχει μεγάλη διαδρομή ο άνθρωπος. Ειδικά αν έχει διάθεση να περπατήσει. Αν χρειαστεί και να τρέξει, ακόμη καλύτερα. Βάλε και τα εκατομμύρια δρομάκια, όλο και κάπου θα βγει. Κάπως έτσι κι εγώ πέρασα και από άλλα μονοπάτια. Δεν μου αρέσει να γράφω, και ειδικά να καταγγέλλω, χωρίς να γνωρίζω τα στοιχειώδη. Στη συγκεκριμένη περίπτωση που θα αναφερθώ, ομολογώ ότι ήταν ένα «οξύμωρο» μονοπάτι. Κάποια σωτηρία της ψυχής θα έψαχνα, απλά μου έμαθαν τον λάθος δρόμο. Τουλάχιστον εμένα, με οδήγησε σε γκρεμό...

Μεγάλωσα σε μια τυπική ελληνική οικογένεια. Μέχρι και κατηχητικό. Εαν περνούσα εκκλησία και δεν έκανα τον σταυρό μου, ένιωθα ενοχές. Έταξα τον εαυτό μου -δεν το πιστεύω που τα γράφω- στην Τήνο. Ανέβηκα με τα γόνατα. Ναι, εγώ. Μεγάλη Τρίτη σταματούσα να δουλεύω, ήταν απαράβατος όρος, γιατί ήταν και είναι για πολλούς αμαρτία να φας κρέας τη Μεγάλη Εβδομάδα. Ειδικά ωμό.

Οι «δόξες» πέρασαν ανεπιστρεπτί. Είμαι Αθήνα πλέον, εδώ και δέκα χρόνια, περίπου. Πουλέν σε στούντιο -οίκο ανοχής- αλλά χωρίς αφεντικό πλέον. Μια καθαρή δοσοληψία. Μου δίνεις χώρο, ζέστη, κ.λπ., σου δίνω τα μισά. Ήταν πολλά τα λεφτά Άρη για να σκεφτώ ότι δεν ήταν και τόσο δίκαιο τελικά... αλλά, άλλη ιστορία. Συν ότι έπραξα τα ίδια αργότερα. Είναι να μην μπεις στο παιχνίδι. Θα παίξεις.

Τρεις μέρες δούλευα εκεί. Η μία ήταν Παρασκευή. Μεγάλη Παρασκευή. Ζήτησα «απαλλαγή». Φυσικά μου είπε όχι η πατρόνα-αφεντικό. Δεν μπορούσα να πάω. Δεν κοιμήθηκα όλη νύχτα. Αλλά ήταν σκληρός διαπραγματευτής η κυρία. «Θα δουλέψεις, αλλιώς σταματάς». Τη μίσησα, τη σιχάθηκα. Δούλεψα. Και όπως το περίμενα, από άλλες κοπέλες που το έλεγαν, λαϊκό προσκύνημα. Πολλή δουλειά. Κάθε κορμί και καρφί. Πόσο ανόητη ήμουν. Με τιμωρούσε ένας θεός που δεν τον διάλεξα και από την άλλη προσκυνούσα έναν θεό που με αποκήρυξε εν τη γενέσει μου, ερήμην μου.

Επίτηδες το έκανε. Ήξερε πολύ καλά την αδυναμία μου στο θέμα. Άνετα θα μπορούσε να βρει κάποια άλλη κοπέλα. Όταν, πλέον, τα λέω σε κάποιους ανθρώπους αυτά, πολλοί απαντούν πως είναι δοκιμασία από τον θεό όλα αυτά. Και ξαναρωτώ; Γιατί θα πρέπει να είμαι ειδωλολάτρης σε ένα σύμβολο για να σωθεί η ψυχή μου; Ποιου «παιδί» είμαι εγώ, αφού είναι υπεύθυνος για τα πάντα; Δεν θα πάρω απαντήσεις. Ή θα πάρω τις γνωστές που τις πατάω κάτω με το δωδεκάποντο. Έζησα μια πλάνη και τιμωρήθηκα τόσο, από τον ίδιο μου τον εαυτό. Ποιος θεός το θέλει αυτό; Όλοι οι… θεοί. Απαρχής της ιστορίας του κόσμου αυτού. Αμάρτησα, λέτε με τη σκέψη, Μεγάλη Εβδομάδα; Εδώ Μεγάλη Παρασκευή με «αγάπησαν» σαράντα άντρες. Κάθε άγγιγμα και έκαιγε χωρίς υπερβολή. Πέρασα έναν εφιάλτη.

Κατανοώ αυτούς που πιστεύουν. Εμένα δεν συγχωρώ που έπεσα σε τέτοια παγίδα.

ένα άρθρο των πρωταγωνιστών