Ένα βήμα μπροστά, δέκα πίσω...

Ο φίλος μου ο Κώστας είναι βαμμένος αριστερός - από οικογένεια αγωνιστών με ξύλο και εξορίες. Επιστήμονας με περγαμηνές, λάτρης της τέχνης και θαυμαστής του Λένιν - στη βιβλιοθήκη του κυρίαρχη θέση έχει ένας μικρός ανδριάντας του ρώσου επαναστάτη - και συχνά χρησιμοποιεί τσιτάτα αριστερών διανοουμένων.
Το πιο... δεξιό κόμμα που έχει ψηφίσει ήταν το ΠαΣοΚ του 1981 και τον Ιανουάριο το 'ριξε και με τα δυο του χέρια στον ΣΥΡΙΖΑ. Το βράδυ των εκλογών βγήκε στους δρόμους πανηγυρίζοντας για την «πρώτη φορά Αριστερά», όπως τότε που ο Ανδρέας αναγνώριζε την Εθνική Αντίσταση.
Ο πρώτος ταμπλάς τού ήρθε με τη συμμαχία με Καμμένο - «Μα είναι στα καλά του ο Τσίπρας; Δεν μπορούσε να συμφωνήσει με τον Θεοδωράκη, τι τον θέλει τον ποπουλιστή της καραδεξιάς;» έλεγε.
Μου έστελνε μάλιστα μηνύματα οργής («Τι ντροπή!») κάθε φορά που Καμμένος έκανε μία ακόμη... έπαρση σημαίας στον εθνικολαϊκισμό - θα το κάνουμε Κούγκι, στρατιωτικές παρελάσεις με τσάμικα κ.τ.λ.

Αλλά και χιουμοριστικά SMS (Ωχ το μάτι μου!) όταν πέταγε καμιά κοτσάνα (π.χ., συνεκμετάλλευση του Αιγαίου με τους Αμερικανούς).

Η δεύτερη ψυχρολουσία του ήρθε με τα «σκέρτσα Βαρουφάκη», παρά το ότι στηρίζει τη διαπραγματευτική τακτική του.

«Πώς είναι δυνατόν ένας υπουργός της Αριστεράς να επιδιώκει να είναι στο επίκεντρο, να παίρνει πόζες για φωτογραφίες, να μπαίνει στο Μαξίμου με τη μοτοσικλέτα - πάρκαρέ την έξω-έξω και πήγαινε με τα πόδια...».

Η χαριστική βολή ήταν το «χάιδεμα των αντιεξουσιαστών» και η «ιεροσυλία», έτσι την αποκαλεί, του αποκεφαλισμού της Κυβέλης και του «μπογιατίσματος» του σχολείου του, του Πολυτεχνείου.

«Τι σχέση έχει η Αριστερά με τους κουκουλοφόρους; Γι' αυτό πήγαν οι πατεράδες μας στα ξερονήσια; Για να μαυρίζουν τα τσογλάνια αριστουργήματα του Καυταντζόγλου - εκεί που τα παιδιά στάθηκαν απέναντι στα τανκς;».

Προχθές τον είδα «ράκος» από τις αστοχίες της κυβέρνησης - δυστυχώς, μου είπε, παραφράζοντας τον Λένιν, με τα στραβοπατήματα πάμε «ένα βήμα μπρος και δέκα βήματα πίσω». Άδικο έχει;
Ν. Παπαδόπουλος-ΤΟ ΒΗΜΑ