Τα σταφύλια της οργής

Κάτι του διαφεύγει του προέδρου «που να χτυπιέστε κάτω, το ΠΑΣΟΚ είμαι εγώ» Βαγγέλη σχετικά με τα γεγονότα του 2007 και εκείνης της θλιβερής, από κάθε άποψη, νύχτας στο Ζάππειο. Το επισημαίνω με αφορμή όσα δήλωσε στην κλειστή συνεδρίαση της Κοινοβουλευτικής Ομάδας του ΠΑΣΟΚ προχθές και ομολογώ ότι με ξένισαν ορισμένα πράγματα που είπε. Και περισσότερο από όλα το εξής: ότι «άλλοι» του έστησαν το Ζάππειο.

 
Πρόκειται για ψεύδος. Τεράστιο. Κανείς δεν του «έστησε» τίποτε. Μόνο το μυαλό του και η αδιανόητη βουλιμία του για εξουσία ευθύνονται. Και καταθέτω εδώ την προσωπική μου μαρτυρία, που - ελπίζω - θα βοηθήσει εκείνον να θυμηθεί και όσους τον άκουσαν να αντιληφθούν ότι δεν πρέπει να παίρνουν τοις μετρητοίς όσα δηλώνει υπό το κράτος της οργής. Ξεχνάει ή, καλύτερα, θέλει να ξεχνάει...
Το βράδυ εκείνο, λοιπόν, της Κυριακής των εκλογών της 16ης Σεπτεμβρίου 2007 γύρω στις 10 με την οριστικοποίηση του αποτελέσματος πραγματοποιείται στο γραφείο του Γιώργου σύσκεψη κορυφαίων στελεχών, στην οποία μετέχει και ο Βενιζέλος. Ο Γιώργος περιγράφει τις δυσκολίες της εκλογικής αναμέτρησης και δικαιολογεί το αποτέλεσμα με τον δικό του, εντελώς... πρωτότυπο τρόπο που τον διακρίνει. Ο Βενιζέλος που περιμένει από τον Γιώργο ότι «θα αναλάβει και τις ευθύνες του» αναγγέλλοντας στη δήλωση που θα κάνει εν συνεχεία ότι θα παραιτηθεί, εκρήγνυται. Την πέφτει στον Γιώργο, αλλά ο άλλος είναι ατάραχος. Του(ς) πετάει ένα «μαζί θα προχωρήσουμε και στα δύσκολα» και φεύγει να κάνει δηλώσεις στους δημοσιογράφους, ενώ πίσω του γίνεται ο κακός χαμός από τα στελέχη.
Είμαι στην εφημερίδα και κάνω ρεπορτάζ. Μαθαίνω τι γίνεται στο ΠΑΣΟΚ και αρχίζω τα τηλεφωνήματα. Οταν πληροφορούμαι ότι ο Βενιζέλος είναι στα κάγκελα, του τηλεφωνώ.
- Θα πάω εγώ στο Ζάππειο να κάνω δηλώσεις, μου αναγγέλλει εκτός εαυτού.
- Μην το κάνεις, σκέψου το καλύτερα, θα γίνει χαμός, του λέω.
- Θα πάω στο Ζάππειο, τελείωσε. Αυτός μας δουλεύει όλους.
Ωρύεται.
Κλείνουμε. Ενημερώνω την εφημερίδα. Κανείς δεν πιστεύει ότι θα κάνει αυτή τη βλακεία.
Αποφασίζω να τον ξαναπάρω, μήπως και έχει αλλάξει γνώμη.
Του τηλεφωνώ. Εχει μπει ήδη στο αυτοκίνητο και κατευθύνεται στο Ζάππειο.
- Μην το κάνεις, του ξαναλέω. Θα είναι καταστρεπτικό για όλους.
Είναι ανένδοτος.
- Θέτω απόψε θέμα ηγεσίας. Δεν πάει άλλο. Αυτός προσπαθεί με κόλπα να ξεφορτωθεί την ήττα, να τη χρεώσει σε εμάς και να παραμείνει αρχηγός.
- Οχι απόψε, τουλάχιστον, δήλωση. Τόσες ημέρες έρχονται. Κάν' το την Τρίτη. Γιατί πρέπει σώνει και καλά απόψε; Είναι κακό. Και για την παράταξη και για σένα. Θα φαίνεσαι σαν να περίμενες στη γωνία να χάσει το ΠΑΣΟΚ και να τον διώξεις.
Επέμενε. Πεισματικά.
- Εδώ καταστρέφεται η παράταξη, θα εξαφανιστούμε αν παραμείνει αυτός αρχηγός (όπου «αυτός» ο Γιώργος).
- Εγώ σου λέω, πάντως μην το κάνεις. Αλλά γιατί δεν παίρνεις και τον... (του ανέφερα το όνομα ενός προσώπου το οποίο εκτιμούσε), να του πεις τι σκέφτεσαι να κάνεις και να σου πει και αυτός την άποψή του;
Μου απάντησε με μια υπεκφυγή του είδους «θα δω». Αργότερα έμαθα ότι δεν τηλεφώνησε ποτέ στον άνθρωπο που τον παρότρυνα να τηλεφωνήσει και υποτίθεται σεβόταν. Είχε πάρει τις αποφάσεις του. Τώρα λέει ότι «άλλοι του "έστησαν" το Ζάππειο». Τον διαψεύδω. Μόνο ο εαυτός του ευθύνεται. Ο κακός, αυτοκαταστροφικός εαυτός του...
Γ Παπαχρήστος-ΤΑ ΝΕΑ