Ιδανικοί αυτόχειρες, ή «χρήσιμοι ηλίθιοι»;

Σαν κάτι να έσβησε από την αυτοπεποίθηση (ίσως και οίηση…) των πρώτων επινίκιων ημερών για την κυβέρνηση.

Οι προσδοκίες και τα ποθούμενα, προσγειώθηκαν γρήγορα και άτσαλα στο σκληρό πεδίο της πραγματικότητας. Εκεί που συγκρούονται επιθυμίες και ευγενείς προθέσεις με την καθημερινότητα, πόσο μάλλον όταν τα δεδομένα αυτής της καθημερινότητας τα έχουν θέσει άλλοι. Με τους οποίους και πρέπει να συνεννοηθείς. Γιατί, δεν γίνεται αλλιώς…

Ας μην σπεύσουμε να προδικάσουμε ότι το παιγνίδι είναι ήδη χαμένο. Σ’ αυτήν την μακρόσυρτη και αβέβαιη διαδικασία που επικρατεί σε κάθε μορφής διαφορά και διαπραγμάτευση στην «ενωμένη» Ευρώπη, πολλές παρτίδες έχουν σωθεί κυριολεκτικά την τελευταία στιγμή, μέχρι όλοι οι παίκτες να δείξουν τα χαρτιά που κρατούν. Οι μαγικές λέξεις, είναι «χρόνος» και «συμβιβασμός» Ο πρώτος, δυστυχώς, καταφέραμε με τους άθλιους και μικροκομματικούς χειρισμούς της προηγούμενης κυβέρνησης να μην υπάρχει. Ο δεύτερος, με τα πολλά και… ηρωικά που έχουμε πει, προβάλλει δύσκολος. Και πάντως με το κόστος αυτός που θα τον επιχειρήσει, να θωρηθεί ηττημένος…

Τα πρώτα χαμόγελα και κινήσεις συμπάθειας από το εξωτερικό προς την νέα ελληνική κυβέρνηση (ίσως και κινήσεις ενθάρρυνσης για μια στροφή στον ρεαλισμό, που αιωρούνταν στον αέρα), έδωσαν γρήγορα την θέση τους σε έναν σαφή και εκπεμπόμενο σκεπτικισμό, όταν το «μήνυμα» που αυτές οι χειρονομίες καλών προθέσεων ήθελαν να στείλουν, προσέκρουσε σε εμμονές και απολυτότητες της ελληνικής πλευράς. Οι οποίες, μάλιστα, εκφράσθηκαν άτσαλα και αντιφατικά: με άλλη γλώσσα στο εσωτερικό και άλλη, μαχητική και αδιάλλακτη προς τους ξένους συνομιλητές μας. Ακόμη και όσοι διαπνέονταν από την άποψη «δώστε τους χρόνο να περάσουν από την προεκλογική ρητορική, στον μετεκλογικό ρεαλισμό…», θορυβήθηκαν. Και, ως αντίδραση, επέδειξαν πιο σκληρή στάση από εκείνην που ενδεχομένως θα κρατούσαν αν κι’ εμείς είχαμε κάνει ένα βήμα, δειλό έστω, προς την πλευρά τους. Και μίκρυναν ακόμη περισσότερο τα ήδη ασφυκτικά χρονικά περιθώρια…

Κατά εντελώς ακατανόητο τρόπο, ακόμη και οι σχετικά… ευρύχωρες «αμφισημίες» που διατυπώθηκαν από την βραδιά των εκλογών ήδη, στην συνέχεια φάνηκε να ακυρώνονται είτε από τις «λεβέντικες» ατάκες Βαρουφάκη σε κρίσιμες και ευαίσθητες συναντήσεις του στον εξωτερικό, είτε από μια σαφή υφέρπουσα αδιαλλαξία και «βεβαιότητα» Τσίπρα σε αντίστοιχες συνομιλίες κορυφής. Κι’ από κοντά, και «επαναστατικές» δηλώσεις (αναντίστοιχες με συγκεκριμένες άλλες πράξεις…) μερίδας αξιωματούχων του σκληροπυρηνικού τμήματος της κομματικής και κυβερνητικής ιεραρχίας. Και το κακό μ’ αυτήν την συγκεχυμένη «επικοινωνιακή» πολιτική, είναι πως ο (κακόβουλος, έστω…) τρίτος, επιλέγει την εκδοχή που εξυπηρετεί το δικό τους συμφέρον. Ή και εμμονή…

Με το κλίμα που έχει διαμορφωθεί μέσα σε μόλις 12 ημέρες μετά τις εκλογές, το βασανιστικό ερώτημα που αιωρείται στο εσωτερικό αλλά και το εξωτερικό, είναι αν ο Τσίπρας θα κάνει έστω στο παρά ‘5 την αναδίπλωση προς τον ρεαλισμό (στην οποία πόνταρε και ένα μεγάλο ποσοστό των ανθρώπων που ψήφισαν ΣΥΡΙΖΑ…), και ακόμη κι’ αν την κάνει, εξαντλώντας όλα τα περιθώρια (και τους κινδύνους) μιας μπλόφας, τι θα έχει ν’ αντιμετωπίσει στο εσωκομματικό πεδίο –και πως θα το κάνει-, που επιμένει να πιστεύει στο… άσμα ηρωικό και πένθιμο και είναι έτοιμο να ρίξει την χώρα στο βάραθρο εν ονόματι της «ορθοδοξίας» και του μη ρεβιζιονισμού…

Θα καταφύγει ο πρωθυπουργός σε εκλογές, μ’ ένα εκλογικό σώμα που σε μεγάλο βαθμό έχει εγκαταλείψει την προεκλογική οργή και κινείται στην σφαίρα του φόβου για τα χειρότερα (ιδίως μετά τις έξωθεν σκληρές αντιδράσεις), ή θα επιλέξει την «διέξοδο» του δημοψηφίσματος που δεν την έχει εγκαταλείψει ο ΣΥΡΙΖΑ, μ’ αποτέλεσμα να επιβεβαιωθεί ο αφορισμός ότι στα δημοψηφίσματα ο λαός απαντάει σε … όλα τα ερωτήματα, εκτός από εκείνο που του τέθηκε;

Ας ελπίσουμε ότι ο κ. Τσίπρας κατανοεί ότι δεν φθάνει να έχεις δίκιο, σημασία έχει και το πώς το διεκδικείς! Και θα το επιβεβαιώσει με τις προγραμματικές δηλώσεις του. Αλλιώς….

Θάνος Οικονομόπουλος