Τα μεγάφωνα παίζουν Καμμένο

Δεν μπορώ να φανταστώ τι θα γινόταν αν ένας δεξιός ζητούσε να ανατιναχτεί μέσο ενημέρωσης που, κατά την άποψή του, ήταν φιλικό προς την Αριστερά. Όμως, μισό λεπτό. Δεν είναι ο Πάνος Καμμένος δεξιός; Προφανώς και δεν είναι. Ως μέλος της κυβέρνησης «εθνικής σωτηρίας» έχει αφήσει στα γραφεία των ΑΝ.ΕΛ τα κομματικά χρώματα Τώρα φοράει το δερμάτινο του στρατιωτικού διοικητή, με «πουλάδες» και διακριτικά που, υποθέτω, κέρδισε στα πεδία των ασκήσεων. Και αφού η κυβέρνηση είναι ειδικών συνθηκών, ο λόγος δύναται να προσαρμοστεί στα μέτρα της.

Αν δεν το έχετε πληροφορηθεί, ο υπουργός Εθνικής Άμυνας δήλωσε ότι «θα το κάνουμε Κούγκι» έτσι και δεν πάρουμε αυτό που θέλουμε από τη διαπραγμάτευση με τους δανειστές. Πρόσθεσε δε, ότι «μπορεί να μην έχουν ανατιναχθεί κάποια κανάλια κοντά στον Πειραιά, έχει, όμως ανατιναχθεί η μέση ελληνική οικογένεια.» Φαντάζομαι ότι και αυτό το είπε πάνω στην ορμή του λόγου, όπως τότε που προέτρεψε σε λιντσάρισμα του Πάχτα. Εν τέλει, αν πετάξουν τίποτα φλεγόμενο στον ΣΚΑΙ, ας πάει ο Αλαφούζος να το λύσει με τον Πάνο στα δικαστήρια. Και αν κάτι δεν πάει καλά και επιμένει να το κάνουμε Κούγκι, ας κλειστεί κάπου ο ίδιος και τα υπόλοιπα θα τα βρούμε. Μεταξύ μας, η τύχη του Καμμένου δεν μας αφορά. Αποκλείεται να είναι χειρότερη από τη δική μας και, αν μη τι άλλο, αποτελεί, πρωτίστως, αρμοδιότητα του πρωθυπουργού. Αν ο ίδιος είναι ικανοποιημένος από τον υπουργό του, σε μας δεν πέφτει ούτε λόγος, ούτε λέξη του Συντάγματος- αυτές τις είπε όλες η Ζωή.

Το πρόβλημα, δυστυχώς, πάει πιο πέρα από τον Καμμένο. Τις τελευταίες εβδομάδες η χώρα αποδέχεται μία «διαφορετική» ερμηνεία των πραγμάτων. Εντάξει. Όμως δεν αποδέχεται και καμία άλλη. Θα το έχετε διαπιστώσει και εσείς. Μπορεί και να το έχετε υποστεί: αν δεν βλέπεις τα πράγματα από μία συγκεκριμένη οπτική γωνία, τότε ας έχεις τα μάτια κλειστά. Ακόμα και αν θες να πεις κάτι διαφορετικό, δεν θα ακουστείς. Τα μεγάφωνα παίζουν τώρα Καμμένο. Αν δεν ανέβεις στον συρμό, μπορεί και να σε πατήσει. Η χώρα διαπραγματεύεται με τους δανειστές, αλλά δεν καταφέρνει να τα βρει με τον εαυτό της. Ποτέ προηγουμένως, μέσα στά χρόνια της περιπέτειας, δεν είχαν υψωθεί τόσα δάχτυλα για να δείξουν μειοδότες, δοσίλογους και γερμανοτσολιάδες. Ποτέ. Και, για φαντάσου, ήρθε μία κυβέρνηση «για να αποκαταστήσει τη δημοκρατία», όμως εκεί κάτω, στο κύτταρο, κάποιοι καλούνται να βγάλουν τον σκασμό. Και έτσι, ενώ ο ποιητής λέει ότι εθνικόν είναι το αληθές, εμείς ζητάμε από το αληθές να κόψει το λαιμό του και να γίνει εθνικό. ένα άρθρο των πρωταγωνιστών