Κυριακή, 15 Φεβρουαρίου 2015

Ο περήφανος Έλληνας

Νομίζω πως αυτό θα είναι το τελευταίο πολιτικό άρθρο για αρκετό καιρό. Όχι μόνο το παράκανα, αλλά δεν ξέρω αν έχω να προσθέσω κάτι περισσότερο, όχι τουλάχιστον μέχρι να δούμε κάτι χειροπιαστό από τον ΣΥΡΙΖΑ.
Μέσα σε αυτές τις 20 πρώτες μέρες του ΣΥΡΙΖΑ έχω διαβάσει πολλά σχετικά με την πολιτική που ακολουθεί και, όπως πάντα, υπάρχουν διαφωνούντες. Ένας από αυτούς είμαι και εγώ, αλλά σέβομαι τη δημοκρατία και δέχομαι πως θα κυβερνηθώ για τα επόμενα 4 χρόνια από αυτό το κόμμα.
Αυτό όμως που με παραξενεύει είναι που πολλοί Έλληνες δηλώνουν περηφάνια γαι τη στάση του ΣΥΡΙΖΑ έναντι των Ευρωπαίων. Μιλάνε για «ξεκάθαρα λόγια», για «πολιτικούς που δεν είναι γατάκια», για τον Βαρουφάκη που «έβαλε στη θέση του τον Ολλανδό» και άλλα όμορφα.
Και δηλώνουν περήφανοι που οι
Έλληνες σηκώσαμε κεφάλι απέναντι στην Τρόικα και την Ευρώπη και που ανακτούμε το χαμένο μας γόητρο. Επιτέλους μπορούμε να περπατήσουμε με ψηλά το βλέμμα και να μην ανησυχούμε για το τί λένε οι άλλοι για εμάς.
Αυτό τουλάχιστον είναι το κεντρικό νόημα αυτών που διαβάζω. Αυτό είναι που με προβληματίζει.
Δεν καταλαβαίνω γιατί είμαστε περήφανοι μετά από 5 χρόνια κρίσης. Δεν καταλαβαίνω γιατί ενώ άλλες χώρες έχουν βγει από την κρίση σε δύο χρόνια και εμείς δεν βλέπουμε φως στο τούνελ, νιώθουμε περήφανοι που «τρίζουμε τα δόντια».
Προσωπικά θα ένιωθα περήφανος αν, ως λαός, είχαμε κάνει την αυτοκριτική μας, είχαμε βρει τα λάθη μας, είχαμε σηκώσει τα μανίκια και κάναμε τη δουλειά που πρέπει, όλοι, προκειμένου να βγούμε από τη τρύπα.
Αντί για αυτό, 5 χρόνια μετά, υπάρχουν άνθρωποι που πιστεύουν πως τα μνημόνια έφεραν τη κρίση!
Αλλά δεν είναι μόνο αυτό. Αντί να κοιτάξουμε πίσω στο χρόνο και να αναρωτηθούμε τί μας έφερε ως εδώ, κοιτάζουμε πως θα πάρουμε νέα χρήματα. Ξεχνάμε τις κινήσεις που κάναμε λάθος, τρώμε από τα ίδια συνθήματα και δεχόμαστε την κατάσταση ως έχει. Η δική μας ιδέα για ανάκαμψη δεν είναι μέσα από την διόρθωση των προβλημάτων, αλλά με την επανάληψη των ίδιων λαθών.
Δεν θέλουμε να δουλεύουμε για να αφήσουμε κάτι στα παιδιά μας, θέλουμε να διοριστούμε για να πηγαίνουμε στη Βίσση γιατί κάποιος μας είπε πως έτσι αποκτούμε «ειδικό βάρος» στην κοινωνία.
Δεν επιδιώκουμε να βραβεύσουμε τον εργατικό, αλλά να επανατοποθετήσουμε τον αργόσχολο.
Δεν ξέρω γιατί είμαστε περήφανοι που ο ΣΥΡΙΖΑ παίζει το «παιχνίδι της κότας» (a game of chicken για τους αμερικανομαθείς) με την Ευρώπη. Δεν είναι ο εγωισμός το πρόβλημά μας αλλά η έλλειψη κριτικής σκέψης. Αντί να πηγαίνουμε σε αυτούς από τους οποίους εμείς ζητήσαμε δανεικά όταν δεν είχαμε και ήμασταν έτοιμοι να κλατάρουμε και να τους προκαλούμε, ίσως θα έπρεπε να κοιτάξουμε μέσα μας, στον ίδιο μας τον εαυτό και να αποφασίσουμε να αλλάξουμε.
Αλλά κανένα κόμμα, από τα μεγάλα τουλάχιστον, δεν είχε κάτι τέτοιο στην ατζέντα του.
Όπως φαίνεται ούτε και οι Έλληνες έχουμε. Μας αρέσουν οι μαγκιές και τρελαινόμαστε να λέμε πως είμαστε σκληροί, αλλά στη πραγματικότητα το μόνο που θέλουμε είναι να μην αλλάξουμε τίποτα.
Προσωπικά θα ένιωθα περήφανος αν είχαμε δει τα λάθη μας και σκιζόμασταν να φτιάξουμε μια Ελλάδα καλύτερη, αντί να αναλωνόμαστε σε μαγκιές.
Τελικά μάλλον έχουμε πιστέψει τον ίδιο μας το μύθο.