ΑΝΟΡΘΟΔΟΞΟ ΑΛΛΑ ΟΧΙ ΠΑΡΑΛΟΓΟ ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑ…

Του Νίκου Σκουλά

Διακινδυνεύω μια πρόβλεψη και μη βιαστείτε να με βγάλετε τρελό: Με την Ευρωζώνη θα υπάρξει λύση. Το μεγάλο πρόβλημα θα προκύψει «εντός των τειχών», εδώ στην Ελλάδα.
Εξηγούμαι λοιπόν: Η Ευρωπαϊκή Ένωση έχει μακρά ιστορία δημιουργίας εσωτερικών κρίσεων, συγκρούσεων και φαινομενικών αδιεξόδων αλλά, με διαβούλευση, διάλογο και αμοιβαίες υποχωρήσεις, πάντα καταλήγουν σε συμφωνία. Βέβαια, συνήθως οι αδύναμες χώρες κάνουν τις περισσότερες υποχωρήσεις και οι ισχυρές πολύ λιγότερες.
Στην περίπτωση της διαχείρισης της κρίσης του ελληνικού χρέους, τα πράγματα περιπλέχθηκαν αδικαιολόγητα.
Χωρίς να είμαι «Ευρωλόγος», με βάση την κοινή λογική, κάνω τις εξής εκτιμήσεις, για ό,τι αξίζουν:

Οι μεν Γερμανοί, με τη διαχρονική εμμονή τους να κυριαρχούν στην Ευρώπη με το όποιο κόστος, συνεχίζουν την καταστροφική πολιτική της στυγνής λιτότητας, αρνούμενοι να καταλάβουν ότι αυτό θα οδηγεί σταθερά την Ευρώπη σε αποπληθωρισμό, βαθύτερη ύφεση και ανεργία που τελικά θα πλήξει και τα δικά τους, στενά και κακώς εννοούμενα συμφέροντα. Αγνοούν δε και την προφανή και επείγουσα ανάγκη να υποστηριχθεί η ανάπτυξη και η ελάφρυνση των βαρών των λαϊκών στρωμάτων.
Δυστυχώς, η Μέρκελ και ο Σόιμπλε, εκμεταλλευόμενοι και τα δικά μας λάθη, έχουν κατορθώσει να υποτάξουν και να συσπειρώσουν γύρω τους, όλες τις χώρες της Ευρωζώνης, ακόμα και του Νότου που θα περίμενε κανείς να είναι με το μέρος μας. Με το όχι άδικο επιχείρημα ότι δανειστήκαμε από όλους αυτούς πολλά χρήματα που σπαταλήσαμε και αδυνατούμε να επιστρέψουμε, έχουν δημιουργήσει μεγάλη συσπείρωση δυσφορίας κατά της Ελλάδος

Από την άλλη πλευρά, εντός της χώρας μας, η λαϊκή εντολή στις εκλογές της 25ης του Γενάρη έδωσε το δικαίωμα και την υποχρέωση στη νέα Κυβέρνηση να ορθώσει ανάστημα ανυψώνοντας το φρόνημα των ταπεινωμένων Ελλήνων οι οποίοι, τώρα, ανακτούν τη χαμένη εθνική τους αξιοπρέπεια και που στη συντριπτική τους πλειονότητα, εγκρίνουν και υποστηρίζουν τη νέα Κυβέρνηση.
Αλλά με ποιό κόστος; Η άκριτη προεκλογική παροχολογία και οι πατριωτικές κορώνες που απευθύνονταν στο συναίσθημα παρά στη λογική, εγκλώβισαν την κυβέρνηση σε έναν αδιάλλακτο διαπραγματευτικό μονόδρομο αφαιρώντας της κάθε περιθώριο ευελιξίας.
Αν και είναι εντελώς θεμιτό να ξεκινήσει κανείς τη διαπραγμάτευση απαιτώντας τα πάντα, πρέπει να έχει επιλέξει εκείνα που είναι έτοιμος να παραχωρήσει για να ενθαρρύνει τον συνομιλητή να κάμει και εκείνος παραχωρήσεις προς την κατεύθυνση δίκαιης και κοινά αποδεκτής λύσης.
Αντ’ αυτού, υιοθετήσαμε μια ακραία και άκαμπτη γραμμή, αρνούμενοι να δεχτούμε οποιαδήποτε συζήτηση και χωρίς να προβάλουμε τις θέσεις μας με τεκμηριωμένα πολιτικά αλλά και οικονομικά επιχειρήματα. Δεν κατάλαβαν οι εκπρόσωποί μας (κυρίως ο εξής… ένας) ότι οι συνθήκες έχουν αλλάξει, ότι δεν είμαστε ακόμα στην περίοδο της επανάστασης του ΄21 και ότι με περίτεχνες διαλέξεις και «θεωρίες παιγνίων», όχι μόνο δεν πείθονται οι πρακτικοί έως κυνικοί Ευρωπαίοι αλλά, αντίθετα, αντιδρούν πολύ αρνητικά.
Σαν αποτέλεσμα, φτάσαμε στη χθεσινή ρήξη στο Eurogroup. Κυριαρχεί ήδη απογοήτευση, σύγχυση και πανικός που αγγίζει τα όρια της υστερίας. Στα τηλεοπτικά παράθυρα είναι διάχυτο το αίσθημα ότι η καταστροφική χρεοκοπία είναι προ των πυλών.
Εκτιμώ ότι κάτι τέτοιο δεν πρόκειται να συμβεί. Όχι μόνο γιατί, από οικονομική άποψη, αυτό το σενάριο δεν συμφέρει κανέναν. Ούτε την Ελλάδα, ούτε τη Γερμανία, ούτε καμιά άλλη Ευρωπαϊκή χώρα αλλά ούτε και την παγκόσμια οικονομία. Υπάρχει επίσης και το «γεωπολιτικό πρόβλημα» σε μια περιοχή για τη σταθερότητα της οποίας η Ελλάδα καλείται να παίξει σημαντικό ρόλο. Αυτό είναι προφανές και δεν χρειάζεται ανάλυση. Άρα, ΛΥΣΗ ΘΑ ΒΡΕΘΕΙ με αμοιβαίες υποχωρήσεις..

ΤΟ ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ ΕΙΝΑΙ ΕΔΩ, ΣΕ ‘ΜΑΣ. Το τι δηλαδή θα συμβεί όταν ο Πρωθυπουργός επιστρέψει με μια υπογεγραμμένη συμφωνία την οποία θα χρειαστεί να παρουσιάσει στο εσωτερικό της χώρας.
Παρά την κάποια ωρίμανση των πολιτών, απότοκο του προβληματισμού από την τρέχουσα περιπέτεια, ο λαός θα αντιδράσει στη διάψευση των υπέρμετρων προσδοκιών που του δημιουργήθηκαν. Καθόσον αφορά τα κόμματα της αντιπολίτευσης, μάλλον ζουν ακόμα στο… χθες.

Φοβούμαι όμως ότι τα χειρότερα θα προέλθουν από μέσα από το κυβερνητικό σχήμα. Κυβερνητικός εταίρος ένας αρχηγός (ο Π. Καμμένος) και ένα κόμμα, τοποθετημένο «στα δεξιά της Δεξιάς» και από την άλλη, Υπουργοί και Βουλευτές (Λαφαζάνης, κ.ά.) της συνιστώσας του ΣΥΡΙΖΑ που είναι τοποθετημένη «στα αριστερά της Αριστεράς». Όλοι αυτοί έχουν εκφραστεί για καίρια ζητήματα, κατά απόλυτο και αδιάλλακτο εθνικιστικό ή και ακροαριστερό τρόπο. ΤΟΤΕ, ΑΡΧΙΖΟΥΝ ΤΑ ΠΙΟ ΔΥΣΚΟΛΑ… Και ο Θεός της Ελλάδος και, ελπίζω, οι Έλληνες πολίτες να βάλουν το χέρι τους.

Νίκος Σκουλάς