Θα καταστεί ξανά η Δικαιοσύνη ανεξάρτητη, απεξαρτώμενη από μια φαύλη 

εκτελεστική εξουσία;
Την ώρα που η αποκάλυψη της συνομιλίας Μπαλτάκου -Κασιδιάρη, έθεσε ευθέως θέμα παρεμβάσεων στη Δικαιοσύνη από τον υπουργό Δικαιοσύνης Χαράλαμπο Αθανασίου, η υπόθεση με την απόκρυψη της δικογραφίας για το χρηματισμό του υπουργού Γιάννη Μιχελάκη, αφήνει και πάλι έκθετο τον υπουργό.

Μετά την αποκάλυψη της υπόθεσης από το ΗOT DOC, φαίνεται πλέον πως η χαμένη δικογραφία βρίσκεται στο υπουργείο Δικαιοσύνης για πάνω από δύο μήνες. Ο υπουργός αντί να την διαβιβάσει τυπικά όπως όφειλε, την κράτησε. Αμέσως μετά την αποκάλυψη της υπόθεσης, ο υπουργός
εμφανίζεται να στέλνει πίσω τη δικογραφία στον Άρειο Πάγο για τυπικούς λόγους. Δηλαδή για να αναδιατυπωθεί η κατηγορία με βάση άλλο άρθρο του ποινικού κώδικα.

Είναι εμφανές πως πρόκειται για μια προσπάθεια συγκάλυψης επειδή ακριβώς πιάστηκαν στα πράσα. Σύμφωνα με το Σύνταγμα και τον κανονισμό της Βουλής η Εισαγγελία Πρωτοδικών διαβιβάζει την δικογραφία στον Άρειο Πάγο ο οποίος είναι υπεύθυνος για τον έλεγχο νομιμότητας, δηλαδή να ελέγξει αν οι κατηγορίες διατυπώνονται σωστά. Στη συνέχεια η δικογραφία διαβιβάζεται στο υπουργείο Δικαιοσύνης το οποίο είναι υπεύθυνο τυπικά, ως ενδιάμεσος να την διαβιβάσει στη Βουλή.Συγκεκριμένα όπως ορίζει το άρθρο 83 του κανισμού της Βουλής: "Oι αιτήσεις της εισαγγελικής αρχής για τη χορήγηση άδειας άσκησης ποινικής δίωξης κατά Bουλευτή, σύμφωνα με τα άρθρα 61 παρ.2 και 62 παρ. 1 του Συντάγματος, αφού ελεγχθούν από τον Eισαγγελέα του Aρείου Πάγου, υποβάλλονται στη Bουλή δια του Yπουργού Δικαιοσύνης και καταχωρίζονται σε ιδιαίτερο βιβλίο κατά τη σειρά της υποβολής τους".

Αντί να κάνει αυτό ο υπουργός Χαράλαμπος Αθανασίου και το υπουργείο του εμφανίζονται να αποφαίνονται για τη διατύπωση των κατηγοριών, πράγμα το οποίο δεν έχει δικαίωμα να το κάνει και μάλιστα αφότου αποκαλύπτουμε την υπόθεση . Κανένας δικηγόρος του υπουργείου και πολύ περισσότερο ο υπουργός ο οποίος κάλλιστα μπορεί να είναι καθηγητής μαθηματικών ή τραπεζίτης, δεν μπορεί να αποφανθεί για τις κατηγορίες και μάλιστα θέτοντας τον εαυτό του κριτή αποφάσεων και ελέγχου του Αρείου Πάγου. Μοναδικός υπεύθυνος για τον έλεγχο αυτό είναι ο Άρειος Πάγος.

Είναι προφανώς πως ο υπουργός Δικαιοσύνης όχι μόνο έχει μεθοδεύσει μια επιχείρηση συγκάλυψης ενός πρωτοφανούς σκανδάλου, αλλά παρανομεί. Απομένει στη Δικαιοσύνη να περιφρουρήσει την ανεξαρτησία της και να αποκαταστήσει το κύρος της.

Epikairo: Είναι προφανές ότι η παραίτηση (υπενθυμίζουμε όχι αποπομπή) Μπαλτάκου από τη θέση του Γενικού Γραμματέα της κυβέρνησης Σαμαρά υπήρξε η αφορμή να φύγει το φύλλο συκής που κάλυπτε την διαπλοκή της εκτελεστικής με τη δικαστική εξουσία, όπου ημερών του νυν υπουργού Δικαιοσύνης, Χαράλαμπου Αθανασίου, γνωρίζει έξαρση.

Η προφανής αντισυνταγματικότητα της πράξης του Υπουργού Δικαιοσύνης να κρατά έναν φάκελο δικογραφίας που αφορά υπουργό για 2 μήνες στο γραφείο του, όπως και η επιστροφή του φακέλου της δικογραφίας του φακέλου Μιχελάκη πίσω στον Άρειο Πάγο με αίτημα επί της ουσίας την αναδιατύπωση της κατηγορίας δεν μιλάμε απλά για κατάχρηση εξουσίας, αλλά για θεσμική εκτροπή. Το Σύνταγμα όταν στο άρθρο 84 παρ. 2 εδ. β΄ κάνει λόγο για αμελλητί διαβίβαση στοιχείων που σχετίζονται με εν ενεργεία ή μη υπουργών και υφυπουργών ουσιαστικά τι σημαίνει; Ότι η δικαιοσύνη οφείλει αμέσως, με το που διαπιστώσει την εμπλοκή ενός υπουργού, να διαβιβάσει τον φάκελο αμέσως στην Βουλή, χωρίς να προβεί σε κανέναν επί της ουσίας έλεγχο της ουσίας του φακέλου και όχι να κρατά έναν φάκελο δύο μήνες και να τον ξαναστέλνει πίσω, υποδεικνύοντας στη Δικαιοσύνη το τι θα κάνει.

Αντ' αυτού όμως έχεις τον Αθανασίου, πρώην δικαστικό λειτουργό, να παραβιάζει καταφανώς το σύνταγμα και τον κανονισμό της Βουλής και να επιφυλάσσει για τον εαυτό του το ρόλο του δικαστικού λειτουργού, κρίνοντας το παραδεκτό ή όχι των στοιχείων που περιβάλλονται σε μια δικογραφία, που προκύπτει κατά τη διάρκεια μιας προκαταρκτικής εξέτασης, που προηγείται της άσκησης δίωξης, που μόνη αρμόδια είναι η Βουλή κατά το Σύνταγμα. Ωστόσο σήμερα γιατί μαθαίνουμε αυτή την εκτροπή; Γιατί πολύ απλά έφυγε ο Μπαλτάκος από τη μέση και σιγά σιγά αποκαλύπτονται οι σκελετοί στο ντουλάπι που κρύβουν οι Σαμαράς και Βενιζέλος.

Αυτή η πρωτοφανής είδηση μας δημιουργεί πολύ σκοτεινούς συνειρμούς σχετικά με το ρόλο που επιλέχθηκε να επιτελέσει ο Αθανασίου, μετά την αποχώρηση της ΔΗΜΑΡ από την κυβέρνηση. Ο προηγούμενος υπουργός Δικαιοσύνης Αντώνης Ρουπακιώτης ήταν δικηγόρος και όχι δικαστικός, με απώτερη συνέπεια να μην μπορεί να διαθέτει τις άκρες και το κύρος του Αθανασίου στους δικαστικούς κύκλους, όπου ας μην ξεχνάμε ότι τον γνωρίσαμε ως πρόεδρο της Ένωσης Δικαστών και Εισαγγελέων. Σε συνδυασμό με την πασίδηλη εξουσία Μπαλτάκου να ελέγχει τους πάντες και τα πάντα από τη θέση που κατείχε, αλλά και τις διασυνδέσεις που εκείνος διέθετε στον νομικό κόσμο, είναι αδύνατον να μην είχε ενημερωθεί προσωπικά για την καραμπινάτη υπόθεση Μιχελάκη.

Εξάλλου ας μην ξεχνάμε το επίμαχο βίντεο με τον Κασιδιάρη, όπου ο Μπαλτάκος λέει χαρακτηριστικά ότι δεν θα μπορούσε να καταθέσει αυτά που δείχνει να παραδέχεται για τον ρόλο Δένδια-Αθανασίου-Κουτζαμάνη σε μια δικαιοσύνη με κυβέρνηση Σαμαρά. Γιατί λοιπόν να μην υποθέσουμε ότι έχει στηθεί ένα νέο παραδικαστικό κύκλωμα, με αόρατο μαέστρο και μπαγκέτα, που απονέμει δικαιοσύνη με καταφανή πολιτική σκοπιμότητα; Και δεν αναφερόμαστε μόνο στην υπόθεση των προφυλακίσεων της Χ.Α., αλλά και για εκκρεμείς δίκες μείζονος δημοσίου ενδιαφέροντος, όπου οι δίαυλοι Υπουργείου Δικαιοσύνης-Ανώτατης Δικαιοσύνης επιφυλάσσουν δυσμενή ή ευμενή μεταχείριση ανάλογα με το πρόσωπο του κατηγορουμένο και το πως εξυπηρετεί ή όχι τις επιδιώξεις αυτού του συστήματος. Υπενθυμίζουμε ότι από το βήμα της Βουλής ο νυν Υπουργός Δικαιοσύνης έχει δεσμευθεί να παραιτηθεί σε περίπτωση που αποδειχθεί η οποιαδήποτε παρέμβασή του στην Δικαιοσύνη.

Όπως καταλαβαίνει κανείς, αν δεν υπάρχει αυστηρή διάκριση των λειτουργιών, τότε δεν μπορούμε να μιλάμε για ελευθερία σ΄ένα δημοκρατικό πολίτευμα, αλλά για έναν τερατώδες Λεβιάθαν, που μπορεί να καταστρέψει υπολήψεις και τιμή με ανατριχιαστική ευκολία. Μόνο ανησυχία μπορεί να προκαλούν οι αποκαλύψεις των ως άνω αντιδημοκρατικών πρακτικών. Το μόνο ευχάριστο στην υπόθεση; Ότι η παραίτηση Μπαλτάκου ίσως επιστρέψει στη διαφάνεια στην απονομή δικαιοσύνης και εμπεδώσει στην κρίση των ελλήνων δικαστών ότι πλέον κάθε αποφασή τους τίθεται ενώπιον της δημόσιας κριτικής. Ενώπιον τούτου μόνο η διαφάνεια και το φως παντού μπορούν να εξασφαλίσουν το κράτος δικαίου και πάνω απ' όλα το θεμελιώδες δικαίωμα της δίκαιης δίκης. Και επειδή από δω και πέρα θα προκύψουν δίκες μείζονος δημοσίου ενδιαφέροντος, ίσως θα πρέπει, ενώπιον τούτων, η Δικαιοσύνη σιγά σιγά να οδηγηθεί στην απεξάρτησή της από την εκτελεστική εξουσία και την εξυπηρέτηση κατάφορων πολιτικών σκοπιμοτήτων.