Την τριλογία μίσους κατά Παπανδρέου ολοκληρώνει σήμερα ο Μακρυγιάννης με άρθρο του στο «Πρώτο Θέμα»

Μετά το "Βήμα" (Το Βήμα ανάβει λαμπάδα στους Καραμανλή, Σαμαρά και Βενιζέλο, σταυρώνοντας τον Παπανδρέου, ξανά..) και το αφιέρωμα του Άρη Ραβανού και την "Καθημερινή" (Ο Παπαχελάς αναρωτιέται γιατί ο Παπανδρέου δεν πήρε την πάσα από τον Καραμανλή, όταν επί ημερών του χάθηκε η μπάλα.. ), έρχεται σήμερα η ναυαρχίδα του αντί-Παπανδρεϊσμού, το "Πρώτο Θέμα", δια χειρός Γιάννη Μακρυγιάννη να ολοκληρώσει την "τριλογία του μίσους" σε βάρος του πρώην Πρωθυπουργού, με αφορμή την συμπλήρωση 4 χρόνων από την προσφυγή της Ελλάδας στον
μηχανισμό στήριξης.

Το άρθρο τιτλοφορείται ως "Τέσσερα Χρόνια από το έγκλημα του Καστελλορίζου", ένα άρθρο που χαρακτηρίζεται από χοντροκομμένη προχειρότητα, αποσπασματικότητα, που αναμασά την κυρίαρχη τα τελευταία χρόνια αφήγηση που λέει ότι "για όλα φταίει ο Παπανδρέου και το μνημόνιο επειδή μας συμφέρει". Επειδή με αφορμή την "επέτειο" από το Καστελλόριζο, πολλοί θα βρουν την ευκαιρία να κελαηδήσουν εις βάρος του Παπανδρέου, οφείλουμε να επισημάνουμε τις στοχεύσεις των συστημικών ΜΜΕ και γραφίδων:

Πρώτον, θέλουν να συνδέσουν την ανάκαμψη της χώρας με τον Σαμαρά και τη συγκυβέρνηση, ως ανάχωμα στο τσουνάμι που πρόκειται να έρθει μετά τις ευρωεκλογές για ΝΔ και "Ελιά". Για να εξυπηρετηθεί αυτός ο στόχος, πρέπει όλη η στοχοποίηση να πέσει στον Παπανδρέου και την κυβέρνησή του, ώστε οι Σαμαράς-Βενιζέλος να εμφανιστούν ως σωτήρες.

Δεύτερον, θέλουν να αποθαρρύνουν την οποιαδήποτε σκέψη Παπανδρέου για επανάκαμψη στα τεκταινόμενα του ΠΑΣΟΚ, τα οποία πρόκειται να είναι εξόχως έντονα μετά τη διαφανόμενη καθίζηση του κόμματος σε μονοψήφια ποσοστά λόγω των επιλογών Βενιζέλου. Θέλουν τώρα να πετάξουν ότι λάσπη μπορούν, να ξαναξυπνήσουν τα ανακλαστικά μεγάλου κομματιού της κοινής γνώμης, να παίξουν με το θυμικό της και να βγάλουν μπροστά τον "βολικό ένοχο", ασχέτως που σήμερα "Τα ΝΕΑ" σε μια κρίση ειλικρίνειας κατονομάζουν τον Καραμανλή ως υπαίτιο της χρεοκοπίας (Ο Καραμανλής γνώριζε τον κίνδυνο χρεοκοπίας από τον Δεκέμβριο του 2008 αλλά ασχολήθηκε περισσότερο με το Βατοπέδι).

Και μια τρίτη παράμετρος: Προβάλλοντας την διαστρεβλωμένη εικόνα του "λαομίσητου", του "ένοχου", του "αφελούς προδότη", τα συστημικά ΜΜΕ θέλουν να κλονίσουν το φρόνημα χιλιάδων συμπολιτών μας που πιστεύουν στην ατζέντα Παπανδρέου, προβάλλοντας την εικόνα ότι "δεν παίρνει" τον Παπανδρέου να επιστρέψει τώρα, παρατείνοντας την παραμονή Βενιζέλου στην ηγεσία του ΠΑΣΟΚ, άρα και της συγκυβέρνησης. Εξάλλου πώς να ξεχάσουμε και την πρόσφατη δημοσκόπηση του Πρετεντέρη για την "Ανατροπή" (η νάρκη που εκρήγνυται αθόρυβα);

Ακολουθεί το άρθρο του Μακρυγιάννη, ο οποίος ναι μεν σήμερα 22 Απριλίου θεωρεί το πρώτο μνημόνιο "έγκλημα Παπανδρέου", αλλά σε άρθρο του προ μηνός και συγκεκριμένα στις 24 Μαρτίου 2014 χαρακτηρίζει το πρώτο μνημόνιο καλύτερο από την συμφωνία Τρόικας-Σαμαρά, για την οποία σήμερα μάλιστα πανηγυρίζει. Έλεγε τότε ο Μακρυγιάννης: "Η νεα συμφωνία μπορεί να αποδειχθεί χειρότερη κι απο το πρωτο μνημόνιο. Γιατί αυτή εκχωρεί πλήρως την οποία εθνική κυριαρχία. Και το χειρότερο, ή καλύτερο, ανάλογα πως θα το δει κανείς, είναι το εξής: τώρα ξέρουν όλοι. Το 2010, ίσως κάποιοι δεν γνώριζαν ή δεν περίμεναν να συμβούν όσα συνέβησαν τελικά. Αλλά τώρα ξέρουν και τέλος πάντως μπορούν να μάθουν, ή έστω να υποπτευθούν βασίμως"

  (Για δες κάτι πράματα: Ο Μακρυγιάννης του «Πρώτου Θέματος» χαρακτηρίζει τη συμφωνία Κυβέρνησης-Τρόικα χειρότερη από το πρώτο μνημόνιο).

Εντέλει τι ισχύει τελικά για τον Μακρυγιάννη; Αυτά που λέει σήμερα και θα διαβάσετε αμέσως παρακάτω ή αυτά που έλεγε τότε; Άγνωσται αι βουλαί του κομιστού.. (Θέμου)

"Σαν μαύρη επέτειος, την οποία θα θέλουν σχεδόν όλοι να ξεχάσουν - πλην ίσως των ηθικών και φυσικών αυτουργών της - αναφέρεται πλέον η 23η Απριλίου, η ημέρα δηλαδή της εισόδου της χώρας στα μνημόνια και στις μυλόπετρες της τρόικας. Πριν απο τέσσερα χρόνια, το 2010, διάστημα που μοιάζει με αιώνας και άλλαξε μια για πάντα την Ελλάδα, ο τότε πρωθυπουργός Γιώργος Παπανδρέου ανακοίνωνε απο το Καστελόριζο, με εγκληματική αμεριμνησία, την ένταξη της χώρας στον λεγόμενο μηχανισμό στήριξης, που είχε δημιουργήσει η Άνγκελα Μέρκελ, τη λεγόμενη τρόικα, με τη συμμετοχή και την σιδηρά επίβλεψη του ΔΝΤ.

Χρειάστηκε να περάσουν τέσσερα ολόκληρα χρόνια για να αρχίσει να διαφαίνεται μια ελπίδα για την έξοδο της χώρας απο τη μέγγενη αυτή. Υπήρξε τόσο καταστροφική η πολιτική της τρόικας και των μνημονίων αυτήν την περίοδο, που πρώτος στόχος της κυβέρνησης που συγκροτήθηκε το 2012, ήταν η έξοδος απο αυτή την κατάσταση, κατι που διαβεβαιώνει ότι αρχίζει να συντελείται με την πρόσφατη έξοδο στις αγορές και πιθανόν με τη νεα συμφωνία για το ελληνικό χρέος - η αντιπολίτευση βέβαια την ίδια ώρα αμφισβητεί ότι δρομολογείται οποιαδήποτε απεξάρτηση απο τις μνημονιακές συνταγές.

Και ενώ όλοι ξορκίζουν τα μνημόνια και την τρόικα, ο μόνος που επιμένει να επαίρεται ακόμη και σήμερα για εκείνη την δραματική επιλογή είναι ο ίδιος ο Γιώργος Παπανδρέου.

Κι αυτό παρότι η ελληνική οικονομία παραμένει σε ύφεση, με την ελπίδα ότι ίσως φέτος, στο τέλος της χρονιάς, να δείξει σημάδια ανάπτυξης, μετά απο επτά χρόνια μείωσης του ΑΕΠ.

Παρότι η ανεργία σκαρφάλωσε στο 28% και το εισόδημα των ελλήνων συρρικνώθηκε ίσως και 30%. Μόνο ο κ. Παπανδρέου επιμένει να μιλά για ορθή επιλογή, όταν ακόμη και ευρωπαίοι παράγοντες, ακόμη και αξιωματούχοι του ΔΝΤ παραδέχονται ότι στη χώρα μας εφαρμόστηκαν λάθος πολιτικές και ουσιαστικά δόθηκε ενα "φάρμακο" που έβλαψε τον "ασθενή"!

Ακόμη και σήμερα ουδείς μπορεί να ερμηνεύσει με σαφήνεια και βεβαιότητα τις πραγματικές σκέψεις και προθέσεις του κ. Παπανδρέου. Ότι παρέλαβε ενα χρεοκοπημένο κράτος δεν υπαρχει πλέον αμφιβολία. Οι δικές του κινήσεις όμως το μοιραίο εξάμηνο απο τον Οκτώβριο του 2009 εώς τον Απρίλιο του 2010, αποδείχθηκαν απολύτως καταστροφικές και πάντως χειροτέρεψαν και δεν αντιμετώπισαν την κατάσταση.

Κανείς δεν μπορεί να καταλάβει τι προσπαθούσε να πει ο κ. Παπανδρέου με το διάγγελμα, που έμελε να αλλάξει το ρου της σύγχρονης ελληνικής ιστορίας. Ήταν ένα διάγγελμα με γλυκόπικρη γεύση, αδιόρατη ερμηνεία των πραγμάτων και διφορούμενες έννοιες. Εκ των υστέρων προκαλεί μόνο αρνητικά συναισθήματα, που κυμαίνονται από απογοήτευση και οργή, έως έκπληξη για το πόσο εύκολα επιστρατεύουν οι πολιτικοί βαρύγδουπες εκφράσεις, πόσο ελαφριά δίνουν υποσχέσεις χωρίς αντίκρισμα και πόσο εμπορεύονται φρούδες ελπίδες.
[..]

Το χάος στην ελληνική οικονομία πιστοποιήθηκε με την παραίτηση της κυβέρνησης Καραμανλή τον Σεπτέμβριο του 2009. Οι εκλογές της 2ας Οκτωβρίου, ανέδειξαν νικητή το ΠΑΣΟΚ, η κυβέρνηση του οποίου δεν κατάφερε, για διάφορους λόγους, να αντιμετωπίσει την κατάσταση – ίσως και να την επιδείνωσε, σύμφωνα με πολλές απόψεις – με αποτέλεσμα στις αρχές του 2010 η Ελλάδα να βγει εκτός αγορών, να έχει πλήρη αδυναμία πρόσβασης σε δανειοδότηση, με ορατό τον κίνδυνο της χρεοκοπίας. Παρά κάποια επώδυνα μέτρα που έλαβε στις αρχές του 2010 η κυβέρνηση, όπως μείωση μισθών στο δημόσιο, οι αγορές δεν πείστηκαν.

Τον Μάρτιο του 2010 αποφασίστηκε από τους ευρωπαίους ηγέτες η δημιουργία ενός «μηχανισμού στήριξης», τον οποίο αποτελούσαν η Ευρωπαϊκή Επιτροπή, η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα και το ΔΝΤ, μέσω του οποίου θα μπορούσαν να δανειοδοτηθούν χώρες με πρόβλημα, υπό την προϋπόθεση ότι θα δεσμεύονταν με συγκεκριμένους όρους και θα υιοθετούσαν συγκεκριμένες πολιτικές για την οικονομία τους, το λεγόμενο μνημόνιο.

Παρά τους αρχικούς λεονταρισμούς της κυβέρνησης Παπανδρέου και με κλειστές τις κάνουλες των αγορών, αλλά και μάλλον χωρίς καμία διαπραγμάτευση επί των όρων, ο τότε πρωθυπουργός ανακοίνωσε, από το Καστελόριζο, την ένταξη της χώρας στο μηχανισμό – ήταν 23 Απριλίου 2010.

Στις 3 Μαΐου η Ελλάδα αιτήθηκε 80δις ευρώ από τις υπόλοιπες 15 χώρες του Ευρώ και 30 δις ευρώ από το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο. Στις 8 Μαΐου εγκρίθηκε το δάνειο μαμούθ, που συνοδεύονταν από λεόντειους όρους, με τη μορφή μνημονίου. Την τήρηση της συμφωνίας ανέλαβε εκ μέρους των δανειστών, η «τρόικα», δηλαδή εκπρόσωποι της Κομισιόν, του ΔΝΤ και της ΕΚΤ.

Τα πρώτα μέτρα του πρώτου μνημονίου ανακοινώθηκαν στις 2 Μαΐου και περιλάμβαναν μεταξύ άλλων μειώσεις μισθών και επιδομάτων στο δημόσιο, αύξηση του ΦΠΑ και σε άλλους φόρους, αύξηση στις αντικειμενικές αξίες και αλλαγές στα εργασιακά, αλλά και στο συνταξιοδοτικό.

Η κατάσταση δεν βελτιώθηκε ποτέ, ενώ ο κύκλος ήταν φαύλος: Η ύφεση στην οικονομία μεγάλωνε, οι δημοσιονομικοί στόχοι δεν μπορούσαν να επιτευχθούν, αυτό έφερνε νέα μέτρα, ενώ οι κοινωνικές αντιδράσεις φούντωναν και το πολιτικό σύστημα κατέρρεε.

Η κατάσταση έφτασε στο απροχώρητο τον Οκτώβριο του 2011, όταν η αποφασίστηκε το κούρεμα του ελληνικού χρέους με τη συμμετοχή των ιδιωτών και την ανάληψη επαχθών υποχρεώσεων από την ελληνική κυβέρνηση. Ο Γιώργος Παπανδρέου θέλησε να βάλει σε δημοψήφισμα τη συμφωνία. Η καθολική αντίδραση εντός και εκτός Ελλάδας τον οδήγησε στην παραίτηση από την πρωθυπουργία, ενώ συγκροτήθηκε μεταβατική κυβέρνηση υπό τον Λουκά Παπαδήμο και τη συνεργασία ΠΑΣΟΚ – ΝΔ, με τον ΛΑΟΣ να συμμετέχει αρχικά, αλλά να αποχωρεί στη συνέχεια.

Η κυβέρνηση αυτή διεκπεραίωσε το κούρεμα (PSI), υπέγραψε ένα ακόμη επαχθέστερο τρίτο μνημόνιο και οδήγησε τη χώρα στις εκλογές του 2012, από τις οποίες προέκυψε το σημερινό πολιτικό σκηνικό.
 http://www.epikairo.gr/