Το μίσος για τον Γιώργο


Διαβάζουμε στο "έγκριτο" ΒΗΜΑ από τον δημοσιογράφο Γ. Μαλούχο και σε ένα άρθρο με τίτλο "Γιώργος ο Μοιραίος":

"Το πόσο μοιραίος υπήρξε ο Γιώργος Παπανδρέου για την Ελλάδα το κατανοούν πια οι πάντες: έχει πλέον και με διεθνείς άμεσες μαρτυρίες πιστοποιηθεί ο τρόπος με τον οποίο ο πρώην πρωθυπουργός του “λεφτά υπάρχουνε” έθεσε ο ίδιος ζήτημα πτώχευσης της χώρας στα διεθνή όργανα, την ώρα μάλιστα που η Ελλάδα μπορούσε ακόμα να δανείζεται από τις αγορές.
Ο Γιώργος Παπανδρέου με τον συνεργάτη του Γιώργο Παπακωνσταντίνου ήταν οι δύο άνθρωποι που μας οδήγησαν στο διεθνή οικονομικό έλεγχο, την ώρα που γύριζαν τον κόσμο και δυσφημούσαν την Ελλάδα ως “τιτανικό” και ως διεφθαρμένη χώρα, προσκαλώντας τα σύννεφα της καταστροφής σε αυτό τον τόπο"...

Πόσα ψέμματα, πόση υποκρισία, πόση μυθοπλασία, πόση εσκεμμένη διαστρέβλωση γεγονότων, πόση προσπάθεια απόκρυψης πραγματικών περιστατικών που δεν βολεύουν σε αυτή την αφήγηση χωράνε σε δύο φράσεις;
Και τελικά πόσο διαφέρουν αυτές οι φράσεις στο Βήμα από όσα θα διαβάζαμε στην ακροδεξιά εfημερίδα Δημοκρατία, ή θα ακούγαμε από τον ψεκασμένο κ. Καμμένο ή από τον Τράγκα, το πιο λούμπεν δηλαδή κομμάτι της Ελληνικής πολιτικής και δημοσιογραφίας;

Διαβάσουμε για τον Παπανδρέου στα εξίσου "έγκριτα" ΝΕΑ από την γνωστό και μη εξαιρετέο κ. Πρετεντέρη:




Προσέξτε: το "κακομαθημένο παιδί" που "διαμαρτύρεται επειδή δεν του αναγνωρίζουν μέρισμα στην επιτυχία των άλλων"....
Διότι ως γνωστό, ο Παπανδρέου (και ο Παπακωνσταντίνου, για να μην ξεχνιόμαστε) απλώς χαντάκωσαν τη χώρα.
Το γεγονός ότι ο Σαμαράς σήμερα συνεχίζει την πολιτική που αυτοί άρχισαν (σε κακέκτυπο δυστυχώς...) και επαίρεται για ένα πρωτογενές πλεόνασμα που άλλοι δημιούργησαν όταν αυτός έκανε τον αντιμνημονιακό του αγώνα και έσερνε τη χώρα σε διπλές εκλογές με κίνδυνο να εκδιωχθεί από το Ευρώ είναι απλώς άνευ σημασίας.

Από αυτά τα δύο άρθρα - και από πολλά παρόμοιά τους - γεννάται μία απορία: Γιατί τόσο μίσος για τον Γιώργο;

Δεν θυμάμαι - ειλικρινά - παρόμοια χολή για άλλο σύγχρονο Έλληνα πολιτικό ηγέτη. Για κανέναν.
Καραμανλής; Το χειρότερο που έχουμε ακούσει είναι μία ελαφρά απαξίωση (αλλά μαζί με κάποια δόση συμπάθειας - 'εντάξει ρε παιδί μου, τι να κάνει κι αυτός...' )

Προσοχή: μακριά από εμάς η αγιοποίηση. Ναι, όλοι οι πολιτικοί έχουν αδυναμίες, και ο Παπανδρέου τις δικές του.
Αλλά αυτές οι αδυναμίες δεν εξηγούν τη διαμονοποίηση. Το μίσος.


Είναι προφανές ότι ο Γιώργος ενοχλεί. Πολύ. Πως αλλιώς ο "ξεγραμμένος πολιτικός" ξαφνικά έγινε η παρα λίγο αιτία για τριπλές εκλογές?!
Γιατί όμως; Έχω δύο εξηγήσεις.

Εξήγηση πρώτη: ο Γιώργος ενοχλεί γιατι εκπροσωπεί το ακριβώς αντίθετο από αυτά που όλα μαζί συμβολίζουν την πολιτική τάξη της μεταπολίτευσης.
Την πολιτική τάξη που τάισε όλα αυτά τα καλά παιδιά που βγάζουν τη χολή τους σήμερα εναντίον του.
Και δεν διστάζει να δείξει αυτή τη διαφορά του σε κάθε ευκαιρία...

Εξήγηση δεύτερη: ο Γιώργος ενοχλεί γιατί επιμένει να μην αποδέχεται την κυρίαρχη - και κοινή - αφήγηση ΝΔ-ΣΥΡΙΖΑ:
ότι όλα στη χώρα ήταν καλά μέχρις ότου "μας βάλει ο Παπανδρέου στο μνημόνιο." Και ότι "προφανώς υπήρχαν άλλες λύσεις".
Μην σας κάνει εντύπωση: είναι πράγματι κοινή η αφήγηση - τα ίδια λένε Τσίπρας και Σαμαράς.
(Σε αυτή την αφήγηση το ΠΑΣΟΚ του Βενιζέλου κάτι προσπαθεί να ψελλίσει αλλά κυρίως για να διαφυλάξει την εικόνα του σημερινού αρχηγού του, όχι την ιστορία της παράταξης και της κυβέρνησης Παπανδρέου)

Γι αυτούς τους λόγους λοιπόν ο Παπανδρέου ενοχλεί. Και τον μισούν. Θέλουν να τον απαξιώσουν. Να τον εξοντώσουν.
Βέβαια ακόμα και αυτοί οι λόγοι δεν δικαιολογούν την ένταση. Στο κάτω-κάτω, αντί για μίσος θα μπορούσε απλώς να υπάρχει απαξίωση. Να τον αγνοούν.

Άρα πρέπει να προσθέσουμε και μία τρίτη εξήγηση: μισείς κάποιον που φοβάσαι. Κάποιον που υπολογίζεις.
Ας το κρατήσουμε αυτό καθώς πηγαίνουμε προς τις κάλπες και σκεφτόμαστε την επόμενη ημέρα

 http://www.epikairo.gr