Αργήσατε κύριε Ρουμελιώτη…
Άνοιξε το στόμα του χθες ο κ. Ρουμελιώτης, πρώην εκπρόσωπος της Ελλάδας στο ΔΝΤ. Και είπε διάφορα.
Το ερώτημα είναι γιατί δεν τα έλεγε στην ΕΕ και στο ΔΝΤ τότε; το 2010;
Όταν τα έλεγε η κυβέρνηση Παπανδρέου; Όταν, αν και είχαμε απόλυτη ανάγκη τη στήριξη τους, ζητούσαμε χρόνο και λέγαμε ότι δεν είναι οι μισθοί και οι συντάξεις το πρόβλημα αλλά οι διαρθρωτικές αλλαγές για να λειτουργήσει στοιχειωδώς το κράτος;
Που ήταν τότε η γλώσσα του κ. Ρουμελιώτη;

Το θέμα είναι πάντως ότι δηλώσεις τύπου Ρουμελιώτη “φορτώνουν” όλη τη σημερινή κατάσταση στο πόσο κακό ήταν το πρόγραμμα-φάρμακο και πόσο απέτυχε η Ελλάδα στις μεταρρυθμίσεις.

Αγνοείται το γεγονός ότι το ΒΑΣΙΚΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ της χώρας είναι η ΑΣΘΕΝΕΙΑ της (τα 36 δις έλλειμμα εκ των οποίων τα 25 δις πρωτογενές, τα 300 δις χρέος το 2009, το παραφουσκωμένο από το ρουσφέτι δημόσιο κλπ) – ΟΧΙ ΤΟ ΟΠΟΙΟ ΦΑΡΜΑΚΟ.

Αγνοείται το γεγονός ότι χωρίς το φάρμακο που βρήκαμε τελευταία στιγμή, ο ασθενής θα ήταν εδώ και δυο χρόνια νεκρός – από το Μάιο του 2010.

Αγνοείται το γεγονός ότι ΕΠΕΙΔΗ ο ασθενής αναπνέει ακόμη μπορούμε να διορθώσουμε το φάρμακο – γιατί μπορεί να τον κράτησε στη ζωή, αλλά δεν βοηθάει την ανάρρωση του ασθενή.

Και αγνοείται το γεγονός ότι όπως κάποια πράγματα δεν πήγαν καλά, κάποια άλλα πήγαν – η ισοπέδωση του Προγράμματος ταυτίζεται με ισοπέδωση της εθνικής προσπάθειας και αυτό αδικεί τη μεγάλη προσπάθεια που έγινε και λειτουργεί διαλυτικά για τα πάντα. Ναι μπορεί να μην προχώρησαν οι ιδιωτικοποιήσεις γιατί όλοι, μαζί με τη ΝΔ, λύσσαξαν "Ξεπούλημα.! Ξεπούλημα.!", αλλά το κράτος ξεφούσκωσε (τα στοιχεία μιλάνε για 150.000 τουλάχιστον λιγότερους αμειβόμενους στο δημόσιο μεταξύ 2009-2011), τα ελλείμματα μειώθηκαν με πρωτοφανή ρυθμό, και η ανάρτηση δαπανών στο διαδίκτυο, το συμμάζεμα στην αυτοδιοίκηση, η ηλεκτρονική συνταγογράφηση, οι ηλεκτρονικές προμήθειες στα νοσοκομεία, η πάταξη των συντάξεων και επιδομάτων-μαϊμού το άνοιγμα των τραπεζικών λογαριασμών και το κυνήγι των μεγαλοφοροφυγάδων κλπ, άρχισαν να γίνονται πράξη.
Μακάρι να είχαν αρχίσει αυτές οι αλλαγές μια δεκαετία, έστω μια πενταετία νωρίτερα. Δεν θα φτάναμε ποτέ σε Μνημόνια.

Η ισοπέδωση τέλος καλλιεργεί την αίσθηση “η Ελλάδα ήταν καλά, το Πρόγραμμα ήταν το πρόβλημα”. Έτσι όμως δεν πρόκειται ποτέ να ολοκληρώσουμε μεταρρυθμίσεις που να αντιμετωπίζουν τα πραγματικά προβλήματα.