Έπαθλα...

 Τι είναι ο μέσος πολιτικός στην Ελλάδα; Ενας τοπάρχης. Συνήθως ετερόφωτος, ευνοημένος δηλαδή από κάποια συγκυρία, στο πλάι κάποιου έως τότε περισσότερο ευνοημένου απ' αυτόν. Χωρίς πνευματικότητα ή, πιο συχνά, χωρίς ιδιαίτερη μόρφωση.
Συνήθως χειρίζεται και εξαργυρώνει σύμβολα - κομματικά ή εθνικά σύμβολα - και τη ρητορική τους αντιστοίχως, π.χ. την κοινωνική δικαιοσύνη, το κράτος δικαίου, τον πόλεμο στη μάστιγα της ανεργίας ή το μεγαλείο του έθνους, την ανάσταση της πατρίδας κ.τ.τ. Και όταν το επιτρέπει η συγκυρία, χειρίζεται την κομματική πελατεία: μαζεύει ψήφους με έπαθλο τμήματα του κράτους.
«Δίπλα στον πολίτη! Με εμπιστοσύνη! Με αρχές! Με αξίες!». Αυτό είναι το σύνθημα του α' αντιπροέδρου της Βουλής, βουλευτή στη Β' Περιφέρεια Πειραιά με τη ΝΔ, Γιώργου Τραγάκη - μιας από τις παλιότερες καραβάνες της Μεταπολίτευσης, αφού εκλέγεται από το 1974. Σαράντα χρόνια (παρά κάτι ψιλά) φούρναρης, κάνει ό,τι έκαναν όλοι. Δεν υπολόγισε μόνο μία παράμετρο: ότι ο Βύρων Πολύδωρας, πρόσωπο ασφαλώς υψιπετές που κάνει τη δική του συνθηματολογία να ωχριά, ντροπιάστηκε βαθύτατα εξαιτίας μιας πράξης που θεωρήθηκε ανεπίτρεπτη: του διορισμού της κόρης του, ως μετακλητής υπαλλήλου, στο γραφείο του της Βουλής.
Ή, πάλι, ίσως και να υπολόγισε καλά τι έκανε, αλλά να θεώρησε ότι αυτός δεν θα αποκαλυφθεί ποτέ. Ενδεχομένως να πίστευε ότι, επειδή η δική του ρητορική δεν έχει την πνευματικότητα και την επινοητικότητα ενός Πολύδωρα, αυτό θα ήταν αρκετό να κρατήσει μακριά από τη δημοσιότητα και τις πράξεις του. Γι' αυτό, εκτός από συγγενικά του πρόσωπα που είχε διορίσει παλαιότερα, μετά τις τελευταίες εκλογές διόρισε και την αδελφή του γαμπρού του. Εις οιωνός άριστος, αμύνεσθαι περί …πάρτης.
Ο κ. Τραγάκης, βεβαίως, δεν παρανόμησε (ούτε και όσοι τον έχουν μιμηθεί - προφανώς είναι κι άλλοι). Από τη στιγμή που υπάρχουν νόμοι οι οποίοι επιτρέπουν σε συγκεκριμένους βουλευτές και πρώην βουλευτές να έχουν μετακλητούς υπαλλήλους, έπραξε σύμφωνα με το γράμμα του νόμου. Κι είναι αλήθεια ότι ασφαλές αξιολογικό σύστημα για διορισμούς τέτοιου τύπου δεν υπάρχει. Προς τι λοιπόν η κατακραυγή για την πράξη του;
Διότι το θέμα δεν είναι αν πρόκειται για πράξη «νόμιμη και ηθική». Το θέμα είναι πως πρόκειται για πράξη προσβλητική των υπολοίπων. Οσο πιο πολλοί ζουν τις συνέπειες της οικονομικής ύφεσης, τόσο περισσότερο προσβλητική.
Γι' αυτό, άλλωστε, η αρμόζουσα τιμωρία των πολιτικών που χρησιμοποιούν την ιδιότητά τους για να ευνοήσουν τον εαυτό τους και την οικογένειά τους αποκλειστικά αξίζει να είναι ευρύτερη των κομματικών ή των πολιτικών κυρώσεων. Και δεν μπορεί να υπάρχει άλλη τιμωρία από τη γελοιοποίηση...

 Ηλίας Κανέλλης (ΝΕΑ)