Μια τελεία στον επαναστατικό παροξυσμό του Ρωμανού

Με έκπληξη (ή μάλλον όχι και τόση) παρατηρώ τις τελευταίες μέρες τον κόσμο να υστεριάζει πάνω στο δράμα του Νίκου Ρωμανού, και να πλέκει με περισσό ζήλο ένα περίτεχνο επαναστατικό κέντημα εξ αφορμής του, που ειλικρινά με κάνει να αναρωτιέμαι αν οι γύρω μου ξέχασαν πως πρόκειται για καταδικασμένο και αμετανόητο εγκληματία που έχει εκτίσει ελάχιστη απ’ την ποινή του. Η σκέψη δε, ότι ίσως και να το γνωρίζουν καλά αυτό, αλλά να μην έχουν πρόβλημα να κυκλοφορεί ανάμεσά τους ένας επικίνδυνος άνθρωπος που καίει, σπάει, πυροβολεί, γαμάει και δέρνει επειδή, παρά τον ακραίο ιδεαλισμό του, κατά βάθος είναι ψυχούλα μωρέ, με ανησυχεί ακόμα περισσότερο. Κι επειδή ξέρω τον αντιδραστικό τρόπο που λειτουργεί η ελληνική σκέψη, ΝΑΙ, γνωρίζω ότι υπάρχουν αναρίθμητοι εγκληματίες εκτός φυλακής, λιγότερο, εξίσου ή και περισσότερο επικίνδυνοι από τον Νίκο Ρωμανό, όπως επίσης ξέρω ότι χαίρουν ασυλίας κι ότι δεν πρόκειται να συλληφθούν ποτέ. Αλλά αυτό δεν σημαίνει πως συναινώ στην χορήγηση άδειας σε ένα τόσο αντικοινωνικό άτομο, ούτε ότι βρίσκω έστω ένα ψήγμα λογικής στην ηρωοποίησή του, επειδή τα εγκλήματά του (κατά τη γνώμη του) έχουν αγνό ιδεολογικό υπόβαθρο. Αν γίνεται, παρακαλώ να μπουν φυλακή όλοι όσοι παρανομούν σε τέτοιο βαθμό. Προφανώς δεν γίνεται, γιατί δεν ζούμε στον κόσμο της Barbie fairytopia. Δεν θα καταργήσουμε, όμως, την έννοια της ποινής εν όλω, επειδή κάποιοι καταφέρνουν να την αποφύγουν.

Τα δικαιώματα του φυλακισμένου (όσα δηλαδή δεν του έχουν αποστερηθεί εκ του νόμου) εννοείται πως είναι αναφαίρετα και αδιαπραγμάτευτα, και κάθε λογικό άτομο συμφωνεί με αυτό. Το δικαίωμα του Ρωμανού στην εκπαίδευση δεν πρέπει να παραβιαστεί, λοιπόν, με κανέναν τρόπο. Ωστόσο, δεν πιστεύω να διανοείται κανείς ότι ένας καταδικασμένος εγκληματίας μπορεί να σουλατσάρει στο Πανεπιστήμιο ανενόχλητος, να παρακολουθεί μαθήματα με τους άλλους, να δίνει εξετάσεις, να πίνει καφέ με την παρέα του και γενικά να ζει τη φοιτητική του ζωή σα να μην τρέχει τίποτα. Γιατί τρέχουν πολλά. Κυρίως το ποινικό του μητρώο. Να σπουδάσει, επομένως, να μεγαλουργήσει ακαδημαϊκά αν θέλει, αλλά εξ αποστάσεως. Ή με όποιον τρόπο κρίνουν πρόσφορο ο νόμος και το δικαστήριο για ένα άτομο που εκ των πραγμάτων τελεί υπό ειδικό νομικό καθεστώς. Το ότι υφίσταται τις συνέπειες του εγκλήματός του δεν συνιστά “εκδίκηση”, όπως άκουσα πολλούς να λένε κατά την εκφορά των μελοδραματικά παραπειστικών τους σοφισμάτων. Είναι η ουσία της ποινικής κύρωσης.

Άκουσα τρελά πράγματα αυτές τις μέρες, και διάβασα κι άλλα, ακόμη πιο εξωφρενικά για αυτή την υπόθεση, μέχρι και ότι “Δεν χρωστάει ο Νίκος Ρωμανός στην κοινωνία, αλλά η κοινωνία σε αυτόν”. Είμαστε με τα καλά μας; Ο Νίκος Ρωμανός είναι ένα παιδί, του οποίου ο κολλητός δολοφονήθηκε μπροστά του από έναν νοσηρά διαταραγμένο αστυνομικό. Τελεία. Τίποτα περισσότερο – τίποτα λιγότερο. Δεν είναι σύμβολο, δεν είναι ήρωας, είναι απλώς ένα παιδί που του συνέβη κάτι αισχρό στην εφηβεία του και κατόπιν, μπλέκοντας τη νεανική του επιπολαιότητα με την ιδεολογική του ακροβασία, πήρε τον νόμο στα χέρια του. Με αποτέλεσμα να μπει φυλακή. Και τώρα κάνει απεργία πείνας για να του χορηγηθεί εκπαιδευτική άδεια που ο εισαγγελέας δεν εγκρίνει. Και είναι λογικό να μην την εγκρίνει, γιατί ο Ρωμανός είναι επικίνδυνος και δεν έχει δείξει ίχνος μεταμέλειας. Λυπάμαι που κάνει απεργία πείνας, εύχομαι ο εντυπωσιακός ζήλος του να συνδέεται όντως με τη δίψα του για μάθηση, αλλά δεν θα τον χρίσω κοινωνικό αγωνιστή επειδή εκβιάζει το δικαστήριο σκοτώνοντας τον εαυτό του.

Σε τελική ανάλυση, οι αυτοκτονικές τάσεις του Ρωμανού, όποιο κι αν είναι το ιδεολογικό περίγραμμά τους και ανεξάρτητα από την πολιτική τους ατζέντα, δεν λύνουν κάποιο πρόβλημα (αν υποθέσουμε ότι υπάρχει). Είναι εκδηλώσεις ψυχικής ανισορροπίας και ακραίου ναρκισσισμού. Και ελπίζω να μην του στερήσουν τη ζωή του, γιατί θα είναι πραγματικά άδικο και κρίμα. Αλλά σε καμία περίπτωση δεν αποτελούν κοινωνικό πρόβλημα ούτε και πρέπει να τις αφήνουμε να χειραγωγούν μια ολόκληρη κοινή γνώμη