Το ΠΑΣΟΚ έφυγε από το σπίτι του

Αφορμή γι αυτό το post είναι η χθεσινή αποκαρδιωτική-αποφράδα ημέρα για την ιστορία του ΠΑΣΟΚ, όπου ο Βενιζέλος και οι κλακαδόροι του ασέλγησαν πάνω στο ημιθανές σώμα του ΠΑΣΟΚ και της δημοκρατικής παράταξης. Και επειδή έχω στο μυαλό μου να μιλούν για το μέλλον του ΠΑΣΟΚ οι Σκανδαλίδης, Τόνια και Σία, ήρθε η ώρα σύντροφοι να κάνουμε όλοι την αυτοκριτική μας και σύμμαχος γι αυτό θα είναι μια μικρή ανασκόπηση στην πρόσφατη ιστορία του Κινήματος, όπου από το 44% του 2009 κατήντησε να πανηγυρίζει για το 5-6-7% στις τωρινές δημοσκοπήσεις.

Κατά την προσωπική άποψη του γράφοντος, η ιστορική πορεία του ΠΑΣΟΚ μπορεί να χωριστεί στις εξής περιόδους:

Διακυβέρνηση Παπανδρέου (2009-2011)
Ανατροπή Παπανδρέου-εκλογή Βενιζέλου (Νοέμβριος 2011-Μάρτιος 2012)
Εκλογή Βενιζέλου-Συνέδριο ΠΑΣΟΚ (Ιούνιος 2012-Μάρτιος 2013)

Συγκυβέρνηση Βενιζέλου-Σαμαρά: (Ιούνιος 2013-έως σήμερα)
Σε κάθε περίοδο, το ΠΑΣΟΚ και μιλώ τόσο για την οργανωμένη βάση, όσο και για τα κορυφαία στελέχη διέπραξαν κι ένα λάθος. Και εξηγούμαι:

Στην πρώτη περίοδο της διακυβέρνησης Παπανδρέου, δυστυχώς η οργανωμένη βάση του ΠΑΣΟΚ λαβώθηκε από την υπόθεση του μνημονίου, υποκύπτοντας στην αντιμνημονιακή υστερία του Σαμαρά και των τότε συνοδοιπόρων του. Εκείνη την περίοδο καλλιεργήθηκε η «ΠΑΣΟΚικική ενοχή», με λίγα λόγια ντρεπόσουν να λες ότι ήσουν ΠΑΣΟΚ. Τις κραυγές και τις υστερίες της Πλατείας, αλλά και της κάθε πλατείας η βάση του ΠΑΣΟΚ δεν τις απόκρουσε, αλλά αντίθετα τις υιοθέτησε, αμφιβάλλοντας για το σχέδιο, αλλά και για το πρόσωπο. Και εδώ εντοπίζουμε και την ευθύνη της τότε κυβέρνησης, ότι δεν διαπαιδαγώγησε τον κομματικό στρατό και δεν τον προετοίμασε για την σφοδρή ιδεολογική σύγκρουση. Σύμφωνοι, το κλίμα ήταν ακραίο, η «κοινωνία στα κάγκελα», αποδείχθηκε όμως πόσο φτιαχτό ήταν το μόρφωμα εκείνο, μια μίξη αντιμνημονιακής ΝΔ και νεόκοπων νεοφασιστών, με ολίγη αριστερή αντίδραση. Φοβήθηκε το τέρας του αντιμνημονίου και αντί να το εξουδετερώσει πολιτικά, προτίμησε να το κατευνάσει, στο πλαίσιο μιας «ειλικρινούς αυτοκριτικής».

Η ανατροπή του Παπανδρέου ήταν ένα γεγονός ιστορικό, πρωτοφανές, οδηγώντας την βάση του ΠΑΣΟΚ στην πρώτη κρίσιμη περίοδο μετά τον θάνατο του Ανδρέα το 1996. Σε εκείνη την περίοδο, εντοπίζεται το δεύτερο λάθος, το οποίο έχει δύο όψεις: α) Η πλευρά Παπανδρέου δεν άφησε πίσω της «αποστόλους» της περίοδου 2009-2011. Αυτό είχε σαν αποτέλεσμα η νέα ηγεσία να ενοχοποιήσει, ακόμη και σήμερα εκείνη την περίοδο, προκειμένου να αποδείξει στον κόσμο ότι δεν είναι συνέχειά της. Από εκεί πηγάζει και το ανιστόρητο «συγγνώμη» του Βενιζέλου στις εκλογές του Μαϊου του 2012. Όσοι ήταν απόστολοι της άποψης, αυτοχρισμένοι βεβαίως, είτε αποστασιοποιήθηκαν από το ΠΑΣΟΚ, είτε έφυγαν, αναζητώντας αλλού κομματική στέγη, κάτω από την οποία θα ένιωθαν φιλόξενοι. Και εδώ μπαίνει η δεύτερη όψη του σφάλματος: β) Αποδεικνύεται ιστορικό λάθος ότι δεν υπήρχε αντίπαλος του Βενιζέλου στις εκλογές του Μαρτίου του 2012. Είναι λάθος που δεν αποτυπώθηκε σε κομματικούς συσχετισμούς η άποψη μας, ακόμα και μ' έναν υποψήφιο που δεν θα ήταν απαραίτητα ο Παπανδρέου. Αυτό είχε σαν αποτέλεσμα όχι μόνο να αφεθεί ο χώρος ελεύθερος για τον Βενιζέλο να κάνει ότι θέλει, αλλά και να μην υπάρχει μια αναφορά που θα συσπειρώνει μια υγιή εσωκομματική αντιπολίτευση. Εκτιμώ ότι αν ο Βενιζέλος είχε απέναντί του ένα 30% δεν θα είχε πολλά περιθώρια να συμπεριφέρεται σαν μονάρχης, ούτε να μιλά εξ ονόματος καθενός. Και το κυριότερο, όσοι βρίσκονται εκτός ΠΑΣΟΚ, δεν είχαν σκορπίσει σε άλλες πολιτείες.

Το διάστημα από την εκλογή του Βενιζέλου, μέχρι το συνέδριο του ΠΑΣΟΚ τον Μάρτιο του 2013 ήταν πολιτικά μια ερμαφρόδιτη κατάσταση. Ναι μεν το ΠΑΣΟΚ δεν είχε μπει με τα μπούνια στη νομή της εξουσίας (μιας και δεν είχε υπουργούς στην κυβέρνηση), από την άλλη όμως επέτρεψε στον Σαμαρά να γιγαντωθεί, όπου ταυτόχρονα η βάση του κινήματος άρχισε να σκορπίζει, είτε προς την αποχή, είτε προς άλλα κόμματα και κινήσεις. Το παιχνίδι όμως ήταν ανοικτό, γιατί ο Βενιζέλος δεν είχε οφίτσια να μοιράσει, αλλά αντ' αυτού τι έγινε; Μια πλήρης απενεργοποίηση της βάσης, που ούτε τότε φρόντισε να φτιάξει μια συγκροτημένη εσωκομματική αντιπολίτευση. Αποτέλεσμα; Όταν μαζεύτηκαν οι μηχανισμοί για το Συνέδριο του 2013, να μην υπάρχει σαφές αίτημα, αλλά και σαφής σκοποθεσία. Απλά να εκλεγούν άτομα απέναντι στον Βενιζέλο, με διακύβευμα ποιο άραγε; Αυτό το Συνέδριο επικαλείται η πλευρά Βενιζέλου ως νομιμοποιητική βάση τόσο της Ελιάς, όσο και της Δημοκρατικής Παράταξης. Γιατί; Γιατί δεν βρέθηκε ένας χριστιανός να κάνει σαματά σ' εκείνο το συνέδριο και να βγει ανοιχτά να αμφισβητήσει. Κρύφτηκαν όλοι πίσω από το ότι «έλα μωρέ, να ρίξουμε τον Βενιζέλο, έναν μόλις χρόνο είναι πρόεδρος. Ας τον αφήσουμε να δούμε πώς θα πάει και βλέπουμε». Παραμυθιάστηκαν από την αφήγηση του Βενιζέλου «μαζί με την χώρα θα ανέβει και το ΠΑΣΟΚ», γιατί πολύ απλά υπήρχε μια ενδόμυχη σκέψη ότι το ΠΑΣΟΚ θα το ξαναγαπήσουν οι Έλληνες, μόλις δουν κάποια περικοπή πίσω στην τσέπη. Λογική βαθιά πελατειακή και παλαιοκομμματική. Αυτή η αντίληψη έδωσε στους ιδεολογικούς αντιπάλους του ΠΑΣΟΚ να βγουν και να σπιλώσουν ανοιχτά το παρελθόν του, την περίοδο του Ανδρέα Παπανδρέου, όπου αντί να βγουν ανοιχτά να μιλήσουν για την προσφορά του ΠΑΣΟΚ στην ελληνική κοινωνία, έγνεφαν συγκαταβατικά το κεφάλι, αναζητώντας μια εντελώς κάλπικη εξιλέωση, αλήθεια, από ποιους άραγε;

Τέλος, από το διάστημα που ο Βενιζέλος κυβερνά μόνος του με τον Σαμαρά, από τον Ιούνιο του 2013 και έπειτα, βλέπουμε ένα οργανωμένο σχέδιο κατάργησης του ΠΑΣΟΚ. Ξαφνικά τότε εφευρέθηκε η δημιουργία της «Ελιάς» (οι «58» έσκασαν μύτη το περασμένο φθινόπωρο), τότε υιοθετήθηκε το αφήγημα της Δημοκρατικής Παράταξης, που κάτι μου λέει ότι έγινε για να εξασφαλίσει σήμερα ο Σαμαράς τους 180 για να συνεχίσει να κυβερνά, μαζί με τον Αντιπρόεδρο Βενιζέλο και την μισή Κ.Ο. του ΠΑΣΟΚ, μην ξεχνιόμαστε. Πόνταραν στο να διαλύσουν την ΔΗΜΑΡ (φορτώνοντάς της την ενοχή της αποχώρησης από την κυβέρνηση) και την αναγκαιότητα κατάργησης του «τοξικού» ΠΑΣΟΚ, ώστε με τον ηγεμόνα Βενιζέλο να κρατήσουν την εξουσία. Το ΠΑΣΟΚ δεν αντέδρασε, γιατί πολύ απλά δεν υπήρχε, φυλλορροούσε από τον Νοέμβριο του 2011 και έπειτα, με αποτέλεσμα σήμερα να έχουν απομείνει οι Βενιζελικοί, οι παραδοσιακοί αντι-ΠΑΣΟΚοι δήθεν κεντροαριστεροί και μια επαμφοτερίζουσα «παπανδρεϊκή» πτέρυγα, απονευρωμένη και σε σύγχυση, επειδή δεν έκανε τίποτε επί της ουσίας στις δύο προηγούμενες ιστορικές περιόδους.

Γι αυτό και πολλοί μέσα από την «παπανδρεϊκή» πτέρυγα ζητούν από τον Παπανδρέου εδώ και τώρα να ζωστεί με εκρηκτικά και να ανατινάξει το βενιζελικό ΠΑΣΟΚ, δίχως οι ίδιοι να έχουν κάνει και πολλά πράγματα όλο το προηγούμενο διάστημα. Η έλλειψη ορισμού «αποστόλων», η αδράνεια, αλλά και η ατολμία μας έχουν φέρει στο σημερινό κατάντημα, της διοριζόμενης αυτοργάνωσης, που κουμάντο και ρόλο έχει ο κάθε πουθενάς.

Καταληκτικά, ποιος από εμάς θα έλεγε σ' έναν κλέφτη «πέρασε πασά μου να πάρεις το σπίτι, όσο είσαι μέσα εγώ θα πάω να μείνω αλλού;» ΚΑΝΕΝΑΣ Έχουμε αφήσει τον κλέφτη και σφετεριστή Βενιζέλο, με τους τυχάρπαστους και τους τελειωμένους να κόβουν και να ράβουν. Φταίμε όλοι που βλέπουμε ακόμα και σήμερα τον θλιβερό Πρωτόπαπα να έχει ρόλο στα πράγματα. Αν θέλουμε τα πράγματα να αλλάξουν τώρα, χρειάζεται κομματικά να πάρουμε το σπίτι μας πίσω, όσοι βέβαια το αισθάνονται ακόμη δικό τους..

 http://www.epikairo.gr