Φίλε Πιτσιρίκο, γράφεις και ξαναγράφεις πως ο ελληνικός λαός είναι ένας λαός εθελόδουλων ραγιάδων κι αυτό φυσικά δεν είναι ψέμα ιδίως αν αναλογιστεί κανείς την ιστορία του τόπου από ιδρύσεως του νέο-ελληνικού κράτους από τις αρχές του 19ου αιώνα ως τα σήμερα.Δεν είναι επίσης ψέμα ότι πρόκειται για έναν λαό προγονόπληκτο, που τον χαρακτηρίζει ένας ιδιότυπος ροζ και light εθνικισμός.
Πρακτικά, ο Έλληνας είναι εθνικιστής μονάχα «εκεί που [νομίζει ότι] τον παίρνει». Όταν ο Έλληνας βλέπει [ή νομίζει] ότι δεν τον παίρνει, κάθεται πάνω στο αυγό του, κοιτάζει ψηλά και σφυρίζει αδιάφορα.
Σαν τους σκελετούς που έβαλες στο πρόσφατο άρθρο σου για τον θρίαμβο της Αμφίπολης που είχαν και τις τρεις τρύπες – μάτια, στόμα και αυτιά – κλειστές.
‘Όλα τα παραπάνω είναι βέβαια αλήθεια ότι δεν ισχύουν όμως μόνο για τους Έλληνες αλλά σχεδόν για όλους τους λαούς της γης – στο έναν ή στον άλλο βαθμό.
Στην Εσπερία πχ, βλέπεις χιλιάδες ανθρώπους να κυκλοφορούν στα τρένα (αχ αυτά τα μαμημένα τρένα!) και στους δρόμους με πλαστικές παπαρούνες στο πέτο εις ανάμνηση της μέρας που υπογράφηκε η ανακωχή στον Α' Π.Π και φυσικά για την μνήμη των νεκρών αυτού του πολέμου.
Για μέρες ολόκληρες, τα μοναδικά ρεπορτάζ στα δικά τους καθεστωτικά ΜΜΕ αφορούσαν σχεδόν αποκλειστικά το ζήτημα αυτό. Τον πρίγκιπα που κατέθεσε στεφάνι, την βασίλισσα που δάκρυσε, τον κόσμο που πλημμύρισε το μνημείο πεσόντων στο Λονδίνο για να αποδώσει φόρο τιμής.
Βλέποντας όλα αυτά μπορώ να αντιληφθώ γιατί η μισητή Μάργκαρετ επέβαλε ολοκληρωτικά το μοντέλο της στην αγγλική κοινωνία χρησιμοποιώντας τον πόλεμο στα Φώκλαντ/Μαλβίδες ως το απόλυτο ιδεολογικό όπλο.
Άλλωστε, ο φασισμός βρίσκεται κρυμμένος μέσα στις ανθρώπινες κοινωνίες από τις απαρχές της ιστορίας και, όπως γνωρίζεις πολύ καλά, κάθε «δημοκρατική» πολιτεία που σέβεται τον εαυτό της οφείλει να μισεί τον φασίστα αλλά όχι την ιδεολογία που αυτός υπηρετεί.
Και βέβαια, δεν είναι η Αγγλική κοινωνία το πλέον τυπικό παράδειγμα για τον επιθετικό εθνικισμό και την θρησκευτική προγονολατρεία μεταξύ των βόρειων Ευρωπαϊκών χωρών.
Αρκεί να κοιτάξει κανείς την ιστορία του Γερμανικού έθνους την εποχή μεταξύ των δύο μεγάλων πολέμων και κατά την διάρκεια του Δεύτερου για να ανατριχιάσει.
Τι είναι, όμως, εκείνο που ξεχωρίζει τον Έλληνα από τους υπόλοιπους λαούς της Ευρώπης;
Τα ίδια «κουσούρια» κουβαλάνε κι όμως δεν χρειάζονται παρά λίγοι μήνες συναναστροφής με τους Έλληνες για να αισθανθείς ότι κάτι διαφορετικό συμβαίνει με αυτούς τους τύπους.
Κατά την γνώμη μου, το ένα που μας ξεχωρίζει είναι η ιλαρή αντιμετώπιση των τραγικών γεγονότων. Θα μπορούσα να δανειστώ την φράση του Κούντερα και να μιλήσω για την «αβάσταχτη ελαφρότητα» των Ελλήνων μπας και μπορέσω να περιγράψω εκείνο που θέλω να πω.
Ο Έλληνας την εποχή που τα πάντα καταρρέουν γύρω του δεν χρειάζεται να εξαναγκαστεί ή να παραπλανηθεί προκειμένου να στρέψει την προσοχή του κάπου αλλού ή να χώσει το κεφάλι του βαθιά μέσα στην άμμο της θαλάσσης.
Το κάνει αυτόματα, από μόνος του. Έχει επίσης την μοναδική ικανότητα να μετατρέπει μέσα στο μυαλό του την μεγαλύτερη ήττα σε θρίαμβο και με χαρά ανείπωτη να ξεχύνεται στους δρόμους και να πανηγυρίζει την συντριβή του.
Εκεί που ο Γερμανός ψάχνει στους προγόνους του την αιτία για να πραγματοποιήσει το άλφα ή το βήτα σχέδιο – μιαρό ή καλό – στο μέλλον, ο Έλληνας αναγνωρίζει την απόδειξη πως δεν χρειάζεται να προσπαθήσει για τίποτα άλλο.
Οι πρόγονοι του Έλληνα ήταν όλοι [ή σχεδόν όλοι] ημίθεοι. Ότι όφειλε να δημιουργήσει στους αιώνες η ανθρωπότητα, το έχουν ήδη πραγματώσει οι πρόγονοι των σύγχρονων Ελλήνων.
Και με τον ίδιο τρόπο που τα χρυσόβουλα του βυζαντινού αυτοκράτορα χίλια χρόνια νωρίτερα αποτελούν σήμερα νομικό τίτλο κατοχής διαφόρων εκτάσεων από τα μοναστήρια, έτσι και η υπόλοιπη ανθρωπότητα οφείλει σύμφωνα με την λογική των νέο-Ελλήνων να αναγνωρίζει στο αξούριστο πρόσωπο του αγράμματου Θρασύβουλου τον απόγονο του Περικλή και στην σύγχρονη μπουρδελιάρικη ελληνική «δημοκρατία» το πολίτευμα που θεμελίωσε κάποτε στην Αττική ο Κλεισθένης. Τραγέλαφος δηλαδή.
Το παζλ συμπληρώνεται από την παντελή έλλειψη επίγνωσης του εαυτού που χαρακτηρίζει τον τυπικό Έλληνα και την αμηχανία που αισθάνεται όταν βρεθεί σε ένα ξένο και καινούργιο περιβάλλον και συνειδητοποιεί σιγά-σιγά πως για τον υπόλοιπο κόσμο ως φυλή σχεδόν δεν υπάρχουμε.
Η διαπίστωση αυτή έρχεται σε αντίθεση με ό,τι έχει διδαχθεί μέχρι εκείνη την στιγμή και οπωσδήποτε αποτελεί ένα μεγάλο shock για αυτόν.
Όμως ο Έλληνας χάρη στην τεράστια προσαρμοστικότητα του και την εφευρετικότητα που τον διακρίνει σε ατομικό επίπεδο, το ξεπερνά πολύ γρήγορα και μέσα σε μικρό χρονικό διάστημα [το πολύ μιας γενιάς] μετατρέπεται σε ελληνο-αμερικάνο, ελληνο-γερμανό, ελληνο-αυστραλό, ελληνο-καναδό, κλπ.
Αυτό που σε μας φαίνεται πολύ φυσιολογικό και αυτονόητο δεν είναι για άλλους λαούς όπως πχ τους Τούρκους.
Σε αντίθεση δηλαδή με τα όσα μας λένε ή αφήνουν να εννοηθούν στο σχολείο, ο Έλληνας προσαρμόζεται απίστευτα εύκολα στο καινούργιο περιβάλλον υιοθετώντας συνήθειες και τρόπους συμπεριφοράς του τόπου στον οποίο εγκαθίσταται, ταχύτατα.
Για τους παραπάνω λόγους ο νέο-Έλληνας στο εξωτερικό επιτυγχάνει αρκετά συχνά σε προσωπικό επίπεδο καθώς είναι απόλυτα προσηλωμένος στο εγώ και στην οικογένεια του και αδιαφορεί [με τον ίδιο τρόπο που το έκανε και στην πατρίδα του] για το κοινωνικό σύνολο και το συλλογικό συμφέρον.
Γι” αυτό κι ακούς από πολλούς νέο-μετανάστες που φεύγουν για χώρες με ισχυρή ελληνική κοινότητα όπως η Γερμανία και η Αυστραλία, την προτροπή «μακριά από Έλληνες αφεντικά». Επειδή ο συνδυασμός του «ελληνο-ορθόδοξου» back round με τον σύγχρονο ληστρικό καπιταλισμό της καταστροφής παράγει στο δυτικό Jurassic park νέους αδίστακτους κυνηγούς τύπου τυραννόσαυρου Rex!
Φυσικά, το αδιαμφισβήτητο αυτό γεγονός ο νέο-Έλληνας το αρνείται πεισματικά. Πες του για παράδειγμα ότι οι Έλληνες άρχοντες στην εποχή της Οθωμανικής αυτοκρατορίας δεν ξεχώριζαν στον ρουχισμό, στο φαγητό και στις καθημερινές συνήθειες από τους Τούρκους της εποχής και μπορεί να μην σου ξαναπεί καλημέρα.
Να μην ξεχάσω τέλος να προσθέσω και την σχιζοειδή προσωπικότητα που καλλιεργεί από τα γεννοφάσκια του ο νέο-Έλληνας.
Κι αναφέρομαι φυσικά στην παράνοια του λεγόμενου «Ελληνο-Χριστιανικού πολιτισμού». Στην αντιφατική λατρεία του θύτη και του θύματος, του αρχαίου νεκρού και του αναστημένου Υιού ενός Εβραίου θεού, της αναζήτησης της αλήθειας και του «πίστευε και μη ερεύνα», του φωτός και του σκοταδιού μαζί.
Παντού στην οικουμένη γνωρίζουν ότι η χριστιανική θρησκεία επιτέθηκε λυσσαλέα στην αρχαία κληρονομιά κι όπου μπόρεσε την κατέστρεψε κι όπου δεν μπόρεσε την παραμόρφωσε βάναυσα.
Μονάχα σε αυτή την γωνιά του κόσμου χορεύουν ταγκό αγκαλιασμένοι ο αρχαίος φιλόσοφος με τον ρασοφόρο καλόγερο του Όρους, την ώρα που ο νέο-Έλληνας παίζει καθισμένος στο πάλκο το βιολί του. Μονάχα εδώ οι αρχαίοι δοξασμένοι πρόγονοι [;] έχουν την ταυτότητα που εμείς θα θέλαμε και θα μας βόλευε να είχαν.
Πχ θυμάμαι τις άγριες επιθέσεις εναντίον μελών της διεθνούς επιστημονικής κοινότητας – λίγα χρόνια νωρίτερα στην Θεσσαλονίκη – που συμμετείχαν σε ένα συνέδριο με θέμα την ομοφυλοφιλία στην αρχαία Ελλάδα.
Ακόμα και σήμερα αν υποστηρίξεις σε μία συζήτηση ότι η σχέση μεταξύ φιλοσόφου-δασκάλου και μαθητή στην αρχαία Αθήνα μπορεί να ήταν εκτός των άλλων και ερωτική μπορεί να πέσουν να σε φάνε κι ας υπάρχουν σαφείς ενδείξεις γι αυτό.
Αν όμως πεις οι ιδέες του Σωκράτη αποτελούσαν τον προάγγελο του χριστιανισμού, θα κουνήσουν όλοι συγκαταβατικά το κεφάλι.
Δηλαδή, αν η παπάρα που θα πεις ταιριάζει με τα ιερά και τα όσια της φυλής, όλα είναι μέλι-γάλα.
Το ίδιο τώρα και με τον νεκρό της Αμφίπολης. Αν βρουν πουθενά μέσα στον τάφο καμιά επιγραφή «Στον Ηφαιστίωνα με αληθινή λατρεία, Αλέξανδρος», θα λυσσάξουν.
Ας θυμηθούμε τα μπινελίκια που σύρανε σεβάσμιοι καθηγητάδες [πάνω στην φτωχομάνα] στον Όλιβερ Στόουν και τον δικό του «Μέγα Αλέξανδρο».
Έτσι λοιπόν φίλε Πιτσιρίκο ακολούθησα την προτροπή σου. Μετά τον Τσίπρα, τον Σαμαρά και το γουρούνι του βάλτου [όλοι ξέρουμε το όνομα του] έγραψα λίγες αράδες για τους Έλληνες και σου τις στέλνω.
Στο μεταξύ η αγωνία για την ταυτότητα του νεκρού θα κορυφώνεται μέσα στους επόμενους μήνες.
Το θέμα δεν έχει κλείσει ακόμα. Πολλοί διαπρεπείς Έλληνες του εξωτερικού υποστηρίζουν ότι ο Νεκρός της Αμφίπολης είναι δεξιόχειρας Κριός με ωροσκόπο Κριό. Όπως και να έχει πάντως η εξέταση του DNA σε έξι τέρμινα θα δείξει.
Φιλιά πολλά από την Εσπερία, Ηλίας.
Υ.Γ-1 … Το σιχτίρι που έριξες στο «Έγινα πουτάν@ για το παιδί μου» το φχαριστήθηκα! Όσο για την ανακοίνωση του ΣΥΡΙΖΑ για το Πολυτεχνείο-2014, θλίψη και θυμηδία. Νομίζω ότι πρέπει να αφιερώσεις στους αγωνιστές της Κουμουνδούρου ένα κείμενο για το Πολυτεχνείο που είχες γράψει πέρσι για τον νεαρό εραστή της γυναίκας του ασφαλίτη που βρέθηκε τελικά κατά λάθος στο Πολυτεχνείο. Δυστυχώς δεν μπόρεσα να το βρω γιατί δεν θυμόμουν τον τίτλο. Οι «σύντροφοι» όμως μπορεί στο by accident της ιστορίας να αναγνωρίσουν και τον εαυτό τους.
ΥΓ-2 Η απόλυση του Ρανιέρι, μετά την απαίτηση χιλιάδων Ελλήνων φιλάθλων τρεις μήνες μετά την πρόσληψη του, αποδεικνύει το γεγονός ότι ο νέο-Έλληνας είναι μεγάλος μάγκας όπου τον παίρνει. Ξέρει πχ ότι στα φρύδια του την έχει γραμμένη την απόλυση ο Ρανιέρι. Παντελονιάζει την παχυλή αποζημίωση [που κάποιος μαλάκας φορολογούμενος έχει πληρώσει σε 100 δόσεις] και την κάνει για άλλες πολιτείες. Δεν πρόκειται να μπαστακωθεί ο Ρανιέρι στο ΟΑΚΑ με το έτσι θέλω, Ενώ, αντίθετα, η πολιτική του ηγεσία δεν πρόκειται να πάει πουθενά. Θεωρεί την χώρα τσιφλίκι της, οπότε απαιτείται σύγκρουση κι εκεί ο νέο-Έλληνας σφυρίζει αδιάφορα. Όμως, όπως έγραφε κι ο Ανδρέας Κάλβος δύο αιώνες νωρίτερα, «θέλει αρετή και τόλμη η ελευθερία».
(Αγαπητέ Ηλία, είσαι χείμαρρος. «Θέλει αρετήν και τόλμην η ελευθερία», όπως έγραψε ο συμπατριώτης μου Ανδρέας Κάλβος, και «Το έθνος πρέπει να μάθει να θεωρεί εθνικόν ό,τι είναι Αληθές», όπως έγραψε ο άλλος συμπατριώτης μου Διονύσιος Σολωμός. Σε αυτές τις δυο φράσεις βρίσκεται η λύση του ελληνικού προβλήματος. Δεν τα βάζω με τους Έλληνες επειδή τους μισώ -αν και λέω ανοιχτά πως είμαι ρατσιστής αλλά μόνο με τους σύγχρονους Έλληνες- αλλά επειδή πιστεύω βαθιά πως η χώρα μας θα μπορούσε πραγματικά να είναι σήμερα μια σπουδαία χώρα. Και μπορεί να γίνει. Μια σπουδαία χώρα που δεν θα μισεί ούτε θα φθονεί τις χώρες των άλλων ανθρώπων. Να είσαι καλά.)
Πρακτικά, ο Έλληνας είναι εθνικιστής μονάχα «εκεί που [νομίζει ότι] τον παίρνει». Όταν ο Έλληνας βλέπει [ή νομίζει] ότι δεν τον παίρνει, κάθεται πάνω στο αυγό του, κοιτάζει ψηλά και σφυρίζει αδιάφορα.
Σαν τους σκελετούς που έβαλες στο πρόσφατο άρθρο σου για τον θρίαμβο της Αμφίπολης που είχαν και τις τρεις τρύπες – μάτια, στόμα και αυτιά – κλειστές.
‘Όλα τα παραπάνω είναι βέβαια αλήθεια ότι δεν ισχύουν όμως μόνο για τους Έλληνες αλλά σχεδόν για όλους τους λαούς της γης – στο έναν ή στον άλλο βαθμό.
Στην Εσπερία πχ, βλέπεις χιλιάδες ανθρώπους να κυκλοφορούν στα τρένα (αχ αυτά τα μαμημένα τρένα!) και στους δρόμους με πλαστικές παπαρούνες στο πέτο εις ανάμνηση της μέρας που υπογράφηκε η ανακωχή στον Α' Π.Π και φυσικά για την μνήμη των νεκρών αυτού του πολέμου.
Για μέρες ολόκληρες, τα μοναδικά ρεπορτάζ στα δικά τους καθεστωτικά ΜΜΕ αφορούσαν σχεδόν αποκλειστικά το ζήτημα αυτό. Τον πρίγκιπα που κατέθεσε στεφάνι, την βασίλισσα που δάκρυσε, τον κόσμο που πλημμύρισε το μνημείο πεσόντων στο Λονδίνο για να αποδώσει φόρο τιμής.
Βλέποντας όλα αυτά μπορώ να αντιληφθώ γιατί η μισητή Μάργκαρετ επέβαλε ολοκληρωτικά το μοντέλο της στην αγγλική κοινωνία χρησιμοποιώντας τον πόλεμο στα Φώκλαντ/Μαλβίδες ως το απόλυτο ιδεολογικό όπλο.
Άλλωστε, ο φασισμός βρίσκεται κρυμμένος μέσα στις ανθρώπινες κοινωνίες από τις απαρχές της ιστορίας και, όπως γνωρίζεις πολύ καλά, κάθε «δημοκρατική» πολιτεία που σέβεται τον εαυτό της οφείλει να μισεί τον φασίστα αλλά όχι την ιδεολογία που αυτός υπηρετεί.
Και βέβαια, δεν είναι η Αγγλική κοινωνία το πλέον τυπικό παράδειγμα για τον επιθετικό εθνικισμό και την θρησκευτική προγονολατρεία μεταξύ των βόρειων Ευρωπαϊκών χωρών.
Αρκεί να κοιτάξει κανείς την ιστορία του Γερμανικού έθνους την εποχή μεταξύ των δύο μεγάλων πολέμων και κατά την διάρκεια του Δεύτερου για να ανατριχιάσει.
Τι είναι, όμως, εκείνο που ξεχωρίζει τον Έλληνα από τους υπόλοιπους λαούς της Ευρώπης;
Τα ίδια «κουσούρια» κουβαλάνε κι όμως δεν χρειάζονται παρά λίγοι μήνες συναναστροφής με τους Έλληνες για να αισθανθείς ότι κάτι διαφορετικό συμβαίνει με αυτούς τους τύπους.
Κατά την γνώμη μου, το ένα που μας ξεχωρίζει είναι η ιλαρή αντιμετώπιση των τραγικών γεγονότων. Θα μπορούσα να δανειστώ την φράση του Κούντερα και να μιλήσω για την «αβάσταχτη ελαφρότητα» των Ελλήνων μπας και μπορέσω να περιγράψω εκείνο που θέλω να πω.
Ο Έλληνας την εποχή που τα πάντα καταρρέουν γύρω του δεν χρειάζεται να εξαναγκαστεί ή να παραπλανηθεί προκειμένου να στρέψει την προσοχή του κάπου αλλού ή να χώσει το κεφάλι του βαθιά μέσα στην άμμο της θαλάσσης.
Το κάνει αυτόματα, από μόνος του. Έχει επίσης την μοναδική ικανότητα να μετατρέπει μέσα στο μυαλό του την μεγαλύτερη ήττα σε θρίαμβο και με χαρά ανείπωτη να ξεχύνεται στους δρόμους και να πανηγυρίζει την συντριβή του.
Εκεί που ο Γερμανός ψάχνει στους προγόνους του την αιτία για να πραγματοποιήσει το άλφα ή το βήτα σχέδιο – μιαρό ή καλό – στο μέλλον, ο Έλληνας αναγνωρίζει την απόδειξη πως δεν χρειάζεται να προσπαθήσει για τίποτα άλλο.
Οι πρόγονοι του Έλληνα ήταν όλοι [ή σχεδόν όλοι] ημίθεοι. Ότι όφειλε να δημιουργήσει στους αιώνες η ανθρωπότητα, το έχουν ήδη πραγματώσει οι πρόγονοι των σύγχρονων Ελλήνων.
Και με τον ίδιο τρόπο που τα χρυσόβουλα του βυζαντινού αυτοκράτορα χίλια χρόνια νωρίτερα αποτελούν σήμερα νομικό τίτλο κατοχής διαφόρων εκτάσεων από τα μοναστήρια, έτσι και η υπόλοιπη ανθρωπότητα οφείλει σύμφωνα με την λογική των νέο-Ελλήνων να αναγνωρίζει στο αξούριστο πρόσωπο του αγράμματου Θρασύβουλου τον απόγονο του Περικλή και στην σύγχρονη μπουρδελιάρικη ελληνική «δημοκρατία» το πολίτευμα που θεμελίωσε κάποτε στην Αττική ο Κλεισθένης. Τραγέλαφος δηλαδή.
Το παζλ συμπληρώνεται από την παντελή έλλειψη επίγνωσης του εαυτού που χαρακτηρίζει τον τυπικό Έλληνα και την αμηχανία που αισθάνεται όταν βρεθεί σε ένα ξένο και καινούργιο περιβάλλον και συνειδητοποιεί σιγά-σιγά πως για τον υπόλοιπο κόσμο ως φυλή σχεδόν δεν υπάρχουμε.
Η διαπίστωση αυτή έρχεται σε αντίθεση με ό,τι έχει διδαχθεί μέχρι εκείνη την στιγμή και οπωσδήποτε αποτελεί ένα μεγάλο shock για αυτόν.
Όμως ο Έλληνας χάρη στην τεράστια προσαρμοστικότητα του και την εφευρετικότητα που τον διακρίνει σε ατομικό επίπεδο, το ξεπερνά πολύ γρήγορα και μέσα σε μικρό χρονικό διάστημα [το πολύ μιας γενιάς] μετατρέπεται σε ελληνο-αμερικάνο, ελληνο-γερμανό, ελληνο-αυστραλό, ελληνο-καναδό, κλπ.
Αυτό που σε μας φαίνεται πολύ φυσιολογικό και αυτονόητο δεν είναι για άλλους λαούς όπως πχ τους Τούρκους.
Σε αντίθεση δηλαδή με τα όσα μας λένε ή αφήνουν να εννοηθούν στο σχολείο, ο Έλληνας προσαρμόζεται απίστευτα εύκολα στο καινούργιο περιβάλλον υιοθετώντας συνήθειες και τρόπους συμπεριφοράς του τόπου στον οποίο εγκαθίσταται, ταχύτατα.
Για τους παραπάνω λόγους ο νέο-Έλληνας στο εξωτερικό επιτυγχάνει αρκετά συχνά σε προσωπικό επίπεδο καθώς είναι απόλυτα προσηλωμένος στο εγώ και στην οικογένεια του και αδιαφορεί [με τον ίδιο τρόπο που το έκανε και στην πατρίδα του] για το κοινωνικό σύνολο και το συλλογικό συμφέρον.
Γι” αυτό κι ακούς από πολλούς νέο-μετανάστες που φεύγουν για χώρες με ισχυρή ελληνική κοινότητα όπως η Γερμανία και η Αυστραλία, την προτροπή «μακριά από Έλληνες αφεντικά». Επειδή ο συνδυασμός του «ελληνο-ορθόδοξου» back round με τον σύγχρονο ληστρικό καπιταλισμό της καταστροφής παράγει στο δυτικό Jurassic park νέους αδίστακτους κυνηγούς τύπου τυραννόσαυρου Rex!
Φυσικά, το αδιαμφισβήτητο αυτό γεγονός ο νέο-Έλληνας το αρνείται πεισματικά. Πες του για παράδειγμα ότι οι Έλληνες άρχοντες στην εποχή της Οθωμανικής αυτοκρατορίας δεν ξεχώριζαν στον ρουχισμό, στο φαγητό και στις καθημερινές συνήθειες από τους Τούρκους της εποχής και μπορεί να μην σου ξαναπεί καλημέρα.
Να μην ξεχάσω τέλος να προσθέσω και την σχιζοειδή προσωπικότητα που καλλιεργεί από τα γεννοφάσκια του ο νέο-Έλληνας.
Κι αναφέρομαι φυσικά στην παράνοια του λεγόμενου «Ελληνο-Χριστιανικού πολιτισμού». Στην αντιφατική λατρεία του θύτη και του θύματος, του αρχαίου νεκρού και του αναστημένου Υιού ενός Εβραίου θεού, της αναζήτησης της αλήθειας και του «πίστευε και μη ερεύνα», του φωτός και του σκοταδιού μαζί.
Παντού στην οικουμένη γνωρίζουν ότι η χριστιανική θρησκεία επιτέθηκε λυσσαλέα στην αρχαία κληρονομιά κι όπου μπόρεσε την κατέστρεψε κι όπου δεν μπόρεσε την παραμόρφωσε βάναυσα.
Μονάχα σε αυτή την γωνιά του κόσμου χορεύουν ταγκό αγκαλιασμένοι ο αρχαίος φιλόσοφος με τον ρασοφόρο καλόγερο του Όρους, την ώρα που ο νέο-Έλληνας παίζει καθισμένος στο πάλκο το βιολί του. Μονάχα εδώ οι αρχαίοι δοξασμένοι πρόγονοι [;] έχουν την ταυτότητα που εμείς θα θέλαμε και θα μας βόλευε να είχαν.
Πχ θυμάμαι τις άγριες επιθέσεις εναντίον μελών της διεθνούς επιστημονικής κοινότητας – λίγα χρόνια νωρίτερα στην Θεσσαλονίκη – που συμμετείχαν σε ένα συνέδριο με θέμα την ομοφυλοφιλία στην αρχαία Ελλάδα.
Ακόμα και σήμερα αν υποστηρίξεις σε μία συζήτηση ότι η σχέση μεταξύ φιλοσόφου-δασκάλου και μαθητή στην αρχαία Αθήνα μπορεί να ήταν εκτός των άλλων και ερωτική μπορεί να πέσουν να σε φάνε κι ας υπάρχουν σαφείς ενδείξεις γι αυτό.
Αν όμως πεις οι ιδέες του Σωκράτη αποτελούσαν τον προάγγελο του χριστιανισμού, θα κουνήσουν όλοι συγκαταβατικά το κεφάλι.
Δηλαδή, αν η παπάρα που θα πεις ταιριάζει με τα ιερά και τα όσια της φυλής, όλα είναι μέλι-γάλα.
Το ίδιο τώρα και με τον νεκρό της Αμφίπολης. Αν βρουν πουθενά μέσα στον τάφο καμιά επιγραφή «Στον Ηφαιστίωνα με αληθινή λατρεία, Αλέξανδρος», θα λυσσάξουν.
Ας θυμηθούμε τα μπινελίκια που σύρανε σεβάσμιοι καθηγητάδες [πάνω στην φτωχομάνα] στον Όλιβερ Στόουν και τον δικό του «Μέγα Αλέξανδρο».
Έτσι λοιπόν φίλε Πιτσιρίκο ακολούθησα την προτροπή σου. Μετά τον Τσίπρα, τον Σαμαρά και το γουρούνι του βάλτου [όλοι ξέρουμε το όνομα του] έγραψα λίγες αράδες για τους Έλληνες και σου τις στέλνω.
Στο μεταξύ η αγωνία για την ταυτότητα του νεκρού θα κορυφώνεται μέσα στους επόμενους μήνες.
Το θέμα δεν έχει κλείσει ακόμα. Πολλοί διαπρεπείς Έλληνες του εξωτερικού υποστηρίζουν ότι ο Νεκρός της Αμφίπολης είναι δεξιόχειρας Κριός με ωροσκόπο Κριό. Όπως και να έχει πάντως η εξέταση του DNA σε έξι τέρμινα θα δείξει.
Φιλιά πολλά από την Εσπερία, Ηλίας.
Υ.Γ-1 … Το σιχτίρι που έριξες στο «Έγινα πουτάν@ για το παιδί μου» το φχαριστήθηκα! Όσο για την ανακοίνωση του ΣΥΡΙΖΑ για το Πολυτεχνείο-2014, θλίψη και θυμηδία. Νομίζω ότι πρέπει να αφιερώσεις στους αγωνιστές της Κουμουνδούρου ένα κείμενο για το Πολυτεχνείο που είχες γράψει πέρσι για τον νεαρό εραστή της γυναίκας του ασφαλίτη που βρέθηκε τελικά κατά λάθος στο Πολυτεχνείο. Δυστυχώς δεν μπόρεσα να το βρω γιατί δεν θυμόμουν τον τίτλο. Οι «σύντροφοι» όμως μπορεί στο by accident της ιστορίας να αναγνωρίσουν και τον εαυτό τους.
ΥΓ-2 Η απόλυση του Ρανιέρι, μετά την απαίτηση χιλιάδων Ελλήνων φιλάθλων τρεις μήνες μετά την πρόσληψη του, αποδεικνύει το γεγονός ότι ο νέο-Έλληνας είναι μεγάλος μάγκας όπου τον παίρνει. Ξέρει πχ ότι στα φρύδια του την έχει γραμμένη την απόλυση ο Ρανιέρι. Παντελονιάζει την παχυλή αποζημίωση [που κάποιος μαλάκας φορολογούμενος έχει πληρώσει σε 100 δόσεις] και την κάνει για άλλες πολιτείες. Δεν πρόκειται να μπαστακωθεί ο Ρανιέρι στο ΟΑΚΑ με το έτσι θέλω, Ενώ, αντίθετα, η πολιτική του ηγεσία δεν πρόκειται να πάει πουθενά. Θεωρεί την χώρα τσιφλίκι της, οπότε απαιτείται σύγκρουση κι εκεί ο νέο-Έλληνας σφυρίζει αδιάφορα. Όμως, όπως έγραφε κι ο Ανδρέας Κάλβος δύο αιώνες νωρίτερα, «θέλει αρετή και τόλμη η ελευθερία».
(Αγαπητέ Ηλία, είσαι χείμαρρος. «Θέλει αρετήν και τόλμην η ελευθερία», όπως έγραψε ο συμπατριώτης μου Ανδρέας Κάλβος, και «Το έθνος πρέπει να μάθει να θεωρεί εθνικόν ό,τι είναι Αληθές», όπως έγραψε ο άλλος συμπατριώτης μου Διονύσιος Σολωμός. Σε αυτές τις δυο φράσεις βρίσκεται η λύση του ελληνικού προβλήματος. Δεν τα βάζω με τους Έλληνες επειδή τους μισώ -αν και λέω ανοιχτά πως είμαι ρατσιστής αλλά μόνο με τους σύγχρονους Έλληνες- αλλά επειδή πιστεύω βαθιά πως η χώρα μας θα μπορούσε πραγματικά να είναι σήμερα μια σπουδαία χώρα. Και μπορεί να γίνει. Μια σπουδαία χώρα που δεν θα μισεί ούτε θα φθονεί τις χώρες των άλλων ανθρώπων. Να είσαι καλά.)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου