Ενα φανταστικό debate

Διάβασα για το βιβλίο του Αμερικανού υπουργού Οικονομικών και τα όσα αναφέρει σχετικά με το κλίμα και τις διαθέσεις που επικρατούσαν στον χώρο της Ευρωπαϊκής Ενωσης για τη χώρα μας όταν ξέσπασε η κρίση. Και άθελά μου φαντάστηκα να γίνεται σήμερα ένα debate στο οποίο να συμμετέχουν όλα τα κορυφαία πρόσωπα της περιόδου εκείνης για να κρίνουν τις αποφάσεις της τότε κυβέρνησης και με δεδομένη την τότε πραγματικότητα να αντιτάξουν τις λύσεις που εκείνοι θα επέλεγαν. Τι λέτε, δεν θα ήταν μία εξόχως διδακτική όσο και διασκεδαστική εμπειρία;
Ο Παπανδρέου θα έπρεπε να εξηγήσει γιατί άργησε να
κινηθεί, αν και γνώριζε την πραγματικότητα, και για ποιον λόγο δεν κατέστησε συνυπεύθυνο όλο τον πολιτικό κόσμο μπροστά στην ορατή απειλή της χρεοκοπίας. Αλλά στα υπέρ του θα ήταν ότι βρήκε
τρόπο και απέτρεψε τη χρεοκοπία, παρά το εχθρικό κλίμα και την ανυπαρξία μηχανισμών διάσωσης. Με οδυνηρές, βέβαια, υποχρεώσεις και θυσίες.
Ο Βενιζέλος θα ήταν (για τότε) σε ευνοϊκότερη θέση. Προφανώς δεν συναποφάσισε τη συγκεκριμένη λύση, αλλά τη στήριξε. Ισως μάλιστα και περισσότερο από τον ίδιο τον Παπανδρέου. Και οπωσδήποτε θα φρόντιζε να επικαλεστεί την επιμονή του να «περάσει» η δανειακή σύμβαση από τη Βουλή με 180 ψήφους, έτσι ώστε να εξαναγκαστεί και η ΝΔ να την ψηφίσει.
Και μετά θα περνούσαμε στους αντιμνημονιακούς. Με πρώτο τον Σαμαρά. Λίγο-πολύ την «απολογία» του την έχει κάνει. Μέχρι και «ουδείς αναμάρτητος» έχει ομολογήσει για την αρχική στάση του. Που, ας μη γελιόμαστε, υπαγορεύτηκε και για κομματικούς λόγους (την αποκάλυψη του τερατώδους ελλείμματος που άφησε η ΝΔ), αλλά και για προσωπικούς (να χτυπήσει πρωθυπουργία).
Ετσι θα φτάναμε και στον Τσίπρα. Από όσα έχουν έκτοτε μεσολαβήσει, έχω συγκρατήσει ως αντιμνημονιακές «λύσεις» τις εξής προτάσεις: πρώτον, τις 100.000 προσλήψεις που είχαν εισηγηθεί οι Λαφαζάνης και Παπαδημούλης, δεύτερον, τα δανεικά από την Κίνα και τη Ρωσία που μας τα πρόσφεραν και δεν παίρναμε, τρίτον, την τακτική που ακολούθησε η Αργεντινή και «μακάρι να γινόμασταν σαν κι αυτήν», τέταρτον, - Δεν νομίζω να υπάρχει «τέταρτον». Αν πάντως υπήρξε και τέταρτη εισήγηση, ευχαρίστως θα τη δημοσιεύσω αν μου υποδειχθεί (στις μέρες μας το γέλιο είναι πολύτιμο).
Ερ Μπαρτζινόπουλος-Έθνος