ΣΩΚΡΑΤΗΣ ΞΥΝΙΔΗΣ: 

ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΣΤΟΝ ΘΟΔΩΡΗ

Οι επικριτές του Παπανδρέου κατηγοριοποιούνται σε δύο βασικές κατηγορίες. 

1) Σε αυτούς που λένε ότι ο Παπανδρέου είχε ως σχέδιο να υποδουλώσει την Ελλάδα στους ξένους. Είχε δηλαδή κακές προθέσεις και ήταν μάλιστα μέρος σχεδίου αλλοτρίων συμφερόντων. Το σενάριο αυτό δεν έχει δράκο, δηλαδή για ποιόν λόγο θα το έκανε αυτό ο Παπανδρέου. Για ποιο λόγο δηλαδή θα θυσίαζε την αίγλη ενός πρωθυπουργού που τον ψήφισε το 44% του λαού του. Οπότε και έπρεπε να φτιαχτούν οι δράκοι. Είπαν λοιπόν: «Γιατί είναι ο ίδιος Αμερικάνος και όχι Έλληνας. Γιατί η μάνα του είναι Εβραία. Γιατί είναι μασώνος» και άλλα τέτοια «ψεκασμένα». Επειδή όμως ναι μεν πολλοί βολεύονται να συνομοσιολογούν ψεκασμένα στην Ελλάδα αλλά δεν είναι και δυνατόν να διαμορφώσουν άποψη στην κοινωνία, ήρθε ένας πιο αληθοφανής δράκος. «Το έκανε για να βγάλει λεφτά». Αφού έψαξαν τον άφραγκο Γιώργο, γιο του επίσης άφραγκου Ανδρέα, στοχοποιήθηκαν τα υπόλοιπα μέλη της οικογένειας. «Ο Νίκος κάνει μπίζνες. Ο Αντρέας παίζει CDS και γι αυτό θα οδηγούνταν η χώρα σε πτώχευση. Η Μαργαρίτα είναι στη λίστα Λαγκάρντ με εκατοντάδες εκατομμύρια καταθέσεις». Α! ξεχάσαμε τη Σοφία. Η Σοφία επειδή επίσης είναι άφραγκη και δεν έχει και καμιά δραστηριότητα, «ξεπουλά –η άχρηστη- το ιστορικό Καστρί για να πληρώσει την Εφορία» που χρωστάει ένα κάρο. Αυτές οι κατηγορίες πέραν του εμφανώς ανυπόστατου χαρακτήρα τους έχουν εκπέσει και με δικαστικές αποφάσεις, μετά από προσφυγές στη δικαιοσύνη των Παπανδρέου. 

2) Η άλλη κατηγορία των επικριτών του είναι αυτή που λέει «αποδείχθηκε λίγος για τις περιστάσεις. Αν ήθελε να είναι πρωθυπουργός όφειλε να τα καταφέρει υπό οποιεσδήποτε συνθήκες.». Σε αυτή την κατηγορία επικριτών θα πρέπει να σταθούμε αρκετά. Γιατί εν τέλει έστω και σχεδόν παράλογα κυνικά, εκφράζει το απόλυτο αξίωμα της πολιτικής. Ο πολιτικός, ο ηγέτης, οφείλει υπό οποιεσδήποτε συνθήκες να τα καταφέρει και μάλιστα κρίνεται εκ του αποτελέσματος και όχι εκ των προθέσεων ή ακόμη και της προσπάθειάς του. Έκανες τη δουλειά επιβραβεύεσαι. Δεν την έκανες στα τσακίδια. Και ως ένας εκ των στρατιωτών (άντε υπαξιωματικών) της προσπάθειας αυτής λέω ξεκάθαρα: ΝΑΙ ΔΕΝ ΤΑ ΚΑΤΑΦΕΡΑΜΕ. Γιατί όμως;

Η κυβέρνηση Παπανδρέου είχε πάρει την απόφαση της πλήρους σύγκρουσης με το εγχώριο κατεστημένο του παρασιτικού επιχειρηματικού-εργολαβικού-μιντιακού κατεστημένου διαλύοντας το εργαλείο του : ΤΟΝ ΠΑΛΑΙΟΚΟΜΜΑΤΙΣΜΟ. Ο παλαιοκομματισμός συντηρούνταν κυρίως από μια χούφτα οικογενειών του κατεστημένου αυτού και από μικροπρονομιούχες κάστες που οικοποιούμενες την ταμπέλα μιας –ως συνήθως και αριστερότροπης- δημαγωγίας τους, συναλλασσόταν με την εξουσία χάριν των προνομίων τους. Έτσι μας προέκυψαν οι Κολλάδες και οι Λυμπερόπουλοι ως «λαϊκοί αγωνιστές».
Οι πολιτικοί συνομιλητές οικογενειών του παρασιτικού επιχειρηματικού-εργολαβικού-μιντιακού κατεστημένου αναμειγνύονταν στις κρατικές εργολαβίες και το κρατικό χρήμα πήγαινε στις τσέπες των λίγων οικογενειών και αυτές συντηρούσαν τα κόμματα με πολιτικό χρήμα. Από το χρήμα αυτό ζούσε ο κομματικός μηχανισμός, ο οποίος έσερνε από τη μύτη τους ψηφοφόρους χάριν του διορισμού σε κάποια θέση, ως συνήθως του Δημοσίου, που κάθε «δική μας» οικογένεια «δικαιούνταν». Η κυβέρνηση Παπανδρέου κατέστησε σαφές ότι αυτά τελείωσαν. Το κάθε ευρώ πρέπει να δικαιολογείται και να δημοσιοποιείται στο διαδίκτυο που πληρώνεται. Ο κάθε διορισμός πρέπει να δημοσιοποιείται στο διαδίκτυο για να μπορεί κάποιος να πληρωθεί, το σύστημα προμηθειών του Δημοσίου θα γίνεται μόνο με δημόσιους μειοδοτικούς διαγωνισμούς με ηλεκτρονικό τρόπο, η συνταγογράφηση θα ελέγχεται ηλεκτρονικά, οι μπαταξήδες του Δημοσίου και των Ασφαλιστικών Ταμείων αντί να κάνουν πάρτι στην υγεία των κορόιδων θα οδηγούνται στη φυλακή, μιζαδώροι δημόσιοι υπάλληλοι οδηγούνταν στον Εισαγγελέα και ειλικρινά θα μπορούσαμε να γεμίσουμε πολλές σελίδες παραδειγμάτων. 

Ο Παπανδρέου και η κυβέρνησή του αυτό το παλαιοκομματικό κατεστημένο το έβαλε ξεκάθαρα απέναντί του. Γι’ αυτό και δεν πήρε ούτε μια γραμμή και ούτε μια λέξη θετική από το μιντιακό σύστημα. Γιατί αντί να συναντιέται, να τρώει και να πίνει με τους Ψυχάρηδες, τους Μπόμπολες, τους Βαρδινογιάννηδες, τους Αλαφούζους, τους Κόκκαληδες, τους Λάτσηδες και τους λοιπούς, όπως κάνουν οι σημερινοί νυν ή επίδοξοι (συμπεριλαμβανομένου του κ. Τσίπρα σύμφωνα με την ειδησεογραφία) είπε ξεκάθαρα: Ο ΚΑΘΕΝΑΣ ΣΤΟΝ ΡΟΛΟ ΤΟΥ ΚΑΙ ΟΛΑ ΣΤΟ ΦΩΣ. Μετά ταύτα λογικό ήταν να τους έχουμε όλους αυτούς απέναντί μας. Άλλωστε γι’αυτό και ανακατωθήκαμε με την πολιτική τότε. Για να τελειώσουμε το φαύλο πελατειακό πολιτικό σύστημα και να αναδείξουμε τη Δημοκρατία, τη Συμμετοχή, την Κοινωνική Αλληλεγγύη. Κι όταν ο Παπανδρέου μιλούσε γι’αυτά γινόταν «Γιωργάκης», «παιδί», «γραφικός» ενώ οι ειδικοί μιλούσαν για συμμαχίες με επιχειρηματικές οικογένειες, σφαίρες επιρροής βουλευτών, κοινοβουλευτικά και συνταγματικά τρικ που έντυνα με δημοκρατικό μανδύα τις αποφάσεις σκοπιμότητας. Και πιστεύαμε ότι θα τα καταφέρουμε. Τότε, γιατί δεν τα καταφέραμε; Γιατί δεν μπορούσαμε να πιθανολογήσουμε την ΑΠΟΛΥΤΗ ΠΑΡΑΔΟΞΟΤΗΤΑ. Ότι οι Ευρωπαίου εταίροι μας αντί για σύμμαχοι θα ήταν ακούσιοι σαμποτέρ αυτής της προσπάθειας. 

 Ο Παπανδρέου τους έθεσε δύο πράγματα: Ότι το πρόβλημα δεν ήταν μόνο της Ελλάδας και ότι θα έπρεπε να βοηθήσουν την ελληνική κυβέρνηση να αντιμετωπίσει την τρύπα του χρέους αλλιώς θα είχαν να κάνουν σε ελάχιστο χρόνο με μείζον ευρωπαϊκό πρόβλημα. Δεν το άκουσαν και οσονούπω δυστυχώς, δικαιώθηκε. Ελλάδα, Ιρλανδία, Πορτογαλία, Ισπανία, Κύπρος, Ιταλία και σε κάποιο βαθμό και Γαλλία στη δίνη της κρίσης και έτρεχαν και δεν έφταναν. Υιοθέτησαν και συνεχίζουν να υιοθετούν ό,τι τους πρότεινε τότε, μα καθυστερημένα και άρα αναποτελεσματικά. Μηχανισμό στήριξης των χωρών που αντιμετώπιζαν πρόβλημα, παρέμβαση της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας για την καθησύχαση των αγορών, κούρεμα ομολόγων και χρέους, ενίσχυση με όρους και έλεγχο του δημοσίου του τραπεζικού συστήματος κάθε χώρας για να υπάρξει χρηματοδότηση στις επιχειρήσεις και ανάπτυξη, φόρο στις χρηματιστηριακές συναλλαγές και έκδοση ευρωπαϊκού ομολόγου.
Το δεύτερο που έθεσε ήταν ότι έπρεπε να δώσουν χρόνο στην ελληνική κυβέρνηση για να προχωρήσει σε ρήξεις με το παλαιοκομματικό σύστημα γιατί μόνο έτσι θα σταμάταγε η ανακύκλωση και η διεύρυνση της μαύρης τρύπας του χρέους. Ήταν οι εποχή που τα ΜΜΕ αναπαρήγαγαν ότι ο Παπανδρέου έλεγε ότι κυβερνά μια διεφθαρμένη χώρα (θυμάστε; Σήμερα μπορείτε να καταλάβετε). Οι ξένοι θεώρησαν ότι ήταν ελληνική φιγούρα ζεϊμπέκικου για την αποφυγή των επώδυνων και τιμωρητικών μέτρων που έπρεπε να ληφθούν. Και παρότι το υποσχέθηκαν δεν έδωσαν χρόνο στη χώρα. "Your problem" το ομόλογο που λήγει τον Μάιο του 2010 και αν δεν έχετε να το πληρώσετε; Μην πληρώνετε μισθούς και συντάξεις και πληρώστε το. Πουλήστε την Ακρόπολη ή κάποιο ελληνικό νησί (το θυμάστε κι αυτό;) και ξεπληρώστε το. Και η χώρα στο φάσμα της πτώχευσης. Γιαυτό ο Παπανδρέου είπε ότι το κυρίαρχο πρόβλημα της χώρας ήταν η έλλειψη αξιοπιστίας στο εξωτερικό. Εν τέλει ο μηχανισμός έγινε, η ποινή μας (το πρώτο μνημόνιο) πληρώθηκε αλλά οι αγορές και οι κερδοσκόποι μας έβλεπαν ως το πτώμα από το οποίο έπρεπε είτε να απαλλαγούν είτε να τραφούν. Και δώστου τα σπρεντς και πάρε το χρηματιστήριο και φράγκο η τράπεζες στην αγορά και κάθε «ελληναράς» που σκίζει τα ρούχα του για την πατρίδα και τα μνημόνια από την αριστεροσύνη του, τα χρήματα του ούτε καν σε χώρα της Ευρωζώνης δεν τα μετέφερε. Σε Τράπεζα του Λονδίνου για σιγουριά … Αποτέλεσμα; ΟΙ ΙΔΙΟΙ ΟΙ ΞΕΝΟΙ ΔΑΝΕΙΣΤΕΣ ΠΟΥ ΠΙΕΖΑΝ ΓΙΑ ΤΙΣ ΑΛΛΑΓΕΣ ΤΙΝΑΞΑΝ ΣΤΟΝ ΑΕΡΑ ΤΗΝ ΜΟΝΗ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΜΕΤΑΡΡΥΘΜΙΣΤΙΚΗ ΠΡΟΣΠΑΘΕΙΑ ΑΠΟ ΚΑΤΑΒΟΛΗΣ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΚΡΑΤΟΥΣ. Τώρα Frau Μέρκελ; Δεν σας αρέσει ο Σαμαράς γιατί δεν απάλλαξε την Ελλάδα από το παλαιοκομματικό σύστημα; Μα ο κ. Σαμαράς ήταν και είναι το παλαιοκομματικό σύστημα. Σας φαίνεται κομμουνιστής ο κ. Τσίπρας; Ε, τι να κάνουμε καταφέρατε να κάνετε όλους τους Έλληνες κομμουνιστές. Τι άλλο έχουν πλέον να χάσουν; Ανησυχείτε για το νεοναζισμό στην Ελλάδα και την Ευρώπη; Μα εσείς με την πολιτική σας εξάγατε το ενδεχόμενο αναζωπύρωσης του νεοναζισμού από τη Γερμανία στην υπόλοιπη Ευρώπη. Είναι αυτό το umber alles που αποπνέετε και εσείς η ίδια που μας σκιάζει.
Τα παραπάνω τα γράφω ως απόρροια μιας συζήτησης που είχαμε με τον φίλο Θόδωρο. Που στήριξε τον Παπανδρέου και τώρα είναι εξοργισμένος. Γιατί δεν του εξασφαλίσαμε τα ελάχιστα. Την αξιοπρέπειά του ως πολίτη και ως ανθρώπου.

Λοιπόν φίλε Θόδωρε

Έχεις δίκιο να είσαι θυμωμένος με τον Παπανδρέου. Να λες: «πες του τώρα είναι αργά για δάκρυα Στέλλα, δεν έπρεπε να φύγει το 2011 και να μας αφήσει έρμαια σε ότι ζούμε». Γιατί πράγματι ισχύει το δόγμα που είπα παραπάνω: «Ο πολιτικός, ο ηγέτης, οφείλει υπό οποιεσδήποτε συνθήκες να τα καταφέρει και μάλιστα κρίνεται εκ του αποτελέσματος και όχι εκ των προθέσεων ή ακόμη και της προσπάθειάς του». Προσπαθώ όμως να σου εξηγήσω ότι ακόμη και χωρίς τη διεθνή και ελληνική κρίση η σύγκρουση με το εγχώριο κατεστημένο θα ήταν αβέβαιη ως προς την έκβασή της. Η σύγκρουση συγχρόνως τόσο με το εγχώριο κατεστημένο όσο και την ευρωπαϊκή αυτοκαταστροφική και στείρα πολιτική και οικονομική νομενκλατούρα δεν θα μπορούσε να έχει καμιά τύχη. Δεν θέλω να μας δικαιολογήσεις. Όμως πρέπει να σκεφτούμε ότι μια χώρα κι ένας λαός δεν κατακτά τη θέση του σε μια μέρα. «Για να γυρίσει ο ήλιος θέλει δουλειά πολύ». Και οι ήττες και τα πισωγυρίσματα είναι πιθανά.Η εμπιστοσύνη του λαού σε όσους θέλουν να σπάσουν το πελατειακό σύστημα στην πατρίδα χωρίς να κινδυνεύει η θέση της χώρας στην Ευρώπη και η θέση του λαού μας στην ανάπτυξη και ευημερία είναι η λύση. Κι αν δεν τα καταφέραμε το 09-11 θα τα καταφέρουμε μετά. Κι αν δεν τα καταφέρουμε εμείς θα τα καταφέρουν κάποιοι άλλοι. Πάντως η Ελλάδα έτσι δεν θα μείνει.

http://xinidis.blogspot.gr