Η Τύχη ενός λαού, δεν παίζεται στα ζάρια !

Του Σταύρου Στραβόλαιμου

Η κατάσταση στη χώρα άρχισε να βγαίνει εκτός ελέγχου από τις αρχές Μαρτίου του 2010, λόγω των διαδοχικών αποκαλύψεων για το έλλειμμα, την δήλωση των Μερκοζί στην Ντωβίλ για συμμετοχή των ιδιωτών σε μελλοντικές πτωχεύσεις, των υποβαθμίσεων από τους Οίκους αξιολόγησης και την επίθεση των αγορών.
Ο Γιώργος Παπανδρέου πίεζε εξαρχής τους Ευρωπαίους εταίρους που ήταν επιφυλακτικοί, έως τελείως αρνητικοί, να στηρίξουν την Ελλάδα.
Από τον Απρίλη του 2010 σε συνεδρίαση με τους Ευρωπαίους ομολόγους του, στις Βρυξέλλες ζήτησε μια κοινή απάντηση από την Ενωμένη Ευρώπη. Κάτι που τότε θα ηρεμούσε τις αγορές και θα έδινε το χρόνο στην κυβέρνηση του να προχωρήσει στις απαραίτητες μεταρρυθμίσεις.
Στη συνεδρίαση εκείνη, 2 παρά 10 τα ξημερώματα, ξαφνικά ένας Πρωθυπουργός φώναξε: “Γρήγορα, έχουμε μόνο 10 λεπτά”. Ρωτάει ο Παπανδρέου: “Γιατί;
Έχουμε σοβαρές αποφάσεις να λάβουμε, χρειαζόμαστε χρόνο… ”. Ένας άλλος Πρωθυπουργός παρεμβαίνει και λέει: ‘’Χρειαζόμαστε μία συμφωνία τώρα. Σε 10 λεπτά ανοίγουν οι αγορές στην Ιαπωνία και θα έχουμε πανωλεθρία στην παγκόσμια οικονομία”. Σε αυτά τα 10 λεπτά λοιπόν, γρήγορα, ήρθαν σε συμφωνία.

Ας δώσουμε τώρα ιδιαίτερη προσοχή στα γεγονότα που ακολούθησαν, με ημερομηνίες. Το πρώτο Μνημόνιο λοιπόν υπογράφηκε στις 3 Μαΐου 2010 και ψηφίστηκε από τη Βουλή στις 6 Μαΐου του 2010. Η εκταμίευση της πρώτης δόσης του δανείου, μετά την έγκριση από την Κομισιόν και την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα, έγινε στις 18 Μαΐου το μεσημέρι.
Στις 19 Μαΐου όμως τα ξημερώματα έληγε ένα ομόλογο της τάξεως των 8.5 δις και ίσα που πρόλαβε η χώρα, για μερικές μόνο ώρες, να ανταποκριθεί στην υποχρέωση της για την αποπληρωμή του. Διαφορετικά αν αργούσε λίγο ακόμα η εκταμίευση, αυτομάτως η χώρα θα χρεοκοπούσε ατάκτως και μεγαλοπρεπώς, με ότι αυτό σήμαινε για το λαό και την ζωή του. Απεφεύχθη λοιπόν η χρεοκοπία στο παρά πέντε.
Πάμε τώρα σε κάτι γενναίους ισχυρισμούς περί ψήφισης του μνημονίου με 180 για να πάρουν τάχα την ευθύνη κι άλλοι εκτός του ΠΑΣΟΚ.
Ωραία και καλά όλα αυτά, αλλά όταν ήταν να ψηφιστεί το μνημόνιο, στους διαδρόμους της βουλής και στους δημοσιογράφους κυκλοφορούσαν φήμες ότι 40 βουλευτές της ΝΔ θα πάνε κόντρα στον Σαμαρά και θα ακολουθήσουν την Ντόρα Μπακογιάννη που είχε ταχθεί υπέρ και θα δώσουν πλειοψηφία άνω των 180 ναι στο μνημόνιο.
Η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ ήξερε όμως ότι η Ντόρα δεν είχε πάρα μόνο τη δική της ψήφο, όπως και αποδείχτηκε, και ότι ο Σαμαράς τρεις μέρες πριν είχε δεσμεύσει την κοινοβουλευτική του ομάδα να μην ψηφιστεί από κανέναν το μνημόνιο, όπως και να έρθουν τα πράγματα. Το ομολόγησε άλλωστε αργότερα σε συνέντευξη του στην τηλεόραση ο Χρύσανθος Λαζαρίδης, στενός συνεργάτης του Σαμαρά.
Προεβλήθη παρόλα αυτά ο ισχυρισμός ότι ο Σαμαρά λειτούργησε εκ του ασφαλούς, ενώ αν ήταν να ψηφιστεί με 180 θα το σκεπτόταν πολύ να διακινδυνεύσει τη χρεοκοπία.
Εντάξει λοιπόν μπορεί να είναι κι έτσι. Αλλά αν όμως δεν ψήφιζε, που είναι και το πιο πιθανό σενάριο, τι θα συνέβαινε; Ας ξαναθυμηθούμε τις ημερομηνίες. 6 Μαΐου έρχεται για ψήφιση το μνημόνιο στη Βουλή και 19 Μαΐου τα μεσάνυχτα λήγει το ομόλογο των 8.5 δις. Η χώρα έχει στη διάθεση της μόνο 13 μέρες ακόμα μέχρι να κληθεί να πληρώσει. Αν εν τω μεταξύ είχε προχωρήσει η πρόταση Βενιζέλου για 180 και το μνημόνιο δεν πέρναγε, θα πηγαίναμε σε καθυστερήσεις, αν όχι σε εκλογές και η Ελλάδα στις 19 Μαΐου θα βάραγε κανόνι, πέφτοντας στη άβυσσο της ασύντακτης χρεοκοπίας.
Όταν μιλάμε λοιπόν να βρέχουμε τη γλώσσα στο μυαλό και να μην λέμε λόγια εύκολα και μεγάλα. Απ’ έξω από τον χορό πολλά τραγούδια ξέρουν μερικοί, μερικοί. Όταν όμως έχεις την ευθύνη ενός ολόκληρου λαού δεν μπορείς και δεν έχεις κανένα δικαίωμα να παίζεις τη τύχη του στα ζάρια. Τελεία και παύλα.