ΤΙ ΖΗΤΑΣ ΑΘΑΝΑΣΙΑ ΣΤΟ ΚΑΤΩΦΛΙ ΜΟΥ ΜΠΡΟΣΤΑ!!!
Και εσύ Βρούτε;
Αυτό είμαι σίγουρος πως θα σου έλεγε ή θα σου έγραφε ο ΜΕΓΑΛΟΣ Ανδρέας Παπανδρέου, όταν θα ένοιωθε την πισώπλατη μαχαιρά που του έδωσες, χωρίς να γυρίσει να σε κοιτάξει «φιλτατε»κ. Αυγερινέ.

"[[Είναι παράξενα της Ίντιας τα φανάρια και δεν τα βλέπεις , όπως λένε με το πρώτο.. ]]"
Προσπαθώ να καταλάβω τι ακριβώς συμβαίνει και ο συμπαθέστατος σε όλους μας, ειδικά τις βραδιές των εκλογών, Παρασκευάς Αυγερινός, αυτή τη φορά άλλαξε και πορεία και προορισμό.

Δεν ανέτειλε από την Ανατολή , αλλά από τη Δύση του. Δεν έγινε ο σηματοδότης,ο φωτοδότης, της νέας ημέρας, της νέας ελπίδας, αλλά επιχείρησε να γίνει ο νεκροθάφτης των ονείρων και των οραμάτων που από κοινού κάναμε και ελπίζαμε. Επιχείρησε να δολοφονήσει μια..ιδέα, ένα όραμα.
Επιχείρησε να κάνει νεκροψία σε ένα όνειρο σε μια ιδέα. Γιατί είτε το θέλουν μερικοί είτε δεν το θέλουν, ο Ανδρέας Παπανδρέου ΖΕΙ ! γι αυτό και δεν μπορούν να τον ‘’κτυπήσουν’’ τα λασπότοξα της φθοράς, της διαφθοράς, της ζήλειας, της μικρότητας , της κακίας, της ..κόκκινης δεξιάς.

Ο Ανδρέας, είναι ο άνθρωπος της γενιάς μας, είναι ο πολιτικός της λευτεριάς, είναι ο αγωνιστής που μαζί του όλοι εμείς μαζί σαν μια γροθιά πιστεύαμε στο : ‘’Μαζί σου Ανδρέα για μια Ελλάδα νέα’’. Ναι ! μια Ελλάδα ελεύθερη, χωρίς το κακό παρελθόν με μόνη σκέψη τον μέλλον των παιδιών της. Είναι ο άνθρωπος, που για να τον περιγράψεις έπρεπε να τον ζήσεις, να τον νιώσεις. Έπρεπε να μπορείς να διαβάσεις το βλέμμα του, έπρεπε, όπως έλεγε ο για λίγο αντίπαλός του +Μιλτιάδης Έβερτ, να μπορείς να βλέπεις ,όπως ο Ανδρέας, πίσω από τον τοίχο, σε αντίθεση με ..άλλους που δεν μπορούσαν να δούν ,ούτε μέσα από το τζάμι.Τι είναι αυτά που γράφεις κύριε Αυγερινέ; Τι είναι όλα αυτά που αράδειασες σαν από το σάκο του ..του παλιατζή; Κι αυτά έγραφες τότε; Και αυτά που έλεγες τότε; Αυτά που κάθε μέρα έκανες σημαία για την νεολαία μας, για την Ελλάδα μας, για την ψυχή μας;
Ο καθένας γράφει την δική του Ιστορία. Εσείς τη δική σας την διαγράψατε.
Ο λαός σας ξέρει !
Δεν θα ακούσετε ΠΟΤΕ το τραγούδι που λέει:

Τι ζητάς αθανασία στο μπαλκόνι μου μπροστά
δε μου δίνεις σημασία κι η καρδιά μου πώς βαστά
Σ’ αγαπήσανε στον κόσμο βασιλιάδες, ποιητές
κι ένα κλωναράκι δυόσμο δεν τούς χάρισες ποτές

Είσαι σκληρή σαν του θανάτου τη γροθιά
μα ήρθαν καιροί που σε πιστέψαμε βαθιά
Κάθε γενιά δική της θέλει να γενείς
Ομορφονιά, που δε σε κέρδισε κανείς
Είστε ΗΔΗ ένας ακόμη κοινός...θνητός !!
Ν.ΒΡΑΧΟΣ