ΔΝΤ ΓΙΑ ΠΑΣΑ ΧΡΗΣΗ ΚΑΙ ΔΙΚΑΙΩΣΗ !...

Ότι επιλέγουν ως συνήγορο δικαίωσης της πολιτικής τους τον «φονέα των οικονομιών», άλλως ΔΝΤ, εκφεύγει πάσης φαντασίας. Και άντε να δείξουμε κατανόηση στη δεξιά και ακροδεξιά πτέρυγα του αντιμνημονιακού μπλοκ ως εκ του λαϊκίστικου DNA. Αλλά και η Αριστερά ;

Μια «δικαίωση» βεβαίως απατηλή, που δεν αντέχει σε σοβαρό διάλογο. Αγνωστος όμως για τη χώρα μας, καθώς εκτοπίζεται συνήθως από την οχλοβοή του τίποτα: Από συνθήματα, ανέξοδους και αυτάρεσκους βερμπαλισμούς.

Καταρχήν η «έκθεση» δεν αποτελεί επίσημη έκθεση του ΔΝΤ αλλά κάποιων τεχνοκρατών του. Κατά δεύτερο λόγο αφορά αποκλειστικά και μόνο το πρώτο Μνημόνιο και ουδεμία σχέση έχει με το καλούμενο προσφάτως success story που κατά τους αντιμνημονια-κούς «γελοιοποιεί» η έκθεση. Κατά τρίτο λόγο γιατί, αίφνης, το διαρκώς καχύποπτο αντιμνημονιακό μπλοκ ερμηνεύει με τέτοια ευπιστία το ΔΝΤ; Δεν περνάνε «δεύτερες σκέψεις» από το μυαλό τους όταν αυτοί, η παγκόσμια ηγεσία του νεοφιλελευθερισμού, ανοιχτά συγκρούεται με την Ευρωζώνη ;

Μήπως, εν όψει και της νέας αναδιάρθρωσης του χρέους σπεύδουν απλώς να ράψουν τις δικές τους τσέπες, για να πληρώσει εξ ολοκλήρου «το μάρμαρο» το ευρωσύστημα ;

Και, μήπως -μήπως λέμε- η υιοθέτηση των θεωριών του ΔΝΤ δικαιώνει αυτομάτως άλλους των οποίων τις επιλογές περίπου ως ξενοκίνητες είχαν χαρακτηρίσει οι αντιμνημονιακοί ;


Όχι; Αλλά, ποιες είναι οι δύο ενστάσεις, των υπαλλήλων του ΔΝΤ για το πρώτο Μνημόνιο ;

Η μία, κρίσιμη πράγματι, αφορά τον χρόνο αναδιάρθρωσης του ελληνικού χρέους που αντί να γίνει το 2010, πραγματοποιήθηκε με καθυστέρηση δύο χρόνων. Ηταν όμως, άραγε, μία «διαθέσιμη επιλογή» το 2010 για την ελληνική κυβέρνηση και την ανά την υφήλιο αναξιόπιστη Ελλάδα; Αστεία πράγματα. Γιατί «αστεία»; Διότι, για να μιλήσουμε σοβαρά, η κωλυσιεργία της Ευρωζώνης βεβαιότατα και είχε σκοπιμότητα. Να «ξεφορτώσουν» οι τράπεζές τους τον μεγάλο όγκο των ελληνικών ομολόγων που διακρατούσαν. Για να αποφύγει βεβαίως, τα χειρότερα. Δηλαδή; Την επιμόλυνση των ισχυρών οικονομιών, όπως της Γαλλίας και της Γερμανίας. Και ήταν ενδεδειγμένος τρόπος η ναρκοθέτηση της Ελλάδας ;

Ντροπή ; Ντροπή αν μιλάμε βεβαίως με ηθικοπλαστικούς όρους. Αλλά και «ντροπή» -πολιτική αυτή τη φορά- για όλους όσοι ξεπερνούσαν τότε με μοναδική ευκολία την παράμετρο του αιφνιδιασμού της Ευρωζώνης από την κρίση και την παντελή απουσία μηχανισμών για τη θωράκιση της οικονομίας της. Γιατί τόσο επιλήσμονες ή, τέλος πάντων, με επιλεκτική μνήμη ;

Μήπως όμως, πέραν των άλλων, δικαιώνουν έτσι και όσους επωμίστηκαν το κόστος ένταξης της χώρας στον Μηχανισμό Στήριξης υπό τον άμεσο κίνδυνο της στάσης πληρωμών και της άτακτης χρεοκοπίας ;

Μήπως με αυτές τους τις επιλογές αθωώνουν και τον μεγάλο ένοχο που οδήγησε χειροπόδαρα τη χώρα στον Διεθνή Οικονομικό Ελεγχο ;

Ευθύνονται οι πολιτικές της ανύπαρκτης, τότε, τρόικας ή της ελληνικής κυβέρνησης που με τις άφρονες παροχές της επισώρευσε έλλειμμα 15,6% του ΑΕΠ, 32 δισ. ευρώ και εκτόξευσε το δημόσιο χρέος στα 299,7 δισ. στο 129,7% του ΑΕΠ;

Εχουν αναλάβει ρόλο υπεράσπισης του Κ. Καραμανλή ; Αν όχι, μήπως είναι αλύτρωτοι ζηλωτές των πολιτικών του; Διότι το αμάρτημά τους -αμελητέο ενδεχομένως- δεν είναι ότι αθωώνουν τον Καραμανλή. Έγκλημα με ενδεχόμενο πολιτικό δόλο όμως είναι η αποφυγή καταδίκης πολιτικών που οι ίδιοι σήμερα προτείνουν καθαγιασμένες σε αντιμνημονιακή κολυμβήθρα.

Κάνουμε λάθος στην εκτίμηση ; Ισως. Αλλά τότε πρέπει κάποιος να μας εξηγήσει τις τελευταίες γαλαντομίες του Αλ. Τσίπρα. Πρόσβαση σε σίτιση και στέγαση, για όλους, εγγυημένη πρόσβαση σε ηλεκτρικό ρεύμα, νερό, τηλεπικοινωνίες, θέρμανση, διαγραφή χρεών και περικοπή δόσεων αποπληρωμής δανείων υποσχέθηκε πρόσφατα στη Δραπετσώνα.
Και στο ερώτημα «πόθεν» έσπευσε να απαντήσει : θα τα πάρουμε από τους έχοντες.

Αμφιβολίες για την ειλικρίνεια των προθέσεών του, δεν έχουμε. Αλλά μήπως δεν έπρεπε να προδώσει το «μυστικό»; Αλήθεια, γιατί πιστεύει ότι οι «έχοντες» θα κάνουν οικονομική χορηγία στον Αλ. Τσίπρα ;

Κάτι μου λέει ότι τα λεφτά τους θα έχουν γίνει «πτερέοντα» πολύ πριν τους τα πάρει ο ΣΥΡΙΖΑ, καταδικάζοντας ομοίως και τα έπεα των σωτήρων.

Υ.Γ. Η άλλη ένσταση του ΔΝΤ αφορούσε στο οπισθοβαρές της εφαρμογής των διαρθρωτικών αλλαγών από την τότε κυβέρνηση, με αποτέλεσμα να μην ωφεληθεί η οικονομία από την ευεργετική δυναμική τους, να διογκωθούν η ύφεση και η ανεργία ως αποτέλεσμα των μονόπλευρων πολιτικών λιτότητας. Ολοι θυμούνται ότι αυτή ήταν η πεμπτουσία της κριτικής πολλών και του Γ. Στουρνάρα. Να υποθέσουμε ότι έχει όψιμους αντιμνημονιακούς θαυμαστές; Αυτό και αν είναι success story…

Τριαντάφυλλος Δραβαλιάρης