Στις σοβαρές δημοκρατίες τα κόμματα υπάρχουν για να υπηρετούν τον λαό και τις ανάγκες του. Αλλά στη δική μας δημοκρατία, έτσι όπως την καταντήσαμε, ισχύει το αντίθετο. Εδώ οι δημοκρατικές διαδικασίες υπάρχουν για να εξυπηρετούν τις εκάστοτε κομματικές σκοπιμότητες. Και δυστυχώς στα χρόνια της κρίσης προκλητικά και απροκάλυπτα.
Τα γεγονότα είναι πρόσφατα και δεν επιδέχονται και την παραμικρή αμφισβήτηση. Αδύνατο σημείο της έως τώρα προσπάθειας για την αντιμετώπιση της κρίσης υπήρξε η περιορισμένη πολιτική και κοινωνική στήριξη των δύο πρώτων Μνημονίων. Και μοναδική αιτία όπως αποδείχθηκε ήταν η αρχομανία του Σαμαρά πρώτα και του Τσίπρα στη συνέχεια. Η πρωθυπουργική καρέκλα και μόνο ήταν το αποκλειστικό κίνητρο των επιλογών τους.
Δυστυχώς όλα δείχνουν ότι
αυτή παραμένει ως κυρίαρχη πολιτική λογική. Οι ελπίδες που προς στιγμή διαφάνηκαν μετά την κωμικοτραγική εξάμηνη διακυβέρνηση και διαπραγμάτευση του ντουέτου Τσίπρα - Βαρουφάκη ήδη διαλύονται. Κι εκεί όπου προς στιγμή δημιουργήθηκε η αίσθηση ότι από κοινού θα προχωρήσουν οι φιλοευρωπαϊκές δυνάμεις για την υπέρβαση της κρίσης, ξαφνικά επιστρέφουμε στη λογική των αποδεδειγμένα αναποτελεσματικών και τελικά καταστροφικών αυτοδυναμιών.
Προφανώς ο Τσίπρας δεν άντλησε τα αναγκαία διδάγματα από τα αλλεπάλληλα φιάσκα της έως τώρα πρωθυπουργικής θητείας του και ούτε και κατάλαβε ότι το βασικό όπλο του στην εξασφάλιση του τρίτου Μνημονίου ήταν οι 220 ψήφοι της Βουλής και όχι το δικό του πολιτικό ανάστημα. Γι' αυτό και του έχει κολλήσει, όπως όλα δείχνουν, η εμμονή για νέα προσφυγή στις κάλπες, που θα του εξασφαλίσουν, λέει, αυτοδυναμία.
Κι άντε και την εξασφαλίζει, όπως πιστεύει. Τι θα την κάνει; H οικονομική και κοινωνική πολιτική που είναι υποχρεωμένος να εφαρμόσει καθορίζεται από το Μνημόνιο και μόνο από αυτό, αλλά ο ίδιος έχει δηλώσει ότι δεν το πιστεύει. Πώς φαντάζεται, λοιπόν, ότι μπορεί να εφαρμόσει ένα τόσο σκληρό πρόγραμμα που δεν το πιστεύει βασισμένος στα μικρομεσαίου επιπέδου στελέχη του, που πλην μίας ή δύο εξαιρέσεων η μοναδική δραστηριότητα στην οποία μπορούν να διακριθούν είναι ο λαϊκισμός;
Καλώς ή κακώς στον ήδη αποτυχημένο Τσίπρα δόθηκε η δυνατότητα της «δεύτερης ευκαιρίας». Που, όμως, θα την πετάξει στον κάλαθο των αχρήστων αν πιστέψει ότι η εφαρμογή Μνημονίων επιβάλλεται ευκολότερα από (οριακές έστω) αυτοδυναμίες και όχι από συντριπτικές και πολυκομματικές πλειοψηφίες.
Ερ. Μπαρτζινόπουλος
Δυστυχώς όλα δείχνουν ότι
αυτή παραμένει ως κυρίαρχη πολιτική λογική. Οι ελπίδες που προς στιγμή διαφάνηκαν μετά την κωμικοτραγική εξάμηνη διακυβέρνηση και διαπραγμάτευση του ντουέτου Τσίπρα - Βαρουφάκη ήδη διαλύονται. Κι εκεί όπου προς στιγμή δημιουργήθηκε η αίσθηση ότι από κοινού θα προχωρήσουν οι φιλοευρωπαϊκές δυνάμεις για την υπέρβαση της κρίσης, ξαφνικά επιστρέφουμε στη λογική των αποδεδειγμένα αναποτελεσματικών και τελικά καταστροφικών αυτοδυναμιών.
Προφανώς ο Τσίπρας δεν άντλησε τα αναγκαία διδάγματα από τα αλλεπάλληλα φιάσκα της έως τώρα πρωθυπουργικής θητείας του και ούτε και κατάλαβε ότι το βασικό όπλο του στην εξασφάλιση του τρίτου Μνημονίου ήταν οι 220 ψήφοι της Βουλής και όχι το δικό του πολιτικό ανάστημα. Γι' αυτό και του έχει κολλήσει, όπως όλα δείχνουν, η εμμονή για νέα προσφυγή στις κάλπες, που θα του εξασφαλίσουν, λέει, αυτοδυναμία.
Κι άντε και την εξασφαλίζει, όπως πιστεύει. Τι θα την κάνει; H οικονομική και κοινωνική πολιτική που είναι υποχρεωμένος να εφαρμόσει καθορίζεται από το Μνημόνιο και μόνο από αυτό, αλλά ο ίδιος έχει δηλώσει ότι δεν το πιστεύει. Πώς φαντάζεται, λοιπόν, ότι μπορεί να εφαρμόσει ένα τόσο σκληρό πρόγραμμα που δεν το πιστεύει βασισμένος στα μικρομεσαίου επιπέδου στελέχη του, που πλην μίας ή δύο εξαιρέσεων η μοναδική δραστηριότητα στην οποία μπορούν να διακριθούν είναι ο λαϊκισμός;
Καλώς ή κακώς στον ήδη αποτυχημένο Τσίπρα δόθηκε η δυνατότητα της «δεύτερης ευκαιρίας». Που, όμως, θα την πετάξει στον κάλαθο των αχρήστων αν πιστέψει ότι η εφαρμογή Μνημονίων επιβάλλεται ευκολότερα από (οριακές έστω) αυτοδυναμίες και όχι από συντριπτικές και πολυκομματικές πλειοψηφίες.
Ερ. Μπαρτζινόπουλος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου