Ο επιτάφιος θρήνος συντελείται μέσα σ΄ενα χώρο και χρόνο σιωπής. Τα λόγια είναι απρόσφορα, σήμερα. Είναι μια μέρα που μεγεθύνει τις απώλειες μέσα μας. Ισως είναι και οι καταλληλότερες στιγμές για περισυλλογή, για μια μορφή ενδοσκόπησης, πάνω στα ζητήματα της ζωής, της φθοράς, των άχρηστων ή χρήσιμων καταστάσεων της καθημερινότητας και των σχέσεών μας με τους άλλους. Ισως είναι μια ευκαιρία να απελευθερωθεί ο εαυτός μας από... την μάσκα της καθημερινότητας, να αφήσουμε την κατάνυξη , να πλημμυρίσει τις ψυχές μας. Συνειδητοποιούμε την προσωπική τραγικότητά μας: Εχουμε ταυτιστεί υπερβολικά με τους ρόλους μας , το προσωπείο κόλλησε στο πρόσωπο, πάψαμε να είμαστε ειλικρινείς ακόμα καί όταν είμαστε μόνοι, - η μοναξιά πάντα διαφέρει από την μοναχικότητα. Πρέπει να σταθούμε για μια στιγμή στον χρόνο, ίσως να επαναπροσδιορίσουμε τους στόχους μας στη ζωή. Πολλές φορές οι σκέψεις μας δεν είναι ακριβώς δικές μας, δεν ανήκουν στον εαυτό μας αλλά στους ρόλους, που έχουμε επιλέξει να προβάλλουμε, συνειδητά ή μη, - πιό συχνά το τελευταίο. Τότε ο χρόνος ¨περνά¨ χωρίς να τον αγγίξουμε, ο μήνας γίνεται εβδομάδα κι η βδομάδα μέρα. Μέσα στην σημερινή ήρεμη σιωπή που κατακλύζει την ατμόσφαιρα, κι ακολουθώντας τον Επιτάφιο σε λίγη ώρα, είναι καιρός να δούμε την ¨μικρότητά¨ μας, την ασημαντότητά μας μέσα στην αιωνιότητα, αλλά και να νοιώσουμε, να συνειδητοποιήσουμε την μοναδικότητά μας, του καθενός ξεχωριστά, μπροστά στα μάτια του Ιησού. Συνειδητοποιούμε τότε, πώς μόνο Αυτός μας δέχεται όπως είμαστε, σέβεται τις ιδιαιτερότητες της ψυχής μας με τα μύρια τραύματα και τις απόκρυφες πληγές , και μας καλεί πατρικά, - δεν μας εξαναγκάζει- να Τον ακολουθήσουμε μέσα στη απόλυτη ελευθερία της ύπαρξής μας, χωρίς εκβιασμούς, σκοπιμότητες και "στόχους". Ετσι απλά, καρδιακά, ελεύθερα και απόλυτα καθαρά.
Ο Νίκος Γκάτσος λακωνικά, περιγράφει τις μοναδικές προσωπικές μας στιγμές της Μεγάλης εβδομάδος, κι ειδικότερα την σιωπή και το πένθος του Επιταφίου Θρήνου σε λίγες ώρες :
Μεγάλη Παρασκευή, Βαριά τα βήματά μου σέρνω
στο φως της μέρας το θαμπό.
Κρίνα της άνοιξης σου φέρνω
και στο σταυρό σου τ’ ακουμπώ -
φίλε δακρυπότιστε, των πρωτίστων πρώτιστε.
Από τοv Δρ. Νίκο Κρεμμύδα
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου