Παπανδρέου: H διαπραγμάτευση δεν είναι θέμα τεστοστερόνης, δεν αρκεί να απειλήσεις ότι θα αυτοκτονήσεις

Λοιδορήθηκε για το «λεφτά υπάρχουν», μισήθηκε για το ότι «έφερε το ΔΝΤ και την Τρόικα». Η Δι@υγεια το άνοιγμα των κλειστών επαγγελμάτων, ο Οικονομικός Εισαγγελέας, η ανεξαρτητοποίηση της ΕΛΣΤΑΤ, η οικονομική αστυνομία, η άρση του cabotage, ο Καλλικράτης, το opengov και άλλες ενδιαφέρουσες προσπάθειες εξαφανίστηκαν μέσα στον πυρετό του θυμού και της αγανάκτησης.

Ο Γιώργος Παπανδρέου παραχώρησε μια πολύ ενδιαφέρουσα συνέντευξη στην Athens Voice. Παραθέτω ένα ενδιαφέρον απόσπασμα των όσων είπε για τον ΣΥΡΙΖΑ:

Το βασικό πρόβλημα με τη ρητορική του ΣΥΡΙΖΑ, που δυστυχώς έχει ακόμα πολλά κοινά στοιχεία με την προ του 2012 ρητορική του κ. Σαμαρά, είναι ότι υπολείπεται των πραγματικών διακυβευμάτων που μια προοδευτική ριζοσπαστική δύναμη οφείλει να προτάξει για τη χώρα.

Πρώτον, οι όποιες ορθές διαπιστώσεις χάνουν σημαντικό μέρος της αξίας τους από την απροθυμία διατύπωσης προτάσεων μεγάλων αλλαγών που θα ανατρέπουν τα κακώς κείμενα του παρελθόντος και από την εν γένει συντηρητική έως τώρα στάση του ΣΥΡΙΖΑ σε κάθε προσπάθεια αλλαγής, ακόμη και της πιο αυτονόητης. Οφείλει λοιπόν καταρχήν να ξεκαθαρίσει αν το όραμά του είναι η παλινόρθωση στο 2009, η στασιμότητα, το να μην αλλάξουμε τίποτα και να μην θίξουμε κανέναν, καμία συντεχνία, καμία πελατειακή ομάδα ή αν θέλει να είναι μια πραγματικά ριζοσπαστική μεταρρυθμιστική δύναμη που θα τολμήσει να τα βάλει με τις στρεβλώσεις και παθογένειες του παρελθόντος για να φτιάξουμε επιτέλους δίκαιο και βιώσιμο Ευρωπαϊκό κράτος, βιώσιμη οικονομία. Αυτό είναι το μεγαλύτερο πρόβλημα της χώρας, όχι το πρόβλημα του χρέους. Οφείλουμε στους ίδιους τους εαυτούς μας να κτίσουμε βιώσιμο κράτος και βιώσιμη οικονομία.

Το δεύτερο εξίσου σημαντικό πρόβλημα είναι η υπεραπλουστευτική και εντέλει συνωμοσιολογική περιγραφή της σχέσης μας με τους Ευρωπαίους εταίρους μας και το Μνημόνιο. Εκεί ο λόγος του ΣΥΡΙΖΑ δεν μοιάζει μόνο με του παλιού Σαμαρά, αλλά και με τα όσα λέει ο κ. Καμμένος. Και αυτό δεν είναι μόνο λυπηρό για προοδευτικό κόμμα, είναι και επικίνδυνο. Δεν μπορεί μια προοδευτική δύναμη να παριστάνει ότι η πηγή όλων των δεινών είναι το Μνημόνιο, σαν να ήταν όλα ρόδινα αν δεν είχαμε μνημόνιο, σαν να μην ξέρει ότι χωρίς μνημόνιο θα είχαμε πολύ απλά χρεοκοπήσει, με κοινωνικό κόστος ασύγκριτα πιο οδυνηρό. Αποκρύπτοντας ότι το μνημόνιο είναι ο λογαριασμός των σφαλμάτων του παρελθόντος, δίνει άφεση αμαρτιών στο πάρτι που στήθηκε προ του 2010 και κλείνει το μάτι στους ψηφοφόρους ότι με την κατάργηση του μνημονίου θα επιστρέψουμε αυτομάτως στους χαμένους παραδείσους του παρελθόντος.

Τέλος, εξαιρετικά προβληματικό είναι το να παρουσιάζεις τη σχέση διαπραγμάτευσης με τους εταίρους μας ως θέμα «μαγκιάς» ή «τσαμπουκά». Τέτοιες ανεδαφικές θέσεις εξέφραζε και ο κ. Σαμαράς με την περιβόητη «επαναδιαπραγμάτευση» του μνημονίου, λες και εμείς δεν κάναμε καθημερινά σκληρή διαπραγμάτευση. Τρισχειρότερη η συνέχεια. Μακάρι τα πράγματα να ήταν τόσο απλά, αν ήταν έτσι θα στέλναμε τον πιο φωνακλά ή τον πιο γεροδεμένο να διαπραγματευτεί στις Βρυξέλλες. Αλλά η διαπραγμάτευση δεν είναι θέμα δοσολογίας τεστοστερόνης. Και δεν αρκεί να απειλήσεις ότι θα αυτοκτονήσεις για να συγκινηθούν. Γιατί μπορεί και να μη συγκινηθούν και να σε αφήσουν να αυτοκτονήσεις. Δεν αρκεί να φωνάξεις δυνατά, να απαιτείς, ούτε φυσικά και να επαιτείς. Πρέπει να έχεις επιχειρήματα, να παρουσιάσεις σχέδιο, να έχεις αξιοπιστία, να πείσεις ότι πρέπει να σε στηρίξουν διότι και εσύ αλλάζεις ως χώρα. Αυτή είναι η μόνη συνταγή.

Και για έναν πρόσθετο βασικό λόγο. Το θέμα δεν είναι μόνο να πείσεις τη Μέρκελ. Το θέμα είναι στο τέλος της ημέρας να πείσεις τις αγορές να σε ξαναδανείσουν. Και με τις αγορές δεν διαπραγματεύεσαι. Ή σε θεωρούν αξιόπιστο και σε χρηματοδοτούν ή σου δανείζουν με ληστρικά επιτόκια. Την αξιοπιστία θα την κερδίσουμε μόνο με ένα σχέδιο μεγάλων αλλαγών.