ΕΚΛΟΓΕΣ ΤΕΛΟΣ...

Ας βάλουμε τα πράγματα σε μια σειρά..

Το παρόν post δεν έχει σκοπό να «κλάψει τον μακαρίτη», πόσο μάλλον να ωραιοποιήσει την αποτύπωση των χθεσινών βουλευτικών εκλογών. Προς σ' αυτή την κατεύθυνση, η ανάλυση θα επικεντρωθεί σε δύο άξονες, το ευρύτερο εκλογικό αποτέλεσμα από την μια και την επίδοση του Κινήματος από την άλλη, ενώ θα κλείσει μια ένα συμπέρασμα-προτροπή για την επόμενη μέρα, η οποία κιόλας ξεκίνησε.

Η συγκυβέρνηση Τσίπρα-Καμμένου αποτελεί την υλοποίηση μιας αυτοεκπληρούμενης προφητείας
από όλο το φάσμα του πολιτικού συστήματος. Ήταν κάτι που όλοι περίμεναν, απλά η αμφιβολία εισόδου του Καμμένου στην Βουλή διαφοροποίησε κάπως τα δεδομένα. Ο ΣΥΡΙΖΑ είναι επί της ουσίας αυτοδύναμος, καρπούμενος σχεδόν όλο το ρεύμα των αναποφάσιστων, οι οποίοι, όπως συνήθως, πήγαν με τον νικητή. Προσωπικά, η αυτοδυναμία ΣΥΡΙΖΑ φάνταζε καλύτερο σενάριο από την συγκυβέρνηση με τον Καμμένο, ο οποίος απορρόφησε το μερίδιο εκείνο των δεξιών ψηφοφόρων που δεν ήθελαν ούτε Σαμαρά, ούτε αυτοδυναμία ΣΥΡΙΖΑ. Ο συνασπισμός αυτός ολοκληρώνει εμφατικά τον κύκλο του αντιμνημονίου που άνοιξε ο Σαμαράς το 2010, με τους Έλληνες πολίτες να θέλουν να πιστέψουν σε κάτι το διαφορετικό, ακόμα κι αν εκείνο φαντάζει πλασματικό και ανέφικτο.

Από την άλλη πλευρά έχουμε μια ΝΔ η οποία ναι μεν γνώρισε την λαίλαπα Σαμαρά, αλλά κρατά δυνάμεις, παρά την επέλαση ΣΥΡΙΖΑ. Έχασε ποσοτικά μόλις 2 μονάδες σε σχέση με το 2012 και ξεκινά την επόμενη μέρα από την θέση της αξιωματικής αντιπολίτευσης, καραδοκώντας να καρπωθεί τις προβλεπόμενες παλινωδίες και αστοχίες της κυβέρνησης Τσίπρα, μαζί με το ΚΚΕ, το οποίο κράτησε τις δυνάμεις του. Απαραίτητη προϋπόθεση βεβαίως συνιστά η αλλαγή αρχηγού στη θέση του Σαμαρά, ο οποίος αποδείχτηκε ο πλέον συμπλεγματικός και κομπλεξικός πρωθυπουργός που είχε ποτέ η χώρα. Η ΝΔ έχει μια καταστατική βάση, η οποία μάλιστα φαίνεται να αντέχει παρά την δεύτερη μεγάλη εκλογική «κατραπακιά» μετά το 2009.

Όσον αφορά τα υπόλοιπα κόμματα, η παγίωση της Χ.Α. στην τρίτη θέση και η διατήρηση του εκλογικού ποσοστού του 2012 αποδεικνύει ότι δεν την ψηφίζουν μόνο παραπλανηθέντες ή «αντισυστημικοί», αλλά άνθρωποι που ασπάζονται την φασιστική-νεοναζιστική ιδεολογία της Χ.Α. Σε τρίτη σερί εκλογική αναμέτρηση η Χ.Α. αποσπά υψηλά ποσοστά, πράγμα που σημαίνει ότι πρέπει όλοι εμείς οι υπόλοιποι να αποδεχτούμε ότι υπάρχει ένα 7% των συμπολιτών μας που έχουν χρυσαυγίτικες πεποιθήσεις, αλλά και το πολιτικό σύστημα πρέπει να αποδεχτεί ότι ο τρόπος αντιμετώπισης της Χ.Α., μέσω της εκλεκτικής απομόνωσης επιφέρει τα αντίθετα αποτελέσματα.

Αναφορικά με το ποσοστό του «Ποταμιού», το κατατάσσει στους κερδισμένους της εκλογικής μάχης, δεδομένης της πόλωσης που επικράτησε, ωστόσο το ποσοστό αυτό παραπέμπει ευθέως στην ΔΗΜΑΡ του 2012 που επίσης είχε συγκεντρώσει το ίδιο ποσοστό και τις ίδιες έδρες και χθες «εξαερώθηκε» στο 0,5%. Αυτό πρακτικά τι σημαίνει; Ότι το Ποτάμι, με τις ετερόκλιτες τάσεις στο εσωτερικό του, οι οποίες υπακούν στην δημοφιλία Θεοδωράκη, έχει το στοίχημα να κρατηθεί «ενωμένο» στην κοινοβουλευτική περίοδο που έρχεται και να υπερβεί τον «απολιτίκ» χαρακτήρα της ανώδυνης ψήφου, ενώπιον των διακυβευμάτων που έρχονται το αμέσως προσεχές διάστημα.

Καταλήγοντας στο ΠΑΣΟΚ, το οποίο κατετάγη στην τελευταία θέση των κοινοβουλευτικών κομμάτων, ας ειπωθούν επιτέλους μερικές αλήθειες: Ο Βενιζέλος, με την εντελώς αντι-ΣΥΡΙΖΑ ρητορική του εδώ και 2,5 χρόνια, ουσιαστικά «έκανε δώρο» τον κόσμο του ΠΑΣΟΚ στον ΣΥΡΙΖΑ, μετατρέποντας το ΠΑΣΟΚ σε ένα επί της ουσίας κεντροδεξιό κόμμα, που απλά ψηφίζεται από τους παραδοσιακούς του ψηφοφόρους και τίποτε άλλο. Δεν αξίζει κανείς να σχολιάσει την αήθη επίθεση που εξαπολύει η Τρικούπη στον Παπανδρέου προσωπικά. Γιατί πολύ απλά μιλάει το αποτέλεσμα: Ο Βενιζέλος δεν ήθελε την Χ.Α. τρίτη και εκείνη βγήκε Τρίτη. Χαρακτήριζε το Ποτάμι «νέα ΔΗΜΑΡ» και εκείνο κατάφερε να πετύχει εκλογική επίδοση ανάλογη της ΔΗΜΑΡ. Και πώς μπορεί να μιλάει ο Βενιζέλος, όταν στην έδρα του, την Α΄ Θεσσαλονίκης, το ΠΑΣΟΚ είχε λιγότερες ψήφους από τον Βασίλη τον Λεβέντη; Ο ιστορικός κύκλος του ΠΑΣΟΚ δείχνει να κλείνει με τον πλέον επώδυνο τρόπο και το 4,7% μόνο ηττοπάθεια και μιζέρια μπορεί να αποπνέει για την επόμενη μέρα.

Πάμε στο Κίνημα τώρα. Δόθηκε η μάχη της μιας ανάσας, όπου μέσα σε τρεις εβδομάδες έπρεπε να γυρίσεις τον κόσμο ανάποδα, όπως χτίστηκε τα τελευταία τρία χρόνια. Ήταν πολύ σύντομος ο χρόνος για να μπορέσει ο Παπανδρέου να στρίψει το τιμόνι εντελώς αντίθετα από την πορεία που είχε πάρει η ελληνική κοινωνία. Ακόμα και τις διπλάσιες φορές να εμφανιζόταν στα κανάλια, η άποψη που έμαθαν να έχει ο έλληνας δεν επρόκειτο εύκολα να αλλάξει, ειδικά με την προσδοκία που προσέφερε η ψήφος του ΣΥΡΙΖΑ.

Η ψήφος στον Παπανδρέου ήταν μια ψήφος ούτε διακυβέρνησης, ούτε διαμαρτυρίας, γι αυτό και δεν μπορούσε να «φουσκώσει» από την μια μέρα στην άλλη. Ήταν μια ψήφος συνειδητή, συναισθηματική, «αυτόματη», αλλά πολύ πεπερασμένη για συσχετισμούς που είχαν ήδη διαμορφωθεί χρόνια τώρα. Αν είχαν βρεθεί μερικές χιλιάδες ακόμα, το Κίνημα θα ήταν στην Βουλή, χωρίς αυτό να σημαίνει βέβαια ότι θα σταματούσαν και τα ερωτήματα που θα ανέκυπταν την επόμενη μέρα. Πολλοί αναποφάσιστοι πρώην ψηφοφόροι του ΠΑΣΟΚ αποφάσισαν να ψηφίσουν ΣΥΡΙΖΑ, προκειμένου να δοκιμαστεί μια πολιτική αλλαγή στην χώρα.

Ας έχουμε κάτι στο μυαλό μας: Το Κίνημα συστάθηκε για να ανασυγκροτηθεί ο χώρος του δημοκρατικού σοσιαλισμού στην χώρα μας, να γίνει ένα πολιτικό restart, ένα νέο ξεκίνημα και αφετηρία. Το Κίνημα εκκινά από το 2,5% και με μια εκλογική βάση 150.000 ανθρώπων που το στήριξαν σε μια εξ ορισμού δύσκολη μάχη. Το Κίνημα πλέον ξέρει πόσο μετράει και που κι αυτοί οι 150.000 άνθρωποι πρέπει να αποτελέσουν την μαγιά, τους «πρωταποστόλους» της νέας εποχής που πρέπει να έλθει στον προοδευτικό χώρο. Αλήθεια, αν ο Παπανδρέου έκανε τώρα το κόμμα, πόσες άραγε θα ήταν οι εγγραφές σ' αυτό, ή πόσο παραπάνω θα του έδιναν οι δημοσκοπήσεις;

Είναι άλλο να διαχειρίζεσαι μια αφετηρία κι άλλο να διαχειρίζεσαι μια ήττα. Είναι άλλο να αναμετράσαι μόνος με τον εαυτό σου και είναι άλλο να αλληλοσπαράσσεσαι σε μια κακέκτυπη μάχη διαδοχής και αλληλοκατηγοριών, όπως αναμένεται να συμβεί στο ΠΑΣΟΚ. Το Κίνημα, που δεν είναι μόνο ο Παπανδρέου, αλλά οι ψηφοφόροι του και τα στελέχη του, έχουν το προνόμιο να αποφασίσουν μόνοι τους πολιτικά για την μοίρα τους, μακριά από τα φώτα μιας στείρας γραφειοκρατικής εσωκομματικής σύγκρουσης δελφίνων για το ποιος θα έχει την σφραγίδα.

Πρέπει ο χώρος μας, όσοι στεγάζονται στο νέο μας πολιτικό σπίτι να καταλάβουν ότι ο χρόνος είναι με το μέρος μας, όχι απέναντί μας. Και ίσως δεν είναι κακό που τα φώτα της δημοσιότητας δεν θα είναι στραμμένα στο Κίνημα. Το Κίνημα έχει ένα πλεονέκτημα: Ότι είναι απελευθερωμένο από εξαρτήσεις και υποχρεώσεις. Το μόνο που έχει να διαχειριστεί είναι το ηθικό των ανθρώπων που πιστεύουν σ' αυτό.

Αν το Κίνημα έχει ένα καθήκον, δεν είναι η κοινοβουλευτική του εκπροσώπηση, αλλά η ανάκτηση του χώρου, με σαφές πολιτικό στίγμα και πολιτικές πρωτοβουλίες. Το Κίνημα έχει καθήκον να γίνει ένα κόμμα πρότυπο για το υπόλοιπο πολιτικό σύστημα, αλλά για να γίνει αυτό, πρέπει όλοι να σηκώσουμε τα μανίκια και όχι να καταγράφουμε τις «κωλοτούμπες» που θα κάνει ο ΣΥΡΙΖΑ. Αυτό θα το κάνει η δεξιά και ο Βενιζέλος.

Αυτή όμως η μάχη δεν μας αφορά. Το Κίνημα οφείλει να αλλάξει εδώ και τώρα τους όρους του παιχνιδιού και να φέρει το πραγματικά νεωτερικό στο βαθιά συντηρητικό πολιτικό μας σύστημα. Μόνο έτσι θα ξεπεράσει τα σύνδρομα της "χαμένης ευκαιρίας" ή της αίσθησης του ξεπερασμένου.


Και μην το ξεχνάμε ποτέ: Πάμε!!

- http://www.epikairo.gr/