Κάθε Παπανδρέου και πιο απρόβλεπτος

Το να κάνει κόμμα ένας πολιτικός και να πηγαίνει κόντρα σε αυτό που ίδρυσε ο πατέρας του -στο οποίο ανήκε κι ο ίδιος για χρόνια- δεν είναι κάτι που συμβαίνει πρώτη φορά. Το έκανε ο Σοφοκλής Βενιζέλος, γιος του Ελευθέριου, σχεδόν μισό αιώνα πριν. Όχι μόνο με τη Φιλελεύθερη Δημοκρατική Ένωση, αλλά και πιο πριν με άλλους συνδυασμούς στους οποίους συμμετείχε (ΕΠΕ, Κόμμα Βενιζελικών από τη διάσπαση των Φιλελευθέρων). Το έκανε κι ο Ανδρέας Παπανδρέου, όταν το 1974 ίδρυσε το ΠΑΣΟΚ κι ας ανασυστάθηκε η Ένωση Κέντρου την οποία είχε ιδρύσει ο πατέρας του και στην οποία ήταν υπουργός ο ίδιος. Τώρα, κάτι παρόμοιο κάνει ο Γιώργος Παπανδρέου*.

Έχει ενδιαφέρον η προσπάθειά του. Το αν θα κάνει καλό στον τόπο θα το δείξει η πορεία, για το εάν θα πρέπει να το ψηφίσετε ή να το καταψηφίσετε θα επιχειρηματολογήσουν τα στελέχη του. Αλλά ενδιαφέρον έχει από όποια πλευρά κι αν το δεις. Τόσο πολιτικά, όσο και κοινωνικά και ιστορικά.

Πολιτικά, έχει νόημα να δεις την πορεία του. Να δεις πόσο θα μπορέσει να στραγγίξει εκλογικά το ΠΑΣΟΚ, πόσο θα κόψει από τον ΣΥΡΙΖΑ, το Ποτάμι, τη ΔΗΜΑΡ και γενικά από δυνάμεις που ψαρεύουν στον ίδιο χώρο, να δεις πόσους θα επαναπατρίσει από αυτούς που έριξαν στην κάλπη Νέα Δημοκρατία μόνο και μόνο γιατί φοβήθηκαν από τη ρητορική που επικράτησε περί εξόδου από το ευρώ το 2012. Έχει -εν τέλει- και ενδιαφέρον να δεις ποια θα είναι η αντίδραση των Ευρωπαίων, αν και υπάρχουν βασικές αλλαγές στη σύνθεσή τους από όταν ο ίδιος ο Παπανδρέου συνεργαζόταν μαζί τους θεσμικά.

Το ενδιαφέρον είναι και για τον ιστορικό του μέλλοντος. Είτε θα κληθεί να περιγράψει κάτι μοναδικό στην ιστορία (εάν πετύχει), ένας πρώην πρωθυπουργός να επιστρέψει στη Βουλή με άλλο κόμμα από αυτό από το οποίο προήλθε, είτε για το πώς μια ολόκληρη οικογένεια, ένα πολιτικό τζάκι τερματίζει την παρουσία του με τον τελευταίο της γενιάς να πέφτει στο ανάθεμα. Το ενδιαφέρον, όμως, έχει και κοινωνιολογική διάσταση. Να δεις πως αντιδρά ο μέσος ψηφοφόρος σε όλα αυτά. Ο περισσότερος κόσμος τον έχει στο μυαλό του με αρνητικό πρόσημο, αλλά υπάρχει και μια κρίσιμη μάζα που δείχνει εντελώς διαφορετική συμπεριφορά. Αυτοοργανώνεται για να υποδεχθεί την έλευση του νέου κόμματος, συντάσσεται με πάθος στο πλευρό του κι είναι έτοιμη να δώσει μάχες για να τον υπερασπιστεί αυτόν και το έργο του (ηλεκτρονική διακυβέρνηση, δημοκρατικές ανοιχτές διαδικασίες προσλήψεων, Διαύγεια, Καλλικράτης, νόμος Ραγκούση για τους μετανάστες, μεταρρύθμιση στην Παιδεία κ.λπ.). Και ξέρετε ποιοι πέφτουν με αυτοθυσία στην εκλογική μάχη, έτσι; Τα outsiders κι αυτοί που νιώθουν αδικημένοι.

Υ.Γ. Μαθαίνω πως ο Παπανδρέου θα κατεβάσει και παλιά στελέχη του ΠΑΣΟΚ στα ψηφοδέλτιά του. Λάθος. Έπρεπε να τους έχει δίπλα του οργανωτικά και να προωθήσει νέα στελέχη. Το ΠΑΣΟΚ θα έχει υποψηφίους σαν τον Χατζημαρκάκη, του οποίου του αφαιρέθηκε το διδακτορικό για λογοκλοπή κι έγινε περίγελος στη Γερμανία. Δεν χρειάζεσαι ένα φθαρμένο γνωστό όνομα για να του πάρεις ψήφους.

Υ.Γ1. Διαβάζω τόσες μέρες πως τα αδέρφια του προσπαθούν να τον μεταπείσουν και δεν στηρίζουν τις προσπάθειές του. Ισχύει. Κάνουν κάτι πολύ παραπάνω από αυτό. Όλο το προηγούμενο διάστημα ο Νίκος Παπανδρέου άνοιγε την πόρτα στο ΙΑΠ, στην Πειραιώς, και ήταν στους υπολογιστές όλη μέρα.

* Οι ανακοινώσεις θα γίνουν το Σάββατο, 3 Ιανουαρίου.