ΓΙΑ ΤΗ ΦΟΥΚΑΡΙΑΡΑ ΤΗΝ ΕΔΡΑ ΤΟΥΣ...

Ο Νίκος Ξανθόπουλος και στη συνέχεια ο Γιάννης Παπαθανάσης ό,τι έκαναν το έκαναν για τη φουκαριάρα τη μάνα τους. Ο πρώτος στην ταινία ο Κατατρεγμένος και ο δεύτερος στο διαφημιστικό σποτ του 11880. Τώρα ήρθε η σειρά των πολιτικών μας να κάνουν όλα αυτά που παρακολουθούμε τις τελευταίες ημέρες. Τους ιδεολογικούς μεταμορφισμούς, τις μεταγραφές από το ένα κόμμα στο άλλο και τις κωλοτούμπες σε σχέση με όσα υποστήριζαν μέχρι πρότινος. Μόνον που αυτοί δεν το κάνουν για τη φουκαριάρα τη μάνα τους, αλλά για τη φουκαριάρα την έδρα τους. Τη βουλευτική. Για τις παροχές που προσφέρει το αξίωμα. Για το μισθό, τις ατέλειες και τα δωρεάν γραφεία, αυτοκίνητα και συνοδούς-αστυνομικούς.

Είναι πραγματικά να λυπάσαι και να εξοργίζεσαι ακούγοντας την Γκερέκου να εξηγεί πως ανακάλυψε ότι ...η διέξοδος στα αδιέξοδα του ΠΑΣΟΚ είναι η Νέα Δημοκρατία! Αντί να παραδεχθεί πως ο ένας και μοναδικός λόγος, για την μετακίνησή της από την Κεντροαριστερά στη Δεξιά, ήταν επειδή στην Κέρκυρα δεν υπήρχε περίπτωση να εκλεγεί βουλευτής -όχι πως τώρα υπάρχει, αλλά αυτή είναι μια άλλη ιστορία- ανακάλυψε πως μετά την ίδρυση κόμματος από τον Γ. Παπανδρέου το ΠΑΣΟΚ είναι αποσταθεροποιητικός παράγοντας για τη χώρα! Έλα νινί στον τόπο σου.

Την ίδια λύπη και οργή αισθάνεται κανείς όταν ο Σπύρος Λυκούδης ανακάλυψε πως τα αγιασμένα νερά στα οποία θα αναβαπτιστεί η Κεντροαριστερά είναι αυτά του Ποταμιού. Εν μια νυκτί ο άνθρωπος ξέχασε πως μέχρι και την παραμονή πριν προσχωρήσει στο κόμμα του Στ. Θεοδωράκη είχε ιδρύσει δικό του κόμμα, τη ΜΕΤΑρρύθμιση, το οποίο, όπως διακήρυττε θα ήταν ο πόλος συγκέντρωσης των μεταρρυθμιστικών δυνάμεων της χώρας. Ξέχασε πως πριν πάει στο Ποτάμι φλέρταρε να είναι επικεφαλής του ψηφοδελτίου του ΠΑΣΟΚ. Ξέχασε τους 58, την Ελιά, τη Δημοκρατική Παράταξη. Πάλι καλά που ο Στ. Θεοδωράκης κατάλαβε πως το πρόβλημα του κυρ Σπύρου δεν ήταν τελικά η διαφωνία του με τον Κουβέλη, αλλά η επιθυμία του να ξαναείναι βουλευτής και αντί για το ψηφοδέλτιο Επικρατείας τον αιφνιδίασε και κει που ο Λυκούδης περίμενε να τον τοποθετήσει επικεφαλής του Ψηφοδελτίου Επικρατείας του είπε (πέντε λεπτά πριν ανακοινώσουν τη συνεργασία τους μπροστά στην Παλιά Βουλή) "Σπύρο, δεν γίνεται. Αν θέλεις μπορείς να είσαι υποψήφιος στην Α' Αθήνας". Τι να κάνει και ο κυρ Σπύρος, δέχθηκε. Από το να ξεφτιλιστεί και να μείνει στον άσο δεν πειράζει θα τρέξει, όσο κι αν δεν είναι συνηθισμένος και δεν του αρέσει, να μαζεύει σταυρούς.

Αμ, για τον άλλον το γίγαντα της πολιτικής γυροβολιάς, τον Βασίλη Οικονόμου, τι να πει κανείς. Δεν του κάθησε το Ποτάμι, δεν του κάθησε η Δημοκρατική Παράταξη, δεν του κάθησε το Κίνημα του Παπανδρέου και πήγε στη Ν.Δ., στο μόνο κόμμα που δέχθηκε να τον συμπεριλάβει στους συνδυασμούς της. Α, όταν έφυγε από τη ΔΗΜΑΡ, γιατί πέρασε κι από κει όταν έφυγε από το ΠΑΣΟΚ, έφτιαξε κι αυτός Πολιτική Κίνηση, το Μεταρρυθμιστικό Κέντρο, προκειμένου να συμβάλλει στο διάλογο ανασυγκρότησης της Κεντροαριστεράς. Ρε μανία μ' αυτούς τους μεταρρυθμιστές. Φτιάχνουν Κινήσεις, όχι για να προωθήσουν τις θέσεις της Μεταρρύθμισης που χρειάζεται η χώρα, αλλά για να διαπραγματευθούν, καλύτερα, τη δική τους θέση στο Κοινοβούλιο.

Και έρχομαι τώρα σ' έναν άλλο Μεταρρυθμιστή. Τον μεγαλύτερο. Τον πλέον μαχητικό. Τον πλέον φλογερό αγωνιστή της διάλυσης των παλαιών κομμάτων και της ίδρυσης του Νέου. Τον Γιώργο Φλωρίδη. Αυτός ήταν που για τρία και περισσότερα χρόνια κατακεραύνωνε, με κάθε τρόπο από κάθε Μέσο και από πρωΐας έως νυκτός, το ΠΑΣΟΚ και τον Βενιζέλο. Μέχρι και πριν λίγες μέρες υποστήριζε ότι το ΠΑΣΟΚ όζει και χρειάζεται να κονιορτοποιηθεί και να εξαφανιστεί. Τώρα, αν με ρωτάτε τι άλλαξε, δεν μπορώ να σας απαντήσω. Λέτε να ήταν η πρόταση του Βενιζέλου να τεθεί επικεφαλής του ψηφοδελτίου Επικρατείας του ΠΑΣΟΚ; Η σίγουρη έδρα; Δεν ξέρω, τι να σας πω. Δεν πιστεύω πως ένας σοβαρός άνθρωπος -που μέχρι πριν μερικές ημέρες μαζί με την Άννα Διαμαντοπούλου δημοσίευαν μανιφέστα για την ανάγκη μεταρρύθμισης και επαναθεμελίωσης του πολιτικού συστήματος και της χώρας- θα αντάλλασε τις ιδέες του με κάτι τόσο ήκιστα αξιοπρεπές. Προφανώς δεν άντεξε να είναι για μια ακόμη βουλευτική περίοδο εκτός της αιθούσης της Ολομελείας του ...Μαυσωλείου. Άλλο λόγο δεν μπορώ να δω. Πάντως να είδε ξαφνικά, ως άλλος Σαούλ, το φως το αληθινό, δεν το πιστεύω. Να συνειδητοποίησε αίφνης πως αυτά που έλεγε για τον Βενιζέλο και το ΠΑΣΟΚ ήταν αρλούμπες; Μπορεί. Άβυσσος η ψυχή του ανθρώπου.

Μένω σ' αυτές τις τέσσερεις περιπτώσεις επειδή ήταν αυτές που προκάλεσαν τη μεγαλύτερη έκπληξη. Υπάρχουν κι άλλες. Πολλές. Από τον Ψαριανό και τον Τατσόπουλο μέχρι τη Μάρκου και τη Φούντα και δεν ξέρω ποιούς άλλους που, για τη φουκαριάρα την έδρα τους, βαπτίστηκαν στα νερά του Ποταμιού. Σ' αυτούς μπορεί να κάνει καλό ο εμβαπτισμός, όμως στο νεωτερικό και μεταπολιτικό, όπως εμφανίστηκε, κόμμα του Θεοδωράκη μάλλον κακό οι παραδοσιακοί πολιτευτές. Και του κάνουν διπλή ζημιά επειδή δεν είναι οι άριστοι, αυτοί που κάθε κόμμα, ακόμη και ένα νέο, θα ήθελε να έχει, αλλά οι οριακής, με τα κόμματά τους, εκλογιμότητας βουλευτές.

Επίσης, για τη φουκαριάρα την έδρα τους, εγκατέλειψαν τους ΑΝΕΛ (και πήγαν στη Ν.Δ.) ο Κουράκος, ο Νταβρής, η Ιατρίδου και δεν θυμάμαι ποιοί άλλοι. Για τη φουκαριάρα την έδρα τους προσπάθησαν να πάνε στον ΣΥΡΙΖΑ η Ραχήλ Μακρή και η Χρυσούλα Γιαταγάνα, αλλά δεν τα κατάφεραν.

Σταματώ εδώ την ανάγνωση των φουκαράδων. Δεν επεκτείνονται σε πολιτικές ή άλλες αναλύσεις. Εάν το έκανα, και μιλούσα για την έκπτωση του κοινοβουλευτισμού και την ξεφτίλα της πολιτικής που οδηγεί σε κυβιστήσεις και μεταμορφισμούς τους βουλευτές πιθανότατα, μέσω της γενίκευσης, θα τους έδινα μια οδό διαφυγής για να κρυφτούν, και δεν το θέλω. Και δεν το θέλω επειδή θεωρώ πως, με εξαίρεση ορισμένους, η συμπεριφορά των περισσοτέρων δεν μπορεί να ερμηνευθεί με πολιτικά κριτήρια. Η στάση τους είναι καθαρά ιδιοτελής και μοναδικό κίνητρό τους είναι η φουκαριάρα η έδρα τους. Όλα όσα μπορεί να λένε για να δικαιολογηθούν είναι γιατί κάτι πρέπει να πουν. Επειδή ντρέπονται να πουν την αλήθεια.

Πριν κλείσω θα ήθελα να απαντήσω και σε μια πιθανή ένσταση: "Σωστά όλα αυτά, αλλά το ίδιο δεν έκαναν και όσοι πήγαν με τον Γιώργο Παπανδρέου;" Όχι, είναι διαφορετικό να πηγαίνεις σε ένα νέο κόμμα και εντελώς διαφορετικό να τρουπώνεις σε κάτι παλιό, το οποίο μάλιστα μέχρι πρότινος αποστρεφόσουν. Όσοι βουλευτές, και συγκεκριμένα οι τρεις (Σαχινίδης, Μωραΐτης, Κεδίκογλου), συντάσσονται με τον Γ. Παπανδρέου μάλλον είχαν περισσότερες πιθανότητες να εκλεγούν με το ΠΑΣΟΚ, παρά με το Κίνημα, του οποίου η εκλογική τύχη, τουλάχιστον σύμφωνα με τις δημοσκοπήσεις, δεν είναι σίγουρη. Τα κίνητρά τους πρωτίστως ήταν πολιτικά και ιδεολογικά και δευτερευόντως ίσως προσωπικά. Αυτοί συμμετέχουν στην ίδρυση ενός νέου κόμματος, δεν μεταγράφονται σε κάποιο άλλο το οποίο μέχρι και πριν λίγες μέρες το κατηγορούσαν ή και το καθύβριζαν. Εξάλλου και το ίδιο το ΠΑΣΟΚ τους κατηγορεί για διάσπαση και όχι για αναζήτηση της φουκαριάρας της έδρας τους...