Ποιος νοιάζεται για τον Παπανδρέου… για την χώρα πρόκειται.

Την Άνοιξη του 2012 αποφάσισα να μην είμαι υποψήφιος στις τότε βουλευτικές εκλογές, γιατί δεν είχα να λόγο να απευθυνθώ στους συμπολίτες μου. Τα 2,5 χρόνια (2009-2012) στη Βουλή, στο κόμμα και στην κυβέρνηση, με βοήθησαν να αντιληφθώ ότι την περίοδο εκείνη στο μυαλό του μέσου ψηφοφόρου είχε εγκαθιδρυθεί η στρεβλή άποψη ότι το πρόβλημα της χώρας ήταν τα πολιτικά πρόσωπα και η διαχείριση που αυτά
έκαναν κατά την περίοδο της κρίσης. Κανείς δεν ήθελε να ακούσει για τα πραγματικά αίτια και όλοι ήλπιζαν ότι μια άλλη κυβέρνηση θα έκανε το μαγικό, το τρικ, και η χώρα, ως δια μαγείας, θα έβγαινε από τη δύσκολη θέση. Έτσι ο μοναδικός λόγος της ενδεχόμενης υποψηφιότητάς μου το 2012 θα ήταν το προσωπικό μου βόλεμα μέχρι σήμερα. Πέραν τούτου ήμουν σίγουρος ότι η λειτουργία της, νεοεκλεγείσας τότε, ηγεσίας του ΠΑΣΟΚ, δηλαδή του Βαγγέλη Βενιζέλου και των συνεργατών του, ήταν πορεία αποκλεισμών, αποϊδεολογικοποίησης του ΠΑΣΟΚ και εναγκαλισμού των στελεχών με τα υπουργικά αξιώματα. Σε αυτό το ΠΑΣΟΚ ούτε με ήθελαν αλλά ούτε και εγώ ένιωθα ότι είχα θέση. Δυστυχώς επαληθεύτηκα στις προβλέψεις μου.

Ξέρω ότι και σήμερα κάποιοι άλλοι πουλάνε ελπίδα στο λαό. Και ξέρω ότι τα αυτιά είναι δεκτικά στα εύκολα, στα μαγικά που θα μας οδηγήσουν ξανά στην υποτιθέμενη ευδαιμονία. Τα αυτιά θέλουν να ακούσουν ότι τα λεφτά που υπήρχαν και σπαταλήθηκαν, παρότι όλοι ξέρουμε ότι θέλει πολύ κόπο και βαθιές αλλαγές για να τα ξαναμαζέψουμε για τον λαό και τους αδύναμους, θα ξαναβρεθούν δια μαγείας στα ταμεία του κράτους γιατί ο Αλέξης Τσίπρας θα σκίσει τα μνημόνια και θα χορέψει στο ταψί τους δανειστές. Θέλουν να ακούσουν ότι η συγκυβέρνηση Σαμαρά – Βενιζέλου θα συντριβεί από τον ΣΥΡΙΖΑ χωρίς να μας πολυνοιάζει τι θα γίνει μετά, γιατί νομίζουμε ότι «δεν έχουμε να χάσουμε τίποτα». Γιατί «το μπόνους του πρώτου κόμματος είναι το κλειδί». Είναι δεκτικά τα αυτιά σε εκείνους που δεν τους ενδιαφέρει αν τους λένε μπαταξήδες και μαύρα πρόβατα της Ευρώπης, αρκεί να τους παίρνουμε τα δανεικά. Και μάλιστα το παίζουν και «πατριώτες» για αυτές τους τις απόψεις. Λες και ο πατριωτισμός δεν ταυτίζεται με την αξιοπιστία και την υπόληψη της χώρας διεθνώς.

Σήμερα όμως υπάρχει μια μεγάλη διαφορά σε σχέση με το 2012. Το Κίνημα των ανθρώπων που λένε ότι είμαστε αποφασισμένοι να αγωνιστούμε για τις μεγάλες αλλαγές στο κράτος και στην οικονομία κατά συνέπεια και στην κοινωνία, που θα αποτελέσουν το διαβατήριο εξόδου από την κρίση οριστικά. Το μεγάλο πλέον ποσοστό των Ελλήνων που συνειδητοποιούν ότι η πραγματική αιτία της εξαθλίωσης της χώρας είναι πρόβλημα λειτουργίας θεσμών και δομών λόγω έλλειψης αξιοκρατίας, διαφάνειας και δημοκρατικής λειτουργίας. Λόγω εξάρτησης κάθε παραγωγικής ανασυγκρότησης της χώρας από διεφθαρμένα κέντρα ελέγχου της κοινωνίας, της οικονομίας, του κράτους. Κάποιους τους πειράζει το ότι αυτό εκφράζεται από τον Γιώργο Παπανδρέου. «Τον πρωθυπουργό του μνημονίου». Δεν έχω καμιά ανάγκη να ξαναεπιχειρηματολογήσω γιατί είμαι με τον Γιώργο Παπανδρέου. Αν μου βρείτε έναν πολιτικό που να μίλησε εδώ και δέκα χρόνια για το πραγματικό πρόβλημα της χώρας, όπως παραπάνω το περιγράφω, τότε να συζητήσω μήπως κάνω λάθος επιλογή που είμαι μαζί του. Τον είπαν ηθικολόγο και όχι πολιτικό όταν μίλησε για αυτές τις αρχές. Τον είπαν δυσφημιστή της χώρας όταν περιέγραψε την αλήθεια. Τον είπαν πράκτορα ξένων δυνάμεων όταν έτρωγε μόνος του ξύλο στην Ευρώπη και οι ντόπιοι επαναστάτες αντιμνημονιακοί διαδήλωναν παρέα με τους φασίστες στο Σύνταγμα. Και τι δεν του είπαν … Και σήμερα προσπαθούν να τον φιμώσουν. Γιατί; Για το 1,5% που του δίνουν στις δημοσκοπήσεις; Ας διερωτηθούμε όλοι κι ας απαντήσουμε στον εαυτό μας. Αρκεί.

Εγώ είμαι μαζί του. Σε ένα ψηφοδέλτιο στη Ξάνθη που ενώνει Χριστιανούς και Μουσουλμάνους χωρίς σκοπιμότητες. Και θα δώσω τον δικό μου αγώνα, όπως έχω μάθει να κάνω μέχρι τώρα. Ντόμπρα, καθαρά και πρώτος στη μάχη, χωρίς να κοιτώ αν και ποιοι με ακολουθούν. Χωρίς η προσωπική μου εκλογή να είναι αυτοσκοπός. Είμαι βέβαιος όμως, ότι δεν θα νιώσω ούτε μόνος ούτε περικυκλωμένος.

 http://xinidis.blogspot.gr/