ΕΠΙΧΕΙΡΗΣΗ ΙΓΝΑΤΙΑΔΑ:
ΕΞΑΦΑΝΙΣΤΕ ΤΟΝ ΠΑΠΑΝΔΡΕΟΥ
Του Αλέκου Στάμου
Προσπαθώντας να καταλάβω τι τελικά θέλει να πει ο ποιητής Μιχάλης Ιγνατίου με τις συνεχείς, εμμονικές επιθέσεις του στον Γιώργο Παπανδρέου δεν μπόρεσα να αποφύγω καταρχήν κάποια φλας μπακ. Κάτι πρέπει να υπάρχει στο νερό εκεί στις Πολιτείες τις Ηνωμένες και ταράζει την ψυχοπαθολογία των ανταποκριτών των ελληνικών ΜΜΕ στην Ουάσιγκτον. Όχι συνολικά και όχι εφ΄όλης της ύλης. Η διαταραχή εμφανίζεται κάθε φορά που ακούγεται το όνομα Παπανδρέου. Θυμάμαι κάποιον άλλο «έγκριτο» ανταποκριτή που σήμερα πια έχει επιστρέψει και είναι διευθυντής σε μεγάλη εφημερίδα. Ο τύπος αυτός για πολλά χρόνια, εμμονικά επίσης, «στόλιζε» τον Ανδρέα Παπανδρέου. Ότι κακό κι αν γινόταν στον πλανήτη και στη χώρα ο δημοσιογράφος ανακάλυπτε μέσα από «απόρρητα» έγγραφα και συνομιλίες off the record με «σημαντικούς» παράγοντες την ευθύνη και τα λάθη του Ανδρέα. Να σημειώσω επίσης ότι και εκείνος έγραφε βιβλία έχοντας στην διάθεσή του με «μαγικό» τρόπο απόρρητα έγγραφα και «εξομολογήσεις».
Μια επανάληψη του φαινομένου ζούμε εδώ και μήνες με την « Εξαφανίστε τον Παπανδρέου Ιγνατιάδα.» Εδώ και μήνες ο κ. Ιγνατίου προσπαθεί να εμφανίσει ως «συνταρακτική είδηση» κάτι που έχει ειπωθεί από όλους, με πρώτο τον Γιώργο Παπανδρέου. Το γεγονός δηλαδή ότι κατά την διάρκεια των συζητήσεων για την συγκρότηση του μηχανισμού στήριξης και πριν την υπογραφή του μνημονίου με την συμμετοχή του ΔΝΤ, εξετάστηκαν όλα, μα όλα, τα εναλλακτικά σενάρια. Το ενδεχόμενο της αλλαγής του νομίσματος, το ενδεχόμενο της πτώχευσης, του κουρέματος κλπ,κλπ.
Όλα αυτά έχουν ειπωθεί από τον Γιώργο Παπανδρέου και πολλούς άλλους τόσο στη Βουλή όσο και αλλού με συνεντεύξεις και άρθρα. Με την συμπλήρωση πάντα ότι τελικά η επιλογή ήταν να παραμείνει η χώρα στην ζώνη του Ευρώ και αυτός είναι ο κυρίαρχος λόγος που οδήγησε στην επιλογή του συγκρότησης του μηχανισμού στήριξης. Αυτή είναι η απλή και ξεκάθαρη, πιο ξεκάθαρη δεν γίνεται, πραγματικότητα.
Μπορεί κάποιος να ισχυριστεί ότι η επιλογή αυτή ήταν λάθος. Μπορεί να κατηγορήσει ή και να καταγγείλει τον Γιώργο Παπανδρέου για λανθασμένη απόφαση και να θεωρεί ότι δεν έπρεπε να παραμείνουμε πάση θυσία στο Ευρώ, ότι θα έπρεπε να επιλεγεί μία από τις άλλες εναλλακτικές. Σεβαστές και θεμιτές όλες οι απόψεις. Οι οπαδοί της επιστροφής στην δραχμή έχουν επιχειρήματα αρκεί βεβαίως να τα θέτουν με τρόπο καθαρό και ευθέως.
Ο κ. Ιγνατίου με διαφορετικό περιτύλιγμα κάθε φορά, για να το εμφανίζει ως «φρέσκια» είδηση, επαναλαμβάνει μονότονα στα όρια της μανιοκαταθλιπτικής συμπεριφοράς, το ίδιο πράγμα. «Το ΔΝΤ πρότεινε στην Ελληνική κυβέρνηση το κούρεμα του χρέους και ο Παπανδρέου αρνήθηκε.» Πήγε δηλαδή ο Στρος Καν στον ΓΑΠ και του είπε «αδελφέ χρωστάς 100, δώσε 50 ή 60 και καθαρίσαμε, συνεχίζεις κανονικά στο ευρώ και δεν τρέχει τίποτα», ο δε Παπανδρέου του απάντησε « α, όλα κι όλα Στρος εγώ θέλω να τα πληρώσω και τα 100, θέλω να πάω σε μνημόνιο, να ταλαιπωρήσω κόσμο, να χάσω τις εκλογές, να με βρίζουν όλοι εμένα για το χρέος του Καραμανλή».
Κάπως έτσι παρουσιάζει το στόρι του ο Ιγνατίου και στην παρουσίασή του αυτή λέει, όπως γίνεται συχνά από επαγγελματίες ανταποκριτές πρακτορείων, τη μισή αλήθεια. Και η μισή αλήθεια είναι ως γνωστόν το χειρότερο ψέμα. Και βεβαίως όποιος λέει το χειρότερο ψέμα είναι ο χείριστος των ψευτών. Ποια αλήθεια κρύβει ο κ.Μιχάλης;
Αποκρύπτει με επιμέλεια και δολιότητα την ουσία της συζήτησης. Ότι αν η επιλογή ήταν το 2010 παραμονή στο ευρώ τότε περίπτωση κουρέματος ΔΕΝ υπήρχε. Και δεν υπήρχε γιατί θα έπρεπε να αποδεχτούν αυτή τη λύση εκείνοι που θα χρηματοδοτούσαν κατά 70% την όποια λύση, οι Ευρωπαίοι εταίροι. Εκείνοι είναι που αρνήθηκαν την συζήτηση για κούρεμα. Αυτό δεν το λέω εγώ. Το λένε και το έχουν πει ευρωπαίοι ηγέτες, το έχει αναφέρει ο Στρος Καν, το γράφει στο βιβλίο του ο φίλος του ο Ρουμελιώτης, το αναφέρουν εκθέσεις του ΔΝΤ που φιλοξενεί στο site του ο κ.Ιγνατίου.
Ο κ. Ιγνατίου τα ξέρει όλα αυτά καλύτερα από όλους. Το κρύβει όμως σκόπιμα για να ισχυριστεί, σε ταύτιση με τον Καμμένο, ότι κάποιοι χαρίζανε το χρέος της Ελλάδας και ο Παπανδρέου αρνήθηκε. Θυμίζω τους ισχυρισμούς Καμμένου και άλλων φίλων του κ. Ιγνατίου για τα δις. ρούβλια που χάριζε ο Πούτιν στον ΓΑΠ κι εκείνος του τα πέταξε στα μούτρα…
Γιατί όμως αυτή η εμμονή του Ιγνατίου στην χυδαιολογία και τα ψέματα εναντίον του Γιώργου Παπανδρέου; Δεν θέλω να είμαι απόλυτος και θα καταθέσω κάποιες εναλλακτικές σκέψεις, Η αλήθεια μπορεί να βρίσκεται σε μία από αυτές ή σε συνδυασμό τους.
1) ο κ. Ιγνατίου μισεί τον Γιώργο Παπανδρέου γιατί βρέθηκε απέναντι από τις πολιτικές επιλογές του πολιτικού κολλητού του Ιγνατίου του Τάσσου Παπαδόπουλου. Ο κ. Ιγνατίου έχει μια έφεση προς τους «εθνάρχες» και τους επιγόνους τους όπως π.χ ο Καραμανλής. Θέλει να παρουσιάζει τον Παπαδόπουλο ως εθνάρχη και αγωνιστή της δημοκρατίας και διάφορα άλλα τέτοια. Στοιχειώδης όμως γνώση της πρόσφατης ιστορίας αρκεί για να καταλάβουμε όλοι και όλες τι είδους «εθνάρχες» ήταν και ό ένας (Καραμανλής) και ο άλλος (Παπαδόπουλος). Ας μην ξύσουμε πληγές τώρα.
2) ο κ. Ιγνατίου εξυπηρετεί το λόμπυ της δραχμής όπως αυτό μισοπαρουσιάζεται μέσω του περιοδικού ΕΠΙΚΑΙΡΑ.
3) ο κ. Ιγνατίου είναι απλώς ένας ευσυνείδητος ανταποκριτής πρακτορείων και κάνει τη δουλειά που του αναθέτουν.
4) κάτι έχουν ρίξει στο νερό της Ουάσιγκτον και όποιος το πίνει μόλις ακούσει το όνομα Παπανδρέου αφιονίζεται.
Το συμπέρασμα δικό σας.
Του Αλέκου ΣτάμουΠροσπαθώντας να καταλάβω τι τελικά θέλει να πει ο ποιητής Μιχάλης Ιγνατίου με τις συνεχείς, εμμονικές επιθέσεις του στον Γιώργο Παπανδρέου δεν μπόρεσα να αποφύγω καταρχήν κάποια φλας μπακ. Κάτι πρέπει να υπάρχει στο νερό εκεί στις Πολιτείες τις Ηνωμένες και ταράζει την ψυχοπαθολογία των ανταποκριτών των ελληνικών ΜΜΕ στην Ουάσιγκτον. Όχι συνολικά και όχι εφ΄όλης της ύλης. Η διαταραχή εμφανίζεται κάθε φορά που ακούγεται το όνομα Παπανδρέου. Θυμάμαι κάποιον άλλο «έγκριτο» ανταποκριτή που σήμερα πια έχει επιστρέψει και είναι διευθυντής σε μεγάλη εφημερίδα. Ο τύπος αυτός για πολλά χρόνια, εμμονικά επίσης, «στόλιζε» τον Ανδρέα Παπανδρέου. Ότι κακό κι αν γινόταν στον πλανήτη και στη χώρα ο δημοσιογράφος ανακάλυπτε μέσα από «απόρρητα» έγγραφα και συνομιλίες off the record με «σημαντικούς» παράγοντες την ευθύνη και τα λάθη του Ανδρέα. Να σημειώσω επίσης ότι και εκείνος έγραφε βιβλία έχοντας στην διάθεσή του με «μαγικό» τρόπο απόρρητα έγγραφα και «εξομολογήσεις».
Μια επανάληψη του φαινομένου ζούμε εδώ και μήνες με την « Εξαφανίστε τον Παπανδρέου Ιγνατιάδα.» Εδώ και μήνες ο κ. Ιγνατίου προσπαθεί να εμφανίσει ως «συνταρακτική είδηση» κάτι που έχει ειπωθεί από όλους, με πρώτο τον Γιώργο Παπανδρέου. Το γεγονός δηλαδή ότι κατά την διάρκεια των συζητήσεων για την συγκρότηση του μηχανισμού στήριξης και πριν την υπογραφή του μνημονίου με την συμμετοχή του ΔΝΤ, εξετάστηκαν όλα, μα όλα, τα εναλλακτικά σενάρια. Το ενδεχόμενο της αλλαγής του νομίσματος, το ενδεχόμενο της πτώχευσης, του κουρέματος κλπ,κλπ.
Όλα αυτά έχουν ειπωθεί από τον Γιώργο Παπανδρέου και πολλούς άλλους τόσο στη Βουλή όσο και αλλού με συνεντεύξεις και άρθρα. Με την συμπλήρωση πάντα ότι τελικά η επιλογή ήταν να παραμείνει η χώρα στην ζώνη του Ευρώ και αυτός είναι ο κυρίαρχος λόγος που οδήγησε στην επιλογή του συγκρότησης του μηχανισμού στήριξης. Αυτή είναι η απλή και ξεκάθαρη, πιο ξεκάθαρη δεν γίνεται, πραγματικότητα.
Μπορεί κάποιος να ισχυριστεί ότι η επιλογή αυτή ήταν λάθος. Μπορεί να κατηγορήσει ή και να καταγγείλει τον Γιώργο Παπανδρέου για λανθασμένη απόφαση και να θεωρεί ότι δεν έπρεπε να παραμείνουμε πάση θυσία στο Ευρώ, ότι θα έπρεπε να επιλεγεί μία από τις άλλες εναλλακτικές. Σεβαστές και θεμιτές όλες οι απόψεις. Οι οπαδοί της επιστροφής στην δραχμή έχουν επιχειρήματα αρκεί βεβαίως να τα θέτουν με τρόπο καθαρό και ευθέως.
Ο κ. Ιγνατίου με διαφορετικό περιτύλιγμα κάθε φορά, για να το εμφανίζει ως «φρέσκια» είδηση, επαναλαμβάνει μονότονα στα όρια της μανιοκαταθλιπτικής συμπεριφοράς, το ίδιο πράγμα. «Το ΔΝΤ πρότεινε στην Ελληνική κυβέρνηση το κούρεμα του χρέους και ο Παπανδρέου αρνήθηκε.» Πήγε δηλαδή ο Στρος Καν στον ΓΑΠ και του είπε «αδελφέ χρωστάς 100, δώσε 50 ή 60 και καθαρίσαμε, συνεχίζεις κανονικά στο ευρώ και δεν τρέχει τίποτα», ο δε Παπανδρέου του απάντησε « α, όλα κι όλα Στρος εγώ θέλω να τα πληρώσω και τα 100, θέλω να πάω σε μνημόνιο, να ταλαιπωρήσω κόσμο, να χάσω τις εκλογές, να με βρίζουν όλοι εμένα για το χρέος του Καραμανλή».
Κάπως έτσι παρουσιάζει το στόρι του ο Ιγνατίου και στην παρουσίασή του αυτή λέει, όπως γίνεται συχνά από επαγγελματίες ανταποκριτές πρακτορείων, τη μισή αλήθεια. Και η μισή αλήθεια είναι ως γνωστόν το χειρότερο ψέμα. Και βεβαίως όποιος λέει το χειρότερο ψέμα είναι ο χείριστος των ψευτών. Ποια αλήθεια κρύβει ο κ.Μιχάλης;
Αποκρύπτει με επιμέλεια και δολιότητα την ουσία της συζήτησης. Ότι αν η επιλογή ήταν το 2010 παραμονή στο ευρώ τότε περίπτωση κουρέματος ΔΕΝ υπήρχε. Και δεν υπήρχε γιατί θα έπρεπε να αποδεχτούν αυτή τη λύση εκείνοι που θα χρηματοδοτούσαν κατά 70% την όποια λύση, οι Ευρωπαίοι εταίροι. Εκείνοι είναι που αρνήθηκαν την συζήτηση για κούρεμα. Αυτό δεν το λέω εγώ. Το λένε και το έχουν πει ευρωπαίοι ηγέτες, το έχει αναφέρει ο Στρος Καν, το γράφει στο βιβλίο του ο φίλος του ο Ρουμελιώτης, το αναφέρουν εκθέσεις του ΔΝΤ που φιλοξενεί στο site του ο κ.Ιγνατίου.
Ο κ. Ιγνατίου τα ξέρει όλα αυτά καλύτερα από όλους. Το κρύβει όμως σκόπιμα για να ισχυριστεί, σε ταύτιση με τον Καμμένο, ότι κάποιοι χαρίζανε το χρέος της Ελλάδας και ο Παπανδρέου αρνήθηκε. Θυμίζω τους ισχυρισμούς Καμμένου και άλλων φίλων του κ. Ιγνατίου για τα δις. ρούβλια που χάριζε ο Πούτιν στον ΓΑΠ κι εκείνος του τα πέταξε στα μούτρα…
Γιατί όμως αυτή η εμμονή του Ιγνατίου στην χυδαιολογία και τα ψέματα εναντίον του Γιώργου Παπανδρέου; Δεν θέλω να είμαι απόλυτος και θα καταθέσω κάποιες εναλλακτικές σκέψεις, Η αλήθεια μπορεί να βρίσκεται σε μία από αυτές ή σε συνδυασμό τους.
1) ο κ. Ιγνατίου μισεί τον Γιώργο Παπανδρέου γιατί βρέθηκε απέναντι από τις πολιτικές επιλογές του πολιτικού κολλητού του Ιγνατίου του Τάσσου Παπαδόπουλου. Ο κ. Ιγνατίου έχει μια έφεση προς τους «εθνάρχες» και τους επιγόνους τους όπως π.χ ο Καραμανλής. Θέλει να παρουσιάζει τον Παπαδόπουλο ως εθνάρχη και αγωνιστή της δημοκρατίας και διάφορα άλλα τέτοια. Στοιχειώδης όμως γνώση της πρόσφατης ιστορίας αρκεί για να καταλάβουμε όλοι και όλες τι είδους «εθνάρχες» ήταν και ό ένας (Καραμανλής) και ο άλλος (Παπαδόπουλος). Ας μην ξύσουμε πληγές τώρα.
2) ο κ. Ιγνατίου εξυπηρετεί το λόμπυ της δραχμής όπως αυτό μισοπαρουσιάζεται μέσω του περιοδικού ΕΠΙΚΑΙΡΑ.
3) ο κ. Ιγνατίου είναι απλώς ένας ευσυνείδητος ανταποκριτής πρακτορείων και κάνει τη δουλειά που του αναθέτουν.
4) κάτι έχουν ρίξει στο νερό της Ουάσιγκτον και όποιος το πίνει μόλις ακούσει το όνομα Παπανδρέου αφιονίζεται.
Το συμπέρασμα δικό σας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου