Για τον Παπαχελά, 13 χρόνια Σημίτη-Καραμανλή = 2 χρόνια Παπανδρέου


Αναδημοσιεύουμε το σημερινό άρθρο του Αλέξη Παπαχελά στην "Καθημερινή της Κυριακής" με τίτλο "Ερωτήματα προς τρείς πρωθυπουργούς". Ακολουθεί σχόλιο του epikairo. Προειδοποιούμε ότι είναι ακατάλληλο για political correct τύπους και σαλωνάτους ψεκασμένους γιατί φτάνει πια η κοροϊδία και η παραχάραξη της ιστορίας.


Του Αλέξη Παπαχελά [via:kathimerini] Πολλά γράφονται και ακόμη περισσότερα ακούγονται για τρεις πρώην πρωθυπουργούς που έχουν διαδραματίσει κρίσιμο ρόλο στην πορεία της χώρας προς τη χρεοκοπία. Ο ελληνικός λαός είναι εκείνος που θα αποφασίσει αν για κάποιον λόγο θα επιφυλάξει και πάλι ρόλο σε κάποιον εκ των τριών. Και ο ιστορικός του μέλλοντος είναι εκείνος που θα τους απονείμει το πρέπον μερίδιο ευθύνης για τη σημερινή καταστροφή. Το σίγουρο είναι πως οι κ. Σημίτης, Καραμανλής και Παπανδρέου έχουν χειρισθεί την περίοδο μετά την πρωθυπουργία τους με πολύ διαφορετικό τρόπο.

Ο κ. Σημίτης προειδοποίησε εγκαίρως από το βήμα της Βουλής για την επικείμενη χρεοκοπία και προσφυγή στο ΔΝΤ όταν κανείς δεν μιλούσε ή δεν ήθελε να ακούσει για την πραγματικότητα. Οι παρεμβάσεις του είναι πάντοτε καίριες χωρίς ωστόσο να πηγαίνουν ένα βήμα παραπέρα, να προτείνουν δηλαδή συγκεκριμένο σχέδιο για την έξοδο από την κρίση. Το κυριότερο, όμως, είναι πως ο κ. Σημίτης δεν έχει ποτέ κάνει αυτοκριτική για την περίοδο της διακυβέρνησής του, για την τεράστια φούσκα του χρηματιστηρίου και ιδιαίτερα για το μείζον ζήτημα της διαφθοράς. Πρέπει κάποτε να μιλήσει γι' αυτήν την «ταμπακιέρα», γιατί ειδικά μετά τις αποκαλύψεις για τα σκάνδαλα των εξοπλισμών η κοινωνία θέλει να λάβει απαντήσεις. Και προφανώς δεν αρκεί η περίφημη φράση της εποχής «η ανάπτυξη θέλει τη διαπλοκή της» ούτε η δικαιολογία πως κανείς δεν πήγε εγκαίρως στον εισαγγελέα...

Ο κ. Καραμανλής έχει επιλέξει τη σιωπή, αν και υπάρχουν «κύκλοι» που εμφανίζονται να τον εκφράζουν κατά καιρούς. Υπάρχουν πολλά αναπάντητα όσο και κρίσιμα ερωτήματα για επιλογές προσώπων, για την αδυναμία επιβολής του σε κρίσιμες στιγμές, για την άρνηση έγκαιρης αντιμετώπισης του επικείμενου δημοσιονομικού εκτροχιασμού. Ο πρώην πρωθυπουργός δεν έχει απαντήσει στο γιατί δεν πήρε σκληρά μέτρα το φθινόπωρο του 2008, όταν πλέον ήξερε πού πήγαινε το καράβι, και γιατί συνέχισε να ξοδεύει έως το φθινόπωρο του 2009, παρά τις προειδοποιήσεις Ελλήνων και ξένων. Η σιωπή δεν ταιριάζει στον θεσμικό ρόλο ενός πρώην πρωθυπουργού που ήξερε καλά τα θέματα και είχε άποψη γι' αυτά. Η διόγκωση του δημόσιου μισθολογίου, η απώλεια ελέγχου στον κρίσιμο τομέα του νόμου και της τάξης και η μη λήψη έγκαιρων μέτρων αναμένουν απαντήσεις.

Οσο για τον κ. Παπανδρέου έχει χειρισθεί την περίοδο μετά την πρωθυπουργία του με ανεπάρκεια. Δεν είναι ούτε έξω μόνο ούτε εδώ πραγματικά για να υπερασπισθεί ό,τι πιστεύει ότι μπορεί να υπερασπισθεί. Ο κ. Παπανδρέου μάς οφείλει απαντήσεις σε κρίσιμα ερωτήματα. Γιατί δεν προσέφερε συνδρομή στον κ. Καραμανλή για την αντιμετώπιση του χρέους την άνοιξη του 2009, παρότι του ζητήθηκε; Γιατί δεν πιάστηκε από την ομιλία του προκατόχου του στη ΔΕΘ ώστε να προσαρμόσει την πολιτική του πολύ νωρίτερα αντί να επιμείνει σε εκείνο το καταραμένο «λεφτά υπάρχουν»; Γιατί δεν προσπάθησε να αποφύγει το ΔΝΤ και το Μνημόνιο υιοθετώντας άμεσα περιοριστικά μέτρα, και από πότε αποφάσισε ότι το ΔΝΤ αποτελούσε μονόδρομο και γιατί; Επιχείρησε να αντικρούσει την κ. Μέρκελ όταν το επέβαλε συμμαχώντας με τον κ. Μπαρόζο και άλλους, ή όχι;

Σε όλα τα παραπάνω δικαιούμαστε απαντήσεις. Είναι πολύ εύκολο για τους πρώην ηγέτες μας να αποδώσουν την πτώση τους και την πτώση της χώρας στο βαθύ ΠΑΣΟΚ, σε ξένες αόρατες δυνάμεις ή σε ακατανόμαστα συμφέροντα. Είναι όμως πολύ πιο χρήσιμο εθνικά και γενναίο πολιτικά να κάνουν και την αυτοκριτική τους...

Epikairo: Ο Παπαχελάς με μια δόση, με συγχωρείτε για την έκφραση, intellectual "πουστιάς", εξισώνει τα 13 αθροιστικά χρόνια πρωθυπουργίας Σημίτη-Καραμανλή (Σεπτέμβριος 1996-Οκτώβριος 2009), με τα δύο χρόνια πρωθυπουργίας Παπανδρέου (Οκτώβριος 2009-Νοέμβριος 2011). Εξομοιώνει τους δύο δραπέτες της εξουσίας, με τον μεν Σημίτη να δίνει "το θολό δαχτυλίδι" στον Παπανδρέου τον Γενάρη του 2004, επειδή δεν καταδεχόταν να χάσει από τον Καραμανλή. Ο δε Καραμανλής να δραπετεύει από την εξουσία το 2009 προκηρύσσοντας εκλογές, αφήνοντας τον Παπανδρέου να σηκώσει, από κει και πέρα το σταυρό μόνος του, μέχρι την πτώση του από τον Βενιζέλο τον Νοέμβρη του 2011. Εξομοιώνει την κυβέρνηση των μεγαλοεργολάβων του Σημίτη και την κυβέρνηση των κουμπάρων και των Λιάπηδων του Καραμανλή, με την κυβέρνηση Παπανδρέου, που κλήθηκε να διαχειριστεί την μεγαλύτερη μεταπολεμική κρίση της ιστορίας μας. Ο Παπαχελάς ταυτίζει την κυβέρνηση του ΔΟΛ και την κυβέρνηση του Ρουσόπουλου, με την κυβέρνηση που πολέμησε λυσσαλέα τόσο ο ΔΟΛ, όσο και η παρέα του Ρουσόπουλου (Χατζηνικολάου). Ταυτίζει τον Σημίτη, που μας παραμύθιαζε με την "ισχυρή Ελλάδα" και τον Καραμανλή που παραπλανούσε την Ευρώπη με τα "Greek Statistics", με τον Παπανδρέου που τολμησε να πει την αλήθεια. Ταυτίζει τους δύο "καταλληλότερους" με τον Παπανδρέου, που δεν είχε τα "κότσια" να ψάξει άλλη εναλλακτική πέρα του μνημονίου, αποδεχόμενος ο ιδιοφυής Παπαχελάς την σαμαρική προπαγάνδα προ 2011.

Ο Παπανδρέου δεν έφυγε οικειοθελώς, όπως οι δύο προκάτοχοί του, αλλά τον έριξαν ο Βενιζέλος και η ομάδα του, ναι σ' αυτό υπάρχει ονοματεπώνυμο. Ο Παπανδρέου δεν είχε την επταετία των Ολυμπιακών Αγώνων, όπου την περίοδο εκείνη συνερρέυσαν στην Ελλάδα απίθανα χρήματα, ούτε είχε την ανοχή του Καραμανλή, που επανίδρυσε το κράτος διπλασιάζοντας το Δημόσιο σε προσωπικό και έλλειμμα. Ο Παπανδρέου έκανε το λάθος να φορτωθεί στις πλάτες του τις αμαρτίες της Siemens, του Χρηματιστηρίου, των κουμπάρων, των υποκλοπών, των δομημένων ομολόγων, της Βουλής της παραγραφής, των νύχτα διορισμών σε stage. Απέναντι σε όλα αυτά απάντησε με διαφάνεια ο "χαζός", με Διαύγεια και OpenGov. Γιατί να στηρίξει τον Καραμανλή το 2009, όταν επί δύο χρόνια εν γνώσει καταστράφηκε η χώρα, όπως το 2007, όταν έστηνε κάλπες στα αποκαϊδια της Ηλείας. Φταίει και σ' αυτό ο Παπανδρέου;

Είναι αδιανόητο η εξίσωση των ευθυνών των τριών. Ο Παπαχελάς θέλει να μας πείσει ότι η ευθύνη μοιράζεται κατά 33,3% στον καθέναν, εξισώνοντας τους εμπρηστές με τον πυροσβέστη. Μιλάει και για αυτοκριτική: Δόθηκε η ευκαιρία στον Παπανδρέου να "απολογηθεί;" Προλαβε να θέση την πολιτική του στην εκλογική βάσανο. Γιατί να απολογηθεί ο Παπανδρέου, όταν Σαμαράς-Βενιζέλος ακολουθούν πιστά μια πολιτική, την οποία υπονόμευαν την περίοδο 2009-2011. Είναι καταπληπτικό που οι νοσταλγοί Σημιτικοί έχουν την αβάντα να κάνουν Κίνηση (πρωτοβουλία των 58) και οι νοσταλγοί του Καραμανλή να του ζητούν να γυρίσει πίσω, την ίδια ώρα που οι Παπανδρεϊκοί βρίσκονται υπό διωγμό, μολονότι είναι οι μόνοι που πίστεψαν σ' ένα όραμα χωρίς αντάλλαγμα, όπως αφειδώς προσέφεραν οι "καταλληλότεροι".



Πρέπει κάποια στιγμή να σταματήσει αυτό το αφήγημα της "ισόποσης ευθύνης". Και για να έχουμε καλό ερώτημα, γιατί κ. Παπαχελά ο Παπανδρέου ζήτησε εκλογές το 2009; Μήπως γιατί ήταν βαλτός από τον ξένο παράγοντα; Γιατί δεν περίμενε τον Καραμανλή να πάρει τα μέτρα, να αποδειχθούν τα ψέμματα που έλεγε στον ελληνικό λαό και να πάρει τις εκλογές με πάνω από 50%; Ο Καραμανλής τότε είχε 150 βουλευτές συν τον Τατούλη και τον Παυλίδη. Και για να τα θυμόμαστε όλα, το ΠΑΣΟΚ είχε πάρει τις ευρωεκλογές του 2009 με 36% έναντι 32% της ΝΔ. Γιατί ο πατριώτης Καραμανλής δεν προκήρυξε εκλογές τον Ιούνιο του ίδιου έτους, αλλά περίμενε το φθινόπωρο; Μήπως επειδή είδε ότι η χρεοκοπία ήταν αναπόφευκτη; Και επειδή στον Παπανδρέου έχει χρεωθεί η "αντιθεσμική" στάση του ως προς την εκλογή του Προέδρου της Δημοκρατίας, ήταν άραγε θεσμική η συμπεριφορά του Καραμανλή όταν έκλεισε τη Βουλή το 2009 για να παραγραφούν τυχόν ποινικές ευθύνες στο Βατοπέδι; Ο Παπανδρέου είχε κερδίσει εκλογές (άρα δυσαρμονία εκλογικού σώματος και εκλογικού αποτελέσματος 2007) και ενημέρωσε τον λαό για την πρόθεσή του αρκετούς μήνες πριν την προεδρική εκλογή.



Καταλήγοντας και ζητώντας προκαταβολικά κατανόηση για το θυμικό, εκεί έξω υπάρχουν και Σημιτικοί και Καραμανλικοί και Παπανδρεϊκοί. Οι δύο πρώτες ομάδες ωφελήθηκαν από τους πολιτικούς τους πάτρωνες, οι τελευταίοι λοιδορήθηκαν. Οι τελευταίοι όμως είναι και οι μόνοι που πιστεύουν σ' ένα όραμα, οι ρομαντικοί, οι αγνοί, οι χαοτικοί, που δεν πάνε λυρική, ή στον Μπαϊρακτάρη, αλλά βρίσκονται εκεί έξω, σαν άτακτος στρατός, έτοιμος να ξεχυθεί όταν κριθεί αναγκαίο. Αυτή είναι και η κληρονομιά του Παπανδρέου, που να μην ξεχνάμε έκανε μάγκα τον Σημίτη με το Ελσίνκι και την είσοδο της Κύπρου στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Και εκείνος τι του επιφύλαξε; Ούτε μια αναφορά στην εκλογική νίκη του 2009, την ευρύτερη μετά το 1981...


- See more at: http://www.epikairo.gr/index.php/politiki/item/7372-gia-ton-papaxela-13-xronia-simiti-karamanli-2-xronia-papandreou#sthash.NHDyjDxR.dpuf