Να μιλήσουμε για τα βιβλία!!!

Σήμερα υποτίθεται ότι γιορτάζεται σε όλο τον κόσμο η παγκόσμια Ημέρα Παιδικού Βιβλίου. Ωστόσο, ο κόσμος είναι τόσο πικραμένος, στριμωγμένος, από την πείνα, τη δυστυχία, την οικονομική ανέχεια, την απουσία δημοκρατικών ελευθεριών... που μάλλον δεν έχει μυαλό για εορτασμούς. Αλλά όπως και να έχουν τα πράγματα το βιβλίο είναι η συντροφιά μας, η αναζήτηση του ονείρου μας, η τροφή που θα μας χορτάσει, το νερό που θα μας ξεδιψάσει. 

Ίσως ο καλύτερος εορτασμός θα ήταν ν' αναρωτηθούμε τι βιβλίο διαβάσαμε τον τελευταίο καιρό!!!!
Διαβάσαμε;;;
Όχι ψέματα, αλλά αλήθεια να πούμε...
Γιατί, ξέρετε ότι τις πνευματικές ανάγκες μας δεν μπορούν να τις καλύψουν οι εφημερίδες, τα περιοδικά, η τηλεόραση ή το ραδιόφωνο ή ο κινηματογράφος. Και είναι αλήθεια ότι η εικόνα και ο ήχος κερδίζουν, δυστυχώς, καθημερινά έδαφος. Είμαστε, δηλαδή, μπροστά σ' ένα φαινόμενοι που δεν μπορώ να το ερμηνεύσω κι ούτε να προβλέψω τις συνέπειές του. Το μόνο που έχω καταλάβει μέχρι στιγμής είναι ότι τα πόδια μας ταλαιπωρούνται από τότε που κέρδισε... το αυτοκίνητο ή γενικώς οι τροχοί! Έτσι και με τον εγκέφαλο: θα πάψει να κινητοποιείται και θα δέχεται παθητικά ό,τι του φτυαρίζουν τα μέσα μαζικής επικοινωνίας.

Γι' αυτό, ας φροντίσουμε τουλάχιστον να εμφυσήσουμε στα παιδιά, στις νέες γενιές, την αγάπη για το βιβλίο...
Βιβλία και συγγραφείς... ογκόλιθοι!!!

Μιας και ασχολήθηκα [σκεπτόμενος...] με τα βιβλία, θα συνεχίσω και παραπέρα, αφού υποτίθεται (τρόπος του λέγειν) ότι απευθύνομαι σε ανθρώπους επίσης σκεπτόμενους. Απλώς θα αναφέρω κάτι που έχει γράψει ο Ζαν-Πολ Σαρτρ, ότι δηλαδή όταν περάσει λίγος καιρός, τα καλά μυθιστορήματα γίνονται ολότελα όμοια με φυσικά φαινόμενα. Και τότε ξεχνάμε πως έχουν ένα συγγραφέα πίσω τους, τα δεχόμαστε όπως τις πέτρες και τα δέντρα, γιατί τα συναντάμε μπροστά μας, γιατί υπάρχουν! Κάτι παρόμοιο μπορεί να συμβαίνει και με κάποιες κινηματογραφικές ταινίες που τις θυμόμαστε με νοσταλγία, αλλά μας διαφεύγει εντελώς το όνομα του σκηνοθέτη.

Βέβαια δεν ισχύει το ίδιο για όλους τους συγγραφείς, όπως π.χ. κανείς δεν αγνοεί φαντάζομαι ότι το"Έγκλημα και Τιμωρία" είναι του Ντοστογιέφσκι ή το "Για ποιον χτυπά η καμπάνα" του Χεμινγουέι ή η "Δίκη" του Κάφκα ή η "Μαντάμ Μποβαρί" του Φλομπέρ ή η "Ανθρώπινη κωμωδία" του Μπαλζάκ ή το "Κόκκινο και το Μαύρο" του Σταντάλ ή το "Αναζητώντας τον χαμένο χρόνο" του Προυστ ή η "Φόνισσα" του Παπαδιαμάντη...
Αυτό δεν αναιρεί σε καμιά περίπτωση τον παραπάνω συλλογισμό του Σαρτρ ότι και από μόνα τους αυτά έργα στέκονται στο χρόνο ακλόνητα.

Νίκος Λαγκαδινός