Η επαναστατική αδιαλλαξία για τους νέους, ο αυτοέλεγχος για τους μεγαλύτερους!!!

Πέρασα μια νύχτα κάπως δύσκολη, αφού από τα μεσάνυχτα περίπου, κάποιο πρόβλημα στα δόντια που δεν μπορώ να εντοπίσω άρχισε να με βασανίζει. Μια παλιά «γέφυρα» προφανώς θέλει επιδιόρθωση!!! Κι έτσι ξύπνησα τρεις φορές, αλλά ευτυχώς που είχα πέσει νωρίς για ύπνο κι έτσι στις 5, όπως το συνηθίζω, ήμουν στο πόδι, αφού και ο Μάο περίμενε υπομονετικά πάνω από το κεφάλι μου γρυλλίζοντας με ήρεμο τρόπο. Ντύθηκα στα γρήγορα, πλύθηκα, ήπια μια κουταλιά λάδι, πήρα δυο σακούλες και τον Μάο και βγήκα στο δρόμο. Ο Μάο και τα πρωινά είναι πάντα ζωηρός, αλλά φυσικά υπάκουος.

Δεν πρόλαβα να στρίψω στη γωνία και έπιασα νεανικές φωνές και χαχανητά. Ξεπρόβαλε στην ανηφορίτσα της Φωκίδος μια πολυθόρυβη παρέα νέων παιδιών που μιλούσαν όλα μαζί και γελούσαν και χειρονομούσαν. Προφανώς γύριζαν στα σπίτια τους μετά από μια νυχτερινή περιπέτεια, ένα γλέντι... κάτι τέλος πάντων. Ένιωσα ένα φτέρωμα στην καρδιά μου. Αναπόλησα επιτροχάδην δικές μου νυχτερινές παρεκτροπές, αλλά έκλεισα το κουτί των αναμνήσεων πολύ σύντομα και στάθηκα να παρακολουθώ τα παιδιά που μετέδιδαν στην ατμόσφαιρα τη χαρά τους και τα νιάτα τους.

Πέρασαν από κοντά μου αλλά ούτε που μου έδωσαν σημασία. Ήταν στον δικό τους κόσμο. Με αντιπέρασαν κι εγώ συνέχισα τον περίπατό μου. Ένιωθα ότι χαμογελούσα και ήμουν ευχαριστημένος γιατί από τα νέα παιδιά εκείνο που περιμένω είναι η επαναστατική αδιαλλαξία, ο πόθος του απόλυτου και το αθεράπευτο αίτημα της ψυχής τους για κάτι που υπερβαίνει τη ζωή του κόσμου τούτου... Ας είναι για μας τους μεγαλύτερους ο αυτοέλεγχος!
Νίκος Λαγκαδινός