Η χώρα δεν έχει ανάγκη μόνο τον ρεαλισμό, αλλά και τον μεταρρυθμιστικό οραματισμό
Τα προβλήματα σε Ελλάδα και Ευρωζώνη δεν μπορούν να λυθούν ως διά μαγείας», προειδοποιεί σε άρθρο του στο «Εθνος της Κυριακής», ο πρώην πρωθυπουργός Κώστας Σημίτης. [metarithmisi]
Σύμφωνα με τον πρώην πρωθυπουργό, το τέλος της περιόδου των μνημονίων δεν θα σημάνει μια γοργή επιστροφή στην ομαλότητα, μιας και τα αλληλένδετα προβλήματα σε Ελλάδα και Ευρωζώνη δεν μπορούν να λυθούν ως διά μαγείας, αλλά με επίπονη προσπάθεια, υπερβάσεις και ανατροπές σε πανευρωπαϊκό επίπεδο, τονίζει.
Ο πρώην πρωθυπουργός, απαριθμεί έξι προβλήματα της χώρας που δείχνουν το εύρος της
επιβεβλημένης αλλαγής και τονίζει ότι «Χρειάζονται συστηματική και επίπονη προσπάθεια, ριζικές υπερβάσεις και ανατροπές στην Ελλάδα και την Ευρωζώνη»:
Συγκεκριμένα, ο πρώην πρωθυπουργός , αναφέρει:
1. Η παραγωγική βάση της χώρας είναι περιορισμένη, η ποιότητα των προϊόντων χαμηλή, οι τεχνολογικές γνώσεις ανεπαρκείς, το κόστος παραγωγής υψηλό.
2. Συνέπεια είναι η μεγάλη ανταγωνιστικότητα. Η παραγωγή που δεν βρίσκει διεξόδους στις διεθνείς αγορές δεν μπορεί να στηρίξει σταθερούς ρυθμούς ανάπτυξης.
3. Η Ελλάδα ξοδεύει περισσότερο από ό,τι παράγει. Η οικονομική πολιτική προσαρμοζόταν κατά κανόνα στα αιτήματα διαφόρων κοινωνικών ομάδων. Αποτέλεσμα ήταν το κράτος παροχών, η πελατειακή πολιτική και η πλημμύρα συντεχνιακών ομάδων. Συνέπεια ήταν τα συνεχή ελλείμματα των προϋπολογισμών, των ισοζυγίων πληρωμών, το αυξανόμενο δημόσιο χρέος και η σημερινή κρίση. Το πολιτικό-οικονομικό-κοινωνικό σύστημα παραμένει όμως περίπου το ίδιο παρόλο που χρεοκόπησε αμετάκλητα.
4. Το κράτος είναι αναποτελεσματικό. Το χαρακτηρίζουν οι υστερήσεις στην οργάνωση της διοίκησης, το χαμηλό επίπεδο των γνώσεων και των ικανοτήτων των υπαλλήλων, οι δαιδαλώδεις διαδικασίες, η πολυνομία, η τυπολατρία.
5. Η ανεργία. Η μη παραγωγική απασχόληση. Η πληθώρα μεταπρατών, μεσαζόντων, διαμεσολαβητών, ο υπερβολικός αριθμός δημοσίων υπαλλήλων σε σχέση με τα καθήκοντα που επιτελούν, το μεγάλο ποσοστό αυτοαπασχολούμενων λόγω των περιορισμένων δυνατοτήτων ανεύρεσης ικανοποιητικής εργασίας.
6. Οι δυσκολίες στην πραγματοποίηση μεταρρυθμίσεων λόγω έντονης αντίδρασης του πλέγματος εξουσίας που διαμόρφωσε η συλλειτουργία κομμάτων, συντεχνιών οικονομικών συμφερόντων και πελατειακών δικτύων. Η χωρίς ενδοιασμούς αντιπαλότητα που χαρακτηρίζει την πολιτική ζωή.
Ο κ. Σημίτης, σημειώνει στην συνέχεια ότι «τα προβλήματα της χώρας δεν μπορούν να αντιμετωπισθούν από την Ελλάδα, είτε σε αντιπαράθεση με την Ευρωπαϊκή Ένωση, είτε αδιαφορώντας για τις εξελίξεις στον ευρωπαϊκό χώρο. Η Ελλάδα- τονίζει- είναι ενταγμένη από τα πράγματα στον ευρωπαϊκό και στο διεθνές σύστημα οικονομικής και πολιτικής συνεργασίας. Η αυτονομία της χώρας λειτουργεί μέσα σε ένα υπέρτερο πλαίσιο καθοριστικό για τις δυνατότητες της και άρα τις επιλογές της »
Ο κ. Σημίτης αναφέρεται, επίσης και στα προβλήματα που αντιμετωπίζουν η Ευρωπαϊκή Ένωση και η Ευρωζώνη και εκφράζει, την άποψη ότι είναι απαραίτητη η θεσμοθέτηση ενός υπουργείου Οικονομικών της Ε.Ε., ενώ επισημαίνει ότι οι νέες κρίσεις θα είναι αναπόφευκτες όσο θα υπάρχει αισθητή διαφορά ανταγωνιστικότητας μεταξύ των εταίρων.
Τέλος, σημειώνει ότι «η εμβάθυνση της ολοκλήρωσης στο επίπεδο της Ευρωζώνης θέτει σημαντικά προβλήματα και προκαλεί 'εντονες αντιδράσεις. Ήδη έχει επισημανθεί το πρόβλημα της δημοπκρατικής νομιμοποίησης. Η εξουσία βρίσκεται με τρόπο ασυμετρικό στα χέρια των χωρών με τη μεγαλύτερη οικονομική ισχύ και των κεντρικών γραφειοκρατικών μηχανισμών...»
Epikairo: Ο Σημίτης μ' αυτό του το άρθρο περιγράφει το πρόβλημα, αλλά δεν μας λέει κάτι για την επίλυσή του, περιοριζόμενος στη δημιουργία ενός "υπουργού Οικονομικών της Ε.Ε.". Τα όσα επισημαίνει ο Σημίτης είναι πραγματικά, σε επίπεδο Ε.Ε. και Ελλάδας, αλλά ειδικά ως προς το θέμα του πελατειασμού οι επιδόσεις της οκταετούς του διακυβέρνησης δεν μπορούν να κριθούν και ως σπουδαίες.
Ο Σημίτης επικαλείται την αναγκαιότητα ρεαλισμού, αλλά αρκεί μόνο αυτό; Αρκεί για τη χώρα μας η μεταρρυθμιστική λογική (έχουμε επισημάνει από εδώ ότι η περιόδος Σημίτη δεν διαπνεόταν από μεταρρυθμισμό) χωρίς ιδεολογική επικάλυψη, χωρίς ένα απτό όραμα για το μέλλον; Όχι βέβαια και η λεγόμενη "σχολή Σημίτη" προβάλλει τη "χρηστή διαχείριση" και όχι την "εμπνευσμένη διοίκηση", με άλλα λόγια δεν εστιάζει στην αναζήτηση του καινοτόμου και του μη υπαρκτού, αλλά στη διαχειριστική διανομή του υπάρχοντος, που απλά πολιτεύομαι για να βελτιώσω την απόδοσή του.
Η πολιτική δεν είναι μονάχα η σωστή αρίθμηση του 1,2,3, κλπ, αλλά είναι και η τόλμη να μπορείς από το 1 να πας στο 3. Και αυτό γίνεται με τον συνδυασμό του οράματος και της μεταρρύθμισης, που προκύπτει όχι από ένα διευθυντήριο "σοφών", αλλά από την αναγκαιότητα του λαϊκού παράγοντα, ο μεταρρυθμισμός "από τα κάτω" και όχι ο εκσυγχρονισμός που είναι γραμμένος σε οργανογράμματα ενείδει πλακών του Μωυσή.
Ακόμα και στο μάνατζμεντ εξάλλου, μια επιχείρηση πρέπει να διαθέτει όραμα και στόχο, πόσο μάλλον στην πολιτική και στη διοίκηση ενός κράτους. Είναι στην τελική ανάλυση η αιώνια αντιπαράθεση του περιγραφικού θετικισμού και της αξιολογικής υπερβατικότητας. Με τον δεύτερο συσπειρώνεις, στρατεύεις, διαπλέκεσαι με τον λαό, τον κάνεις συμμέτοχο. Με τον πρώτο απλά υποδεικνύεις, με το δάχτυλο της αυθεντίας, με απόσταση τόσο από τα πράγματα, όσο και από το λαό.
Μας έχουν μάθει να θεοποιούμε την σταθερότητα και τον ρεαλισμό. Αλλά αυτό "its not ΠΑΣΟΚ". Αυτό το κόμμα έγινε κίνημα γιατί έκανε εύληπτη την ουτοπία, συνδυάζοντας την απλότητα και την λαϊκότητα, τον επιστημονισμό με το μεράκι. Διακρίνει κανείς άραγε τίποτα απ' όλα αυτά στα λόγια του καλβινιστή Σημίτη;
http://epikairo.gr
Τα προβλήματα σε Ελλάδα και Ευρωζώνη δεν μπορούν να λυθούν ως διά μαγείας», προειδοποιεί σε άρθρο του στο «Εθνος της Κυριακής», ο πρώην πρωθυπουργός Κώστας Σημίτης. [metarithmisi]
Σύμφωνα με τον πρώην πρωθυπουργό, το τέλος της περιόδου των μνημονίων δεν θα σημάνει μια γοργή επιστροφή στην ομαλότητα, μιας και τα αλληλένδετα προβλήματα σε Ελλάδα και Ευρωζώνη δεν μπορούν να λυθούν ως διά μαγείας, αλλά με επίπονη προσπάθεια, υπερβάσεις και ανατροπές σε πανευρωπαϊκό επίπεδο, τονίζει.
Ο πρώην πρωθυπουργός, απαριθμεί έξι προβλήματα της χώρας που δείχνουν το εύρος της
επιβεβλημένης αλλαγής και τονίζει ότι «Χρειάζονται συστηματική και επίπονη προσπάθεια, ριζικές υπερβάσεις και ανατροπές στην Ελλάδα και την Ευρωζώνη»:
Συγκεκριμένα, ο πρώην πρωθυπουργός , αναφέρει:
1. Η παραγωγική βάση της χώρας είναι περιορισμένη, η ποιότητα των προϊόντων χαμηλή, οι τεχνολογικές γνώσεις ανεπαρκείς, το κόστος παραγωγής υψηλό.
2. Συνέπεια είναι η μεγάλη ανταγωνιστικότητα. Η παραγωγή που δεν βρίσκει διεξόδους στις διεθνείς αγορές δεν μπορεί να στηρίξει σταθερούς ρυθμούς ανάπτυξης.
3. Η Ελλάδα ξοδεύει περισσότερο από ό,τι παράγει. Η οικονομική πολιτική προσαρμοζόταν κατά κανόνα στα αιτήματα διαφόρων κοινωνικών ομάδων. Αποτέλεσμα ήταν το κράτος παροχών, η πελατειακή πολιτική και η πλημμύρα συντεχνιακών ομάδων. Συνέπεια ήταν τα συνεχή ελλείμματα των προϋπολογισμών, των ισοζυγίων πληρωμών, το αυξανόμενο δημόσιο χρέος και η σημερινή κρίση. Το πολιτικό-οικονομικό-κοινωνικό σύστημα παραμένει όμως περίπου το ίδιο παρόλο που χρεοκόπησε αμετάκλητα.
4. Το κράτος είναι αναποτελεσματικό. Το χαρακτηρίζουν οι υστερήσεις στην οργάνωση της διοίκησης, το χαμηλό επίπεδο των γνώσεων και των ικανοτήτων των υπαλλήλων, οι δαιδαλώδεις διαδικασίες, η πολυνομία, η τυπολατρία.
5. Η ανεργία. Η μη παραγωγική απασχόληση. Η πληθώρα μεταπρατών, μεσαζόντων, διαμεσολαβητών, ο υπερβολικός αριθμός δημοσίων υπαλλήλων σε σχέση με τα καθήκοντα που επιτελούν, το μεγάλο ποσοστό αυτοαπασχολούμενων λόγω των περιορισμένων δυνατοτήτων ανεύρεσης ικανοποιητικής εργασίας.
6. Οι δυσκολίες στην πραγματοποίηση μεταρρυθμίσεων λόγω έντονης αντίδρασης του πλέγματος εξουσίας που διαμόρφωσε η συλλειτουργία κομμάτων, συντεχνιών οικονομικών συμφερόντων και πελατειακών δικτύων. Η χωρίς ενδοιασμούς αντιπαλότητα που χαρακτηρίζει την πολιτική ζωή.
Ο κ. Σημίτης, σημειώνει στην συνέχεια ότι «τα προβλήματα της χώρας δεν μπορούν να αντιμετωπισθούν από την Ελλάδα, είτε σε αντιπαράθεση με την Ευρωπαϊκή Ένωση, είτε αδιαφορώντας για τις εξελίξεις στον ευρωπαϊκό χώρο. Η Ελλάδα- τονίζει- είναι ενταγμένη από τα πράγματα στον ευρωπαϊκό και στο διεθνές σύστημα οικονομικής και πολιτικής συνεργασίας. Η αυτονομία της χώρας λειτουργεί μέσα σε ένα υπέρτερο πλαίσιο καθοριστικό για τις δυνατότητες της και άρα τις επιλογές της »
Ο κ. Σημίτης αναφέρεται, επίσης και στα προβλήματα που αντιμετωπίζουν η Ευρωπαϊκή Ένωση και η Ευρωζώνη και εκφράζει, την άποψη ότι είναι απαραίτητη η θεσμοθέτηση ενός υπουργείου Οικονομικών της Ε.Ε., ενώ επισημαίνει ότι οι νέες κρίσεις θα είναι αναπόφευκτες όσο θα υπάρχει αισθητή διαφορά ανταγωνιστικότητας μεταξύ των εταίρων.
Τέλος, σημειώνει ότι «η εμβάθυνση της ολοκλήρωσης στο επίπεδο της Ευρωζώνης θέτει σημαντικά προβλήματα και προκαλεί 'εντονες αντιδράσεις. Ήδη έχει επισημανθεί το πρόβλημα της δημοπκρατικής νομιμοποίησης. Η εξουσία βρίσκεται με τρόπο ασυμετρικό στα χέρια των χωρών με τη μεγαλύτερη οικονομική ισχύ και των κεντρικών γραφειοκρατικών μηχανισμών...»
Epikairo: Ο Σημίτης μ' αυτό του το άρθρο περιγράφει το πρόβλημα, αλλά δεν μας λέει κάτι για την επίλυσή του, περιοριζόμενος στη δημιουργία ενός "υπουργού Οικονομικών της Ε.Ε.". Τα όσα επισημαίνει ο Σημίτης είναι πραγματικά, σε επίπεδο Ε.Ε. και Ελλάδας, αλλά ειδικά ως προς το θέμα του πελατειασμού οι επιδόσεις της οκταετούς του διακυβέρνησης δεν μπορούν να κριθούν και ως σπουδαίες.
Ο Σημίτης επικαλείται την αναγκαιότητα ρεαλισμού, αλλά αρκεί μόνο αυτό; Αρκεί για τη χώρα μας η μεταρρυθμιστική λογική (έχουμε επισημάνει από εδώ ότι η περιόδος Σημίτη δεν διαπνεόταν από μεταρρυθμισμό) χωρίς ιδεολογική επικάλυψη, χωρίς ένα απτό όραμα για το μέλλον; Όχι βέβαια και η λεγόμενη "σχολή Σημίτη" προβάλλει τη "χρηστή διαχείριση" και όχι την "εμπνευσμένη διοίκηση", με άλλα λόγια δεν εστιάζει στην αναζήτηση του καινοτόμου και του μη υπαρκτού, αλλά στη διαχειριστική διανομή του υπάρχοντος, που απλά πολιτεύομαι για να βελτιώσω την απόδοσή του.
Η πολιτική δεν είναι μονάχα η σωστή αρίθμηση του 1,2,3, κλπ, αλλά είναι και η τόλμη να μπορείς από το 1 να πας στο 3. Και αυτό γίνεται με τον συνδυασμό του οράματος και της μεταρρύθμισης, που προκύπτει όχι από ένα διευθυντήριο "σοφών", αλλά από την αναγκαιότητα του λαϊκού παράγοντα, ο μεταρρυθμισμός "από τα κάτω" και όχι ο εκσυγχρονισμός που είναι γραμμένος σε οργανογράμματα ενείδει πλακών του Μωυσή.
Ακόμα και στο μάνατζμεντ εξάλλου, μια επιχείρηση πρέπει να διαθέτει όραμα και στόχο, πόσο μάλλον στην πολιτική και στη διοίκηση ενός κράτους. Είναι στην τελική ανάλυση η αιώνια αντιπαράθεση του περιγραφικού θετικισμού και της αξιολογικής υπερβατικότητας. Με τον δεύτερο συσπειρώνεις, στρατεύεις, διαπλέκεσαι με τον λαό, τον κάνεις συμμέτοχο. Με τον πρώτο απλά υποδεικνύεις, με το δάχτυλο της αυθεντίας, με απόσταση τόσο από τα πράγματα, όσο και από το λαό.
Μας έχουν μάθει να θεοποιούμε την σταθερότητα και τον ρεαλισμό. Αλλά αυτό "its not ΠΑΣΟΚ". Αυτό το κόμμα έγινε κίνημα γιατί έκανε εύληπτη την ουτοπία, συνδυάζοντας την απλότητα και την λαϊκότητα, τον επιστημονισμό με το μεράκι. Διακρίνει κανείς άραγε τίποτα απ' όλα αυτά στα λόγια του καλβινιστή Σημίτη;
http://epikairo.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου