Η χρήσιμη φασαρία που κάνει το Ποτάμι
Ανήκω στην κατηγορία εκείνων που έχουν ασκήσει σκληρή κριτική στο Ποτάμι του Σταύρου Θεοδωράκη, κυρίως για τα μέσα που χρησιμοποιεί για να πετύχει τον σκοπό και τους στόχους του.
Η αντίθεση μου είναι ισχυρή καθώς η πρόσκληση του Ποταμιού μόνο σε όσους δεν έχουν το παραμικρό κομματικό παρελθόν με θίγει κυρίως σε προσωπικό επίπεδο.
Προσβάλει ανθρώπους που τιμώ κι εκτιμώ, που έδωσαν σκληρές μάχες για να αλλάξουν τα κόμματα τους και το κομματικό σύστημα εις βάρος εκείνων που μας χρεοκόπησαν. Δεν ήταν όλοι ίδιοι και ξέρω ότι ο κ. Θεοδωράκης το γνωρίζει πολύ καλά αυτό, γι'αυτό και με ενοχλεί διπλά που δεν προνόησε να αποφύγει την ισοπέδωση των πάντων. Θεμέλιο του καινούριου δεν μπορεί να είναι ένα μεγάλο τσουβάλι που θα χωρέσουν όλοι όσοι δεν είναι με το Ποτάμι κι όσοι δεν περίμεναν αυτό να ιδρυθεί για να συμμετάσχουν στα κοινά.
Παρ'όλα αυτά, προσπαθώ να μην επιτρέπω στις προσωπικές μου απόψεις και συχνά ιδεοληψίες να φιλτράρουν αυτάρεσκα τα πραγματολογικά ερεθίσματα που λαμβάνω από τους κοντινούς μου ανθρώπους και το κοινωνικό γίγνεσθαι. Κατά συνέπεια, θα απαριθμήσω στη συνέχεια δυο θετικές επιδράσεις του Ποταμιού που παρατηρώ γύρω μου:
-Κατάργηση της διαχωριστικής γραμμής Μνημόνιο-αντιΜνημόνιο
Το Ποτάμι είναι το πρώτο εγχείρημα με τέτοια προοπτική που εμφανίζεται μετά τις εκλογές του 2012 κι έτσι μπορεί εκ των πραγμάτων να αποφύγει να μπει στη συζήτηση περί Μνημονίου. Ο ίδιος ο κ. Θεοδωράκης υπονόησε ότι το πρώτο Μνημόνιο ήταν αναγκαίο και πρότεινε να μιλήσουμε για το μέλλον.
Μπορεί προσωπικά, να προτιμούσα να υπερασπιστεί το πρώτο Μνημόνιο με μεγαλύτερο θάρρος αλλά κι αυτή του η στάση δεν παύει να είναι χρήσιμη ως προς το ότι επιτέλους απελευθερώθηκαν κάποιοι (κυρίως νέοι) άνθρωποι από βαρετές συζητήσεις περί του αν πριν 4-5 χρόνια υπήρχε ένας άλλος δρόμος, αν μπορούσαν να μας δανείζουν Ρώσοι, Κινέζοι ή εξωγήινοι κ.ο.κ
-Εμφατική διατύπωση του αιτήματος περί ανανέωσης
Χωρίς θέσεις και χωρίς στελέχη, το Ποτάμι κατάφερε να φτάσει σε κάποιες δημοσκοπήσεις μέχρι και στο 10%. Αυτό δεν το πέτυχε μόνο χάρη στην τηλεοπτική αναγνωρισιμότητα του Σταύρου Θεοδωράκη (κατά τη γνώμη μου, φαινόμενο βαθιά εξοργιστικό και επικίνδυνο για τη Δημοκρατία) αλλά κυρίως γιατί σε οποιαδήποτε σύγκριση με τους πολιτικούς του αντιπάλους υπερτερεί αισθητικά.
Το είχα γράψει από την πρώτη στιγμή. Όταν σου κάνει κριτική πρώτος ο Βενιζέλος και διάφοροι ανάλογου ήθους και ύφους εκπρόσωποι της χρεοκοπίας, τότε έχεις μόνο να κερδίσεις και σίγουρα δεν μπορείς να χάσεις.
Το Ποτάμι μοιάζει να πιστεύει ότι το πρόβλημα είναι τα κόμματα αλλά στην πραγματικότητα το πρόβλημα είναι οι ξεπερασμένες ηγεσίες τους και ο χυδαίος τρόπος με τον οποίο υποτιμούν τους πολίτες προσπαθώντας είτε να τους φοβίσουν (Νέα Δημοκρατία, ΠΑΣΟΚ) είτε να τους εξοργίσουν (όλοι οι υπόλοιποι).
-Βίοι παράλληλοι
Το Ποτάμι ξεκίνησε χωρίς καν θέσεις και σήμερα προσπαθεί να τις βρει κι αυτό είναι πρόβλημα για τη Δημοκρατία. Όμως οι θέσεις των υπολοίπων κομμάτων είναι τόσο δειλές και απαρχαιωμένες και εκφέρονται κυρίως από κάτι απίθανους τύπους με τέτοια κυνική περιφρόνηση, ώστε δεν μπορώ να μην καταλάβω όσους αγανακτούν και δεν αποθαρρύνονται από το ότι το Ποτάμι προς το παρόν δεν τους λέει κάτι φοβερά συγκεκριμένο.
Αν τα κόμματα δεχθούν την αυτοκατάργηση της σημερινής ελίτ των μηχανισμών τους και αποφασίσουν να συζητούν πια με όρους μέλλοντος κι όχι με όρους Μνημονίου-αντιΜνημονίου, τότε το Ποτάμι θα έχει λιγότερο πολιτικό χώρο από όσον σήμερα μοιάζει να καταλαμβάνει και ίσως αποτύχει να πετύχει τους στόχους του. Θα έχει όμως λειτουργήσει ως καταλύτης ανανέωσης προσφέροντας με την δική του πρόωρη αυτοκατάργηση πολύτιμες υπηρεσίες στη Γ' Ελληνική Δημοκρατία.
Αν τα υπόλοιπα κόμματα όμως δεν ακολουθήσουν το Ποτάμι σε μια πορεία προσαρμογής στις νέες ανάγκες των πολιτών και της χώρας, τότε το Ποτάμι θα κερδίζει όλο και περισσότερους υποστηρικτές. Φοβάμαι όμως ότι όσο οι αντίπαλοι του θα είναι αυτού του επιπέδου, τόσο το ίδιο δεν θα βελτιώνεται και θα συνεχίζει να λειτουργεί με όρους τηλεοπτικούς και αφοριστικούς -όπως εξήγησα και στην αρχή.
Χωρίς να μ'αρέσουν προς το παρόν οι τρόποι που αυξάνεται το δικό του νερό, αναγνωρίζω στο Ποτάμι ότι τάραξε τα λιμνάζοντα νερά ενός νωχελικού και γηρασμένου πολιτικού συστήματος που έμοιαζε απρόθυμο να εκπροσωπήσει όσους Έλληνες δεν έτυχε να γνωρίσει ως πελάτες του ή ως «αγανακτισμένους πολίτες».
Η αντίθεση μου είναι ισχυρή καθώς η πρόσκληση του Ποταμιού μόνο σε όσους δεν έχουν το παραμικρό κομματικό παρελθόν με θίγει κυρίως σε προσωπικό επίπεδο.
Προσβάλει ανθρώπους που τιμώ κι εκτιμώ, που έδωσαν σκληρές μάχες για να αλλάξουν τα κόμματα τους και το κομματικό σύστημα εις βάρος εκείνων που μας χρεοκόπησαν. Δεν ήταν όλοι ίδιοι και ξέρω ότι ο κ. Θεοδωράκης το γνωρίζει πολύ καλά αυτό, γι'αυτό και με ενοχλεί διπλά που δεν προνόησε να αποφύγει την ισοπέδωση των πάντων. Θεμέλιο του καινούριου δεν μπορεί να είναι ένα μεγάλο τσουβάλι που θα χωρέσουν όλοι όσοι δεν είναι με το Ποτάμι κι όσοι δεν περίμεναν αυτό να ιδρυθεί για να συμμετάσχουν στα κοινά.
Παρ'όλα αυτά, προσπαθώ να μην επιτρέπω στις προσωπικές μου απόψεις και συχνά ιδεοληψίες να φιλτράρουν αυτάρεσκα τα πραγματολογικά ερεθίσματα που λαμβάνω από τους κοντινούς μου ανθρώπους και το κοινωνικό γίγνεσθαι. Κατά συνέπεια, θα απαριθμήσω στη συνέχεια δυο θετικές επιδράσεις του Ποταμιού που παρατηρώ γύρω μου:
-Κατάργηση της διαχωριστικής γραμμής Μνημόνιο-αντιΜνημόνιο
Το Ποτάμι είναι το πρώτο εγχείρημα με τέτοια προοπτική που εμφανίζεται μετά τις εκλογές του 2012 κι έτσι μπορεί εκ των πραγμάτων να αποφύγει να μπει στη συζήτηση περί Μνημονίου. Ο ίδιος ο κ. Θεοδωράκης υπονόησε ότι το πρώτο Μνημόνιο ήταν αναγκαίο και πρότεινε να μιλήσουμε για το μέλλον.
Μπορεί προσωπικά, να προτιμούσα να υπερασπιστεί το πρώτο Μνημόνιο με μεγαλύτερο θάρρος αλλά κι αυτή του η στάση δεν παύει να είναι χρήσιμη ως προς το ότι επιτέλους απελευθερώθηκαν κάποιοι (κυρίως νέοι) άνθρωποι από βαρετές συζητήσεις περί του αν πριν 4-5 χρόνια υπήρχε ένας άλλος δρόμος, αν μπορούσαν να μας δανείζουν Ρώσοι, Κινέζοι ή εξωγήινοι κ.ο.κ
-Εμφατική διατύπωση του αιτήματος περί ανανέωσης
Χωρίς θέσεις και χωρίς στελέχη, το Ποτάμι κατάφερε να φτάσει σε κάποιες δημοσκοπήσεις μέχρι και στο 10%. Αυτό δεν το πέτυχε μόνο χάρη στην τηλεοπτική αναγνωρισιμότητα του Σταύρου Θεοδωράκη (κατά τη γνώμη μου, φαινόμενο βαθιά εξοργιστικό και επικίνδυνο για τη Δημοκρατία) αλλά κυρίως γιατί σε οποιαδήποτε σύγκριση με τους πολιτικούς του αντιπάλους υπερτερεί αισθητικά.
Το είχα γράψει από την πρώτη στιγμή. Όταν σου κάνει κριτική πρώτος ο Βενιζέλος και διάφοροι ανάλογου ήθους και ύφους εκπρόσωποι της χρεοκοπίας, τότε έχεις μόνο να κερδίσεις και σίγουρα δεν μπορείς να χάσεις.
Το Ποτάμι μοιάζει να πιστεύει ότι το πρόβλημα είναι τα κόμματα αλλά στην πραγματικότητα το πρόβλημα είναι οι ξεπερασμένες ηγεσίες τους και ο χυδαίος τρόπος με τον οποίο υποτιμούν τους πολίτες προσπαθώντας είτε να τους φοβίσουν (Νέα Δημοκρατία, ΠΑΣΟΚ) είτε να τους εξοργίσουν (όλοι οι υπόλοιποι).
-Βίοι παράλληλοι
Το Ποτάμι ξεκίνησε χωρίς καν θέσεις και σήμερα προσπαθεί να τις βρει κι αυτό είναι πρόβλημα για τη Δημοκρατία. Όμως οι θέσεις των υπολοίπων κομμάτων είναι τόσο δειλές και απαρχαιωμένες και εκφέρονται κυρίως από κάτι απίθανους τύπους με τέτοια κυνική περιφρόνηση, ώστε δεν μπορώ να μην καταλάβω όσους αγανακτούν και δεν αποθαρρύνονται από το ότι το Ποτάμι προς το παρόν δεν τους λέει κάτι φοβερά συγκεκριμένο.
Αν τα κόμματα δεχθούν την αυτοκατάργηση της σημερινής ελίτ των μηχανισμών τους και αποφασίσουν να συζητούν πια με όρους μέλλοντος κι όχι με όρους Μνημονίου-αντιΜνημονίου, τότε το Ποτάμι θα έχει λιγότερο πολιτικό χώρο από όσον σήμερα μοιάζει να καταλαμβάνει και ίσως αποτύχει να πετύχει τους στόχους του. Θα έχει όμως λειτουργήσει ως καταλύτης ανανέωσης προσφέροντας με την δική του πρόωρη αυτοκατάργηση πολύτιμες υπηρεσίες στη Γ' Ελληνική Δημοκρατία.
Αν τα υπόλοιπα κόμματα όμως δεν ακολουθήσουν το Ποτάμι σε μια πορεία προσαρμογής στις νέες ανάγκες των πολιτών και της χώρας, τότε το Ποτάμι θα κερδίζει όλο και περισσότερους υποστηρικτές. Φοβάμαι όμως ότι όσο οι αντίπαλοι του θα είναι αυτού του επιπέδου, τόσο το ίδιο δεν θα βελτιώνεται και θα συνεχίζει να λειτουργεί με όρους τηλεοπτικούς και αφοριστικούς -όπως εξήγησα και στην αρχή.
Χωρίς να μ'αρέσουν προς το παρόν οι τρόποι που αυξάνεται το δικό του νερό, αναγνωρίζω στο Ποτάμι ότι τάραξε τα λιμνάζοντα νερά ενός νωχελικού και γηρασμένου πολιτικού συστήματος που έμοιαζε απρόθυμο να εκπροσωπήσει όσους Έλληνες δεν έτυχε να γνωρίσει ως πελάτες του ή ως «αγανακτισμένους πολίτες».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου