ΟΤΑΝ Η ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ "ΠΟΥΛΑΕΙ" !...

Το σίγουρο είναι πως ο (πανάσχημος, αλλά συμπαθέστατος φυσιογνωμικά) Μπέπε Γκρίλο έχει  ελετήσει πολύ τον ελληνικό «επαναστατικό» λόγο των τελευταίων ετών. «Αμεση Δημοκρατία», «Πλατείες», «Αγανάκτηση», αύξηση μισθών και συντάξεων (σ.σ.: προφανώς με λεφτά της Μονόπολι) για να παταχθεί η ύφεση κ.λπ. κ.λπ.


Αν έχει η Ελλάδα Γκρίλο ; Ουουου... Εναν μόνο ; Εκατοντάδες. Για να μην πω και χιλιάδες. Ολόκληρος ο ελληνικός «καλλιτεχνικός» κόσμος βρίθει «επαναστατών», οι οποίοι με το «καυστικό» τους χιούμορ (του στυλ «η Μέρκελ με χιτλερικό μουστάκι»), δύο-τρία μπινελίκια και αρκετές εθνολαϊκιστικές κορώνες κάνουν κι αυτοί τον δικό τους αγώνα, τη δική τους «αντίσταση», η οποία φυσικά (εκτός από εθνική περηφάνια) τους αποφέρει και ουκ ολίγα εισιτήρια στο θέατρο, πάμπολλα πουλημένα CD, πλείστες μονάδες τηλεθέασης κ.λπ. κ.λπ.

Ωστόσο, μου φαίνεται αρκετά δύσκολο να δούμε κάτι σαν το «Κίνημα Πέντε Αστέρων» στη χώρα μας. Για κάνα κονιακάκι «πέντε αστέρων» μάς βλέπω και πολύ μας είναι.

Βλέπετε, εμείς οι Ελληνες προτιμούμε τη σιγουριά των «παραδοσιακών» κομμάτων. Ενα «δεξιό» (ΝΔ), ένα «αριστερό» (παλιότερα ΠΑΣΟΚ, εσχάτως ΣΥΡΙΖΑ), το all time classic ΚΚΕ και διάφορα μικρότερα κόμματα, συνήθως (ακρο)δεξιά (ΠΟΛΑΝ, ΛΑΟΣ, ΑΝΕΛ) ή και αριστερά (ΔΗΜΑΡ). Ακόμα και η Χρυσή Αυγή υπάρχει χρόνια στο κουρμπέτι, άλλο αν έφτασε να γίνει τρίτο κόμμα (;) για πολλούς και διάφορους λόγους.

Θέλω να πω πως ο (ολοένα και πιο) απολιτίκ Ελληνας παραδόξως θέλει και έναν ιδεολογικό μανδύα για να καλύπτει την ψήφο του. Εχει ανάγκη από ιδεολογικές παραδόσεις, από Αριστερά, από «Πατρίς, Θρησκεία, Οικογένεια», από έναν μπαρουτοκαπνισμένο πολιτικό που να τον εμπνέει. Οσα «αλήτες, προδότες, πολιτικοί» κι αν ακούγονται, σε ΟΛΑ τα κόμματα αυτοί που εξελέγησαν στις προηγούμενες εκλογές ήταν κυρίως παλιές και αγαπημένες φιγούρες και όχι οι «νέοι και άφθαρτοι» που όλοι ευαγγελίζονται. Είναι ξεκάθαρο. Ο Ελληνας τρέμει κάθε αλλαγή στη ζωή του.

Υπάρχει, όμως, και το άλλο. Ποιος σας λέει πως οι Ελληνες επώνυμοι θα ήθελαν ποτέ να πάρουν τη θέση του Μπέπε; Ας πάρουμε λ.χ. τον Λάκη Λαζόπουλο (τον οποίο πολλοί παρομοίασαν με τον Ιταλό). Ο πάλαι ποτέ «Μήτσος» απολαμβάνει μέσω της εκπομπής του μία εκπληκτική δημοφιλία. Ασκεί σε μεγάλο βαθμό πολιτική (με απειροελάχιστο ρίσκο), ενώ οι απολαβές του είναι κατά πάσα βεβαιότητα σημαντικά μεγαλύτερες από αυτές των πολιτικών. Γιατί να ρισκάρει να ηγηθεί ενός κόμματος το οποίο ενδεχομένως να πατώσει ή -ακόμα χειρότερα- να χρειαστεί αύριο να μπει στην κυβέρνηση και να πάρει κρίσιμες αποφάσεις και «αντιλαϊκά» μέτρα ;

Ο Μπέπε Γκρίλο βάσισε την πολιτική σταδιοδρομία του σε τρεις παράγοντες. Τη γνωστή «μούρλα» των Ιταλών, τη χαλαρή (σε σχέση με τους Ελληνες) προσήλωσή τους στα κόμματα και την ανάγκη ορισμένων να ακούν συνεχώς γλυκές υποσχέσεις. Στη χώρα μας, ο τρίτος παράγοντας καλύπτεται απόλυτα από (συγκεκριμένα) ήδη υπάρχοντα κόμματα και (συγκεκριμένους) ήδη υπάρχοντες πολιτικούς.

Θανάσης Χειμωνάς