για τον Καραμανλή;;Στην επέτειο των 15 χρόνων από το θάνατο του ιδρυτή της ΝΔ, το Ίδρυμα Κωνσταντίνος Καραμανλήςδιοργανώνει απόψε στο Μέγαρο Μουσικής ειδική εκδήλωση με προσκεκλημένη την πολιτειακή και πολιτική ηγεσία. ΟΛΟΙ θα πάνε, μη τυχόν και κερδίσουν πόντους στο [δια]κομματικό παιχνίδι. Κι αυτή η περίοδος προσφέρεται. Κι όπως διαβάζω την εκδήλωση «επισκιάζει» η συμμετοχή του Αλέξη Τσίπρα και μάλιστα το ζητούμενο κατά πολλούς είναι το πολιτικό περιεχόμενο της ομιλίας του. Άραγε ο Τσίπρας θα θελήσει να χρησιμοποιήσει το βήμα της εκδήλωσης για μία αντιπαράθεση με τον Σαμαρά, τον οποίο έχει καταγγείλει προσωπικά ότι επί των ημερών του η ΝΔ έχει υποστεί ιδεολογική μετάλλαξη και ουσιαστική αλλοίωση στη φυσιογνωμία που είχε προσδώσει στο κόμμα ο ιδρυτής του. Και είναι γνωστό ότι αυτό το «άνοιγμα» τουΤσίπρα έχει ήδη προκαλέσει τριγμούς στο εσωτερικό του ΣΥΡΙΖΑ, παρότι ο ίδιος θα το εξηγούσε ως κλείσιμο ματιού προς τους κεντρώους ψηφοφόρους.
Αλλά γιατί θα πρέπει να τιμούμε τον Κωνσταντίνο Καραμανλή;;
Κι αυτό το ερωτώ σε μια φάση της πολιτικής μας ιστορίας όπου κι αυτή ακόμη η συμμετοχή μας στην Ευρωπαϊκή Ένωση για την οποία ο Καραμανλής υμνείται και εξυμνείται, έχει μπει πια στο μικροσκόπιο και από πολλούς ελέγχεται!
Με τη συμμετοχή μας στην Ευρωπαϊκή Ένωση κερδίσαμε ή χάσαμε, κερδίζουμε ή χάνουμε;
Ο Καραμανλής είναι αλήθεια ότι δεν έχει κάτι άλλο για το οποίο θα πρέπει να τον θυμόμαστε!
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΚΙ ΕΝΑ ΠΑΛΙΟΤΕΡΟ ΚΕΙΜΕΝΟ ΜΟΥ....
Γιατί ΔΕΝ πρέπει να τιμούμε τον Καραμανλή -
τον πατριάρχη της Δεξιάς!
Όλα τα είχε η Μαριορή, ο φερετζές της έλειπε! Και λέω για τη Θεσσαλονίκη, την πόλη που μπορεί να επαίρεται πλέον ότι έχει σε περίοπτη θέση τον ανδριάντα του Καραμανλή. Φρόντισε ο Παπαγεωργόπουλος πριν εγκαταλείψει τον δήμο της Θεσσαλονίκης, να βρομίσει την πόλη με το άγαλμα ενός ανθρώπου που μπορεί να αγαπήθηκε, αλλά συγχρόνως και να μισήθηκε. Ανήκω σ' εκείνους που δεν ξεχνούν. Κι έχω άπειρους λόγους, εγώ ως πολίτης, για να μην ξεχνώ τα έργα και τις ημέρες ενός πολιτικού που ξεπάτωσε την Ελλάδα κι εξαπάτησε τους Έλληνες.
Αν εμείς έχουμε να "θυμόμαστε" πολιτικές εκτροπές και παρεκτροπές, ξέρουμε πολύ καλά ότι ο Καραμανλής ήταν ο ηθικός αυτουργός. Δηλαδή για ποιο λόγο θα πρέπει να θυμόμαστε τον Καραμανλή; Όπως περνάει ο καιρός, οι οπαδοί του το μόνο που έχουν να λένε είναι ότι... μας έβαλε στην Ευρωπαϊκή Ένωση!!! Χέστηκε η φοράδα στ' αλώνι, που έλεγε κι ο πατέρας μου. Δηλαδή, κάτι για το οποίο, έτσι όπως έχουν διαμορφωθεί οι γενικές πολιτικές, κοινωνικές και οικονομικές συνθήκες, χωράει πλέον πολλή συζήτηση. Οι Δεξιοί έχουν κάθε λόγο, γιατί νιώθουν την ανάγκη να πιαστούν από κάπου. Γιατί εμείς οι άλλοι πρέπει να τιμούμε τον Καραμανλή;
Από το 1956 που ουσιαστικά άρχισε η μαζική μετανάστευση, μέχρι το 1960 έφευγαν στην ξενιτιά κάθε χρόνο 100.000 άτομα! Τότε ήταν πρωθυπουργός ο Καραμανλής. Μέσα σε μια δεκαετία (1955-1964) υπολογίζεται ότι εγκατέλειψαν τη χώρα περίπου 600.000 άτομα. Δηλαδή το 7% του ελληνικού πληθυσμού εγκατέλειψε τη χώρα προσωρινά ή μόνιμα. Αυτά τα νούμερα δεν είναι ακριβή, γιατί υπήρχε και η παράνομη μετανάστευση που δεν καταγράφηκε στα επίσημα αρχεία. Η συντριπτική πλειοψηφία των μεταναστών ήταν νέοι, που ένα μέρος του -όπως χαρακτηριστικά σημειώνει και ο Κων/νος Τσουκαλάς ("Η ελληνική τραγωδία. Από την απελευθέρωση ως τους συνταγματάρχες")- θα έπρεπε να αποτελέσει το δημιουργικότερο εργατικό δυναμικό. Το βιβλίο του Τσουκαλά διαβάζω και φρεσκάρω τη μνήμη τη δική μου και των αναγνωστών μου. Αλλά αμφιβάλλω αν κινητοποιηθεί η σκέψη εκείνων που εξακολουθούν να αναφέρονται με δέος στον άνθρωπο που εδραίωσε τη Δεξιά στη χώρα μας.
Αργότερα, λοιπόν, ακολούθησαν τον ίδιο δρόμο και οι ειδικευμένοι εργάτες: το 1961 αποτελούσαν το 49,6% των μεταναστών και το 1962 το ποσοστό έφθασε το 56,2%. Οι μακροπρόθεσμες συνέπειες αυτής της τάσης ήταν προφανώς ολέθριες, αλλά η Δεξιά την ενθάρρυνε γιατί συμφωνούσε με την πολιτική της. Οι ταραγμένες μάζες των ανέργων εκτονώθηκαν, οι εργάτες των μικρών επιχειρήσεων ελέγχονταν ευκολότερα και τα εμβάσματα των μεταναστών εκάλυπταν το ισοζύγιο πληρωμών και τον παρασιτικό τομέα της οικονομίας: από μακροπρόθεσμη άποψη, το οικονομικό-κοινωνικό οικοδόμημα ίσως κλονίστηκε αλλά στο μεταξύ το κοινωνικό υπόβαθρο της Δεξιάς είχε ενισχυθεί.
Ανοίγοντας τις πύλες στους "προστάτες" η Δεξιά εξασφάλισε την περαιτέρω πολιτική και οικονομική εξάρτηση της χώρας από το ΝΑΤΟ. Η πολιτική της Δεξιάς ανταποκρίνονταν απολύτως στα συμφέροντα της οικονομικής ολιγαρχίας, η οποία επιδίωκε κυρίως να αγκιστρωθεί στα κεκτημένα προνόμιά της δίχως να διακινδυνεύσει άλλο. Η ολιγαρχία διαποτίστηκε από την "ιδεολογία" της Κοινής Αγοράς και προσέβλεπε προς την εποχή που η Ελλάδα θα "κυβερνιόταν από τις Βρυξέλλες". Έτσι, λοιπόν, καμιά κυβέρνηση, οποιασδήποτε απόχρωσης, δεν θα έθιγε τα συμφέροντά της... Τώρα, είναι ν' απορεί κανείς με τη στάση της σημερινής Δεξιάς. Αφού αυτό που επιδίωκε έχει γίνει πραγματικότητα: Η Ελλάδα κυβερνιέται από τις Βρυξέλλες! Τι θέλει και μιλάει;;
Μπορεί κανείς από όσους έχουν μνήμη να ξεχάσει τις παράνομες εγγραφές στους εκλογικούς καταλόγους, τον τεράστιο αριθμό (αναφέρονται 500.000) των διπλοψηφισάντων, τον αριθμό των ανύπαρκτων ψηφοφόρων. Ειδικά στις εκλογές του 1961, εκτός από τη νοθεία, χαρακτηριστική ήταν και η βία που ασκήθηκε συστηματικά στην ύπαιθρο, ιδιαίτερα κατά την προεκλογική περίοδο. Μοιράστηκαν σημαδεμένα ψηφοδέλτια και όσοι τα έπαιρναν απειλούνταν με κυρώσεις, εάν τα ψηφοδέλτιά τους δεν βρίσκονταν στην κάλπη μετά τις εκλογές.
Η χρόνια εξάρτηση των περισσότερων αγροτών από τα χρεοστάσια και τα δάνεια της Αγροτικής Τράπεζας ενίσχυσε την οικονομική εξάρτηση των αγροτών από το κράτος, σε συνάρτηση και με τη δυνατότητα της χωροφυλακής να επιβάλλει πρόστιμα ή να απαγγέλλει κατηγορίες για μεγάλα ή μικρά αδικήματα. Η οικονομική πίεση συνδυαζόταν με μέτρα ανοικτής καταπίεσης. Συμμορίες της Δεξιάςβοηθούσαν τη χωροφυλακή και την οργάνωση των ΤΕΑ, που δημιουργήθηκε αρχικά κατά μήκος των συνόρων αλλά επεκτάθηκε σε ολόκληρη τη χώρα και συμμετείχε στην τρομοκρατία της υπαίθρου. Οπλοφορούσαν συνεχώς, χτυπούσαν τους αντιπάλους τους, επέδραμαν στην ύπαιθρο και συχνά έκαιγαν αγροκτήματα και σοδειές αντιπολιτευοπένων.
Οι εφημερίδες της Αριστεράς δεν κυκλοφορούσαν στην επαρχία, ενώ οι εφημερίδες του Κέντρου κυκλοφορούσαν και διαβάζονταν με κίνδυνο. Οι ραδιοφωνικοί σταθμοί μετέδιδαν την κομματική προπαγάνδα... Το κράτος δεν θεωρούσε αρκετή την πολιτική και ιδεολογική εξουδετέρωση της οργανωμένης Αριστεράς. Η καταπίεση στις μεγάλες πόλεις αποσκοπούσε στη χαλιναγώγηση του εργατικού κινήματος. Αν και μετά το 1955 συγκαλύφθηκε η ανοιχτή τρομοκρατία, ωστόσο ο μηχανισμός καταπίεσης διατηρήθηκε. Το "πιστοποιητικό κοινωνικών φρονημάτων"ήταν απαραίτητο για κάθε δραστηριότητα που απαιτούσε άδεια από τη διοίκηση: για τους δημόσιους υπαλλήλους και για τους υπαλλήλους κάθε ιδιωτικής και ημιδημόσιας επιχείρησης που ελέγχονταν από το κράτος. Για την απόκτηση διαβατηρίου ή άδειας οδηγού, για την είσοδο στο Πανεπιστήμιο, για το κυνήγι, για το ψάρεμα κ.λπ.
Δημιουργήθηκε, έτσι, μια ατμόσφαιρα ασφυκτική. Σε μια χώρα όπου, πριν από το μεταναστευτικό κύμα τουλάχιστον, η ανεργία αποτελούσε το οξύτερο πρόβλημα των μαζών, η απειλή της απώλειας μιας θέσης ήταν προφανώς το αποτελεσματικότερο μέσο πολιτικού ελέγχου. Πολυσύνθετοι κατάλογοι "μη εθνικοφρόνων" υπήρχαν στα αρχεία της αστυνομίας, η οποία αρνούνταν να χορηγήσει πιστοποιητικό εθνικοφροσύνης. Αλλά και στο χώρο του συνδικαλισμού η κατάσταση ήταν δραματική. Δεν υπήρχε γνήσια εκπροσώπηση.
Είχε οργανωθεί ένα πολύπλοκο σύστημα αντιπροσώπευσης που απέκλειε μια ριζοσπαστική εργατική ηγεσία. Κατασκευάστηκαν "σωματεία-σφραγίδες" με δέκα μόνον μέλη. Το κράτος εξασφάλισε και τον έλεγχο της ΓΣΕΕ. Η αντεργατική πολιτική της ΓΣΕΕ, σε συνδυασμό με τις συνεχείς πιέσεις του κράτους και των εργοδοτών, που απειλούσαν με διαγραφή τους αντιπροσώπους και τα μέλη, συνετέλεσαν στον εκφυλισμό και την αποδυνάμωση του εργατικού κινήματος... Το νομικό θεσμικό πλαίσιο δεν αρκούσε, ωστόσο, για την εξασφάλιση μιας μόνιμης επικράτησης της Δεξιάς. Χρειάστηκε ένας ευρύς μηχανισμός καταπίεσης για να εφαρμοστούν τα πολιτικά, τα οικονομικά και τα αστυνομικά μέτρα.
Δεν θα παραβλέψει κανείς τη δημιουργία, ύπαρξη και λειτουργία στους κόλπους του στρατού της μυστικής οργάνωσης ΙΔΕΑ, που ήλεγχε τις Ενοπλες Δυνάμεις και εξασφάλιζε την ιδεολογική τους ομοιογένεια. Σε γενικές γραμμές, χάρη στη θεσμοποίηση μιας σειράς καταπιεστικών μέτρων και στην οργάνωση της καταπίεσης, η Δεξιά δημιούργησε συνθήκες για τη μονοπώληση της πολιτικής εξουσίας. Η ανοιχτή παρέμβαση του τότε βασιλιά στην επιβολή του Καραμανλή μετά το θάνατο του Παπάγου δεν επέτρεψε στη Δεξιά να οικοδομήσει ένα κόμμα με δημοκρατική διάρθρωση. Ο Καραμανλής, όπως κιαι ο προκάτοχός του [ο Παπάγος], κυβερνούσε το κόμμα του ως απόλυτος δικτάτωρ, υποστηριζόμενος από τις δυνάμεις που του είχαν προσφέρει τη θέση αυτή...
Θα σταματήσω εδώ. Κάποια στιγμή θα γράψω κι άλλα - λίγο πολύ γνωστά, αλλά που είναι χρήσιμο να τα θυμίζουμε. ΟΧΙ ΣΤΗ ΛΗΘΗ! Γι' αυτό...
· Μήπως θα πρέπει να μάθουμε κάποτε πού βρισκόταν ο Καραμανλής στα χρόνια του πολέμου του '40, της Κατοχής, της εθνικής αντίστασης, στα χρόνια του εμφύλιου σπαραγμού;;;
· Μήπως θα πρέπει να αναρωτηθούμε πώς βρέθηκε στην πολιτική κονίστρα ο Καραμανλής;;;
· Πώς απέκτησε όλα όσα έχουν οι Καραμανλήδες (π.χ. ο Λόφος της Φιλοθέης);;;
· Μήπως θα πρέπει να μάθουμε γιατί ο Καραμανλής δεν ζήτησε ποτέ συγγνώμη από τον Ελληνικό λαό για όλα όσα έπραξε σε βάρους του, αρχίζοντας από τα χρόνια της βίας και της νοθείας και για όλα όσα ακολούθησαν;;;
Νίκος Λαγκαδινός
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου