Ας υποκριθούμε ότι έχουμε 

«δημοκρατία» darlings…

Τα νεότερα αλλά και μερικά συνειδητοποιημένα μέλη του ελληνικού κοινοβουλίου, παρακολουθούν αποσβολωμένα και με προβληματισμό –ακόμη κι αν δεν μπορούν όλοι να το εκφράσουν δημόσια- την απαξίωση και τον εξευτελισμό των κοινοβουλευτικών θεσμών, μέσα από τον τρόπο ψήφισης «μνημονιακών» και άλλων διατάξεων, οι οποίες «περνούν σαν αστραπή» μπροστά από τα μάτια τους, μόνο ως …κοινή ανακοίνωση, πριν την αναγκαστική και χωρίς περιθώρια υπερψήφισή τους.

Τα κόμματα της αντιπολίτευσης αλλά και μεμονωμένοι βουλευτές όλων των κομμάτων της συγκυβέρνησης, είχαν αντιδράσει εδώ και καιρό για τις συγκεκριμένες διαδικασίες που ακολουθούνται, χωρίς να φάνηκε βέβαια να ιδρώνουν τα αυτιά κανενός κυβερνητικού χαρτογιακά, με αποτέλεσμα την σημερινή αποχώρηση σύσσωμης της αντιπολίτευσης από την επιτροπή οικονομικών της βουλής, όπου ετοιμάζεται πάλι νέο κοστούμι μέτρων με τη μέθοδο της «κοπτοραπτικής»  στην μεγάλη γκαρνταρόμπα του μνημονίου.

Η δικαιολογία των πρωτοφανών σε κυνισμό και συχνότητα κυβερνητικών μεθόδων, ευφάνταστη και αποστομωτική: «πρέπει να κάνουμε γρήγορα, γιατί κινδυνεύουμε να μη πάρουμε τη δόση». Δεν έλιωσε ακόμα λοιπόν αυτή η καραμέλα. Παρότι προβλήθηκαν  τα  μεγάλα έργα «αντιμνημόνιο», «δεν συναινώ στο λάθος» και το κορυφαίο σίκουελ «Ζάππειο 1,2,3» και το λουρί της μάνας, που κατέγραψε ρεκόρ εισπράξεων με τον κοσμάκη να σπεύδει και να ψηφίζει μαζικά στις κάλπες του Ιουνίου.

Απ’ ότι φαίνεται λοιπόν, υπήρχε πολύς χρόνος για την παραγωγή των προαναφερόμενων ταινιών με τις οποίες γελούσε ο κάθε πικραμένος «μνημονιοκαμμένος» Έλληνας αλλά και ο Ευρωπαίος που έβλεπε την «ευρωπαϊκή ελληνική δεξιά» να σηκώνει επαναστατική παντιέρα ενάντια στα μέτρα που «θα μας κρατούσαν στην Ευρώπη». Όπως υπήρχε και άπλετος χρόνος για να ικανοποιήσει ο μέγας σωτήρας της πατρίδας, Αντώνης –αμνησία- Σαμαράς το παιδικό του όνειρο, από τις μεγαλοαστικές αυλές της Κηφισιάς και να ηγηθεί του έρημου ετούτου τόπου, υπονομεύοντας δυο κυβερνήσεις και δύο πρωθυπουργούς. Γι’ αυτά υπήρχε χρόνος. Για την ιδιοτελή, κομματική και τυχοδιωκτική δημοκρατία του Αντώνη Σαμαρά, για την άνοδο του ιδίου και των …συγχωριανών του στην εξουσία, υπήρχε άπλετος χρόνος. Και η τρόικα περίμενε. Και δεν βγήκαμε από το ευρώ. Και οι δανειστές συνέχισαν να μας δίνουν …δόσεις. Βέβαια ο λογαριασμός ανέβηκε μερικά δις παραπάνω σε κόστος για μισθούς και συντάξεις αλλά χαλάλι, έχουμε πατριώτη και θρήσκο πρωθυπουργό.

Αυτός ο στυγνός υποκριτής λοιπόν τώρα, έρχεται με όλο το παρασιτικό παρεάκι του να υποδείξει στο κοινοβούλιο πως «όπως εγώ υποκρίθηκα τον αντιμνημονιακό και έγινα πρωθυπουργός, ας υποκριθούμε και τώρα darlings βουλευτές μου, ότι έχουμε δημοκρατία και ας ψηφίζουμε με κλειστά τα μάτια ότι βρέξει ο ψυχρός λογιστικός νους ξένων και Ελλήνων τεχνοκρατών».  Και το έργο να συνεχίζεται, θεωρώντας που θεατές, άβουλους και άπραγους κομπάρσους που είτε θα χειροκροτήσουν, είτε απλώς θα «κράξουν» σε μια στιγμή δυσφορίας της παράστασης.

Όμως η αντιμετώπιση του συγκεκριμένου θιάσου πρέπει να είναι εντελώς διαφορετική: Η αίθουσα πρέπει να εκκενωθεί και να ανακαινιστεί εξαρχής. Με νέα υλικά και φυσικά νέο καστ. Κι αυτό μόνο το κοινό μπορεί να το πετύχει…