Κάποτε ήταν το Βατοπέδι. Αμέσως μετά η υπόθεση SIEMENS. Νωρίτερα η υπόθεση Κοσκωτά. Και πριν από το Βατοπέδι, η υπόθεση Ζαχόπουλου. Του αρέσουν του Έλληνα τα παραμύθια με δράκους και τα πολιτικά πριγκιπόπουλα, τα οποία όταν μπορέσουν βουτάνε τα δάχτυλα στο μέλι κι εξαφανίζονται από το πολιτικό σκηνικό…
Το νέο παραμύθι, είναι αυτό που έχει ξεκινήσει με τη λίστα Λαγκάρντ. Αυτή την φορά, το πριγκιπόπουλο που εξαφανίζεται (παρότι τουλάχιστον μέχρι τώρα δεν έχει βρεθεί μέλι) λέγεται Γιώργος Παπακωνσταντίνου.
Όπως συνέβη με όλα τα παραμύθια, η φυσιολογική ροή θα ανατραπεί πολλές φορές, όπως ανατράπηκε χθες με την αποκάλυψη ότι το περίφημο στικάκι που βρίσκεται στα χέρια της Δικαιοσύνης, δεν δημιουργήθηκε από τον ίδιο.
Μπερδευτήκαμε και πάλι. Αλλοίωσε ή όχι την αρχική λίστα ο πρώην υπουργός; Και αν δεν αποδειχθεί ότι την αλλοίωσε ο ίδιος, πως θα τον παραπέμψει σε προανακριτική επιτροπή η Βουλή; Τι κίνητρο είχε να την αλλοιώσει, εφόσον τα εισοδήματα των συγγενών του, δεν αποτελούν προϊόντα φοροδιαφυγής;
Δεν θα πρέπει όμως να μας διαφεύγει η ουσία. Και η ουσία είναι, ότι τα παραμύθια εφευρέθηκαν για να κοιμίζουν τα παιδιά. Όπως στα παιδιά διαβάζουν παραμύθια για να τα πάρει ο ύπνος, τα παραμύθια για μεγάλους, μας τα σερβίρουν για να μας πάρει εμάς ο ύπνος, την ώρα που η Βουλή ψηφίζει φορολογικά νομοσχέδια και πράξεις νομοθετικού περιεχομένου.
Ουσία, επίσης είναι, ότι όπως σε όλα τα παραμύθια, έτσι και σ’ αυτό, γνωρίζουμε το τέλος. Στα παραμύθια για παιδιά, το πριγκιπόπουλο παντρεύεται την αγαπημένη του και ζουν αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα.
Στα παραμύθια για μεγάλους, αφού εξαντληθούν οι βουλευτές σε εξεταστικές και προανακριτικές επιτροπές, στο τέλος τα αδικήματα παραγράφονται και οι πολιτικοί πάνε στα σπίτια τους. Και ζουν αυτοί καλά κι εμείς χειρότερα…
Βασ. Χιώτης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου