ΜΑΣ 

ΨΕΚΑΖΟΥΝ ?...

Τι προτιμούμε; Να διατηρήσουμε την εναπομείνασα κόμη μας ή να διακινδυνεύσουμε ολοσχερή αποψίλωση ; Αν επιθυμούμε το πρώτο, υποχρεωτικά θα λουστούμε μεταφυσικές θεωρίες. Μας ψεκάζουν. Όχι ;
Αν όχι, πώς συμβαίνει -ανάδελφοι εμείς μεταξύ των «27»- να αποδεχόμαστε πως οι κανόνες και η μεθοδολογία αποτίμησης του δημοσίου ελλείμματος ανήκουν στην αρμοδιότητα της Δικαιοσύνης και όχι της Eurostat ;
Αν όχι, γιατί εγκαλούμε τον πρόεδρο της ΕΛΣΤΑΤ, η οποία κατά δημόσια παραδοχή της Κομισιόν μέτρησε με αξιόπιστο τρόπο το τεχνηέντως ξεφουσκωμένο έλλειμμα δια χειρός Ελλήνων αλχημιστών ;
Αν όχι, γιατί δεν εγκαλείται και η παρούσα κυβέρνηση, η οποία με παραδεκτό ποσοστό ελλείμματος το 15,6% για το 2009 μετρά μέχρι και σήμερα τα αποτελέσματα της δημοσιονομικής εξυγίανσης ;
Αν όχι, γιατί θεωρούμε πως οι αγορές χρήματος που αποδεδειγμένα λειτουργούν με τον κυνισμό του... άτεγκτου κερδοσκόπου είχαν ανάγκη το «άλλοθι Γεωργίου» για να μας κλείσουν κατάμουτρα την πόρτα του δανεισμού ; Και γιατί άνευ Ιρλανδού, Πορτογάλου και Κύπριου Γεωργίου συμπεριφέρθηκαν ομοίως σε Δουβλίνο, Λισαβόνα, οσονούπω και στη Λευκωσία ;
Αν όχι, πώς συμβαίνει να θεωρούμε λογική τη χρονική αντιμετάθεση των γεγονότων; Να υποστηρίζεται, δηλαδή, ότι το δήθεν «φουσκωμένο» έλλειμμα οδήγησε τη χώρα στον Μηχανισμό Στήριξης, όταν η δημοσιοποίηση από την ΕΛΣΤΑΤ των στοιχείων για το έλλειμμα έγινε τον Νοέμβριο του 2010 και η ελληνική προσφυγή είχε κυρωθεί πέντε μήνες νωρίτερα, στις 6 Μαΐου του 2010 ;
Αν όχι, πώς γίνεται να κλείνουμε τα μάτια μας στο «πρόβλημα των προβλημάτων»; Ανεξαρτήτως ύψους του ελλείμματος πώς ήταν δυνατό μια χώρα με θηριώδες χρέος, 300 δισ. ευρώ, τριπλάσιο από της γνωστής μας Αργεντινής να αποφύγει τον Μηχανισμό Στήριξης ;
Αν όχι, γιατί αγνοούμε τον διασυρμό της χώρας, καθώς, διεθνώς, τα λεγόμενα «Greek statistics» είχαν υποκαταστήσει στις πιο διαφορετικές γλώσσες την έννοια της 
απάτης ;

Αν όχι, γιατί θεωρούμε πως η παραδεκτή αναγκαιότητα μείωσης των ελλειμμάτων είναι θέμα... δικαστικού σωφρονισμού και όχι πολιτικών δημοσιονομικής προσαρμογής; Αν όχι, πώς συμβαίνει εν μια νυκτί και υπό την προφανή πίεση της Κομισιόν ο τότε υπουργός Οικονομικών κ. Παπαθανασίου να... «φουσκώνει» το έλλειμμα στο 6%, όταν στο παρά «πέντε» (έως δύο μέρες πριν από τις εκλογές) «πουλούσαμε μούρη» για έλλειμμα 3,7%, όταν και ο ίδιος ο διοικητής της ΤτΕ διεμήνυε αρμοδίως για διψήφιο ποσοστό στο έλλειμμα ;
Αν όχι, πώς συμβαίνει να ζητείται η τιμωρία όχι των μηχανοδηγών του δημοσιονομικού εκτροχιασμού που φόρτωσαν μόνο μέσα σε μια πενταετία 75.000 υπαλλήλους στο τρένο του ελληνικού Δημοσίου, αλλά ο κολασμός των σωστικών συνεργείων ;
Αν όχι, πώς συμβαίνει να ακούμε ακόμα, χωρίς να εξοργιζόμαστε, ανέξοδους βερμπαλιστές του πατριωτισμού που κουνούν το δάχτυλο για εκχώρηση κυριαρχικών δικαιωμάτων, όταν οι ίδιοι τα προσημείωσαν με πολιτικές άκρατου δανεισμού για τσάμπα άσκηση κοινωνικής πολιτικής ;
Αν όχι, πώς συμβαίνει να καταδεχόμαστε -να βλέπουμε και να ακούμε- φιλόστοργους υμνητές της... μητρότητας που θέσπισαν συντάξεις στα 50 χρόνια μετατρέποντας ανυποψίαστες Ελληνίδες σε ακούσιες κλεπταποδόχους δικαιωμάτων από το μέλλον των ίδιων των... βλαστών τους ;
Αν όχι, ως πότε τη δειλία στην αυτογνωσία θα την κανακεύουμε με χονδροειδείς θεωρίες συνωμοσίας ωσάν η υφήλιος να μην έχει άλλη δουλειά από το να εξυφαίνει διαχρονικώς και αδιαλείπτως σκευωρίες για τους Ελληνες και την Ελλάδα ;
Αν όχι, πότε επιτέλους θα τιμήσουμε τις αξίες του μόχθου και της εργασίας, του αγώνα και της άμιλλας; Από ποιους δρόμους περνάει η επιτυχία στη ζωή ; Από την καταξίωση στην οικοδομή, στο γραφείο και στο σχολείο ή από το πέρασμα στις παραλίες της Ψαρούς και του Παραντάις ;
Αν όχι, ως πότε θα μας κατατρύχει αντί να μας περιποιεί τιμή η περηφάνια της «έντιμης φτώχειας», ώστε να την κρύβουμε με... φιρμάτα ρούχα που παραπέμπουν σε οικόσημα των πληβείων ;
Αν όχι, ως πότε θα περιφέρουμε τον νεοπλουτισμό της ευμάρειάς μας σέρνοντας με λουρί ως αξεσουάρ, το προσωπικό μας κατοικίδιο ντυμένο με …ακριβό συνολάκι; Και καλά, το δικό μας δικαίωμα στον αυτοδιασυρμό. Το έρμο το ζωντανό ;
Αν όχι, ως πότε θα θεωρούμε ουρανόπεμπτα τα δημόσια αγαθά της Παιδείας, της Υγείας, της Κοινωνικής Ασφάλισης, χωρίς οι ίδιοι να ιδρώνουμε και να εθελοτυφλούμε για τη νομή τους από ποικίλες συντεχνίες ;
Αν όχι, ως πότε θα επιτρέπουμε να ταυτίζεται το συμφέρον του Δημοσίου με το συμφέρον του δημοσίου υπαλλήλου ;
Αν όχι, ως πότε θα «πέφτουμε από τα σύννεφα» για τις μαϊμού, τις διπλές και τριπλές συντάξεις που χρεοκόπησαν τα Ταμεία; Αυτοί δεν ήμασταν ;

Υ.Γ: Πρόσφατη δήλωση του υπουργού Οικονομικών της Ιαπωνίας, Τάρο Άσο: «Πρέπει να επιτρέψουμε στους ηλικιωμένους να βιαστούν να πεθάνουν». Τους χαρακτήρισε «ανθρώπους με σωληνάκια» και επισήμανε: «Κοστίζει δεκάδες εκατομμύρια γιεν η νοσηλεία τους». ..Άσχετο... (;)

Τριαντάφυλλος Δραβαλιάρης