ΔΗΜΑΡ : 

ΗΡΘΕ Η ΩΡΑ 

ΝΑ ΔΙΑΛΕΞΕΙ !...



Επτά μόλις μήνες μετά τις εκλογές, η εικόνα είναι καθαρή : ο Αντώνης Σαμαράς έχει νικήσει. Όχι σε σχέση με τον ΣΥΡΙΖΑ, αυτό έγινε το βράδυ της 17ης Ιουνίου και επικυρώθηκε με την ψήφο εμπιστοσύνης που πήρε η τρικομματική κυβέρνηση από τη Βουλή, 15 ημέρες μετά. Ο Αντώνης Σαμαράς έχει νικήσει στο μπρα ντε φερ εξουσίας με τους κυβερνητικούς του εταίρους. Και, κυρίως, έχει νικήσει ως προς τη ΔΗΜΑΡ.

Ο πρόεδρος της ΝΔ, στις περισσότερες περιπτώσεις, έχει καταφέρει να πάρει το πάνω χέρι της κυβέρνησής του. Συμπεριφέρεται σαν αυτοδύναμος πρωθυπουργός, πολιτεύεται σαν πρόεδρος μιας μονοκομματικής, με άνετη κοινοβουλευτική πλειοψηφία, κυβέρνησης. Οι εταίροι μαθαίνουν πολλά πράγματα από τα κανάλια, ερωτώνται για ακόμη λιγότερα και συνδιαμορφώνουν ελάχιστα. Κατά τη διάρκεια του τριμήνου της «μετρολογίας», έως και την ψήφιση του Μνημονίου 3, το ΠΑΣΟΚ και κυρίως η ΔΗΜΑΡ, έβαζαν κόκκινες γραμμές, τις έπαιρναν πίσω, τελικά, όμως, το αποτέλεσμα είναι σαφές: έγινε ό,τι θα γινόταν αν ο Αντώνης Σαμαράς ήταν ένας αυτοδύναμος πρωθυπουργός.

Ακροδεξιά στροφή

Την ίδια στιγμή, ο Αντώνης Σαμαράς, καίτοι συγκυβερνά με δυνάμεις της σοσιαλδημοκρατίας και της Αριστεράς, δεν απεκδύθηκε του παρελθόντος, της ιδεολογίας και των πολιτικών καταβολών του. Μπορεί, λόγω ΠΑΣΟΚ και ΔΗΜΑΡ, να μην κατάφερε να αλλάξει τον νόμο Ραγκούση για την απόδοση ιθαγένειας, αλλά έχει δώσει εντολή στον Χαράλαμπο Αθανασίου να τον «παγώσει». Μπορεί να μην μπορεί να φυτέψει ναρκοπέδια στον Έβρο, όπως τον έχουν στο παρελθόν συμβουλέψει ακροδεξιοί εξ απορρήτων και σύμβουλοί του, αλλά ο Δίας ο Ξένιος ζει και βασιλεύει. Η Μεσσηνία κατακτά αργά, αλλά σταθερά –και κυρίως απροκάλυπτα- την κρατική μηχανή, ο υπουργός Δημόσιας Τάξης ρίχνει νερό στο μύλο της Ακροδεξιάς και των ναζί. Έπειτα από 25 χρόνια, αυτή η κυβέρνηση, η έχουσα να λύσει χιλιάδες προβλήματα που αφορούν τη χρεοκοπία της χώρας, έχει την «πολυτέλεια» να «ανακαταλαμβάνει» καταλήψεις εγκαταλειμμέ-νων από 25ετία δημοσίων κτηρίων - ερειπίων, που ακόμη στέκονται όρθια εξαιτίας ακριβώς αυτών των καταλήψεων - ενώ η «Ομάδα Αλήθειας» των υπογείων της Συγγρού φτάνει στο σημείο να παραποιεί βίντεο δηλώσεων βουλευτών, για να χτυπήσει κάτω από τη ζώνη τον πολιτικό αντίπαλο της ΝΔ. Ακόμη και οι δηλώσεις του κυβερνητικού εκπροσώπου είναι δηλώσεις εκπροσώπου της ΝΔ και όχι εκπροσώπου τρικομματικής κυβέρνησης.

«Σκοτεινές» προθέσεις.

Σαν να μην έφταναν αυτά, ο «νόμος και η τάξη» δεν περιορίζεται στα δικαιώματα των μεταναστών: παραβιάζοντας κατάφωρα το Σύνταγμα (που επιτρέπει επιστράτευση εργαζομένων μόνο σε περίπτωση πολέμου, κινδύνου της δημόσιας υγείας ή φυσικής καταστροφής…), η κυβέρνηση επιστρατεύει απεργούς, υπονομεύοντας το κατακτημένο με αίμα δικαίωμα στην απεργία. Μάλιστα, όπως αποκάλυψε το matrix24.gr, στο Μαξίμου αναπτύσσονται σκοτεινές σκέψεις για «περιορισμό» του δικαιώματος της απεργίας, ενώ η πολιτική επιστράτευση των απεργών του Μετρό έχει προαποφασιστεί να χρησιμοποιηθεί ως «πιλότος» για τις κινητοποιήσεις της ΠΝΟ (31 Ιανουαρίου-1 Φεβρουαρίου), των αγροτών και πάει λέγοντας.

Το βάρος στη ΔΗΜΑΡ.

Τι δουλειά έχει η σοσιαλδημοκρατία με όλα αυτά; Πώς ανέχεται να συμμετέχει σε μία κυβέρνηση που διαμορφώνει μία δημόσια ατζέντα τέτοια, ώστε να συζητάμε την πρόταση Κουράκη περί «θρησκευτικού φόρου» και όχι την ομολογία Βορίδη πως «παραμένει, θεωρητικά και φιλοσοφικά, υπέρ της θανατικής ποινής»; Πώς ανέχεται να πληρώνουν φόρους οι άνεργοι, όταν καταργείται ο φόρος για σκάφη άνω των 10 μέτρων ;

Και καλά, το ΠΑΣΟΚ είναι εγκλωβισμένο στα αδιέξοδά του. Είναι κοινή εκτίμηση ότι αν ο Ευάγγελος Βενιζέλος δεν ήταν κυβερνητικός εταίρος –και αν δεν εξαρτάτο απ’ αυτόν η δεδηλωμένη της κυβέρνησης- θα είχε ριχτεί προ πολλού στα σκυλιά. Η υπόθεση της λίστας Λαγκάρντ και η προσωπική του εμπλοκή ήταν –και είναι- αρκετή για να τον «τελειώσει». Και για να πάρει το ΠΑΣΟΚ μαζί του. Οπότε, ο κλήρος πέφτει στη ΔΗΜΑΡ. Και οι ευθύνες. Εδώ και εβδομάδες, το κόμμα του Φώτη Κουβέλη φλερτάρει σοβαρά με την πολιτική γραφικότητα. Καταδικάζει την παραποίηση του βίντεο, αλλά στηρίζει την κυβέρνηση. Δηλώνει ότι διαφωνεί με την πολιτική επιστράτευση, αλλά ξεκαθαρίζει ότι παραμένει κυβερνητικός εταίρος. Προσπερνά και καταπίνει «αμάσητα» ένα ένα τα προκλητικά νομοθετήματα και τις ακόμη προκλητικότερες πρωτοβουλίες του Μαξίμου. Και μαζί με όλα αυτά, καταδικάζει τη σοσιαλδημοκρατία σε έναν αργό θάνατο. Κεντρώες δυνάμεις που συγκυβερνούν με τη Δεξιά δεν μπορούν να ανασυγκροτήσουν το Κέντρο. Αντιθέτως, αν η πολιτική σύγκρουση γίνει σε συνθήκες πόλωσης τύπου «ευρωπαϊκή Κεντροδεξιά ή ΣΥΡΙΖΑ»(που είναι το πιθανότερο), τότε θα στείλουν πολλούς ψηφοφόρους τους στην κάλπη της ΝΔ.


Σταυροδρόμι...

Κατά συνέπεια, μπροστά στη ΔΗΜΑΡ διακρίνεται ένα πολιτικό σταυροδρόμι, το οποίο οι περιστάσεις φέρνουν όλο και πιο κοντά. Οι επιλογές του εν λόγω κόμματος δεν είναι πολλές: είτε θα αναπτύξει στρατηγική «ντεμί» αποχώρησης από την κυβέρνηση, είτε θα διεκδικήσει να ξεκινήσουν όλα από την αρχή.

Στην πρώτη περίπτωση, θα περιοριστεί σε ψήφο ανοχής στη Βουλή και οι βουλευτές της είτε θα καταψηφίζουν είτε θα απέχουν, από ψηφοφορίες για νέα μέτρα ή για περιστολή ελευθεριών και δικαιωμάτων.

Στη δεύτερη περίπτωση, θα αξιώσει μία νέα προγραμματική συμφωνία με τον πρωθυπουργό, αλλά και έναν ανασχηματισμό της κυβέρνησης, στην οποία θα προωθήσει τα κορυφαία πολιτικά της στελέχη.

Στην πρώτη περίπτωση, θα σώσει την τιμή της, τον χαρακτήρα της, το συνειδησιακό πρόβλημα των στελεχών της και θα ελπίζει ότι μπορεί να αποτελέσει εμβρυουλκό της ανασυγκρότησης της σοσιαλδημοκρατίας και του χώρου του δημοκρατικού σοσιαλισμού.

Στη δεύτερη, θα μπει σε ένα διαρκές παιχνίδι εξουσίας με το Μαξίμου, θα δεσμεύεται να ψηφίζει σκληρά «μνημονιακά» μέτρα, προαπαιτούμενα και «ισοδύναμες περικοπές», ελπίζοντας πως αν το Μνημόνιο βγει και φανεί φως στο τούνελ, θα μπορέσει να επιβιώσει στις επόμενες εκλογές.

Βεβαίως, τότε, θα παραμένει «ορφανός» ο χώρος της Κεντροαριστεράς, ενώ το πολιτικό σκηνικό θα είναι διπολικό και… πολωμένο, χωρίς «ενδιάμεσα» αντίβαρα. Βεβαίως και οι δύο δρόμοι είναι δύσκολοι και δύσβατοι. Αλλά ποτέ ως τώρα δεν ήταν εύκολος ο δρόμος ενός ελάσσονος κυβερνητικού εταίρου. Πολλώ δε μάλλον, όταν πρόκειται για ένα κόμμα «κυβερνώσας Αριστεράς».
Γιώργος Μελιγγώνης