Εναντίον...

“Δεν υπάρχει πιο χυδαία φιλοδοξία, απ’ το να θέλουμε να ξεχωρίζουμε. Αυτό το απαίσιο ‘υπείροχον έμμεναι άλλων’ που μας άφησαν οι αρχαίοι”.
Με την άρνησή του να παραλάβει το Βραβείο Γραμμάτων και με φράσεις όπως η παραπάνω, ο Ντίνος Χριστιανόπουλος προκαλεί απορία στους θιασώτες της κουλτούρας του “you can be a star”, θεμελιωμένης στον κανόνα του θεμιτού ατομικού συμφέροντος, όπου η έννοια της ισότητας ισοδυναμεί με παροχή ίσων ευκαιριών για την …κατάργησή της.


Ο ποιητής μιλά για τους συμβιβασμούς στους οποίους σπρώχνει τον άνθρωπο η “χυδαία φιλοδοξία”. Και να ‘ταν μόνο αυτοί. Στον πολιτισμό των δεικτών και των επιδόσεων, το ανελέητο ντόπινγκ, η νοοτροπία του πρωταθλητή, η μισανθρωπική επιδίωξη της μοναξιάς στην κορυφή, εξασφαλίζουν το απαραίτητο για την εξουσία divide et impera. Όσο για το σύνθημα που δονεί τα πλήθη, “impossible is nothing”, είναι ο εφιάλτης του “γνώθι σαυτόν”.
Η κουλτούρα της διαφορετικότητας και των ιδιωτικών εξόδων κινδύνου είναι η άλλη όψη εκείνης του τζόγου [εκτός αν θεωρήσουμε ότι οι "πλούσιοι και διάσημοι" έχουν κατακτήσει την κορυφή ...με την αξία τους, ή έστω, "απλώς" με γονυκλισίες και χειροφιλήματα]. Νομοτελειακή κατάληξή της δεν μπορούσε να είναι παρά η “παγκοσμιοποιημένη κοινωνία” ως πλανητικών διαστάσεων καζίνο, την οποία είχαμε την τύχη να κληρονομήσουμε.


Θα μπορούσε να υποστηρίξει κάποιος ότι υπάρχει μια αντίφαση ανάμεσα στις απόψεις του λογοτέχνη και στο ότι τα βιβλία του κυκλοφορούν στην αγορά: Απόφαση δημοσίευσης, ισοδυναμεί με αξίωση προσοχής. Κι όταν χιλιάδες ομότεχνοί σου πράττουν το ίδιο, βρίσκεσαι συνειδητά σε ανταγωνιστικό πλαίσιο, τουτέστιν, θέλεις να ξεχωρίσεις.
Όμως, ο αληθινός καλλιτέχνης ενδιαφέρεται να προβάλλει όχι τον εαυτό του, αλλά το ίδιο το έργο, ως κάτι ανεξάρτητο από αυτόν. Και θα το κάνει για το δικό του, όπως θα το έκανε για το έργο κάποιου άλλου.
Υπό αυτή την έννοια η στάση του Ντίνου Χριστιανόπουλου είναι σε αγαστή σύμπνοια με εκείνην μιας διαδικτυακής κοινότητας ανθρώπων που επιλέγουν να υπάρχουν, ανιδιοτελώς, αποκλειστικά μέσα από τα κείμενά τους.
Σωκράτης Παπαχατζής