Ο σεισμός έγινε στις 9.10 χθες το πρωί και ήταν περίπου στις 9.45 όταν τηλεφώνησε στον ΣΚΑΪ ο κάτοικος ενός χωριού στο οποίο είχαν καταρρεύσει σπίτια (και, όπως μάθαμε αργότερα, είχε σκοτωθεί μια γυναίκα 82 ετών). Η αναστάτωση που διακατείχε τον δύσμοιρο άνθρωπο ήταν απολύτως κατανοητή. Ωστόσο, η απαίτησή του να βρίσκεται εκεί, επί τόπου, το «κράτος» δεν ήταν. «Πού είναι οι αρμόδιοι; Τόση ώρα πέρασε και δεν έχει φανεί κανείς», διαμαρτυρόταν.
Μα, αναρωτιέμαι, πώς θα ήταν δυνατόν να συμβεί αυτό μέσα σε μισή ώρα. Στην Ελλάδα ζούμε! Αλλά και στην Ευρώπη αν ήμασταν και συνέβαινε το ίδιο, δεν θα χρειάζονταν μισή ώρα οι αρχές για να αποκτήσουν εικόνα της κατάστασης σε ένα νησί σαν τη Λευκάδα, ώστε να ορίσουν τις προτεραιότητες; Φαντασθείτε μόνο τον καταιγισμό των τηλεφωνημάτων και το χάος των πληροφοριών που θα συνέρρεαν εκείνη την πρώτη μισή ώρα μετά τον σεισμό. Κατανοώ, το επαναλαμβάνω, τον πανικό του ανθρώπου και δεν τον μέμφομαι προσωπικά, διότι ―πού να ξέρω;― και εγώ αν ήμουν στη θέση του μπορεί να αντιδρούσα με ανάλογο τρόπο.
Το γεγονός, όμως, έγινε η αφορμή για να περάσει από το νου μου μια φρικτή σκέψη που με έκανε να παγώσω: φαντάσου, είπα μέσα μου, τι θα ακολουθούσε αν αυτό που συνέβη την περασμένη Παρασκευή στο Παρίσι είχε συμβεί στην Αθήνα, αν ο δικός μας λαός είχε δεχθεί το πλήγμα, αν το δικό μας κράτος βρισκόταν στη θέση του γαλλικού. Φαντάσου, συνέχισα, ομάδα διαχείρισης κρίσεων να καταστρώνει τη στρατηγική της κυβέρνησης, με Καμμένο, Φίλη, Τασία, Θεανώ, Φλαμπουράρη, κ.ά. Στο σημείο αυτό έδιωξα αμέσως τη σκέψη και γι’ αυτό το σημείωμα τελειώνει λίγο απότομα εδώ.
Στ. Κασιμάτης-Καθημερινή
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου