Οι τρεις φάκελοι

Ένας φίλος δημοσιογράφος μου υπενθύμισε πριν ένα μήνα- η κουβέντα μας ήταν για τον Αλέξη Τσίπρα- τη γνωστή ιστορία με τους τρεις φακέλους. Ο απερχόμενος πρωθυπουργός αφήνει στον επόμενο τρεις κλειστούς φακέλους με συμβουλές, σε περίπτωση που ο τελευταίος βρεθεί σε δύσκολη θέση. Ο πρώτος φάκελος συμβουλεύει: «Πες ότι φταίνε οι προηγούμενοι!». Ο δεύτερος «Πες ότι φταίνε οι άλλοι» και τέλος ο τρίτος, σε περίπτωση που το αδιέξοδο είναι ανυπέρβλητο: «Κάνε εκλογές!».

Ο Αλέξης Τσίπρας κατανάλωσε και τους τρεις φακέλους του λαϊκίστικου πολιτικαντισμού μέσα σε λιγότερο από έξι μήνες. Διαίρεσε την κοινωνία και φανάτισε ένα μεγάλο μέρος της πείθοντάς το ότι φταίνε οι κακοί «άλλοι», οι ξένοι, ώστε να κρύψει έτσι την ευθύνη του και του κόμματός του, οι οποίοι αναδείχτηκαν στη εξουσία με την υπόσχεση ότι διέθεταν πρόγραμμα και όραμα για να οδηγήσουν τη χώρα εκτός μνημονίων μέσα από μια σκληρή αλλά αποτελεσματική διαπραγμάτευση.

Μετά από μήνες επικοινωνιακής κουτοπονηριάς η οποία βαφτίστηκε «σκληρές διαπραγματεύσεις» και μπρος στον φόβο της επερχόμενης λήξης χρόνου, ο πρωθυπουργός προσχώρησε στη λογική μιας σκληρής φορομπηχτικής αντιαναπτυξιακής συμφωνίας με μέτρα ύψους 8 δισ. ευρώ. Όταν όμως διαπίστωσε ότι αυτή δεν θα πέρναγε από το κόμμα του και την κοινοβουλευτική πλειοψηφία της συγκυβέρνησης, άφησε τον μόνο αξιόπιστο διαπραγματευτή κ. Χουλιαράκη στο δωμάτιο με τα θηρία να ολοκληρώσει τις λεπτομέρειες και αυτός και η στενή του παρέα αποφάσιζαν τη «φυγή προς τα μπρος» μέσω του δημοψηφίσματος των πέντε ημερών.

«Δέχεσαι υπερήφανε ελληνικέ λαέ την πρόταση των δανειστών ή επιλέγεις την εθνική αξιοπρέπεια και την απόρριψή της;» Στην ουσία καλούσε τους πολίτες να τον απεγκλωβίσουν από το πολιτικό αδιέξοδο που τον είχε φέρει η δική του πρόταση και να του διασφαλίσουν το πολιτικό του μέλλον, έστω και βραχυπρόθεσμα. Οι πολίτες με συντριπτική πλειοψηφία συντάχτηκαν με την προτροπή του και υιοθέτησαν την πρότασή του. Ψήφισαν μαζικά «ΟΧΙ» στο δημοψήφισμα και θύμωσαν πάρα πολύ με τους «άλλους», ξένους και ντόπιους, που επεδίωξαν να «ξεπαστρέψουν πολιτικά τον δημοφιλή ηγέτη τους και να παλινορθώσουν τον «αντιπαθή» και πολιτικά καταδικασμένο στις συνειδήσεις τους Αντώνη Σαμαρά». Αυτό κυρίως αντελήφθησαν ως δίλημμα οι πολλοί ψηφοφόροι. Η πλευρά του «ΝΑΙ» δεν κατόρθωσε να πείσει ότι το ερώτημα ήταν κίβδηλο και ότι το διακύβευμα ήταν η παραμονή ή όχι της χώρας στην Ευρωζώνη και την Ε.Ε. Τέλος πάντων δεν είναι αυτό το θέμα αυτού του σημειώματος.

Το πιο ανήθικο κομμάτι αυτής της εβδομαδιαίας περιπέτειας, η οποία πιθανότατα θα σημαδέψει και το μέλλον μας για χρόνια, είναι ότι οι εμπνευστές και εκτελεστές ενός δημοψηφίσματος χωρίς ειλικρινές και σαφές ερώτημα, ενώ γνώριζαν όλα αυτά που θα συνέβαιναν (κλείσιμο τραπεζών, ζημιά στην οικονομία κ.α.), προχώρησαν στον τυχοδιωκτισμό με ιδιοτελή πολιτικά κίνητρα. Εκατομμύρια πολίτες , χωρίς καθαρή σκέψη και ενημέρωση, δεν κατόρθωσαν να διακρίνουν μια εθνικά και πολιτικά επιζήμια περιπέτεια καμουφλαρισμένη με ακραίο εθνικιστικό περιτύλιγμα..

Αυτά μέχρι πριν ένα εικοσιτετράωρο και κάτι ώρες...

Στη συνέχεια ο πρωθυπουργός θα έπρεπε να διαχειριστεί τη μεγάλη προσωπική νίκη του, ώστε να μην εξελιχθεί σε απειλητικό πολιτικό βρόγχο.Ξεκαθάρισε ότι δεν ήταν εντολή για ρήξη, αλλά για έντιμη συμφωνία. Τηλεφώνησε στον ΠτΔ ώστε σε πνεύμα εθνικής ομοψυχίας να διαμορφώσει κοινό εθνικό μέτωπο με την μέχρι προ ολίγων ωρών «Τρόικα εσωτερικού» και όλοι μαζί να πάνε για μια «καλή συμφωνία» με τους εταίρους. Και τέλος, σαν ισχυρός ηγέτης, καρατόμησε το ανεκδιήγητο πουλέν του Γιάνη Βαρουφάκη προκειμένου να εξευμενίσει τους σχεδόν αποφασισμένους να μάς ξεφορτωθούν υπόλοιπους Ευρωπαίους.

Εύλογο το ερώτημα: «Μα καλά ποιος κέρδισε στο δημοψήφισμα;». Οι εξελίξεις ταιριάζουν σε αποτέλεσμα όπου το ΝΑΙ κέρδισε με 62%;

Τι θα γίνει τώρα λοιπόν;

Πόσο πιο ισχυρός είναι ο Αλέξης Τσίπρας με μια δικαιολογημένα επιφυλακτική διακομματική συνεννόηση που του λέει «πήγαινε και φέρε μια καλή συμφωνία κι εμείς εδώ είμαστε»;

Πότε θα ανοίξουν οι τράπεζες και θα συνέλθει, αν συνέλθει, η οικονομία;

Ποιος τον (μας) πιστεύει ακόμη στην Ευρώπη;

Ποιος σύμμαχος ή «σύμμαχος» μας έχει απομείνει;

Αν υπάρξει συμφωνία, το πιθανότερο δεν είναι ότι θα είναι τρεις φορές χειρότερη από εκείνη που πετάξαμε εκείνη την Παρασκευή για να στηθεί το δημοψήφισμα;

Μήπως η πορεία προς την έξοδο είναι πλέον αμετάκλητη και το μόνο ζήτημα που μπαίνει είναι αν θα μας ξεφορτωθούν κάνοντάς μας δώρο το «χρυσό αλεξίπτωτο» μερικών δισ. ώστε να μην σκάσουμε με πάταγο και τους λερώσουν τα κομμάτια μας;

Μήπως ο πολυμήχανος ηγέτης αναζητεί στη διακομματική συναίνεση συνενόχους σε μια τραγική πορεία για την οποία ευθύνονται αποκλειστικά αυτός και η παρέα του;

Ο χρόνος που απομένει για να δοθούν απαντήσεις σε όλα αυτά είναι ελάχιστος, μετριέται σε ημέρες. Το σίγουρο είναι ότι αυτοί που θα υποστούν τις συνέπειες μιας τέτοιας απευκταίας εξέλιξης θα είναι οι πιο ασθενείς οικονομικά που κυρίως τον εμπιστεύθηκαν σε αυτή την πορεία. Και αυτό θα είναι σίγουρα πολύ άδικο και αδύνατον να το ανεχθούν τα υποψήφια θύματα. Θ. Σκόκος