Τα πράγματα δείχνουν να έχουν ξεκαθαρίσει: Από την εποχή του «ποιος θα υπογράψει τη συμφωνία», ανοίγεται μπροστά μας η εποχή του «ποιος θα εφαρμόσει τη συμφωνία», με το πολιτικό πρόβλημα της χώρας σ' αυτό το σημείο να αναδεικνύεται στο ίδιο βάθρο με το οικονομικό.
Προκαταρκτικά δύο παραδοχές: Έτσι πώς είναι αυτή η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ δεν υπάρχει περίπτωση να εφαρμόσει ένα
πρόγραμμα που πλέον θα έχει βήμα-βήμα υλοποίηση, στενή εποπτεία και υπό όρους χρηματοδότηση. Αν το πράγμα παραμείνει έτσι, ο Τσίπρας θα ανατραπεί από το ίδιο του το κόμμα την εβδομάδα που έρχεται. Αν διαφώνησαν 17 στην εξουσιοδότηση, θα ναι περισσότεροι που θα καταψηφίσουν σε μέτρα εξαιρετικά σκληρά και επώδυνα...
Επιπλέον τις τελευταίες ώρες διακινείται το εύλογο κατά τα άλλα σενάριο μιας κυβέρνησης εθνικής ενότητας, είτε με τον Τσίπρα πρωθυπουργό, είτε όχι, η οποία θα αναλάβει σε συγκεκριμένο ορίζοντα μερικών μηνών να ψηφίσει και να υλοποιήσει το τρίτο μνημόνιο, όπου αφού το κάνει να παραιτηθεί και να προκηρυχθούν εθνικές εκλογές. Αυτό το σενάριο, που έχει ιστορικό προηγούμενο την κυβέρνηση Παπαδήμου, δεν πρέπει να επαναληφθεί. Αν η κυβέρνηση Παπαδήμου δεν κυβερνούσε για 6 μήνες, αλλά για δύο χρόνια, μέχρι τον Σεπτέμβρη του 2013 (όπου έληγε η θητεία της Βουλής του 2009), η χώρα θα βρισκόταν σε πολύ καλύτερη κατάσταση. Από τις δίδυμες κάλπες του 2012 πληρώνουμε ψεκασμένους, αντιμνημόνιο, ναζί, με μια ολόκληρη χώρα να έχει πέσει στη χύτρα του λαϊκισμού.
Αν επαναλάβουμε το ίδιο λάθος και το 2015, τότε οι συνέπειες μπορεί να είναι ανυπολόγιστες και το πολιτικό σύστημα να παραπέμπει ευθέως σε Βαϊμάρη, όχι επειδή μπορεί τυχόν να ανέβουν τα ποσοστά της Χ.Α., αλλά επειδή θα ξεφυτρώσουν κόμματα ακραία αντιευρωπαϊκά, λαϊκιστικά και δραχμολάγνα, που θα πατήσουν και πάλι πάνω στην απελπισία του ελληνικού λαού. Πέραν τούτου ο τόπος αυτός δεν αντέχει νέες εκλογές, τις τέταρτες μέσα σε 15 μήνες. Ο λαός εκφράστηκε στις βουλευτικές του Ιανουαρίου και μόλις μια εβδομάδα πριν στο δημοψήφισμα. Προκήρυξη νέων εκλογών δεν έχει να προσφέρει τίποτα, παρά μόνο πόλωση, οικονομικό ζόφο και κοινωνική κόπωση. Ο ελληνικός λαός δεν αντέχει άλλο την αβεβαιότητα. Θέλει να ηρεμήσει και να δει τι επιτέλους θα κάνει και όχι να συρθεί πάλι να ψηφίσει, για ποιον λόγο άραγε;
Αυτή τη στιγμή η αξιοπιστία της χώρας μας βρίσκεται υπό του ναδίρ. Το δημοψήφισμα ήταν καταστροφικό για την διαχείριση της ελληνικής υπόθεσης, ωστόσο έβγαλε ένα ξεκάθαρο συμπέρασμα, που όσο κι αν δεν μας αρέσει δεν μπορεί να αγνοηθεί: Ο ελληνικός λαός εμπιστεύεται τον Τσίπρα ως προωθυπουργό. Μολονότι οι χειρισμοί του, τα ψέμματα, οι ανακολουθίες, οι ερασιτεχνισμοί έχουν καταγραφεί στο συλλογικό υποσυνείδητο, ο λαός δεν έχει αποσύρει την εμπιστοσύνη προς το πρόσωπό του. Επομένως μια αντικατάταστασή του από έναν άλλο πρωθυπουργό, που δεν θα προέρχεται από τον ΣΥΡΙΖΑ θα βρει τον λαό απέναντι κι αυτό είναι κάτι που πρέπει πάση θυσία να αποφευχθεί.
Συνοψίζοντας λοιπόν τις παραπάνω σκέψεις, ποιοι είναι οι πιθανοί δρόμοι για την Ελλάδα;
Α) Διατήρηση της υπάρχουσας συγκυβέρνησης
Β) Διατήρηση της υπάρχουσας συγκυβέρνησης ως μειοψηφίας, με τα κόμματα της αντιπολίτευσης να ψηφίζουν τα μνημονιακά μέτρα και εκλογές το φθινόπωρο
Γ) Κυβέρνηση εθνικής ενότητας με άλλον πρωθυπουργό και προκήρυξη εκλογών το φθινόπωρο
Κανένα από τα παραπάνω σενάρια δεν κρίνονται κατά την άποψή μας ως βιώσιμα. Η χώρα για να σταθεί στα πόδια της και να ανορθωθεί χρειάζεται μια κυβέρνηση εθνικής ενότητας μακράς πνοής, διάρκειας τριών χρόνων, η οποία θα επιφορτιστεί με το τιτάνιο έργο να εφαρμόσει το τρίτο δάνειο, αλλά και εκτός αυτού να υλοποιήσει τις μεγάλες αλλαγές που έχει ανάγκη όσο ποτέ άλλοτε ο τόπος.
Ωστόσο η κυβέρνηση εθνικής ενότητας δεν μπορεί να παραβλέψει την αρχή της πλειοψηφίας: Πρώτο κόμμα είναι ο ΣΥΡΙΖΑ και πρωθυπουργός ο Αλέξης Τσίπρας. Κυβέρνηση εθνικής ενότητας με κορμό τον ΣΥΡΙΖΑ και άλλον πρωθυπουργό δεν μπορεί να περπατήσει, όχι μόνο γιατί θα είναι δημοκρατικά επιλήψιμο (μιας και θα απαιτείται αποστασία βουλευτών του ΣΥΡΙΖΑ), αλλά και γιατί δεν είναι βιώσιμο ένα τέτοιο σχήμα. Ας μην γελιόμαστε, όποτε κι αν γίνουν οι εκλογές, ο Τσίπρας θα έχει την πλειοψηφία, σχετική ή απόλυτη, μιας και δεν υπάρχει αντίπαλο δέος αυτή τη στιγμή. Από το να περιμένει μια ολόκληρη χώρα και ολόκληρη ήπειρος να καθαρίσει το κόμμα του από ψεκασμένους, λαϊκιστές, δραχμολάγνους και ιδεοληπτικούς θα μας μείνει η χώρα στα χέρια κι αυτό δεν πρέπει να συμβεί.
Γι αυτό και ο Αλέξης Τσίπρας είναι δημοκρατικά δεοντολογικό να είναι ο πρωθυπουργός της χώρας. Αυτό εξάλλου ψήφισε ο ελληνικός λαός την περασμένη Κυριακή. Ο ίδιος ελληνικός λαός επιζητεί και την μέγιστη εθνική συνεννόηση, ως μόνη ελπίδα για να γλυτώσουμε τον όλεθρο. Ωστόσο αυτή η εθνική συνεννόηση δεν μπορεί να είναι απλά μια συρραφή κοινοβουλευτικών κομμάτων, ούτε μπορεί να είναι απλά μια παρένθεση, ένα διάλειμμα μέχρι τις εκλογές.
Αντίθετα, πρέπει να είναι μια κυβέρνηση εθνικής συστράτευσης όλων των πολιτικών δυνάμεων και προσώπων που τάσσονται υπέρ της παραμονής της χώρας στο ευρώ, μια κυβέρνηση που θα έχει ως αποστολή να μην εφαρμόσει μόνο το μνημόνιο, αλλά να τα αλλάξει όλα στην πατρίδα μας την επόμενη τριετία. Αν τώρα δεν προβούμε στις μεγάλες τομές που έχει ανάγκη ο τόπος, δεν θα το κάνουμε ποτέ κι η ευθύνη θα βαραίνει τότε όλους, πολιτικούς και εκλογικό σώμα.
Και πάμε τώρα στην ιδέα της κυβέρνησης εθνικής συστράτευσης αυτή καθεαυτή: Εκείνη πρέπει να διέπεται από μια αρχή, της αξιοποίησης όλων, όπου κανένας δεν περισσεύει, αλλά αξιοποιείται στον τομέα πολιτικής που είναι κατάλληλος και έχει αποδεδειγμένα επιδείξει έργο». Αυτή η αρχή εξειδικεύεται σε τρείς κύκλους προσώπων που θα μπορούσαν να συμβάλλουν στην εθνική προσπάθεια. Ειδικότερα:
Ο Α΄ Κύκλος είναι εκείνος των πρώην πρωθυπουργών, όλων και μιλάμε κατά σειρά για Σημίτη, Καραμανλή, Παπανδρέου, Παπαδήμο, Πικραμμένο και Σαμαρά. Αν δεν είναι εφικτό να αναλάβει ο καθένας ένα υπουργικό χαρτοφυλάκιο (π.χ. Παπανδρέου στο ΥΠΕΞ ή Παπαδήμος-Σημίτης-Σαμαράς στο οικονομικό επιτελείο, Πικραμμένος στον τομέα της Δικαιοσύνης ή της Διοικητικής Μεταρρύθμισης), θα μπορούσε ο καθένας ξεχωριστά να προϊσταται επικεφαλής τομέων και κύκλων πολιτικής, όπου θα συντόνιζε ή θα συμβούλευε το έργο των υπουργών της κυβέρνησης που θα αναλάμβαναν τα επιμέρους χαρτοφυλάκια. Εναλλακτικά, θα μπορούσε να συσταθεί ένα άτυπο όργανο «συμβουλίου πολιτικών προσωπικοτήτων», το οποίο έχοντας το ρόλο ενός «συμβουλίου σοφών» θα παρείχε συμβουλευτικό και υποστηρικτικό έργο στην κυβέρνηση, με την ευθύνη ενδεχομένως και του Προέδρου της Δημοκρατίας.
Ο Β΄ Κύκλος θα περιέλαμβανε πολιτικά πρόσωπα και τεχνοκράτες ευγνωσμένου κύρους, τα οποία και θα αναλάμβαναν τα υπουργικά χαρτοφυλάκια. Κρατώντας από την παρούσα κυβέρνηση ως υπουργούς τους Δραγασάκη, Σταθάκη, Τσακαλώτο, Πανούση, Παρασκευόπουλο, Ξυδάκη, θα μπορούσε η κυβέρνηση εθνικής ενότητας να τοποθετήσει σε μια σειρά υπουργείων πολιτικών που αποδεδειγμένα έχουν προσφέρει: Για παράδειγμα, η Ντόρα Μπακογιάννη στον Τομέα Εξωτερικής Πολιτικής, ή οι Κυριάκος Μητσοτάκης και Γιάννης Ραγκούσης στον τομέα της Δημόσιας Διοίκησης, ο Τάσος Γιαννίτσης στον τομέα της κοινωνικής ασφάλισης, ο Ηλίας Μόσιαλος στην Υγεία, οι Αλέκος Παπαδόπουλος, Γιώργος Παπακωνσταντίνου, Φίλιππος Σαχινίδης, Χάρης Θεοχάρης, στην Οικονομία, η Άννα Διαμαντοπούλου και Μαριέττα Γιαννάκου στην Παιδεία ή ο Θόδωρος Ρουσόπουλος και Παύλος Γερουλάνος στην επικοινωνία ή οι Βαγγέλης Βενιζέλος και Φώτης Κουβέλης στον τομέα της Δικαιοσύνης και της μεταρρύθμισης των θεσμών θα μπορούσαν να αποτελέσουν προτάσεις επαρκούς και κατάλληλης στελέχωσης.
Ο Γ΄ κύκλος θα μπορούσε να περιλαμβάνει μια ομάδα συμβούλων, τεχνοκρατών και ανθρώπων της αγοράς, που θα μπορούσαν να επικουρήσουν σε ομάδες εργασίας σε επιμέρους υπουργεία και κύκλους πολιτικής, όπως οι Μάνος Ματσαγγάνης, Γιώργος Παγουλάτος, Στάθης Καλύβας, Νίκος Μαραντζίδης, Αρίστος Δοξιάδης, Σταύρος Τσακυράκης, Νίκος Αλιβιζάτος, Πάσχος Μανδραβέλης κ.α., οι οποίοι μαζί με μια νεότερη γενιά στελεχών από όλα τα κόμματα, θα αναλάμβαναν όχι μόνο να παρέχουν τεχνοκρατική υποστήριξη υψηλού κύρους, αλλά και την εκπόνηση ενός νέου μεγάλου εθνικού σχεδίου ανασυγκρότησης και μεταρρυθμίσεων που θα έδινε τη σκυτάλη στη νεότερη γενιά στελεχών, η οποία θα εκπαιδευόταν στο πλάι τους.
Παράλληλα μ' αυτούς τους τρείς κύκλους, ενεργό ρόλο θα είχαν και οι έλληνες ευρωβουλευτές, με επικεφαλής τους Δημήτρη Παπαδημούλη, Γιώργο Κύρτσο, Γιώργο Γραμματικάκη και Νίκο Ανδρουλάκη, οι οποίοι θα λάμβαναν τον χαρακτήρα μιας «μόνιμης αντιπροσωπείας» της Ελλάδας στις Βρυξέλλες, όπου κάτω από την εποπτεία του Νίκου Χουλιαράκη θα μπορούσαν να αποτελέσουν, με τις απαραίτητες προσθήκες, μια μόνιμη ομάδα διαπραγμάτευσης στις Βρυξέλλες, η οποία να έχει άμεση συνεργασία με την ελληνική κυβέρνηση και τους τομείς πολιτικής.
Αναμφίβολα αυτή η πρόταση φαντάζει τολμηρή και προωθημένη και σίγουρα για μια σειρά από πρόσωπα υπάρχουν ενστάσεις και αντιδράσεις, τις οποίες και εμείς έχουμε επισημάνει κατά καιρούς και σε πολύ έντονο ύφος. Αλλά αυτό που διακυβεύεται δεν είναι οι κομματικοί συσχετισμοί, ούτε τα κομματικά πάθη, αλλά η ίδια η πατρίδα.
Αν δεν μπορέσει η Ελλάδα να σταθεί στα πόδια της, αν επιτέλους δεν αλλάξουμε συθέμελα, τότε πολύ φοβούμαστε ότι δεν θα υπάρχει πολιτική αντιπαράθεση στην Ελλάδα, αλλά μια οχλοκρατία που απλά θα αλλάζει διαχειριστή. Αυτή τη στιγμή χρειάζεται η συστράτευση όλων, μια dream team πολιτικών και στελεχών που θα αποτελέσουν την καλύτερη απόδειξη αξιοπιστίας και εγκυρότητας έναντι όλων. Είναι ώρα όλοι να αποκτήσουν έναν ρόλο και να προσφέρουν εκεί που μπορεί ο καθένας.
Και το σημαντικότερο: Αυτή η κυβέρνηση Ειδικού Εθνικού Σκοπού Σωτηρίας θα έχει ως πρότζεκτ να σώσει την πατρίδα και μόνο. Αυτό πρακτικά σημαίνει ότι πρέπει να γίνει μια έντιμη συμφωνία μεταξύ των προσώπων που θα μετέχουν του Α' και Β' κύκλου ότι όποιος μετέχει σ' αυτή την κυβέρνηση, μηδενός του Τσίπρα εξαιρουμένου, δεν θα θέσει υποψηφιότητα στις επόμενες εκλογές, μήτε σαν αρχηγός κόμματος, μήτε σαν βουλευτής, αναλαμβάνοντας το ιστορικό καθήκον να παραδώσουν τα κλειδιά της χώρας στη νεότερη γενιά, η οποία θα παραλάβει μια χώρα ζωντανή και αλλαγμένη. Θα είναι το χρέος της μεταπολίτευσης για μία παράδοση σκυτάλης που δεν έγινε ποτέ, θα δημιουργηθεί ένα νέο πολιτικό σύστημα γεμάτο νέες, φρέσκες ιδέες που θα υπηρετήσει την ιδέα ενός σύγχρονου ευρωπαϊκού κράτους, εγκαταλείποντας τις παθογένειες του παρελθόντος.
Και εγγύηση αυτής της συμφωνίας θα είναι και η προώθηση μεγάλων θεσμικών αλλαγών όπως π.χ. τον εκλογικό νόμο και το Σύνταγμα. Στην παρούσα Βουλή υπάρχει στην χειρότερη περίπτωση μια πλειοψηφία 2/3 που μπορεί εδώ και τώρα να αλλάξει τα πάντα, εφόσον υπάρχει συνεννόηση και πολιτική βούληση. Και επειδή υπάρχουν ενστάσεις ότι αν σχηματιστεί μια κυβέρνηση εθνικής ενότητας, δεν θα υπάρχει κανένα άλλο αντίβαρο πέρα του ΚΚΕ, της Χ.Α. και μπορεί των ΑΝΕΛ, θα μπορούσε ο νέος εκλογικός νόμος να διασφαλίσει την πολιτική ομαλότητα της χώρας, αυξάνοντας π.χ. το εκλογικό όριο εισόδου στη Βουλή από το 3 στο 5%, ώστε να αποτραπεί η είσοδος στην Βουλή δυνάμεων του λαϊκισμού ή του πολιτικού φραμπαλά.
Οπωσδήποτε αυτή η πρόταση φαντάζει τολμηρή, προωθημένη, «μεταφυσική», αλλά πρέπει επιτέλους να αρχίσουμε να συζητάμε βάσει προτάσεων, οι οποίες βεβαίως χρήζουν διόρθωσης και εμπλουτισμού. Η βασική ιδέα όμως είναι μια: Πρέπει όλο το πολιτικό σύστημα που ασπάζεται την ευρωπαϊκή προοπτική της χώρας να ενώσει τις δυνάμεις του και να σώσει την πατρίδα, διορθώνοντας στο μέτρο του δυνατού τα λάθη που εκείνο έκανε διαχρονικά, εγγυώμενο τη δημοκρατία, την διαφάνεια, την αξιοκρατία. Και μεις, οι πολίτες, να βγούμε έξω από κάθε κομματικό στεγανό, να σπάσουμε αλυσίδες, να σκεφτούμε με γνώμονα τη χώρα.
Αν δεν συμβεί αυτό και πάμε με την πεπατημένη, τότε είναι πολύ πιθανό να μας πατήσει η μπότα της ιστορίας μια και καλή..
http://www.epikairo.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου