Τρία συμπεράσματα από τον ανασχηματισμό

Οταν ο Χατζηδάκης ανέλαβε το υπουργείο Ανάπτυξης, η Ελλάδα ήταν δεκάτη ογδόη στην απορρόφηση κονδυλίων του ΕΣΠΑ. Οταν έφυγε (όταν «τον έφυγαν», δηλαδή) ήταν τρίτη στη γενική κατάταξη και πρώτη στον τομέα της Περιφερειακής Ανάπτυξης. Είναι αλήθεια, βέβαια, ότι ο Χατζηδάκης δεν κατάφερε να μειώσει την τιμή του γάλακτος. Ομως η ρύθμιση που τελικώς εφαρμόσθηκε δεν ήταν δική του. Ηταν του Τζαμτζή (ο ευτραφής βουλευτής, αν θυμάστε, που αποκάλυψε το σκάνδαλο της κοπροφαγίας στο κοινοβούλιο...) και του απίθανου Κασσή (ο οποίος, για τους γνωρίζοντες, «διέπρεψε» ως επικεφαλής συνεταιρισμού πτηνοτρόφων...).
Παρ’ όλα αυτά, για τον Χατζηδάκη δεν υπήρχε θέση στη νέα κυβέρνηση. Του καταλογίζεται, υποθέτω, η μείωση της τιμής του βρεφικού γάλακτος, η μείωση των διδάκτρων στα ιδιωτικά σχολεία (αποτέλεσμα της απελευθέρωσής τους), ενδεχομένως και η ρύθμιση για την απελευθέρωση των επαγγελματικών μισθώσεων και των ενοικιάσεων αυτοκινήτων πολυτελείας – αν και αυτά τα τελευταία μου φαίνονται κάπως δευτερεύοντα. Το βέβαιο, πάντως, είναι ότι
πίσω από την απόφαση για την αποπομπή του πρέπει να υπήρχε μια ανώτερη σοφία (όχι η Βούλτεψη, προς Θεού!..) ασύλληπτη δι’ ημάς τους κοινούς θνητούς.
Οταν ανέλαβε ο Γεωργιάδης υπουργός Υγείας, εκκρεμούσαν (από το 2000) η συγχώνευση των νοσοκομείων και (από την εποχή του αειμνήστου Σπύρου Δοξιάδη) η ενοποίηση του τέως ΙΚΑ και νυν ΕΟΠΥΥ με τα κέντρα Υγείας, δηλαδή αυτό που λέμε «πρωτοβάθμια φροντίδα υγείας». Δεν θέλω να σας ταράξω, αλλά ο Γεωργιάδης τα έκανε. Οπως έκανε και άλλα: τη μεταρρύθμιση της λειτουργίας των φαρμακείων, τη μείωση της φαρμακευτικής δαπάνης κατά 28% – για να περιοριστώ σε αυτά που σχετίζονται άμεσα με την αντιμετώπιση του δημοσιονομικού μας. Εκανε, βέβαια, και λάθη. Διέσωσε, λ.χ., το «Ερρίκος Ντυνάν», μεθοδεύοντας την ανάληψή του από τον ιδιωτικό τομέα, ενώ κανονικά το νοσοκομείο θα έπρεπε να περιέλθει στο Δημόσιο, ώστε να το πληρώνουμε όλοι μας. (Με τους φόρους που εισέπραττε ο αποπεμφθείς Θεοχάρης...) Πέραν των διοικητικών επιτυχιών που είχε στον τομέα του, ο Γεωργιάδης έκανε και κάτι ακόμη: ήταν ο μόνος υπουργός που υπερασπιζόταν μαχητικά τη λογική των μεταρρυθμίσεων – ο μόνος, το επαναλαμβάνω, που το έκανε σε τέτοιο βαθμό. Μάλλον ήταν λάθος του, γι’ αυτό και είδε την έξοδο...
Το πρώτο συμπέρασμα, λοιπόν, από τον ανασχηματισμό είναι ότι η ικανότητα δεν επιβραβεύεται. Αγνωστες οι βουλές του Κυρίου, πράγματι. Αλλά εδώ μιλούμε για πολιτική, όχι για θεολογία.
Το λάθος του Γεωργιάδη ήταν, τείνω να πιστέψω, ότι μετεγράφη στη Ν.Δ. ως νούμερο του Καρατζαφέρη, για να αποδειχθεί όμως ο καλύτερος υπουργός της. Κακώς, κάκιστα! Επρεπε να έχει μείνει όπως ήταν, διότι ο ανασχηματισμός επιβράβευσε τους –για να το πω με μια μετωνυμία– τους «αριθμούς». Ντινόπουλος, κατ’ αρχάς. Καρτούν κανονικό: σαματατζής, καυγατζής, αχώνευτος κι ανυπόφορος. Τον έβλεπες στην τηλεόραση και αμέσως άλλαζες κανάλι (επειδή σε έκανε να λες μέσα σου: «καλύτερος ο ΣΥΡΙΖΑ»), ενώ συγχρόνως σκεπτόσουν την τραγωδία εκείνων που το έφερε η μοίρα τους να ζουν μαζί του στο ίδιο σπίτι.
Επειτα, Γιακουμάτος: η επιτομή της γαλάζιας πασοκαρίας, προερχόμενος από τη γνήσια, την πράσινη πασοκαρία. Υφάκι, κομπολογιά, προπέτεια, Μερσεντές, Κολωνάκι, Ντα Κάπο και άκρατος λαϊκισμός. (Διακόπτω μια στιγμή για να αφήσω κάτι σουβλάκια και μια κόκα κόλα στον νεροχύτη...) Συνεχίζω. Και όμως, ο απερίγραπτος Γιακουμάτος, «εραστής» κατά τον αυτοπροσδιορισμό του, αλλά και μόνιμος συνεργάτης του Μεγάλου Διδασκάλου της Δημοσιογραφίας Γεωργίου Παπαδάκη, έγινε υφυπουργός. Γιατί; Αγνωστες οι βουλές του Κυρίου, όπως είπαμε...
Συμπέρασμα δεύτερο, λοιπόν, από τον ανασχηματισμό: και οι έσχατοι έσονται πρώτοι, για να το πω με τον ευαγγελικό τρόπο ή, όπως το λέγαμε στο σχολείο – αλλά, συγχωρήστε με, δεν μπορώ να πω εδώ το γνωμικό για τον τροχό που θα γυρίσει και τον φτωχό που θα... Πάμε παρακάτω.
Εφυγε από το υπουργείο Παιδείας ο Αρβανιτόπουλος! Μα γιατί; (Συγγνώμη, αυτό ήταν ένα αποτυχημένο αστείο...) Εν πάση περιπτώσει, έφυγε επειδή τα έκανε μαντάρα. Αλλά ποιος ήλθε να καλύψει το κενό; Ο Ανδρέας ο Λοβέρδος: ένας διαχειριστής ισορροπιών, ένας καλλιτέχνης της ακινησίας, ο οποίος, μετά τον σχηματισμό του «Ελιά», κινδύνευε να καταντήσει γραφικός, εξαιτίας της προσπάθειάς του να δείχνει παντί τρόπω ότι μοιραζόταν την αρχηγία με τον Ευάγγελο τον Βενιζέλο. Αν στόχος της νέας κυβέρνησης ήταν να τακτοποιήσει το χάος ιδίως στην Ανωτάτη Παιδεία, θα αντικαθιστούσε τον απίθανο Αρβανιτόπουλο η «παινεμένη ’πουργοπούλα»: την Αννα τη Διαμαντοπούλου, τη μόνη δηλαδή που έκανε πραγματική δουλειά στον τομέα.
Ομως, το παρελθόν του Λοβέρδου, που έχει να δείξει μόνον συμβιβασμούς υπέρ της στασιμότητας, προοιωνίζεται ότι η πολιτική της νέας κυβέρνησης στην Παιδεία θα προτάσσει τη συντήρηση της κατάστασης ως έχει, περιβεβλημένη (υποθέτω) με τη δέουσα κλάψα και τις απαραίτητες σπαρακτικές οιμωγές. Μας προϊδέασε, άλλωστε, και ο ίδιος ο νέος υπουργός με τις δηλώσεις του. Υποσχέθηκε «ανεξάντλητο διάλογο» με το συντονιστικό των εκπαιδευτικών (αριστεριστές, υπ’ όψιν...) και είπε ότι μέρος της συμφωνίας του με τον πρωθυπουργό ήταν η αποφυγή μέτρων με πολιτικό κόστος. (Αυτό δεν χρειαζόταν να το πει: το όνομα του έφθανε...)
Συμπέρασμα τρίτο, λοιπόν, από τον ανασχηματισμό: η Δημόσια παιδεία είναι χαμένη υπόθεση σε αυτή τη χώρα. Τα καλύτερα μυαλά της χώρας θα εκπαιδεύονται σε ξένα ιδρύματα και σε ξένες γλώσσες και θα εντάσσονται στη δομή άλλων κοινωνιών, που αντιλαμβάνονται τη σημασία των ελίτ. Σε τούτη τη χώρα, αρκεί ο Τσίπρας και ο Βενιζέλος με τα υπέροχα αγγλικά τους...
Στ Κασιμάτης-Καθημερινή