Αναζητάμε τον ταύρο με τα κέρατα!!!


Σκεφτόμουν σήμερα όλο αυτό το ανθρώπινο δυναμικό που αναλώνει τον ελεύθερο ή μη-ελεύθερο χρόνο του στο διαδίκτυο για να περάσει ευχάριστα την ώρα του, να επικοινωνήσει, να δώσει συμβουλές, να κριτικάρει, να σατιρίσει, να τα βάλει με το κράτος και τους κυβερνήτες, να γελάσει, να επιχειρήσει να συνετίσει κάποιους, να βρει ο ένας τον άλλον ή την άλλη και να γίνουν παρέα... Μου δίνει την εντύπωση ότι όλοι αυτοί οι χρήστες του διαδικτύου δεν είναι παρά τα μέλη ενός Χορού, που ζει καθημερινά τον αντίκτυπο των γεγονότων, σχολιάζει, θρηνεί, στηθοδέρνεται, παλεύει να διδάξει σωφροσύνη, συμβουλεύει τους ήρωες και πρωταγωνιστές της ζωής, χωρίς ποτέ να γίνεται ακουστός.

Ομολογώ ότι έχω κουραστεί να παρακολουθώ όλο αυτό το πανηγύρι των αντιδράσεων που απλώς δημιουργούν κουρνιαχτό. Φανταστείτε ένα ετερόκλητο πλήθος ανθρώπων, ζώων, οχημάτων κι ό,τι άλλο μπορεί να βάλει ο νους του ανθρώπου, να πορεύεται σε χωμάτινους δρόμους και να υψώνονται σύννεφα σκόνης και ν' ακούγονται φωνές, τραγούδια, κραυγές, ύβρεις, κάποιοι να ξεκόβουν για να κατουρήσουν ή γενικώς για την ανάγκη τους, τα ζώα να μη σταματούν και να προχωράνε αγέρωχα και κουρασμένα και ν' αφήνουν στο δρόμο τις ακαθαρσίες τους, τα οχήματα να ξεθεμελιώνουν την ατμόσφαιρα με τα μαρσαρίσματα και να φλομώνουν με καπνούς από τα πετρέλαια και τις βενζίνες, ο ιδρώτας να τρέχει ποτάμια, και όλοι να ζουν με την αγωνία και την προσμονή κάποιας συστάδας δέντρων ή ενός δάσους με πηγές και καθαρό νερό...

Όμως, δεν υπάρχει φυλλωσιά πουθενά, μονάχα δρόμος και χώμα κι ο ήλιος που βαράει κατακούτελα. Και κάποια δέντρα εδώ κι εκεί με γυμνά κλαδιά, ξερά, κατάξερα, που δείχνουν κάτι να ζητάνε από τον ουρανό... Μια βροχή, ένα αεράκι, μερικές σταγόνες ζωής...

Πιθανολογώ ότι αυτό το πλήθος που γελάει, κλαίει και οδύρεται, βρίζει και κουτουλάει σε αόρατους τοίχους, συναισθάνεται και ζει εσωτερικά το αδιέξοδο της ιστορίας, της δικής του συγκαιρινής ιστορίας, κι επιπλέον ίσως να καταλαβαίνει ότι δεν υπάρχει συνοχή, για τον ένα και μοναδικό λόγο ότι δεν υπάρχουν κοινοί, ορατοί στόχοι. Ξέρετε ότι αυτοί που κινούν την ιστορία είναι οι αυτάρκεις, που την κάνουν να προχωράει με τη μέθοδο του ταύρου, που ορμάει με την κεφάλα του και τα γκρεμίζει όλα... Υπάρχουν σήμερα τέτοιοι... αυτάρκεις;;;

Νίκος Λαγκαδινός