Η ανάγκη να ξεπεραστεί το φράγμα της μοναξιάς...
Το επισήμανε η αγαπημένη μου και γλυκύτατη φίλη Ελένη Μαβίλη: "Φυγή στη λογοτεχνία και την ποίηση για να μην μας τρελάνουν τελείως..."
Εχει συσωρευτεί τόση διαστροφή στο μυαλό αυτών που κρατούν τις τύχες μας στα χέρια τους, που πλέον δεν αντέχω να σκέφτομαι. Και δεν είμαι σε θέση να τα βγάλω πέρα. Ετσι λοιπόν, αυτή την περίοδο "καταπίνω" το ένα βιβλίο μετά το άλλο. Γιατί όπως ξέρετε δεν υπάρχει περίπτωση να ξεμπερδέψουμε με αυτά που θα θέλαμε. Λοιπόν, το διάβασμα κάνει καλό. Αλλωστε το ήξερα πάντα αυτό κι εσείς οι φίλοι επίσης το ξέρετε. Μονάχα που πρέπει να μην αφήνετε το χρόνο να φεύγει ασκόπως. Διαβάστε, γράψτε, ακούστε μουσική, τραγουδείστε, φλερτάρετε όσο μπορείτε [πάντα με σύνεση], κάντε περιπάτους, ταξιδάκια αν μπορείτε, ανακοινώστε τις φαντασιώσεις και τους στοχασμούς σας...

Όλα αυτά είναι μηχανισμοί αυτόματοι και αναγκαίοι όσο και η αναπνοή ή η κυκλοφορία του αίματος. Βέβαια,πάντα υπάρχει η δίψα για επικοινωνία, για συνεννόηση σε κάποια πράγματα, αλλά καλό είναι να μην καταλήγουν σε φαγωμάρα, σε αξεπέραστες διαφωνίες και φανατικές συγκρούσεις. Αυτή η λαχτάρα να μιλήσουμε, να μας διαβάσουν, να συζητήσουν γι' αυτά που γράψαμε, για τις κραυγές μας, τις απόψεις μας, δεν είναι τίποτε άλλο παρά η ανάγκη να ξεπεραστεί το φράγμα της μοναξιάς, η οποία μοναξιά μπορεί να βασανίζει τον οποιονδήποτε είτε ζει μονάχος είτε μέσα σε μια μεγάλη ή μικρή οικογένεια.

Εγώ πάντως, ανασύρω από τα ανυπόστατα βάθη του υπολογιστή, κάποιες λιανοτρέμουλες φωνές που μοιάζουν να φέρνουν μηνύματα σχεδόν απελπισμένα από καράβια μακρινά. Ωστόσο, μένω εκστατικός από τον πλούτο και την ποικιλία που εκφράζουν οι διάφορες θηλυκές ή αρσενικές φωνές, που μιλάνε συχνά γλώσσες ανεξακρίβωτες. Είναι και κάποιες άλλες φωνές μουσκεμένες από μια βαριά ηδυπάθεια, χωμένες και χαμένες θαρρείς στην πιο βαθιά ερωτική σπατάλη, κάποιες άλλες ψυχρές, ουδέτερες, απρόσωπες κι ακόμα μερικές που είναι κουρντισμένες να γράφουν κείμενα διδακτικά, κατηχητικά και πολλές φορές εξυπνακίστικα.

Αυτός είναι ο κόσμος ο μικρός ο μέγας που υπογραμμίζει ο ποιητής κι εμείς δεν μπορούμε παρά να τον ανεχτούμε. Είναι ο κόσμος μας!!!

Νίκος Λαγκαδινός